Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Το φετινό ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης

Το φετινό ημερολόγιο ετοιμάστηκε αργοπορημένα, αφού το είχα ξεχάσει εντελώς. Σε χρόνο ανύποπτο αντιλήφθηκα ότι ο Δεκέμβρης πλησιάζει κι ότι δεν είχα ιδέα τι θα ετοίμαζα για τα παιδιά. Το να μην το φτιάξω δεν υπήρχε ως επιλογή, γιατί είναι διασκεδαστικό για εμένα, πόσο μάλλον για εκείνους! 
Θυμήθηκα ότι στο ντουλάπι μου είχα ακόμη κάτι χάρτινα κυπελλάκια, σε χρώματα γιορτινά, από τα οποία είχα χρησιμοποιήσει στο παρελθόν μόνο δύο-τρία κομμάτια. Αυτό ήταν, η σύλληψη της ιδέας είχε γίνει και φυσικά δεν ήταν τίποτε πρωτοποριακό, αλλά για τελευταία στιγμή ήταν μια χαρά! Το μόνο που χρειαζόμουν, ήταν μικρά δώρα για τα κύπελλα. 

Φέτος, πέρα από μικρά γλυκίσματα, έβαλα στα κύπελλα και χαρτάκια με οδηγίες για το πού να ψάξουν κάποια δώρα τους, τα οποία είναι κρυμμένα σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Ο Φαίδωνας διαβάζει πια με ευκολία και αυτό είναι πολύ εξυπηρετικό, αφού κάποια αντικείμενα δε χωρούσαν στα χάρτινα ποτηράκια, όπως παραμύθια, βιβλία με δραστηριότητες, παζλ κλπ.

Αραδιασμένα στο τραπέζι του σαλονιού

Όσο για την κατασκευή του ημερολογίου, ήταν πολύ εύκολη. Αφού γέμισα τα ποτήρια με όσα έπρεπε, τα κάλυψα με χριστουγεννιάτικες χαρτοπετσέτες (κάθε χαρτοπετσέτα κομμένη στα τέσσερα), τις οποίες σταθεροποίησα με πολύχρωμα λαστιχάκια στα ποτήρια. Με χάλκινο μαρκαδόρο έγραψα επάνω στις χαρτοπετσέτες τους αριθμούς. Τέλος, τα κρέμασα με ξύλινα μανταλάκια στη γιρλάντα που τύλιξα γύρω από την κουπαστή της σκάλας.


Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, αυτό το ξενόφερτο έθιμο γίνεται όλο και πιο διασκεδαστικό, αφού τα δώρα δεν είναι πια ανάγκη να αποτελούνται μόνο από ζαχαρωτά ή άλλα μικροσκοπικά αντικείμενα (όπως τα πρώτα χρόνια), αλλά και από δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί. 


Οδεύουμε προς το τέλος του Νοέμβρη λοιπόν, παρόλο που ο καιρός εδώ είναι ακόμη ανοιξιάτικος. 
Απ' ότι καταλαβαίνω, αυτό το Σαββατοκύριακο πολλοί θα στολίσετε. Εμείς το στόλισμα το έχουμε πια πίσω μας και το γράφω ξαλαφρωμένη, οπότε σε όλους εσάς που το έχετε μπροστά σας, εύχομαι καλή διασκέδαση και καλή υπομονή μαζί! Σκεφτείτε το "μετά", όταν θα απολαμβάνετε τον καφέ σας στο γιορτινό περιβάλλον!


Καλό Σαββατοκύριακο φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Με μπάλες και φτερά

