Home is where your story begins...: Σεπτεμβρίου 2012

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ό,τι είναι σημαντικό...

Σήμερα είχα σκοπό να σας γράψω για τη βόλτα που κάναμε προ ημερών στον Όλυμπο, στο φαράγγι του Ενιπέα.

Για την ομορφιά του δάσους, για τον φωτεινό ήλιο που έκανε τα παγωμένα τρεχούμενα νερά να λαμπυρίζουν.

Για τα πρώτα άγρια κυκλαμινάκια που άρχισαν δειλά-δειλά ν' ανθίζουν.

Για την μοναδική θέα, που σου κόβει την ανάσα.

Ήθελα επίσης να σας γράψω για τη βόλτα μας στο σταθμό της Κατερίνης, μια βροχερή βραδιά.

Για την ανυπομονησία των παιδιών και τον ενθουσιασμό τους τη στιγμή που το τρένο έφτασε επιτέλους.

Για την τεράστια απογοήτευση του Φαίδωνα μόλις αυτό έφυγε και χάθηκε πάλι στο σκοτάδι...

Είχα συγκεντρώσει εικόνες, πληροφορίες και και και...
Συνέβη όμως κάτι, το οποίο με έβγαλε εκτός προγράμματος και με γέμισε με θλίψη.
Έφυγε ο Απόστολος, που πάλευε καιρό τώρα με τον καρκίνο. Και παρόλο που δεν τον γνώριζα προσωπικά, ο χαμός του άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές μου. Πίστευα πραγματικά πως θα τα καταφέρει...
Ο τόσο ξαφνικός χαμός του με πήγε ένα χρόνο πίσω, και ο παραλληλισμός ήταν αναπόφευκτος. Πίσω, στη στιγμή εκείνη που με τρόπο προσπαθούσαν να μου πουν ότι η Ν. έφυγε. Έτσι απλά... έφυγε κι από τότε δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην την σκεφτώ. Ούτε μία.
Τι νόημα έχει ν' αναφέρω συναισθήματα, σκέψεις, καταστάσεις; Δεν βρίσκω νόημα κανένα..., γιατί το κενό θα υπάρχει πάντα. Θα λείπει το χιούμορ, το λαμπερό της χαμόγελο, οι αποστομωτικές της ατάκες, η παρουσία της...
Σήμερα, που η μικρή της κόρη έχει τα τρίτα της γενέθλια, αυτή λείπει και ξέρω πως το κενό είναι τεράστιο για όλους...
Λείπει και δεν μπορεί να χαρεί όλα αυτά που είναι για όλους μας αυτονόητα.

Με παρηγορεί η φράση του Μικρού Πρίγκιπα:
"Ό,τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια..., μονάχα η καρδιά".
Μα όση αλήθεια κι αν κρύβει, δεν καλύπτει το κενό.

Λένε πως οι άνθρωποι που χάνουμε είναι παντού.
Ίσως στο θρόισμα των φύλλων, μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα!

Ή ακόμη και στο ουράνιο τόξο, μετά από μια ζεστή, φθινοπωρινή βροχή!

Ποιος ξέρει...

Καλό ταξίδι Απόστολε!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Η Κρήτη και η επιστροφή στην πραγματικότητα...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μαμά μου στην κουζίνα - πριν χρόνια - πάνω από τα κατσαρολικά της, να μονολογεί σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα:

"Αααχ ποιος ξέρει ποιους θα παντρευτείτε... Θα είναι άραγε από εδώ γύρω για να σας έχω εδώ κοντά;"

Εγώ βέβαια ήξερα την απάντηση που της προκαλούσε πανικό:

"Αααα μαμά, φαντάζεσαι να πάρω κανέναν Κρητικό και να με τρέχει στο νησί, στην άλλη άκρη;"

"Αχ πουλάκι μου, μην μου λες τέτοια" έλεγε κι εμείς κακαρίζαμε με τον καημό της και τσιμπολογούσαμε απ΄τις κατσαρόλες.

Κι επειδή γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, ο Θεούλης μου τον έφερε στο δρόμο μου τον Κρητικό! Αλλά, ευτυχώς για την μαμά, δεν με πήρε μαζί του στην Κρήτη.

Και παρότι είμαστε εδώ και οι δυο της κόρες... λείπει η ίδια στην Γερμανία... Προφανώς αυτήν την εκδοχή δεν την είχε φανταστεί!

