Όνειρα θερινής νυκτός

Αγαπώ το τένις. Όχι δεν ξέρω να παίζω, αλλά παρακολουθώ φανατικά Roland Garros και όταν υπάρχει χρόνος, παρακολουθώ και Wimbledon.
Η αγάπη μου αυτή ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια, τότε που πρωτοβρεθήκαμε Γερμανία. Τα καλοκαίρια εκεί ήταν αλλιώτικα, δύσκολα... Ειδικά για ένα παιδί που τα πρώτα του καλοκαίρια τα έζησε στην Ελλάδα, η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Πιο κρύα, πιο βροχερά και με το σχολείο να συνεχίζεται μέχρι τον Ιούλιο... 
Κάποια στιγμή με την αδερφή μου, παρά την άρνησή μας,  αρχίσαμε να διακρίνουμε και τις ομορφιές της εποχής. Μια φύση που οργίαζε, μια φύση καταπράσινη και πλούσια, με λουλούδια ξεχωριστά και αρώματα παντού. Κάπου εκεί προστέθηκε και η παρακολούθηση του Roland Garros, ως αγαπημένη μας συνήθεια. Μια συνήθεια άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ερχομό του καλοκαιριού.
Τις ζεστές μέρες, είχαμε ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες, από ένα παγωτό στο χέρι και παρακολουθούσαμε με τις ώρες τους αγώνες. Όσο περισσότερο διαρκούσε ένας αγώνας, τόσο το καλύτερο. Τόσο μεγάλωνε η αγωνία. Μαλώναμε, διαφωνούσαμε, είχαμε φαβορί και ονειρευόμασταν. Έφηβες και οι δυο, ονειρευόμασταν τους εαυτούς μας μέσα σ' εκείνα τα γήπεδα ή κάναμε όνειρα πιο εφικτά, για το καλοκαιράκι που πλησίαζε και για τις διακοπές που θα περνούσαμε στην Ελλάδα.
Όνειρα για ταξίδια και τη ζωή που είχαμε μπροστά μας.

Έπειτα η Κατερίνα έφυγε στην Ελλάδα για σπουδές, να πραγματοποιήσει τα πρώτα της όνειρα κι εγώ έμεινα πίσω και συνέχισα το "έργο" μας. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή παρακολουθούσα τους αγώνες, ως ευχάριστο διάλειμμα από τα διαβάσματα και ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα βρεθώ στο Παρίσι να παρακολουθήσω το Roland Garros από κοντά. Να καθίσω στις καθωσπρέπει κερκίδες φορώντας αυτά τα άσπρα καπελάκια και να περιστρέφω το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά.
Ακόμη δεν κατάφερα να πάω, όχι στο Roland Garros, ούτε καν στο Παρίσι. Έχω και ακριβά γούστα βλέπετε! Ο Ανδρέας με πειράζει συνεχώς και η αλήθεια είναι ότι το τένις δεν είναι απλή υπόθεση. Υπάρχει ολόκληρο υπηρετικό προσωπικό γύρω από τους παίκτες, αυτοί που τους πετούν ή μαζεύουν τα μπαλάκια, αυτοί που τους δίνουν τις πετσέτες, αυτοί που τους κρατούν τις ομπρέλες σε βροχή και ήλιο, αυτοί που μαζεύουν τα σκουπίδια τους...  και βέβαια τα εισιτήρια  είναι σχεδόν απλησίαστα, ειδικά αυτά των τελικών. 
Τι να κάνουμε του όμως, εγώ είμαι γεννημένη για μεγάλα πράγματα και σκόντο στα όνειρά μου δεν κάνω. Που θα πάει, θα καταφέρω να βρεθώ μια μέσα στην πόλη του φωτός για να πατήσω αυτά τα φημισμένα γήπεδα! Ναι, η Ελλάδα της κρίσης, δεν μου στέρησε ακόμα την αισιοδοξία μου...

Κι έπειτα σκέφτομαι ότι μπορεί ένας από τους γιους μου να γίνει παγκοσμίου φήμης τενίστας (αν δεν γίνει ποδοσφαιριστής, όπως ισχυρίζεται ο Ανδρέας - έλεος) και τότε θα μπαίνω στα γήπεδα τζάμπα, ναι, γιατί θα είμαι η μαμά του παικταρά! Αμέ! Γέλασε κανείς;

Προς το παρόν το μεγάλο μου παλικαράκι είναι ένα φρέσκο μανιτάρι που ήρθε κατευθείαν από το Λαχανοχώρι, παρέα με πολλά ακόμη λαχανικά, να μας πείσει ότι είναι πιο υγιεινό κι από τα φρούτα, που ζουν στο Φρουτοχώρι! 
Μέσα από χορούς, τραγούδια και ποιήματα, μας ευχήθηκαν όλα μαζί τα μικρά μας νήπια "καλό καλοκαίρι".

Και η αλήθεια είναι ότι τα κοίταζα όλα και συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι φίλοι του Φαίδωνα του χρόνου θα λείψουν, είτε γιατί μπαίνουν επίσημα στην πρώτη Δημοτικού, είτε γιατί αλλάζουν σχολείο. Και πιο πολύ ο κολλητός του ο Γρηγόρης. Θα του λείψει πραγματικά. Ήταν η πρώτη του σκέψη κάθε πρωί και ο άνθρωπος που έψαχνε να βρει πριν μπει στην τάξη. Ήταν και το πρώτο πράγμα που μου έλεγε όταν τον έπαιρνα "Μαμά ήταν κι ο Γρηγόρης σήμερα! Και  κάναμε αγώνες/ζωγραφίσαμε/μαλώσαμε/γράψαμε/γελάσαμε..." Όλα μαζί, ακόμη και στην γιορτή έπαιξαν το μανιτάρι και το μαρούλι που συνδυάζονται, φτιάχνοντας μια νόστιμη σαλάτα. 

Μα το τραγανό μαρουλάκι αλλάζει σχολείο κι έτσι ο Φαίδωνας θα μείνει πίσω, αναζητώντας νέους φίλους. Κι ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που του συμβαίνει, τον έχω λιγάκι στον νου μου, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι ν' αποχωρίζεσαι τους φίλους σου, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Ευτυχώς που ζούμε στην ίδια περιοχή, οπότε δεν θα χαθούμε.

Και θα σας αφήσω με αυτά τα παιχνιδιάρικα και αναψοκοκκινισμένα μουτράκια, για να θυμηθείτε να περάσετε καλά το καλοκαίρι σας, γελώντας κακαριστά δίχως λόγο, όπως κάνατε ως παιδιά... Τότε που τα όνειρα ήταν μεγάλα και ο φόβος μικρός, σχεδόν ανύπαρκτος και ανήμπορος να μας κρατήσει πίσω!

Καλημέρα αγαπημένοι!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286