Στο σπίτι μας αυτή τη στιγμή επικρατεί το απόλυτο χάος. Δε μου έφταναν οι δουλειές που είχα, άνοιξα κι άλλες, αφού την Κυριακή κατεβάσαμε τα χριστουγεννιάτικα ώστε να στολίσουμε το δέντρο. Τα παιδιά τρισευτυχισμένα, εγώ και ο Ανδρέας λιγότερο ενθουσιασμένοι ομολογουμένως... Παρόλα αυτά,το δέντρο στολίστηκε και φέτος και είναι η πρώτη φορά που η περισσότερη δουλειά έγινε από τα παιδιά. Το μόνο που έκανα ήταν να βάλω τα λαμπιόνια και την κορδέλα. Κάθε στολιδάκι κρεμάστηκε από παιδικά χέρια στα κλαδιά του δέντρου μας φέτος! Μαγικό!
Η Κυριακή πέρασε, το συνθετικό έλατο διακοσμήθηκε κι έπειτα ξημέρωσε μια χαοτική Δευτέρα, αφού όλα τα υπόλοιπα χριστουγεννιάτικα με περίμεναν μέσα και έξω από τις κούτες... 
Σήμερα είναι τα πράγματα κάπως καλύτερα και ανυπομονώ να τελειώσω με τους στολισμούς, έτσι ώστε να αποθηκευτούν τα κουτιά και να μην αντικρίζω πια αυτή την ακαταστασία!

Οι πρώτες χριστουγεννιάτικες κατασκευές μου για φέτος είχαν να κάνουν με φτερά και πούπουλα. Πειραματίστηκα με μπάλες από φελιζόλ και πολύχρωμα πούπουλα, τα οποία κόλλησα επάνω στις μπάλες με θερμόκολλα.


Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το αποτέλεσμα, τελικά όμως έγιναν όμορφες αν και, κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να περιοριστώ στο συνδυασμό του μπλε και φουξ ή μωβ, που μου άρεσαν περισσότερο. Επειδή όμως είχε πούπουλα και σε άλλα χρώματα τα χρησιμοποίησα όλα.

Μέσα στο χαμό του στολίσματος κρέμασα τις μπάλες αρχικά σε ένα κλαδί με λαμπιόνια.


Δεν μου άρεσε όμως και τις ξεκρέμασα. Αποφάσισα να τις βάλω στην εταζέρα μαζί με μια ντουζίνα πορτοκάλια.


Ο παράξενος ο άνθρωπος όμως, δεν ικανοποιείται με τίποτα. Καθότι παράξενη λοιπόν, ούτε κι εκεί μου άρεσαν. Τις άφησα προς το παρόν, γιατί δεν είχα χρόνο ν' ασχοληθώ παραπάνω. Όταν ολοκληρωθεί ο στολισμός θ' αποφασίσω τι θα κάνω μαζί τους.


Με μια πρώτη ματιά, το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο καρναβάλι παρά Χριστούγεννα, παρόλα αυτά είμαι σίγουρη, πως όταν μπούνε στη σωστή θέση, θ' αναδειχθεί ο χριστουγεννιάτικη προσωπικότητά τους. Όταν έρθει εκείνη η ώρα... τα ξαναλέμε φυσικά!

Καλημέρα!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Το αγαπημένο μου ντουλάπι #2

Η κουζίνα είναι πολυσύχναστος χώρος στο σπίτι μας, τα έχουμε πει αυτά. Η αγάπη μου για τη ζαχαροπλαστική είναι επίσης γνωστή, αν και τελευταία το έχω παραμελήσει το hobby...


Τις εικόνες από το αγαπημένο μου ντουλάπι στο προηγούμενο σπίτι πιθανόν να τις έχετε δει. Ήταν εκείνο το ντουλάπι, που στο εσωτερικό του έκρυβε όλα τα απαραίτητα υλικά για τις γλυκές μας δημιουργίες.


Τώρα που μετακομίσαμε, εννοείται ότι ένα από τα ντουλάπια της νέας κουζίνας έγινε πάλι το αγαπημένο μου. Το προδίδει άλλωστε το 'Live Love Bake' που είναι κολλημένο στο εξωτερικό του. Στο δε εσωτερικό κρύβεται ένας μικρός θησαυρός! 
Πριν λίγες ημέρες έκανα ένα ξεσκαρτάρισμα και μια μίνι απογραφή, γιατί πλησιάζουν γιορτές και το ντουλάπι θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κουζίνα μας (για εμένα τουλάχιστον...). Τακτοποιήθηκαν και μπήκαν όλα ξανά σε σειρά. Είμαι λοιπόν πανέτοιμη για τα γιορτινά ψησίματα, μου λείπουν μόνο λίγες κουβερτούρες.


