Ταξίδι στην Κέρκυρα

Ταξίδι αστραπή σχεδιάσαμε για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τους κουμπάρους μας στην Κέρκυρα, γιατί κόντευε χρόνος από τότε που ειδωθήκαμε τελευταία φορά. Ναι, είμαι τυχερή που η νονά του Φαίδωνα ζει μόνιμα στην Κέρκυρα, το ξέρω!

Πριν επιβιβαστούμε στην γνωστή "παντόφλα" από Ηγουμενίτσα, κάναμε μια στάση στο αγαπημένο μου Μέτσοβο. 

Χαμένο μέσα στο πράσινο και χτισμένο στο πουθενά, είναι τόσο όμορφο και γραφικό, που με μαγεύει κάθε φορά που το αντικρίζω!

Με έναν καφέ στο χέρι, παίξαμε λιγάκι με τα παιδιά να ξεπιαστούμε.

Συνεχίσαμε με κατεύθυνση την Ηγουμενίτσα, έχοντας για παρέα έναν ήλιο λαμπερό!

Τα παιδιά ξετρελαμένα με την παντόφλα άφησαν το στίγμα τους και μέχρι να αποβιβαστούμε, τους γνώριζαν σχεδόν όλοι οι επιβάτες!

Κι έπειτα ξεπρόβαλε μπροστά μας η Κέρκυρα.

Αυτή ήταν η έκτη φορά - μέσα σε 15 χρόνια - που επισκέφθηκα το όμορφο νησί των Φαιάκων και για άλλη μια φορά γοητεύτηκα από την ομορφιά του. 

Βρίσκω την Κέρκυρα πολύ αρχοντική, ρομαντική, με υπέροχη αρχιτεκτονική, ιδιαίτερα χρώματα, πλούσια σε πράσινο και με απίθανες ακρογιαλιές - για όλα τα γούστα.

Ζήλεψα πολύ τις τεράστιες μπουκαμβίλιες σε μωβ χρώμα (οι αγαπημένες μου), που στόλιζαν σχεδόν κάθε γωνιά του νησιού αλλά και κάθε κήπο.

Στο σπίτι των παιδιών η κούπα του καφέ μου έγραφε "καλώς ήρθατε", αλλά ο πιο απολαυστικός καφές που ήπια, ήταν φτιαγμένος από τα χέρια του κουμπάρου μου...

...διότι ήταν δύο οι βασικοί λόγοι που επισκεφθήκαμε τα παιδιά.

Ο ένας ονομάζεται "Piccolo" και είναι ένα μικρό καφέ που άνοιξαν οι φίλοι μας στην πλατεία Δημαρχείου.

Ένα μικρό μαγαζάκι, φτιαγμένο με φροντίδα και προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Ο καφές μου ετοιμάζεται από τον Θωμά

Μα το πραγματικό στολίδι, είναι ο πολύχρωμος κήπος του, διακοσμημένος με παλιά παραθυρόφυλλα και πόρτες!

Ο δεύτερος λόγος που βρεθήκαμε στο νησί, δεν ξέρουμε πώς ονομάζεται, ξέρουμε όμως ότι είναι γένους θηλυκού  και εμποδίζει ήδη την μαμά της από το να αγναντέψει ξαπλωμένη τη θάλασσα...

Ναι, το Κατερινιώ μας - γνωστή και ως νονά του Φαίδωνα - είναι έγκυος στο πρώτο τους μωρό και ήθελα να προλάβω να την δω έγκυο, λίγο πριν μπει στον μήνα της!

Έτσι λοιπόν οι ρυθμοί μας ήταν χαλαροί.

Οι μέρες μας γέμισαν με βόλτες σε παραλίες, σε πλατείες, παιχνίδι, ξεκούραση, καφεδάκια με φίλους και καλό φαγητό. 

Μαραθιάς

Μπαρμπάτι

Βέβαια δεν έλειψαν και οι μικρές - μεγάάάλες - ατασθαλίες!

Σιγά μην αντιστεκόμουν στη νέα μόδα με τα μικρά βαφλάκια.

