Home alone

Πριν λίγες ημέρες δόθηκε σ'εμένα και τον Ανδρέα η ευκαιρία να περάσουμε ένα τριήμερο - ούτε καλά καλά - μόνοι μας! 

Η μαμά μου στο πατρικό μου με τα παιδιά κι εμείς ελεύθεροι - μετά από αρκετά χρονάκια - να κάνουμε κάτι μόνοι μας. Αν είχαμε τη δυνατότητα, θα πηγαίναμε σε ένα κοντινό νησάκι, αλλά... ας γελάσω χαρωπά χαχαχα!

Αποφασίσαμε ότι το καλύτερο ξενοδοχείο, είναι το σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη, το οποίο επισκεπτόμασταν μόνο για ύπνο.

Όλη την ημέρα ήμασταν στην γύρα, κυριολεκτικά!

Αυτό που επιλέξαμε να κάνουμε πρώτο και καλύτερο, ήταν η επίσκεψη στον κινηματογράφο, που αγαπάμε πολύ και οι δύο. Πήραμε από έναν κουβά ποπ κορν και αναψυκτικό και καθίσαμε αναπαυτικά. Τι χαρά!

Παρόλο το ξενύχτι και την κούραση - ε, δεν είμαστε πια 25 - αντισταθήκαμε στη νύστα μας και αράξαμε σε ένα μπαράκι, εκεί που σκάει το κύμα, ακούγοντας ωραία μουσική και χαζεύοντας το ολόγιομο - σχεδόν - φεγγάρι στον συννεφιασμένο ουρανό και τα φώτα της πόλης, που λαμπύριζαν στο βάθος.

Αυτό όμως που ευχαριστήθηκα περισσότερο απ' όλα, ήταν η θάλασσα. Και αφού, όπως λέει κι ο λαός εδώ πάνω,  "σαν τη Χαλκιδική δεν έχει", η απόφαση πάρθηκε εύκολα: εκεί θα κάναμε τις βουτιές μας!

Τα νερά ήταν ονειρεμένα κι επειδή πηγαίναμε νωρίς το πρωί, η άμμος ήταν ακόμη απάτητη, σχεδόν αψεγάδιαστη, σκέτος πειρασμός! 

Τα μικρά ψαράκια ήταν πιστοί μας σύντροφοι και τα παρατηρούσαμε με γυμνό μάτι να μας περιτριγυρίζουν μέσα στα κρυστάλλινα νερά, ψάχνοντας για τροφή κάτω από την άμμο που αναταράσσαμε.

Με τα παιδιά, είχα ξεχάσει πως είναι να πηγαίνεις πρωί στη θάλασσα και να φεύγεις απόγευμα και ακόμη περισσότερο, είχα ξεχάσει πως είναι να διαβάζεις μια ολόκληρη σελίδα απ΄το βιβλίο σου ανενόχλητα (ή πιο σωστά: να διαβάζεις γενικώς στη θάλασσα...).
Είχαμε απορροφηθεί τόσο πολύ, που τελειώσαμε - ρουφήξαμε - τα βιβλία μας σχεδόν ολόκληρα την πρώτη μέρα. Σκέτη μαγεία! 

Βέβαια η σκέψη μας ήταν συνέχεια στα παιδιά, όχι γιατί ανησυχούσαμε, αλλά γιατί σε ό,τι κι αν βλέπαμε, σκεφτόμασταν πόσο πολύ θα άρεσε αυτό στον Φαίδωνα και στον Ορφέα. Πόσο πολύ θα τους άρεσε το φαγητό που τρώγαμε, τα νερά στα οποία βουτούσαμε, τα ψαράκια με τα οποία παίζαμε και και και...

Όταν επιστρέψαμε Κατερίνη, τους βρήκαμε στην αυλή, μαύρους από πάνω μέχρι κάτω, χωμένους στα χώματα κι ευτυχισμένους! Κι επειδή τους είχαμε τάξει σινεμά, είδαμε το ίδιο κιόλας απόγευμα το Planes. Ο Ορφέας φυσικά δεν άντεξε να το δει μέχρι το τέλος, αλλά εγώ και ο Φαίδωνας δεν το κουνήσαμε από τις θέσεις μας!

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το μοναχικό τριήμερο μας έκανε πολύ καλό! Το χρειαζόμασταν επειγόντως για να καλμάρουμε, να συζητήσουμε και να πάρουμε αποφάσεις, να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω, να διαβάσουμε και να ενημερωθούμε, να πιούμε έναν καφέ δίχως να τρέχουμε κάθε πέντε λεπτά πίσω από ποδήλατα και πατίνια.