Κι αφού τελείωσε όλη αυτή η διαδικασία και μπήκαν τα πάντα στη θέση τους, αποφάσισα να δοκιμάσω μια εύκολη συνταγή για ψωμάκια με μήλο, έτσι για να μπω στο πνεύμα και να είμαι σε φόρμα τις επόμενες ημέρες. "Μηλοψωμάκια" τα ονόμασα εγώ και είναι πραγματικά νόστιμα. Εφόσον δοκιμάστηκαν και εγκρίθηκαν από τους πιο απαιτητικούς κριτές (τα παιδιά ντε), σας τα παρουσιάζω:


Υλικά:

100 γρ βούτυρο
60 γρ ζάχαρη
2 αυγά
μια κάψουλα βανίλιας
2 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ
250 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1-2 μήλα

Εκτέλεση:

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς.
Κόβουμε τα μήλα σε κομματάκα. 
Χτυπάμε με το μίξερ το βούτυρο και τη ζάχαρη, προσθέτουμε τα αυγά και συνεχίζουμε το χτύπημα.
Ανακατεύουμε το αλεύρι με τη βανίλια και το μπέικιν και τα προσθέτουμε στο μείγμα.
Στο τέλος ρίχνουμε τα κομμένα μήλα.

Η ζύμη θα έχει μια παχύρρευστη και κολλώδη υφή. Με ένα κουτάλι τοποθετούμε 6 "μπάλες" ζύμης στο ταψί, το οποίο έχουμε καλύψει με κόλλα ψησίματος. 
Ψήνουμε τα ψωμάκια για περίπου 20 λεπτά στους 180 βαθμούς (αντίσταση). Φυσικά εξαρτάται από το φούρνο σας και ο χρόνος ψησίματος μπορεί να έχει μια μικρή απόκλιση. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να πάρουν ένα ωραίο χρώμα εξωτερικά.


Έξυπνη λύση για πρωινό, έτοιμα στο πι και φι, όχι πολύ γλυκά, με μια νότα δροσιάς λόγω του μήλου και πολύ νόστιμα με μέλι, ειδικά όσο είναι ακόμα ζεστά.  Φυσικά τρώγονται και σκέτα παρέα με τον απογευματινό καφέ.


Δοκιμάστε τα αύριο κιόλας, την Κυριακή το αργότερο! Τσάμπα κάθομαι βραδιάτικα και ανεβάζω ανάρτηση τέτοια ώρα; Άλλωστε είμαι σίγουρη ότι τα υλικά υπάρχουν ήδη στην κουζίνα σας!


Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους εκεί έξω! Με καλοπέραση. Πάντα!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Ένας γάμος, τρία γλέντια και το πενθήμερο hangover

Ευτυχώς μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, μέσα στην απαισιοδοξία, το τρέξιμο, το άγχος, τους φόβους και τις ανασφάλειες, υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν να παραμείνουν αισιόδοξοι και με πείσμα πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα.
Τέτοιοι είναι και οι δικοί μας φίλοι, οι οποίοι τα βρήκαν μπαστούνια από τη στιγμή που όρισαν ημερομηνία γάμου. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε και το εννοώ! Όμως αυτοί και ο περίγυρός τους αποφάσισαν, ότι αυτός ο γάμος θα γίνει και έγινε! Τους είμαστε ευγνώμονες, αφού μας μάζεψαν όλους στην πρωτεύουσα για ένα τρικούβερτο γλέντι. Ή μάλλον... τρία τρικούβερτα γλέντια.


Τα πρώτα μέλη της παλιοπαρέας άρχισαν να καταφθάνουν δύο μέρες πριν το γάμο κι αυτό ήταν μια καλή  αφορμή να συγκεντρωθούμε εμείς τα κορίτσια και να βγάλουμε έξω τη μέλλουσα νύφη. Τη νυχτοπερπατήσαμε, τη χορέψαμε, της τραγουδήσαμε, της πετάξαμε λουλούδια και ναι... όπως σωστά καταλάβατε, η αφεντιά μου έφτασε μέχρι τα μπουζούκια της Αθήνας. Τρομερή εμπειρία! Καθόμουν σιωπηλή (πώς να μιλήσω άλλωστε, με τόση ένταση έπρεπε να γκαρίξω) και παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου. Ειλικρινά, αν δω το θέμα από την πλευρά του επιστήμονα, διαπιστώνω ότι τώρα που μεγάλωσα (λιγάκι), θα μπορούσα να κάνω έρευνα και διατριβή. Μεγάλο θέμα τα μπουζούκια με πλούσιο υλικό!