Φυσικά η μέρα της επιστροφής δεν άργησε καθόλου να 'ρθει.

Αφήσαμε πίσω μας την Κέρκυρα, με την υπόσχεση να επιστρέψουμε σύντομα, για να γνωρίσουμε το νέο μέλος της οικογένειας!

Χαζέψαμε τα σκάφη και τα ιστιοπλοϊκά και ήμασταν τυχεροί, γιατί συναντήσαμε έναν στόλο, τον οποίο παρατηρούσαμε και φωτογραφίζαμε όλοι με ενδιαφέρον.

Ο στόλος στο βάθος, πίσω από το ιστιοφόρο

Κι αν το ταξίδι αυτό τελείωσε, δεν πειράζει... Το καλοκαίρι βρίσκεται ακόμα στην αρχή του!
Κρατάμε τις όμορφες στιγμές και πάμε για τις επόμενες! Να χορτάσουμε από αλμύρα, ήλιο, χρώματα, φορτίζοντας μπαταρίες και αποκτώντας νέες αναμνήσεις.

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι και να περνάτε όμορφα!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Al limone...

Πως το λένε στην Αμερική; 

"Αν η ζωή σου δώσει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα", ε;

Καθόλου κακή ιδέα. Φτιάξτε την λεμονάδα για να συνοδεύσει μια ωραία μακαρονάδα. Αυτή που θα μοιραστώ μαζί σας παρακάτω.

Έτοιμη σε χρόνο dt, δροσερή, ελαφριά και νοστιμότατη. Αρκεί βέβαια να αγαπάτε τα λεμόνια, γιατί η σάλτσα της περιέχει χυμό λεμονιού..

via http://www.allposters.com/-sp/When-Life-Gives-You-Lemons-Posters_i8680499_.htm

Εγώ πάλι λατρεύω τα λεμόνια και ειδικά το καλοκαίρι. Στο νερό, στο τσάι, στις σαλάτες, στο φαγητό, στα παγωτά, τα γλυκά, στα αρωματικά λαδάκια, παντού! Το ξέρετε ότι το καλοκαίρι ο μόνος τρόπος να ξεδιψάσετε πραγματικά, είναι να στύψετε λίγο λεμόνι στο δροσερό σας νεράκι;

Βέβαια λατρεύω και τις μακαρονάδες, τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Και ναι, τους μήνες που έζησα στην Ιταλία, δεν υπήρξε ζυμαρικό για ζυμαρικό και σάλτσα για σάλτσα που να μην δοκίμασα. Ακόμη κι αν είχαν υλικά που δεν συμπαθώ, τις δοκίμαζα και όπως αποδείχτηκε, έκανα πολύ καλά, γιατί οι Ιταλοί είναι μάστορες στο είδος, με αποτέλεσμα να γεύομαι μικρά αριστουργήματα.

Έτσι κι αυτή η λεμονάτη εκδοχή! Μάλιστα ο Ανδρέας είχε φάει πολλές φορές στο παρελθόν αυτή την μακαρονάδα και ήταν αυτός που τελικά με προέτρεψε να τη φτιάξω.

Δεν χρειάζονται πολλά:

Περίπου 400 γρ spaghetti

Κανονικά, με αυτή τη σάλτσα σερβίρουνε farfalle, γνωστά και ως φιογκάκια, αλλά στο ντουλάπι μου είχα μόνο spaghetti. Μικρό το κακό.

Βάζουμε τα μακαρόνια να βράσουν σε αλατισμένο νερό και προσοχή: να είναι al dente!

Στο μεταξύ σε ένα μεγάλο μπολ αναμιγνύουμε τον χυμό ενός λεμονιού (αν δεν είναι ζουμερό, προσθέστε λίγο παραπάνω), 50 γρ μαλακό βούτυρο (εκτός ψυγείου), μισό φλιτζάνι κρέμα γάλακτος, ένα-δύο φυλλαράκια βασιλικού ψιλοκομμένα, αλάτι, πιπέρι. 

