Πέρασε ήδη ο μισός Γενάρης κι εγώ "χρωστάω" την ανάρτηση των Χριστουγέννων.
Ναι... ο καιρός περνά γρήγορα, ο χρόνος είναι αμείλικτος! Και να 'μαι τώρα εδώ να ανεβάζω χριστουγεννιάτικες εικόνες, εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Όμως, τις γιορτές τις περάσαμε φέτος στη Γερμανία και νομίζω πως αξίζει να μοιραστώ μαζί σας λίγη από τη μαγεία των ημερών εκείνων. Γιατί, αν κάτι μπορούμε να αναγνωρίσουμε στους Γερμανούς, είναι ότι τα Χριστούγεννα μετατρέπουν όλη τη χώρα σε παραμυθοχώρα, φτιαγμένη για μικρούς αλλά και μεγάλους.
Φτάσαμε λοιπόν στο σπίτι των γονιών μου, τρία χρόνια μετά την τελευταία μας φορά εκεί, κι ήταν ένα σπίτι στολισμένο μέσα κι έξω, έτοιμο να υποδεχτεί παιδιά κι εγγόνια. Μπάλες, λαμπάκια, κεράκια, αγιοβασιλάκια διάσπαρτα παντού στο σπίτι, μα το μάτι μου έπεσε αμέσως στο πιο όμορφο, σε ένα αγγελάκι φτιαγμένο απ' τα χέρια μιας δημιουργικής ψυχής, που δυστυχώς χάθηκε πριν προλάβω να την συναντήσω ξανά...
Τι άλλο έχει όμως ένα σπίτι παππουδογιαγιάδων που υποδέχεται παιδιά κι εγγόνια; Γλυκαντζούρες! Πολλές και διάφορες... Μέσα στο σοκολατοχαμό, διαπίστωσα ότι φέτος ο Άι Βασίλης ήταν ροκ, πολύ ροκ!
Οι μέρες εκεί ήταν γεμάτες με πράγματα που απολαμβάνουμε να κάνουμε, ειδικά όταν ο ελεύθερος χρόνος είναι απεριόριστος (σχεδόν).
Η βόλτα στη Στουτγκάρδη είναι απαραίτητη τα Χριστούγεννα, αφού μεταμορφώνεται σε πόλη μαγική, με κόσμο, λαμπιόνια, μουσικές, παιχνίδια και πολλές δραστηριότητες, ένας όμορφος χαμός!
Χαζέψαμε τις βιτρίνες και τα χειροποίητα στολίδια στο χριστουγεννιάτικο παζάρι και συναντήσαμε τον Άι Βασίλη σε κάθε του δραστηριότητα. Σκαρφαλωμένος στις ξύλινες σκεπές των μικρών σπιτιών, έμπαινε από τις καμινάδες, διάβαζε παραμύθια, ταξίδευε με το έλκηθρό του, μοίραζε δώρα και ήταν γενικά πολυάσχολος... Ακόμη απορώ πώς τα προλαβαίνει όλα!
Κάθε λογής στολίδια, κουπ πατ, γλυκά, κεριά, καρουζέλ, κάρτες ήταν απλωμένα στους γιορτινούς πάγκους, φτιαγμένα σε κάθε χρώμα και στιλ: κιτς, ρομαντικά, ξύλινα, μίνιμαλ, τα πάντα και για κάθε γούστο.
Κάναμε μια απαραίτητη στάση στο τρενάκι, που κάθε φορά ταξιδεύει τα παιδιά σ' έναν ονειρεμένο μικρόκοσμο και τα ξετρελαίνει. Ο Ορφέας ήταν εκστασιαμένος και κατέβηκε μόνο όταν του είπαμε ότι θα πάμε δίπλα στο παγοδρόμιο για πατινάζ και τούμπες...
Κι επειδή Χριστούγεννα στη Γερμανία δίχως Gluewein (ζεστό κρασί) δε γίνονται, ήπιαμε ένα ποτηράκι, παρόλο που όλοι έπιναν δροσερές μπύρες, αφού η θερμοκρασία άγγιζε τους 16 βαθμούς. Μίνι καύσωνας για τα δεδομένα της Γερμανίας αυτή την εποχή!
 |
| Για πείτε: Αυτοί πού στηρίζονται, ε; |
Κι όταν ο ήλιος χάθηκε και η νύχτα απλώθηκε, άναψαν όλα τα λαμπιόνια στο κέντρο της πόλης και το φεγγάρι καρφιτσώθηκε εκεί ψηλά, για να στολίσει ακόμη περισσότερο το όμορφο σκηνικό. Είχαν ξεχυθεί όλοι πια στους δρόμους και ο τόπος βούιζε σαν μελίσσι από τις φωνές, τις μουσικές, τα καρουζέλ και την ανεβασμένη γιορτινή διάθεση.