Για να μην τα πολυλογώ όμως και ξεφεύγω από το θέμα μου, γύρισα σπίτι αξημέρωτα ή μάλλον σταθείτε, είχε ξημερώσει για τα καλά! Δε θυμάμαι από πότε έχω να το κάνω αυτό με τις κολλητές μου... Δε θυμάμαι!



Το μεγάλο θέμα είναι βέβαια ότι χρειάστηκε να σκαρφαλώσω στα τακούνια μου και τις επόμενες ημέρες! Απίθανη εμπειρία, πώς το έκανα αυτό κάποτε και μάλιστα καθημερινά; Από τότε που αποκτήσαμε τα παιδιά, το αθλητικό, η μπαλαρίνα και το στρωτό παπούτσι γενικότερα, έχει γίνει δεύτερη φύση μου. Οι γόβες μπαίνουν στη ζωή μου εξαιρετικά σπάνια και μόνο σε ξεχωριστές μέρες. Τώρα όμως ισορρόπησα επάνω τους τρεις μέρες στη σειρά, καταπληκτικό και γελοίο μαζί...
Την ημέρα του γάμου χορέψαμε με πάθος, τραγουδήσαμε, αγκαλιαστήκαμε, χαζολογήσαμε, θυμηθήκαμε, συγκινηθήκαμε, καταβροχθίσαμε, ήπιαμε και στο τέλος πετάξαμε τα τακούνια εμείς τα τρελοκόριτσα και ξαναχορέψαμε με πάθος σε ρυθμούς άλλων δεκαετιών. Κάηκε το πελεκούδι!
Τα μικρά μου αγόρια ήταν οι καβαλιέροι μας καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς και η ευτυχία (μα και η κούραση) ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια τους.


Η δε νύφη μας ήταν λαμπερή και όμορφη, ενώ ο γάμος αυτός έδωσε την ευκαιρία στην παλιοπαρέα να κουμπαριάσει για άλλη μια φορά!


Γύρω από το δεκάρι το καλό συγκεντρωθήκαμε όλοι και τα κορίτσια της παρέας στηθήκαμε για μια ακόμη αναμνηστική φωτογραφία, σαν αυτές που έχουμε τα τελευταία 15 χρόνια! Λείπουν τρεις: η νύφη, η κουμπάρα και... το κορίτσι μας, που θα μας λείπει πάντα!


Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, ήπιαμε έναν καφέ κάπου στο Φλοίσβο, πλάι στην παραλία που αγαπάμε όλοι, χαζεύοντας τα παιδιά μας να παίζουν. Μεγαλώσαμε... Πότε μεγαλώσαμε και παρατηρούμε τώρα τα παιδιά μας να παίζουν; Βέβαια, όταν βρισκόμαστε, η ωριμότητα δεν μας χαρακτηρίζει! Νομίζω ότι παρασέρνουμε ο ένας τον άλλο σε μια ξεχασμένη παιδικότητα, σε νιάτα περασμένα, κατά τα οποία οι κοινές αναμνήσεις θα μας ενώνουν πάντα... Τι πολύτιμο δώρο!


Το πενθήμερο που ακολούθησε δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Επιστρέψαμε όλοι στις βάσεις μας αποκαμωμένοι, προσπαθώντας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Ήθελα να μείνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι για μέρες, αλλά η καθημερινότητα δεν περιμένει! Πάντα εκεί, πιεστική και ενοχλητική, μου θύμιζε ότι οι δουλειές, τα μαθήματα των παιδιών, οι υποχρεώσεις, τα μαγειρέματα, όλα με περίμεναν...


Το Σαββατοκύριακο όμως βρήκα λίγο χρόνο και τον αφιέρωσα στις αγαπημένες κατασκευές, που με χαλαρώνουν. Άλλωστε έπρεπε επιτέλους να ετοιμάσω όλα όσα υποσχέθηκα.