Χτυπάμε τα υλικά με σύρμα χειρός, έως ότου δέσει η κρέμα γάλακτος και γίνει παχύρρευστη. 

Στραγγίζουμε τα μακαρόνια και τα ρίχνουμε μέσα στη σάλτσα. Ανακατεύουμε καλά και σερβίρουμε.

Αφού δοκιμάσετε και μετά θα κρίνετε αν την επόμενη φορά θα βάλετε περισσότερο χυμό λεμονιού ή λιγότερο. Επίσης θα αποφασίσετε αν θα τα ξαναφτιάξετε, γιατί μπορεί να μην σας αρέσουν τελικά. Μπείτε ελεύθερα να μου τα ψάλλετε για τον χαμένο σας χρόνο! 

Εγώ πάντως αγαπώ αυτή τη γεύση!

Επίσης θα σας συμβούλευα, σε περίπτωση που η ζωή σας δώσει λεμόνια, να φτιάξετε μια lemon curd, για να συνοδεύσετε τα γλυκά σας!

Σας φιλώ τώρα!

Σας εύχομαι μια υπέροχη Κυριακή!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι

Κάθε άνοιξη και καλοκαίρι με πιάνει μεράκι με το μπαλκόνι. Θέλω να το γεμίσω με λουλούδια, γλάστρες, ζαρντινιέρες, ακόμη και μικρά δεντράκια. Κάθε χρόνο λέω πως θ' αγοράσω και ένα τραπέζι με ωραίες καρέκλες, αλλά το αναβάλλω, γιατί έχουν άλλες ανάγκες προτεραιότητα. Αν είχα την οικονομική άνεση, θα διακοσμούσα το μπαλκόνι μας και θα έφτιαχνα έναν μικρό παράδεισο, με κεραμικές γλάστρες, διακοσμητικά επιπλάκια, τραπέζι και καρέκλες σε παλιό στιλ, μέχρι και ξύλινο πάτωμα θα έβαζα, αυτό το "κουμπτωτό", που είναι τώρα μόδα και μ' αρέσει πολύ, γιατί προσδίδει στο χώρο μια ζεστασιά.

Προς το παρόν κάνουμε μόνο μικρές αλλαγές. Μπορεί να μην έχουμε κήπο, αλλά το μπαλκόνι μας είναι ικανοποιητικά μεγάλο. 

Αυτό όμως που μας εκνεύριζε πολύ ως τώρα, ήταν οι ακουμπισμένες γλάστρες στα πλακάκια. Μαζευόταν χώματα και φύλλα και με δυσκολία πλέναμε το μπαλκόνι. Το μόνο που είχαμε εύκαιρο λοιπόν, ήταν οι παλέτες, επάνω στις οποίες είχαμε το χειμώνα στοιβαγμένα τα ξύλα. Άδειες τώρα πια, δεν εξυπηρετούσαν σε τίποτα. Ο Ανδρέας τις έκοψε και σχηματίσαμε σκαλοπάτια, ώστε να τοποθετήσουμε επάνω τις γλάστρες. Αν είχαμε περισσότερο χρόνο - και κέφι - θα βάφαμε τις παλέτες με λευκό χρώμα, αλλά για φέτος τις αφήσαμε στο φυσικό τους.

Η παρακάτω κατάσταση λοιπόν...

...μετατράπηκε εντελώς ανέξοδα σε αυτήν:

Φυσικά και δεν είναι θεαματική η αλλαγή, αλλά είναι σίγουρα πιο βολική και εξυπηρετική, αφού πια πλένουμε το μπαλκόνι πολύ πιο εύκολα. Επίσης δείχνει συμμαζεμένο και μένει αρκετός χώρος ελεύθερος, ώστε να παίζουν τα παιδιά με όλα τους τα τρεχούμενα!

Μάλιστα, επειδή τις φωτογραφίες τις έβγαλα την άνοιξη, τώρα το σκηνικό είναι λιγάκι διαφορετικό. Τα πολλά λουλούδια χάθηκαν, αλλά τα φυτά μεγάλωσαν και φούντωσαν πολύ. 