Οι φορές που βρισκόμαστε όλοι μαζί λοιπόν, είναι εξαιρετικά σπάνιες κι όταν τελικά συμβαίνουν, προσπαθούμε να περάσουμε τέλεια και να τα χωρέσουμε όλα σε λίγες μέρες!

Έτσι και το φετινό καλοκαίρι, που με αφορμή τη βάφτιση του Ορφέα, βρεθήκαμε όλοι (κι άλλοι τόσοι) στην Κρήτη.

Και κάπου εκεί στα μέσα του Αυγούστου, ξεκίνησε το ταξίδι μας...

Φτάσαμε στο λιμάνι του Ηρακλείου, την ομορφότερη ώρα της ημέρας.

Ξημέρωμα, πάνω που άρχισε να χαράζει, με μια γλυκιά δροσούλα, τους δρόμους έρημους και τον ουρανό ζωγραφισμένο...

Στο σπίτι μάς περίμεναν ήδη ο ζεστός, νόστιμος καφές της πεθερούλας μου - σερβιρισμένος πάντα δίπλα σε ένα ματσάκι από βασιλικό - και οι μελωμένοι λουκουμάδες, για τους οποίους φρόντισε ο πεθερός μου.

Και οι διακοπές μας ήταν πια γεγονός!

Η Κρήτη έχει τη δύναμη και την ικανότητα να με γοητεύει πάντα!

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια απ' όταν την πρωτογνώρισα, μα την αγάπησα αμέσως! Με μάγεψε, με συνεπήρε, με ταξίδεψε με το απέραντο μπλε, την άγρια φύση, το ήπιο κλίμα, την ομορφιά της και κυρίως... με την "γενναία" ιστορία της!

Είναι το μοναδικό μέρος, στο οποίο δεν θέλω ποτέ να κλείνω τα παράθυρα του αυτοκινήτου, ώστε να απολαμβάνω την ευωδιά της φύσης.

Γεμίζω τα ρουθούνια μου με το άρωμα της ελιάς και του θυμαριού.

Είναι πράγματι ευλογημένο μέρος. Έτσι άκουγα να λένε και μόνο όταν την γνώρισα κατάλαβα γιατί...

Τα μέρη που μπορεί να επισκεφθεί κανείς είναι άπειρα. Η Κρήτη είναι πηγή αστείρευτη κι έχω να δω ακόμη πολλά!

Σε ένα μέρος όμως θα πηγαίνω ξανά και ξανά και θα το αντικρίζω κάθε φορά σαν μαγεμένη...

Αξέχαστη θα μου μείνει η στιγμή που αντίκρισα το Ελαφονήσι για πρώτη φορά.
Το χάζευα από ψηλά με κομμένη την ανάσα.

Τόση ομορφιά και τόσες εναλλαγές χρωμάτων συγκεντρωμένα σε ένα μέρος.

Όλες οι αποχρώσεις του μπλε βουτηγμένες στα νερά του. Σαν ψεύτικο!

Κάθε μέρα σχεδόν βουτούσαμε σε άλλη παραλία.

Παλαιόχωρα

Αρίνα

Μαράθι

Προς το τέλος καταλήξαμε στα Χανιά με τα όμορφα πλακόστρωτα,

τα περίτεχνα στολισμένα μαγαζιά,

τα αξιοζήλευτα φυτά!

Επιστρέψαμε στο Ηράκλειο με ενδιάμεσο σταθμό τις Βρύσες

Βρύσες

και τα παιδιά μας χορτασμένα από ήλιο, παιχνίδι, θάλασσα.

Ο Ορφέας μαζί με την Ιωάννα μας, την βαφτισιμιά του Ανδρέα

Στις φετινές μας διακοπές ο Φαίδωνας έμαθε να κάνει βουτιές στην πισίνα - τι τρέλα,

ενώ ο Ορφέας απέδειξε ότι είναι γνήσιος Κρητικός, αφού δεν άφησε ψητό για ψητό σε κανενός το πιάτο.

Και κάπου εκεί επιβιβαστήκαμε στο πλοίο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Κουρασμένοι; Πολύ! Αλλά κουρασμένοι... όμορφα!
Νιώθοντας πιο γεμάτοι από ποτέ - τόσο από εικόνες, όσο και από φαγητό - , με μια γλυκιά λύπη και με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουμε σύντομα, αφήσαμε πίσω μας το λιμάνι του Ηρακλείου...