Τα παιδιά, όταν με βλέπουν να στρώνομαι στην τραπεζαρία, στρογγυλοκάθονται δίπλα μου και περιεργάζονται τα πάντα. Κάθε ψαλιδάκι, κάθε κορδέλα, τις κόλλες, τις χάντρες, τα πάντα! Κι έπειτα ζητούν να με βοηθήσουν κι έτσι έχω δίπλα μου τα πιο δουλευτάρικα ξωτικά!


Φτάσαμε στα μισά του Νοέμβρη και τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι έρχονται γιορτινές αναρτήσεις, με λιχουδιές, κατασκευές, στολισμούς και μπόλικη χρυσόσκονη!

Καλημέρα σε όλους


Υ.Γ. Δημήτρη και Αθηνά σας ευχαριστούμε που προσθέσατε άλλο ένα ξέφρενο γλέντι στις κοινές μας αναμνήσεις! 
Να ζήσετε!


Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Ζωγραφική η... χαλαρωτική!

Στο σπίτι το κλίμα είναι φθινοπωρινό, στο μυαλό μου όμως είναι άκρως γιορτινό. Μάλλον όχι, είναι ακόμη στη διαδικασία των προετοιμασιών, οπότε είναι όλα συγκεχυμένα και χαοτικά εκεί μέσα. Τόσο μπερδεμένα, που μου προκαλούν πονοκέφαλο. Έχω δεσμευτεί με διάφορες κατασκευές, τις οποίες φυσικά πρέπει να ετοιμάσω μέχρι το τέλος του μήνα, αν θέλω να είμαι συνεπής... Οπότε έχω αρχίσει ήδη να ασχολούμαι με χριστουγεννιάτικες κατασκευές κι ας επιμένουν τα λουλούδια στο βάζο να μου υπενθυμίζουν ότι έχουμε ακόμη φθινόπωρο. 


Τους τελευταίους μήνες έχω βρει έναν υπέροχο τρόπο χαλάρωσης, ειδικά όταν οι ημέρες μου είναι γεμάτες ένταση: τη ζωγραφική. Μάλλον όχι, δε ζωγραφίζω, χρωματίζω!


Ίσως έχει πάρει το μάτι σας σε διάφορα βιβλιοπωλεία, τα βιβλία αυτής της φιλοσοφίας! Άλλωστε πριν λίγο καιρό έκαναν μία σχετική ανάρτηση και οι Ανθομελένιες, οπότε πιθανόν να σας είναι ήδη γνωστά. 



Ήταν Ιούλιος όταν τα είδα για πρώτη φορά στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου και μου κίνησαν από μακριά την περιέργεια. Τα ξεφύλλισα και τα επεξεργάστηκα για ώρα και αποφάσισα ότι ένα από αυτά θα γίνει δικό μου, όταν με το καλό θα έφτανε το καλοκαίρι στο τέλος του. Γνωρίζοντας ότι η περίοδος από τον Σεπτέμβρη και μετά είναι πάντοτε φορτωμένη με υποχρεώσεις, ήμουν σίγουρη ότι η επίδρασή τους επάνω μου θα ήταν άκρως χαλαρωτική και είχα δίκιο. 



Δεν έχω καμία διάθεση να διαφημίσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ούτε σας συστήνω να πάρετε το ίδιο. Μου είναι αδιάφορο ποιανού καλλιτέχνη το δημιούργημα θα αγοράσετε ή ποιανού εκδοτικού οίκου. Αυτό που συστήνω ανεπιφύλακτα, είναι να δοκιμάσετε να χρωματίσετε και πάλι σαν παιδιά! Να συγκεντρώσετε γύρω σας ξυλομπογιές, μαρκαδόρους, μολύβια και να αφήσετε το ταλέντο σας να ξεδιπλωθεί. Να χαρείτε, παίζοντας με τα χρώματα, αφήνοντας πίσω τα άγχη!