Έχουμε και δική μας παραγωγή, αμέ! Οι πρώτες μας ντομάτες και πιπεριές έκαναν την εμφάνισή τους. Λέτε να γεμίσουμε κανένα ταψί γεμιστά;

Αλλά και φραουλιές με ροζ ανθάκια και λεβάντα.

Η λεμονιά έδωσε φέτος καρπούς, αλλά δεν κατάφερε να τους κρατήσει. Έπεσαν πριν κιτρινίσουν. Δεν ξέρω τι φταίει. 
Οι δε ορτανσίες άρχισαν να πρασινίζουν και να χάνουν το αρχικό τους χρώμα.

Φυσικά δεν έλειψαν και οι μικρές κατασκευές. Φτιάξαμε ανεμόμυλους από χαρτόνι και τους στερεώσαμε επάνω σε ξύλα.

Κάπως πρέπει να απασχολήσω τα παιδιά...

Το περβάζι του παραθύρου γέμισε με χρωματιστά μπουκάλια, θαλασσόξυλα, φυτά και κεριά, τα οποία το βραδάκι ανάβουν - μαζί με τα αντικουνουπικά και τα φαναράκια.  Όχι όμως όλα τα βράδια, μόνο όταν δεν νιώθουμε ξεθεωμένοι...

Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας κάνει ζέστη και βγαίνω σπάνια. Αλλά όταν μου κάνει όρεξη ένα κρύο τσάι, το πίνω έξω. Ε, καλοκαίρι έχουμε, να μην πιούμε τσάι με λεμόνι για αποτοξίνωση;

Και φράουλες παρακαλώ!

Μέσα στο σπίτι τα φυτά είναι λιγοστά αυτή την εποχή. Βασικά μόνο οι ορχιδέες στέκονται πλάι στο παράθυρο, οι οποίες μετά από τρία ολόκληρα χρόνια άνθισαν επιτέλους, θυμίζοντάς μου το ξεχωριστό τους χρώμα.

Αυτό το ποστ θα έχει συνέχεια. Ελπίζω να επανέλθω για να μοιραστώ μαζί σας εικόνες από την παραγωγή μας!

Εύχομαι να έχουμε ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο, σε κάποια μέρη μάλιστα είναι τριήμερο, λόγω Αγίου Πνεύματος. 
Να περάσετε όμορφα!

Litsa

Υ.Γ. κάθε φορά που αναφέρομαι σε ντομάτες και πιπεριές, το μυαλό μου πάει στο τραγουδάκι που μου τραγουδούσε ο μπαμπάς μου:

"Φύτεψα ντομάτες, βγήκαν πιπεριές.

Άλλες ήταν κόκκινες, άλλες παρδαλές."
Καλημέρα!

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Ανδρέας

Είμαι άραγε γεννημένη αγορομάνα, αναρωτιέμαι... 

Η σκέψη του να μεγαλώνω κορίτσια μου φαινόταν πάντα πιο εύκολη. Ήξερα να τους δείξω να παίζουν με κούκλες, να δημιουργώ διαλόγους και ιστορίες, να φτιάχνω ρούχα από κουρελάκια και να στήνω ένα ολόκληρο σκηνικό-κουκλόσπιτο από το μηδέν. Να τους δείξω πως να συλλέξουν φύλλα αλληλογραφίας και χαρτοπετσέτες. Ήξερα τι θα δω μαζί τους στην τηλεόραση. Ήξερα να τους δείξω πως να κάνουν πλεξούδα τα μαλλιά τους ή μια όμορφη αλογοουρά, πως να βάψουν τα νύχια τους, πως να συνδυάσουν τα χρώματα και τα ρούχα τους, τα αξεσουάρ. Έχω άπειρα μπιζού που θα μπορούσα να τους δώσω. Βίωσα την ψυχολογία ενός κοριτσιού στην εφηβεία, τα σκαμπανεβάσματα, την κυκλοθυμία, τα ξεσπάσματα.  Ήξερα να τους πω για τις δύσκολες μέρες του μήνα, τις ερωτικές απογοητεύσεις, τις προδοσίες των φίλων... Μου φαινόταν γνώριμο. 