Οι βόλτες μας συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Στο δάσος και στα πάρκα για να παίξουν τα παιδιά. Κι όσο εκείνα έπαιζαν, εγώ μάζευα φύλλα και κλαδιά κι ο Ανδρέας με κοίταζε με απορία. "Μη μου πεις ότι θα τα κουβαλήσεις στην Ελλάδα με το αεροπλάνο αυτά!" μου είπε γελώντας κάτω απ' τα μουστάκια του. Ω ναι! Τα κουβάλησα και είμαι αδιόρθωτη, το ξέρω.
Επισκεφθήκαμε ιδιαίτερα μαγαζιά κι ένα παραδοσιακό εστιατόριο, μέσα στο οποίο υπήρχε ένα τεράστιο δέντρο, εντυπωσιακά όμορφο, που δυστυχώς χάνει πολλή από την ομορφιά του στη φωτογραφία.
Ούτε η ομορφιά της Τυβίγγης αποδίδεται στις φωτογραφίες. Η υπέροχη αυτή φοιτητούπολη, ήταν η πόλη στην οποία έβγαλα το ελληνικό Λύκειο. Την έζησα για τρία απίθανα χρόνια και την αγάπησα πολύ. Είναι πραγματικά μαγική με τα μικρά της καφέ, στα οποία βρίσκεις σχεδόν πάντα επιτραπέζια παιχνίδια και βιβλία. Διασχίζεται από τον ποταμό Νέκαρ και θυμάμαι να περνάμε με τους φίλους ατελείωτες ώρες στις όχθες του. Μόλις έμπαινε η άνοιξη γέμιζαν τα πλακόστρωτα με τραπεζάκια και καρέκλες, οι φοιτητές άραζαν στις όχθες του ποταμού κι όλος ο κόσμος κρατούσε ένα χωνάκι με παγωτό στο χέρι. Μας ήταν αδύνατο να συγκεντρωθούμε στο μάθημα, το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να βγούμε για μια βόλτα στην πόλη και ν' απολαύσουμε ένα αναψυκτικό στα σοκάκια, κάτω από τον ζεστό ήλιο. Κι αν είχαμε πολύ κέφι και διάθεση για γέλιο, κάναμε βαρκάδα στον ποταμό.
Μιας και οι περισσότεροι από τους παλιούς συμμαθητές βρίσκονται ακόμη στην Τυβίγγη, βρεθήκαμε με κάποιους να πιούμε ένα καφεδάκι, να θυμηθούμε τα ανέμελα νιάτα μας. Μα τι κι αν πέρασαν τα χρόνια, είμαστε ακόμη όλοι ίδιοι! Τι ευχάριστη διαπίστωση χοχοχο
Όταν βέβαια ρωτάω τα παιδιά τι ήταν αυτό που τους άρεσε περισσότερο στη Γερμανία, η απάντηση που παίρνω είναι πάντα η ίδια "το μέρος με τις τσουλήθρες".
Το Sensapolis είναι ένας πολυχώρος με διάφορες δραστηριότητες για παιδιά και μεγάλους. Αναρρίχηση, σκαρφάλωμα, πειρατικά καράβια, παιδικές χαρές, φουσκωτά, καρτ, τρελοτσουλήθρες, βασιλικά κάστρα κι ένα τεράστιο διαστημόπλοιο, είναι μόνο μερικά από αυτά που υπάρχουν στο χώρο.
Φυσικά αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον των παιδιών ήταν το διαστημόπλοιο και τον περισσότερο χρόνο μας τον περάσαμε εκεί μέσα. Παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον ποια είναι θέση του ήλιου, της γης και της σελήνης σε κάθε εποχή του χρόνου. Το ηλιακό και πλανητικό σύστημα είναι κάτι που κάθε φορά συνεπαίρνει τον Φαίδωνα, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να το παρακολουθήσει τρισδιάστατα.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να κατέβει κανείς από το διαστημόπλοιο: με τις σκάλες ή τις τσουλήθρες. Μα σιγά μην επιλέγαμε τον βαρετό τρόπο!