Θυμήθηκα μάλιστα τεχνικές που χρησιμοποιούσα στο σχολείο ως παιδί, τις οποίες είχα ξεχάσει εντελώς. Έχω γεμίσει την τραπεζαρία με ξύσματα, βαμβάκια, χρώματα και χαρά! Τα παιδιά κάθονται πάντα δίπλα μου και χρωματίζουν τα δικά τους παιδικά βιβλία, ενώ ανταλλάσσουμε μπογιές και απόψεις, σε μια διαδικασία άκρως διασκεδαστική!


Φυσικά, κάποιες ζωγραφιές αποφάσισα ότι θα διακοσμήσουν τους τοίχους μας, όπως η παρακάτω. Τη διάλεξα, γιατί κρύβει κάτι από παραμύθι. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που επέλεξα το "Μαγεμένο δάσος", γιατί είχα ανάγκη από μαγεία και παραμυθένια σκηνικά.


Αυτές τις ημέρες χρωματίζω μία ζωγραφιά με μαρκαδόρους και το αποτέλεσμα είναι αλλιώτικο. Πιο έντονο και παιχνιδιάρικο, έχει κι αυτό τη χάρη του.


Οι επόμενες ζωγραφιές προορίζονται για το δωμάτιο των αγοριών. Ξεχωρίσαμε δύο-τρεις και όταν είναι έτοιμες, θα πάρουν θέση στον τοίχο του δωματίου τους, δίπλα σε άλλα, δικά τους αριστουργήματα.
Όταν τις έχουμε έτοιμες θα τα ξαναπούμε φυσικά! Για την ώρα καλημέρα φίλοι μου και καλά ζωγραφίσματα!

Υ.Γ. σας ευχαριστώ τόσο για τα μηνύματά σας στην προηγούμενη ανάρτηση. Μου γράψατε υπέροχα πράγματα. Είστε η έμπνευσή μου και το κίνητρό μου, να το ξέρετε... Ευχαριστώ!


Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Όταν χάνομαι...

Τέσσερα χρόνια blogging. Τέσσερα και 3 μήνες για την ακρίβεια.
Έχω στο αυτί μου το ακουστικό κι ακούω τραγούδια που με συντρόφευαν όταν έγραφα τις πρώτες μου αναρτήσεις και μαζί με την όμορφη μελωδία τους, θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν ξεκινούσα.
Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο χρόνο έχασα τη σπιρτάδα μου. Νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να σας το πω, το έχετε καταλάβει ήδη...
Θυμάμαι που κοίταζα γύρω μου κι ήταν όλα αφορμή για φωτογράφιση ή δημιουργία. Όλα αποτελούσαν έμπνευση. Και τώρα ισχύει αυτό, ευτυχώς! Μόνο που τώρα, κάθε φορά που παίρνω απόφαση ν' ανεβάσω μια ανάρτηση παιχνιδιάρικη, πέφτω σε ειδήσεις τραγικές, σε φωτογραφίες προσφύγων ή πνιγμένων παιδιών και κάθε δημιουργική διάθεση παγιδεύεται στην εικόνα εκείνη. Κι είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές δεν το παλεύω, απογοητεύομαι και παραιτούμαι από κάθε προσπάθεια, έστω προσωρινά.

Πριν δέκα μέρες, με την ατελείωτη βροχή, υπήρξε μια μικρή διαρροή στο σπίτι κι αγχωθήκαμε. Παλεύαμε δυο άτομα να βρούμε από πού έμπαζε το νερό και λυπόμουν για τον καλοβαμμένο τοίχο. Ντράπηκα όταν είδα τις εικόνες των προσφύγων... Κουλουριασμένοι κάτω από δέντρα, τυλιγμένοι με σακούλες σκουπιδιών και βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο. Ντράπηκα πολύ...