Και τελικά είχα την τύχη να είμαι μαμά δύο αγοριών και από την πρώτη μέρα τις γέννησής τους μαθαίνω. Μαθαίνω να παίζω μαζί τους με τα αυτοκινητάκια κάνοντας βρουμ βρουμ, μπρουμ, ίου ίου, αλλά και πως να τα τρακάρω μεταξύ τους φωνάζοντας μππππχχχχχ. Έμαθα ότι τα πάντα διαλύονται για να συναρμολογηθούν από την αρχή. Ότι τα τρένα και τα αεροπλάνα έχουν τρομερό ενδιαφέρον. Ότι όλα τα αντικείμενα στο σπίτι μπορούν να μετατραπούν σε αυτοσχέδια όπλα κι ότι όλα τα παιχνίδια του δρόμου κρύβουν μέσα τους τον ανταγωνισμό... 

Και είναι φορές που σκέφτομαι τις ημέρες που θα έρθουν, εκείνες όπου δεν θα είναι πια το παιχνίδι προτεραιότητά τους, αλλά όλα τα υπόλοιπα. Όλα εκείνα που εγώ τα έζησα και τ' αντιμετώπισα ως κορίτσι. Τι θα κάνω λοιπόν όταν θ΄αρχίσουν οι βόλτες και οι μαγκιές με τα μηχανάκια, τι θα κάνω όταν θ' αρχίσουν οι καυγάδες και θα έρχονται με μαυρισμένα μάτια, όταν θα εμφανιστούν τα πρώτα αμόρε, όταν θα ξημεροβραδιάζονται σε μέρη άγνωστα; Τι θα κάνω; Τι θα τους συμβουλέψω; 

Και πάνω που με πιάνει το άγχος έρχεται μία και μόνο σκέψη να με ηρεμήσει. Η σκέψη του Ανδρέα. Του μπαμπά τους. 

Ο Ανδρέας, μεγαλωμένος στην Κρήτη και τελευταίο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, είναι σαν να βγήκε από άλλη εποχή. Έχουμε μόλις λίγα χρόνια διαφορά, αλλά είναι σαν να  μεγαλώσαμε σε κόσμους διαφορετικούς.

Αγκαλιά με τον Ορφέα

Δούλεψε για πρώτη φορά πριν καλά καλά κλείσει τα 5, σχεδόν όσο είναι τώρα ο Φαίδωνας. Τον έπαιρναν μαζί τους η μαμά του και οι αδερφές του στους αμπελώνες, όπου μάζευαν τις σουλτανίνες και δουλειά του ήταν να κουβαλάει νερό από κοντινή πηγή με τη στάμνα, για να ξεδιψάσει τους εργάτες. Μέχρι να δροσίσει και τον τελευταίο έπρεπε πάλι να φέρει νερό για τον πρώτο. Μου περιγράφει με μεγάλη περηφάνια την απόλυτα πειθαρχημένη διαδικασία, λέγοντας πως αν δεν ήταν αυτός, η δουλειά δεν θα έβγαινε, αφού η ζέστη ήταν αφόρητη. Πληρωνόταν κανονικά στο τέλος κάθε ημέρας.

Με τον Φαίδωνα στην θάλασσα που λατρεύουν και οι δυο

Γύριζε όλη την Κρήτη με το μηχανάκι και τους φίλους του και πήγαινε σε αυτοκινητιστικούς αγώνες μαζί με τον μεγάλο του αδερφό. Αυτός του έμαθε να οδηγάει από παιδί.

Ορφέας, Ανδρέας

Ως πρώην παίκτης του ΟΦΗ παίδων, λατρεύει το ποδόσφαιρο και ακόμη αναρωτιέται τι θα γινόταν αν ο μπαμπάς του δεν τον μάζευε από τα γήπεδα για να αφοσιωθεί στο σχολείο. Τι θα γινόταν αν τον άφηνε να μπει τελικά σ' εκείνο το κλιμάκιο της Εθνικής Ομάδας...