Και ναι, είναι αλήθεια ότι η χαρά κρύβεται στα μικρά και καθημερινά. Σε ένα καλοψημένο ψαράκι, σε μια όμορφη ταβέρνα πλάι στη θάλασσα, σε μια καλή ταινία, σε έναν κουβά ποπ κορν, σε ένα δροσερό ποτάκι, στο αυγουστιάτικο φεγγάρι, στα κρυστάλλινα νερά, σε έναν μυρωδάτο καφέ, σε μια ξαπλώστρα κι ένα βιβλίο... Κι όλα αυτά δίχως να το κουνήσεις από την πόλη σου ή να πληρώσεις ξενοδοχείο.

Σας στέλνω τα φιλιά μου!

Θα λείψω για λίγο ακόμη...
Να περνάτε όμορφα!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Ψαρεύοντας με τον παππού

Ο μπαμπάς μου είναι δεινός ψαράς. Θυμάμαι που όταν ήμασταν παιδιά, μας έπαιρνε μαζί του στο ψάρεμα. Μας πήγαινε στις πιο περίεργες και ερημικές παραλίες, που μπορεί να μην ήταν κατάλληλες για παιχνίδι και κολύμπι, ήταν όμως ιδανικές για ψάρεμα!

Η μαμά μου ακόμη θυμάται την ημέρα που μπήκε με έναν φίλο του και τη βάρκα τους στη θάλασσα για ψάρεμα, ξεκινώντας από το λιμάνι του Πλαταμώνα. Την θυμάται κι ο μπαμπάς μου φυσικά. Ξαφνικά, λέει, άκουσαν με τον φίλο του ένα έντονο βουητό από μακριά. Δεν μάζεψαν τίποτα, ούτε καλάμια, ούτε εξοπλισμούς. Τα παράτησαν κι έβαλαν μπρος τη μηχανή. Έπιασε μπουρίνι, από αυτά τα ξαφνικά, το οποίο για καλή τους τύχη τους ανάγκασε να βγουν όπως-όπως σε άλλο λιμάνι. Τότε όμως δεν υπήρχαν κινητά - εγώ αγέννητη ακόμη - και μέχρι να καταφέρουν να επικοινωνήσουν, η μαμά μου και οι αδερφές του μπαμπά μου τον κλαίγανε με μαύρο δάκρυ. 

Τώρα τα διηγούνται και γελάνε... 

Φέτος λοιπόν, που μαζευτήκαμε όλοι στο πατρικό, πέταξε η αδερφή μου την ιδέα να πάμε για μια καλή ψαριά (λέμε τώρα...) στην παραλία. Κοιταχτήκαμε για λίγο όλοι αμίλητοι, προφανώς ο καθένας έκανε τις σκέψεις του. Ο μόνος που πέταξε τη σκούφια του, ήταν ο Ανδρέας, μιας και το ψάρεμα είναι το αγαπημένο του hobby.

Δίχως πολλές συζητήσεις ορίσαμε μέρα και ώρα. Κι έτσι ένα απογευματάκι, συνεννοηθήκαμε με τα υπόλοιπα ξαδέρφια μας, πήραμε τα μπογαλάκια μας, τον απαραίτητο εξοπλισμό μας - οι άντρες τα καλάμια, τα δολώματα και τις πετονιές, οι γυναίκες τα σνακς και τα ποτά - και κατηφορίσαμε προς την παραλία. 

Τα παιδιά δεν σταμάτησαν λεπτό. Έπαιζαν, έτρεχαν, σκαρφάλωναν και κατέβαιναν κουτρουβαλώντας τους μικρούς αμμόλοφους. Γέμισαν με άμμο παντού!

Εκστασιασμένα παρατηρούσαν το καθετί γύρω τους και ανυπομονούσαν να φτάσει η ώρα του ψαρέματος.

Εμείς απλώσαμε τις ψάθες και ανάψαμε κεριά, ενώ ο μπαμπάς μου ρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά. 

Εκεί, με τον Ανδρέα στην ακροθαλασσιά, έλεγαν τα δικά τους.

Εγώ και η τρελοΚα (η αδερφή μου ντε) πιάσαμε τις μηχανές κι αρχίσαμε ν' αποτυπώνουμε εικόνες. Βγάζαμε ακόμη και τα πιο ασήμαντα πράγματα, αυτά που συνήθως περνούν απαρατήρητα, όμως εμείς δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε στιγμή από αυτή την ιστορική βραδιά. Την βραδιά που ο παππούς ψάρεψε για πρώτη φορά με τα εγγόνια του. 

Η φωτογραφία που τραβήξαμε με την αδερφή μου                                                 Και το παρασκήνιο

Η ξαδέρφη μου, ψαρεύοντας παρέα με το φεγγάρι

Κι έπειτα τα παιδιά άρχισαν να συγκεντρώνονται γύρω απ' τους ψαράδες της παρέας, αρπάζοντας τα καλάμια. Με τις οδηγίες τους κατάφεραν να πιάσουν τα πρώτα τους ψάρια, ναι! Και μας γέμισαν με χαμόγελα ευτυχίας. Ένας ένας έτρεχαν προς το μέρος μας, για να μας μεταφέρουν τα όμορφα νέα "έπιασα ψαράκι μαμά!"