Οι τσουλήθρες είναι τεράστιες, άλλες κλειστές και σκοτεινές σαν σωλήνες, άλλες ανοιχτές και τρομερά απότομες, άλλες με στροφές, άλλες πιο ομαλές, μα όλες διασκεδαστικές!
Η πιο κατηφορική και πιο απότομη (σχεδόν κατακόρυφη) απ' όλες είναι αυτή στην παρακάτω φωτογραφία. Δεξιά της μάλιστα αναγράφεται η ταχύτητα με την οποία κατεβαίνει κανείς.
Με παρακάλεσε ο Φαίδωνας να την κατέβουμε μαζί κι όταν ανέβηκα επάνω διαπίστωσα ότι, βλέποντάς την από ψηλά ήταν πολύ πιο τρομακτική. Ο Φαίδωνας έφυγε πρώτος με άνεση και μου φώναξε "σε περιμένω κάτω μαμάάάάά". Εγώ έμεινα επάνω διστακτική και ο κύριος που επέβλεπε και μας έδινε οδηγίες κατάλαβε ότι δείλιασα. "Τι έγινε;" ρώτησε. "Φοβάμαι λιγάκι" του είπα με σφιγμένο χαμόγελο, "νομίζω πως μεγάλωσα πια για τέτοια". "Ωωω δε χρειάζεται φοβάσαι" είπε με ύφος αποφασιστικό. Ξάπλωσα στην άκρη της τσουλήθρας, σταύρωσα τα χέρια μου και τον άκουσα να μου λέει επιτακτικά "χέρια στο στήθος, ψηλά το κεφάλι και μάτια ορθάνοιχτα. Άντε γεια!" και με μια γερή σπρωξιά με ξαπόστειλε κανονικά! Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο της ευχαρίστησης όταν έφτασα κάτω.
Εννοείται ότι ανέβηκα πάλι κι όταν με ξαναείδε ο "φίλος" μου γέλασε. "Λοιπόν;" με ρώτησε "Τέλεια!" πήρε ως απάντηση. "Έτσι είναι! Την πρώτη φορά φοβάσαι, τη δεύτερη σ' αρέσει κι από την τρίτη κι έπειτα εθίζεσαι. Και μην κλείνεις ποτέ τα μάτια, αν θέλεις να το απολαύσεις!" είπε κι είχε απόλυτο δίκιο.
Κατεβήκαμε αρκετές φορές ακόμη, ανταγωνιζόμενοι όλοι ο ένας τον άλλο, προσπαθώντας να επιτύχουμε τη μέγιστη ταχύτητα.
Οι μέρες περνούσαν και μαζί τους πέρασαν όλα... τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, οι χαλαρές στιγμές στο σπίτι με καφέ, περιοδικά, παιχνίδια, συζητήσεις και φαγητό. Εδώ που τα λέμε, αυτή η κατάσταση με το φαγητό ευτυχώς που πέρασε, γιατί είχε φτάσει πια στο απροχώρητο!
Επιστροφή στο σπίτι λοιπόν, γιατί όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν. Επιστροφή σε ένα σπίτι στολισμένο... Με βαριά καρδιά μάζεψα όλα τα στολίδια, τα έκλεισα στις κούτες τους και έδωσα μαζί τους ραντεβού σε κάτι μήνες πάλι.
Ετοίμασα μια Βασιλόπιτα, μιας και στο δικό μας σπίτι δεν είχαμε κόψει και κάπως έτσι έφτασαν όλα στο τέλος τους... Μα δεν παραπονιόμαστε!
Το μόνο για το οποίο παραπονιόμαστε, είναι ότι οι τρεις στους τέσσερις υποφέρουμε από μια ενοχλητική ίωση, η οποία μας έχει αποκάμει. Το σημερινό ποστ το παλεύω εδώ και τέσσερις ημέρες, αφού ο πυρετός δεν με αφήνει σε ησυχία... Μα θα περάσει κι αυτό!
Φίλοι αγαπημένοι, εύχομαι να περάσατε όμορφα τις ημέρες των γιορτών. Να φορτίσατε μπαταρίες και να είστε γεμάτοι ενέργεια την νέα χρονιά!
Καλό 2016, πάντα με υγεία!
Litsa
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