Φωτογραφία από Kapaworld

Δούλευε παράλληλα με το σχολείο, ώστε να πληρώνει τα φροντιστήριά του και τελικά αποφάσισε να φύγει μόνος του στο εξωτερικό, μα η Βιέννη δεν κατάφερε να τον κρατήσει για πάντα.

Και όπως κάθε μπαμπάς, είναι ο ήρωας των παιδιών του. Αυτός που ξέρει τα πάντα και μπορεί να κατασκευάσει το καθετί. Αυτός που ξέρει από αεροπλάνα και γρήγορα αυτοκίνητα και τρένα, αφού υπήρξε αρχηγός πληρώματος στα τρένα της Compagnie des Wagons-Lits. Μαζί τους γύρισε όλη την Ευρώπη, οπότε γι αυτούς, ο μπαμπάς τους έχει δει τον κόσμο όλο! 

Πάντα φροντίζει για το σνακ τους στη θάλασσα

Ο μπαμπάς τους λατρεύει τη θάλασσα και μαζί του κάνουν τα πιο ξεκαρδιστικά παιχνίδια σ' αυτήν. Είναι αυτός που τους φέρνει σε επαφή με τη φύση. Αυτός που πιάνει πυγολαμπίδες ώστε να τις θαυμάσουν.
Με τον μπαμπά παρακολουθούν τα πιο τρελά βιντεάκια με αεροπλάνα, ελικόπτερα και ελεύθερες πτώσεις στο διαδίκτυο και αφήνει ελεύθερο τον Φαίδωνα να ονειρεύεται αλλά και να πιστεύει, πως μια μέρα θα κάνει αυτά που βλέπει.
Είναι ο πιο δυνατός μπαμπάς του κόσμου, αφού τους κάνει τούμπες στον αέρα χωρίς να τους χάσει από τα χέρια του.

Αυτός είναι για τους γιους του.

Ο Ορφέας "καλλιτεχνεί" στην αγκαλιά του μπαμπά του

Για εμένα είναι ο πιο ακέραιος άνθρωπος που έχω γνωρίσει.
Είναι αυτός που μεγάλωσε σαν το αγριοκάτσικο στις κακοτράχαλες πλαγιές της Κρήτης. 

Αυτός που έμαθε να μοιράζεται από νωρίς τα πάντα μαζί με τ' αδέρφια του. 
Αυτός που θα μάθει στους γιους του κολύμπι και ποδήλατο.

Αυτός που θα τους διδάξει να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, να είναι ντόμπροι και αληθινοί. Να είναι ευγενικοί και φιλότιμοι. Να σέβονται και να έχουν ευαισθησίες. Να είναι τίμιοι και κιμπάριδες. Ν' αγαπούν τα ζώα και να υποστηρίζουν τους πιο αδύναμους. Να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να παραδέχονται τα λάθη τους.
Αυτός που θα τους στηρίξει και θα τους ενθαρρύνει.

Αυτός με τον οποίο θα συζητήσουν όσα δεν θα μπορούν να πουν μ' εμένα...
Ναι, του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη!

Ανδρέας και Φαίδωνας, σαν δυο σταγόνες νερό

Έτσι κι εμείς για να του ευχηθούμε χρόνια πολλά στην γιορτή του Πατέρα, δείχνοντάς του την αγάπη μας, του φτιάξαμε μια μικρή κατασκευή με πέτρα, σύρμα, και τις ζωγραφιές των παιδιών. Να το βάλει στο γραφείο του, εκεί στη δουλειά και χαζεύοντάς το να θυμάται ότι τ' αγόρια είναι σπίτι και τον περιμένουν με ανυπομονησία, για να τους βγάλει την καθιερωμένη βραδινή βόλτα με τα ποδήλατα.

Χρόνια Πολλά μπαμπά!

Αποχαιρετώντας από το πλοίο το Ηράκλειο

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286