Ο Φαίδωνας ευτυχισμένος τη στιγμή που έπιασε το πρώτο του ψάρι

Εμείς απολαμβάναμε τη βραδιά, την παρέα, τη θάλασσα, τα ευτυχισμένα χαμόγελα και χαιρόμασταν με τη χαρά τους...

Άρχισε να βραδιάζει και στο βάθος άναψαν τα φώτα. Το σκοτάδι απλώθηκε τριγύρω, τόσο βαθύ, που με το ζόρι διέκρινε κανείς τα ίδια του τα χέρια.

Το μοναδικό μας φως ήταν το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα, μία λάμπα και τα φλας των μηχανών.

Συγκεντρωθήκαμε γύρω από την λάμπα, βγάλαμε τα πασατέμπος και τα ποτά - κάπου πήρε το μάτι μου και κάτι λουκουμάδες - κι αρχίσαμε το κους κους, τα γέλια, τις ιστορίες και το παιχνίδι - παιχνίδια που πριν χρόνια έπαιζαν οι γονείς μας με εμάς...

Η γιαγιά και ο Ορφέας παίζουν το "αεροπλάνο"

Φυσικά οι πιο τολμηροί έκαναν και μια βραδινή βουτιά στη ζεστή θάλασσα.

Όσο για την ψαριά μας, ήταν μικρή, αλλά μας χόρτασε. Άλλωστε δεν είχαμε ανάγκη να χορτάσουμε τα στομάχια μας, αλλά τις αισθήσεις μας, την καρδιά και την ψυχή μας.

Χορτασμένοι από γέλια, μυρωδιές και εικόνες (και άμμο), επιστρέψαμε σπίτι.

Και μπορεί ο παππούς αύριο να φεύγει και πάλι, αλλά αφήνει σε όλους μας και ειδικά στα μικρά μας αγόρια, την πιο γλυκιά ανάμνηση και την εμπειρία της αίσθησης του ψαριού, που τσιμπάει το δόλωμα απ΄την πετονιά σου... 

Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι!
Μου λείψατε...

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Εικόνες...

Εικόνες από ένα καλοκαίρι που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.

Εικόνες θαλασσινές, βουτηγμένες στο μπλε και το χρυσαφί, γεμάτες παιχνίδι και χαρούμενα μουτράκια.

Τι μου θυμίζει...; E.T. looove's you...

Εικόνες από νερά που στραφταλίζουν κάτω από τις ακτίνες του ήλιου.

Εικόνες από το δικό μου κέντρο του κόσμου. 

Μια ομπρέλα, δυο πετσέτες, η θάλασσα κι οι άντρες μου...

Εικόνες από την ανασκαφή ενός μικροσκοπικού δεινοσαύρου, που για χρόνια περίμενε στο γύψινο αυγό του τον Φαίδωνα να μεγαλώσει και να τον ανασκάψει.

Εικόνες από βραδινές ποδηλατάδες και καλοκαιρινά cocktails, παρέα με τους KaPa.

Εικόνες από τα τσαλαβουτήγματα, το κυνηγητό, τα κακαρίσματα των παιδιών στη θάλασσα τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού, με φόντο τη φωτισμένη Θεσσαλονίκη.

Εικόνες μιας απολαυστικής καθημερινότητας. Από παιχνίδια τόσο παλιά, δικά μου, που άντεξαν στο χρόνο και τώρα παίζουν μαζί τους οι μικροί μου κύριοι. Δεν αποχωριζόμουν ποτέ το Nintendo μου...
Από τη βεντάλια μου, που με συντροφεύει τις τελευταίες ημέρες. Θυμάμαι που κορόιδευα τις θείες μου όταν έβγαζαν τις βεντάλιες, μα έχει ο καιρός γυρίσματα...
Εικόνες από την αγαπημένη μου βραδινή συνήθεια, να χαλαρώνω στο κρεβάτι μου διαβάζοντας κάτω από το λιγοστό φως του λαμπατέρ μου...

Εικόνες από παγωτό και περιοδικά διακόσμησης. Μια αγαπημένη συνήθεια, την ώρα που όλοι κοιμούνται!

Εικόνες φίλοι μου, εικόνες! Τις συλλέγω για να με συντροφεύουν τις φθινοπωρινές και χειμωνιάτικες μέρες, τότε που η μιζέρια, η μελαγχολία και το άγχος βρίσκουν πιο εύκολα τρόπο να τρυπώσουν... Οχυρώνομαι από τώρα λοιπόν και αισιοδοξώ, βάζοντας πλώρη για τον έναν και μοναδικό Αύγουστο του 2013.

Θα κάνουμε λίγο καιρό να τα πούμε αγαπημένοι μου, μιας και οι γονείς μου καταφτάνουν από Γερμανία! Ως τότε θα μαζεύω εικόνες από καθετί αγαπημένο κι εύχομαι να κάνετε το ίδιο!

Καλό μήνα! Ονειρεμένο μήνα!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286