Όμως μου έκανε καλό η βροχή εκείνη. γιατί τόλμησα να βγω για μια στιγμή έξω. Μέσα σε λίγα λεπτά η βροχή δυνάμωσε κι άλλο κι εγώ στάθηκα μαζί με πολύ κόσμο κάτω από ένα υπόστεγο, μέχρι να κοπάσει. Αμ δε! Δυνάμωνε όλο και περισσότερο κι ήταν αδύνατο να χάσω κι άλλο χρόνο. Αποφάσισα να το ρισκάρω και να τρέξω μέχρι το σπίτι. Με έκπληξη είδα ότι ήταν όλα πλημμυρισμένα, ενώ οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε ποτάμια. "Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται" σκέφτηκα... "βούτα τώρα" και μπήκα στα λασπόνερα. Το νερό έφτανε σχεδόν μέχρι τη μέση της γάμπας μου και ήταν παγωμένο. Ήμουν η μοναδική που έτρεχε στους δρόμους και γελούσε σαν μικρό παιδί, που του επέτρεψαν επιτέλους να τσαλαβουτήσει στα νερά. Ήταν ό,τι πιο αναζωογονητικό έχω κάνει τον τελευταίο καιρό. Απίστευτο; Απίστευτο! Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη, κρατώντας σακούλες με ψώνια, γελούσα και μιλούσα στον εαυτό μου, όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να κάνουν... Απίθανη εμπειρία! Τη συστήνω σε όλους ανεπιφύλακτα.

Αναζωογονητική ήταν επίσης και η βόλτα που κάναμε στο βουνό πριν μέρες. Ήθελα να μαζέψω φύλλα και καρπούς, οπότε βρεθήκαμε στην Πάρνηθα, η οποία ήταν γεμάτη παιδιά και μεγάλες παρέες που απολάμβαναν το μεσημεριανό τους γεύμα στο βουνό. 
Πήραμε τα καλάθια μας, τη φωτογραφική μηχανή, λίγα σνακ και απολαύσαμε τη φύση στα καλύτερά της.



Μαζέψαμε πεσμένα ξύλα, κλαδιά και βελανίδια, θαυμάσαμε μικρά μανιτάρια και άγρια κυκλάμινα, παίξαμε κρυφτό κι επιστρέψαμε σπίτι, κουβαλώντας λίγη απ' τη φύση μαζί μας, η οποία τώρα πια μετατράπηκε σε νεκρή φύση, μα έχει κι αυτή την ομορφιά της!



Αγαπώ την εποχή αυτή για τη ζεστασιά της... Τα χρώματα τριγύρω είναι όλα τόσο γήινα και ζεστά, ενώ στο σπίτι τα χαλιά στρώθηκαν ήδη.  



Και νομίζω πως πιο πολύ απ' όλα, αγαπώ αυτή την εποχή γιατί αρχίζουν δειλά δειλά οι πρώτες σκέψεις για τα Χριστούγεννα. Είναι για μένα μια εποχή δημιουργική και γεμάτη έμπνευση. Ρίχνω κλεφτές ματιές σε γιορτινά περιοδικά και βιβλία, χαζεύω τις πρώτες στολισμένες βιτρίνες και καταγράφω ιδέες. Κρατάω σημειώσεις για τα πάντα σε κόλλες χαρτιού ή τετράδια κι ας υπάρχουν πια οι υπολογιστές και τα τάμπλετ που οργανώνουν τη δουλειά μας. Μ' αρέσει περισσότερο ο παλιός "μπακαλίστικος" τρόπος...


Κι έτσι, μ' έναν τρόπο μαγικό, μπαίνουν όλα πάλι σε σειρά και παίρνουν το δρόμο τους. Η διάθεση επανέρχεται ανεβασμένη, αλλά ακόμη κι όταν είναι πεσμένη, καταφεύγω σε μικρές κατασκευές, οι οποίες με χαλαρώνουν.


Να γιατί χάνομαι λοιπόν και ξέρετε... δεν είναι κακό να αποτραβιόμαστε που και που. Μπορεί αυτή η απομόνωση να αποτελέσει μια απόλυτα παραγωγική περίοδο, την οποία αξίζει ο εαυτός μας! Ο παραμελημένος εαυτός μας...
Έτσι επιστρέφω κι εγώ, αργά και σταθερά, αυτή την "προεόρτια" περίοδο! Κι αν έδωσα σε κάποιους την εντύπωση ότι έφτασε η ημερομηνία λήξης αυτού του blog, τότε σπεύδω να το διορθώσω. Εδώ είμαστε εγώ και το "Home...". Εδώ και σε λίγο καιρό θα φορέσουμε τα "καλά" μας, τα γιορτινά μας. Εδώ, μαζί σας... Πάντα μαζί σας! 

Καλό μήνα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook