Φαίδωνας και Ορφέας

Πέντε χρόνια μαμά...
Έξι χρόνια πριν ούτε που το φανταζόμουν... Δούλευα ασταμάτητα, μου κοβόταν η αναπνοή απ' το άγχος, έτρεχα μονίμως σαν τον Βέγγο, ήμουν σε μόνιμη υπερένταση, σήκωνα βάρη, φόρτωνα-ξεφόρτωνα, κοιμόμουν ελάχιστα κι εκείνο το καλοκαίρι της πρώτης εγκυμοσύνης, έκανα όποια τρέλα μου καρφωνόταν στο κεφάλι - δίχως δεύτερη σκέψη για να εκτονωθώ. Επίσης δοκίμασα όλα τα θαλάσσια σπορ, ανέβηκα σε μπανάνες και σαμπρέλες και τζετ σκι και αλεξίπτωτο, όπου (στην τελευταία περίπτωση) χάλασε το σκάφος και σκάσαμε σαν τα καρπούζια με τον Ανδρέα στο νερό, μα ο οδηγός δεν το αντιλήφθηκε και μας έσερνε για αρκετά μέτρα μες το αλατόνερο κι ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα..."χάνομαι"! Έπινα, έπινα, έπινα νερό κι αναπνοή δεν έπαιρνα, αυτό θυμάμαι...
Και ξαφνικά, μια μέρα, Τρίτη ήταν θυμάμαι, στο τεστ εμφανίστηκε μια φουξ κουκκίδα. Δεν ήταν ροζ, φουξ ήταν! Δηλαδή όλες αυτές τις τρέλες δεν τις έκανα μόνη μου! "Μα πως γίνεται;" σκέφτηκα. Γίνεται, γιατί το Φαιδωνάκι ήθελε πάση θυσία να γεννηθεί...
Κι έτσι στις 31.3.2008 τον πήρα στα χέρια μου και ειλικρινά, δεν ήξερα τι να κάνω. Ούτε πως να τον κρατήσω, ούτε πως να τον θηλάσω, ούτε πως να τον αλλάξω. Κι ο πρώτος μήνας ήταν δύσκολος... πολύ!! Με έντονες εναλλαγές συναισθημάτων και τις ορμόνες να τρελαίνονται, με συσσωρευμένη αϋπνία, με πόνους, με άγχος... μια σκέτη τρέλα.

Και στις 40 μέρες μείναμε μόνοι. Εγώ και ο τοσοδούλης Φαιδωνάκος.
Οι γονείς μας είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους και ο Ανδρέας έφυγε για 5 εβδομάδες Γαλλία για εκπαίδευση.
Οι δυο μας, κατακαλόκαιρο, γνωρίσαμε καλά ο ένας τον άλλο και περάσαμε υπέροχα! Βόλτες και παιχνίδια σε καθημερινό επίπεδο.
Και ο καιρός πέρασε κι έφτασε η στιγμή να επιστρέψω στη δουλειά. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον πήγα στον παιδικό και η δασκάλα του μου είπε να τον παραλάβω σε μια ώρα.
"Και τι να κάνω;" ρώτησα, κι εκείνη γέλασε και μου απάντησε "Μια βόλτα. Μια βόλτα στο τετράγωνο. Αν κλάψει θα σας πάρουμε τηλέφωνο".
Και ήταν η πρώτη φορά μετά από έναν χρόνο που δεν ήξερα τι να κάνω με τα χέρια μου... Ούτε καρότσι να τα στηρίξω, ούτε μωρό να το κρατήσω... Τα έβαλα στις τσέπες μου κι έκανα μια βόλτα... και το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ. Ο Φαίδωνας ήταν ικανός να μείνει εκεί όλη την ημέρα παίζοντας, δίχως να βγάλει άχνα.

Κι έπειτα άρχισαν οι ιώσεις, γινόταν όλο συχνότερες και στο τέλος, καταβεβλημένος πια, αρρώσταινε κάθε 10 μέρες. Ώσπου έπαψε να ψηλώνει, άρχισε να χάνει βάρος κι εγώ εκνεύριζα τους πάντες στη δουλειά με τις συνεχείς απουσίες μου... Και κοίταξα σαν χάνος την παιδίατρο όταν μου είπε "κάτι πρέπει να κάνουμε εδώ Λίτσα, κάτι πρέπει ν' αλλάξει, δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει;".
Όχι... δεν υπάρχει, είναι όλοι μακριά... Και είναι τόσοι πολλοί αυτοί που μπορούν να βοηθήσουν, μα είναι μακριά...
Και κάπως έτσι, στάθηκα και πάλι στην ουρά του ΟΑΕΔ...
Λίγο καιρό μετά έφτασαν τα νέα της δεύτερης εγκυμοσύνης και η χαρά ήταν μεγάλη. Μιλούσαμε γι αυτό στον Φαίδωνα κι αυτός προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε "αδερφάκι".
Στις 31.3.2011, τρία χρόνια μετά τη δική του γέννηση, είχε φτάσει η στιγμή που θα το καταλάβαινε...
Αυτή τη φορά ήταν όλα εύκολα! Και ο θηλασμός και το μπάνιο και το άλλαγμα, όλα παιχνιδάκι. Ξέραμε ότι θα ξενυχτούσαμε και πάλι και ότι όλα θα ήταν κομματάκι δυσκολότερα, γιατί υπήρχε και η φροντίδα του Φαίδωνα.

Δεν ήμασταν όμως καθόλου προετοιμασμένοι για τη στάση του Φαίδωνα και ειδικά εγώ...
Μας περίμενε στην είσοδο του σπιτιού. Κρατούσαμε το μωρό κι ένα μικρό δώρο. Ήταν ευτυχισμένος μα μελαγχολικός και το κυριότερο... δεν έριξε ούτε μια ματιά στον αδερφό του. Ούτε μια κλεφτή ματιά από περιέργεια. Τίποτα. Σαν να μην υπήρχε!
Ακολούθησαν δύο εβδομάδες, τις οποίες θυμάμαι σαν όνειρο. Για δυο εβδομάδες έκλαιγε, τσίριζε, φώναζε, μάλωνε, ήταν μονίμως θυμωμένος, δεν ήθελε να πάει σχολείο, δεν ήθελε εμένα, δεν ήθελε την γιαγιά του, δεν ήθελε κανέναν παρά μόνο τον μπαμπά του. Για δύο ολόκληρες εβδομάδες δεν είπε "μαμά". Ναι! Με αγνοούσε κι εγώ έβραζα. Αδιανόητο για μια μητέρα, δυσβάσταχτο για μια λεχώνα...
Τις πρώτες ημέρες ξυπνούσε νωρίς και στεκόταν έξω απ' την πόρτα της κρεβατοκάμαρας (όπου βρισκόταν και η μικρή κούνια με τον Ορφέα), κοιτάζοντάς μας δίχως να μιλάει, δίχως να πλησιάζει. Σαν εξόριστος, στεκόταν εκεί μέχρι να τον πάρουμε χαμπάρι.

Χανόταν με τον Ανδρέα στις βόλτες τους. Πήγαιναν συχνά στη θάλασσα για να παίξει και να τρέξει, για να ξεδώσει, για να ξεχαστεί...
Δύο μήνες μετά την γέννα, τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο, όταν έχασα την κολλητή μου...
Κι έπεσα σε μια θλίψη που κράτησε μήνες.
Όσο μεγάλωνε ο Ορφέας, τόσο μεγάλωνε και η ζήλια του Φαίδωνα, κι όσο τον έβλεπα να μεταλλάσσεται σ' ένα άγνωστο (για μένα) παιδάκι, τόσο μεγάλωνε η θλίψη μου... Δεν τον αναγνώριζα και η συμπεριφορά του αυτή, ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ!

Τον φετινό χειμώνα αποφασίσαμε να τους βάλουμε στο ίδιο δωμάτιο, παρόλο που διαβάζαμε παντού ότι είναι καλό να αποφεύγεται σε παιδιά που ζηλεύουν. Όμως πέρα από το οικονομικό κομμάτι (εξοικονόμηση θέρμανσης), έπρεπε να το δοκιμάσουμε, αν και εγώ ήμουν αυτή που διαφωνούσε... 
Ο Ορφέας ξετρελάθηκε. Έτσι κι αλλιώς λατρεύει τον αδερφό του. Τον αγκαλιάζει, τον αγγίζει, τον φιλάει σε ανύποπτο χρόνο και ο Φαίδωνας συνήθως τον κοιτάζει με απίστευτη ξινίλα.
Και στον Φαίδωνα άρεσε η ιδέα, παρόλο που κάποιες φορές μας ζητούσε να τον στείλουμε πάλι στο δωμάτιό του.
Με το πέρασμα του χρόνου τα πράγματα πήγαιναν όλο και καλύτερα και τώρα πια παίζει μαζί του, τον φροντίζει, τον έχει στον νου του και  ως μεγάλος αδερφός, δεν επιτρέπει σε κανέναν να του επιτεθεί (εκτός απ' τον ίδιο βέβαια...).

Ναι, δύο χρόνια μετά, φαίνεται πως οι δυο τους επιτέλους τα βρήκαν! 
Δυναμικοί, φωνακλάδες, ξεροκέφαλοι, εγωιστές όπως είναι και οι δύο, μαλώνουν πολύ, αλλά αγαπιούνται... πολύ, απλώς δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη πόσο!

Πέντε χρόνια μαμά αυτών των υπέροχων πλασμάτων.
Πέντε χρόνια τώρα, κάθε νύχτα πριν πέσω αποκαμωμένη στο κρεβάτι, περνάω απ' τα δικά τους κρεβάτια να δω αν κοιμούνται, αν είναι σκεπασμένοι, αν... αναπνέουν. Δεν φεύγω αν δεν ακούσω την ανάσα τους... Αλήθεια, πότε παύει ένας γονιός να το κάνει αυτό; Προφανώς όταν τα παιδιά του παύουν να ζουν πια στο σπίτι μαζί τους...

Χρόνια σας πολλά αντράκια μου! Χρόνια ευτυχισμένα!
Εμείς δεν θέλουμε τίποτε άλλο, πάρα μόνο να αναπνέετε και να χαμογελάτε! 
Α, και να ονειρεύεστε φυσικά!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Λίγο πριν το πάρτι

Ένα πόστ αστραπή για σήμερα, αφού τρέχω να προλάβω για το πάρτι. 

Ευτυχώς το κέρασμα του Φαίδωνα το ετοίμασα εχθές και σήμερα θα μοιράσει στους φίλους του τα γλυκά. Ήταν μες στην τρελοχαρά!

Θα ακολουθήσει και πόστ με όλες τις λεπτομέρειες, μόλις τελειώσει η γιορτή και χαλαρώσουμε.

Κατά τ' άλλα βρίσκονται όλα στη μέση! Έχω απλώσει στην τραπεζαρία τα τούλια και τα χαρτόνια για τις κατασκευές και μαζί τα ψαλίδια, τις κορδέλες... και κάθε τόσο προκύπτει και μια νέα ιδέα, οπότε τρέχω να προλάβω, πριν με προλάβει ο χρόνος...

Έφτιαξα και pom pom's από τούλι, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη αν θα τα χρησιμοποιήσω τελικά...

Και τώρα θα μπω στην κουζίνα να φτιάξω τα παντεσπάνια για τις τούρτες.

Σας φιλώ και σας εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Μέρες χαλαρές, μέρες γιορτινές

Το τριήμερο που μας πέρασε ο υπολογιστής έμεινε κλειστός και οι μέρες μας ήταν γιορτινές.
Όλα ξεκίνησαν με έναν μικρό τσολιά, ο οποίος στάθηκε προσοχή, κόρδωσε το κορμί και είπε δυνατά και καθαρά το ποίημα, γιατί "έτσι κάνουν οι τσολιάδες μαμά!".

Όχι εδώ δεν λέει το ποίημα, απλώς έχει σοβαρή συζήτηση... 

Και το Σαββατόβραδο φτιάξανε τ' αγόρια με τον μπαμπά τους χαρταετό και γέμισε το σπίτι καλάμια και σερπαντίνες και αλευρόκολλα. Και μαζί με τα μικρά του ανθρωπάκια, ο Ανδρέας θυμήθηκε τα δικά του παιδικά χρόνια στην Κρήτη και τους δεκάδες χαρταετούς που έφτιαχνε κάθε χρόνο με τους φίλους του!

Καταλήξαμε με τον χαρταετό μας στη θάλασσα, λίγο πριν μας πιάσει η βροχή και διαπιστώσαμε ότι δεν ήμασταν οι μόνοι. 

Τα παιδιά έτρεξαν και γέλασαν και έπαιξαν και χάρηκαν τη θάλασσα κι εμείς μαζί τους.

Ο Ορφέας μάζεψε τους θησαυρούς του και δεν άφηνε κανέναν να τους αγγίξει.

Η θάλασσα ήρεμη και η αμμουδιά απάτητη, πάντα εκεί, μας περιμένουν να ρίξουμε τις πρώτες βουτιές της χρονιάς.

Φύγαμε αφήνοντας πίσω τα πρώτα μας ίχνη στην άμμο για φέτος...

Στο σπίτι πια, ρίξαμε στο τηγάνι τον αγαπημένο μπακαλιάρο, για να καταλήξει τελικά στα πιάτα μας, πλάι στην σπιτική σκορδαλιά. Όλα φτιαγμένα από τα χέρια του Ανδρέα! Τέλεια!

Στα όμορφα του τριημέρου συγκαταλέγεται και η συνάντηση που είχα με τα κορίτσια, με αφορμή την γιορτή της Εύης. Περάσαμε φανταστικά, με κρασί, ζυμαρικά, μπόλικο γέλιο και ξενύχτι!
Την επόμενη μέρα είπα να "παίξω" με τα χώματα, οπότε φύτεψα λίγα φρέσκα λουλούδια, για να ζωντανέψει το μπαλκόνι μας και ν΄αποκτήσει χρώμα.

Όχι, το πιθάρι που έσπασε από τον δυνατό αέρα, δεν θα πάει χαμένο...

Και το πιο ωραίο φινάλε σε αυτό το διασκεδαστικό τριήμερο έδωσαν οι γονείς μου, που έστειλαν δέμα από Γερμανία εν όψει των γενεθλίων των αγοριών! 

Γεμάτο με τα δώρα τους και όχι μόνο... Ένα σωρό μικροπράγματα και σοκολατένια αυγά και λαγοί και και και... Χοροπηδούσαν και μιλούσαν ασταμάτητα γεμάτοι ενθουσιασμό και οι δυο!

Κι επειδή μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα, μου έστειλε κι εμένα αυτό το πανέμορφο ρολόι κουζίνας, για να μην παραψήνω τα γλυκά μου. Αχ, όλοι γνωρίζουν την τρέλα μου, πρώτη και καλύτερη η μαμά μου...

Πριν σας αφήσω, θέλω να σας γράψω κάτι, για το οποίο ίσως έχετε ενημερωθεί, μα αξίζει να το αναφέρω πάλι!

Το πρώτο συνέδριο που απευθύνεται σε όλους εμάς που αγαπάμε το διαδίκτυο (bloggers και μη) είναι πια γεγονός! Θα πραγματοποιηθεί στις 20 Απριλίου και είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών μιας δυνατής ομάδας! Ένα συνέδριο στο οποίο θα παρευρεθώ με πολύ μεγάλη χαρά κι εδώ ακριβώς θέλω να σταθώ: διότι η χαρά μου θα 'ναι ακόμη μεγαλύτερη αν βρεθείτε κι όλοι εσείς εκεί, ώστε να γνωριστούμε από κοντά! Θα 'ναι μια υπέροχη ευκαιρία τα μηνύματά σας, τα σχόλιά σας, τα κείμενά σας ν' αποκτήσουν επιτέλους πρόσωπο! 

Δηλώστε συμμετοχή κι ελάτε να το γιορτάσουμε!

Σας περιμένω, ναι!!

Ως τότε σας φιλώ

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Η άνοιξη στο πιάτο μας...

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να φτιάξω κάτι άκρως ανοιξιάτικο και πολύ πολύ κοριτσίστικο!

Ε ναι, με τόσους άντρες μέσα στο σπίτι, έχω πάντα την ανάγκη από λίγο ροζ, φουξ, λιλά κλπ

Είχα λοιπόν μια ιδέα και για την ολοκλήρωσή της χρειάστηκε να φτιάξω ζαχαρωτά λουλουδάκια.

Η συνταγή πανεύκολη, του Σ. Παρλιάρου:

Χτυπάμε καλά 200-210 γρ άχνη με ένα ασπράδι ενός μέτριου αυγού και δημιουργούμε έτσι μια ζαχαρόπαστα. Αν θέλουμε τη χρωματίζουμε με χρώματα ζαχαροπλαστικής. 

Εγώ βέβαια, επειδή ήθελα τα λουλουδάκια να είναι πιο σκληρά και σταθερά, έριξα περισσότερη άχνη, μέχρι ν' αποκτήσει η ζαχαρόπαστα την πυκνότητα και υφή που επιθυμούσα. 

Έπειτα άλειψα τα χέρια μου με λίίίγο βιτάμ, για να μπορέσω να την δουλέψω καλύτερα, άπλωσα λίγη άχνη στον πάγκο και με τον πλάστη την άνοιξα σαν ζυμάρι. Έκοψα με μικρά κουπάτ τα λουλουδάκια και τα στόλισα με χρωματιστά κας κας (τα συγκεκριμένα κουπάτ μου τα δωρίσανε, αλλά θα βρείτε παρόμοια στο cookshop και γενικότερα σε καταστήματα με είδη ζαχαροπλαστικής).

Τα άπλωσα επάνω σε λαδόκολλα και την επόμενη μέρα είχαν στεγνώσει και σκληρύνει.

Το επόμενο βήμα ήταν να χρωματίσω λίγο ινδοκάρυδο με πράσινο (υγρό) χρώμα. Επειδή όμως δεν είχα πράσινο, έριξα κίτρινο και μπλε που έδωσαν το ίδιο αποτέλεσμα.

Τέλος πήρα σύρμα (π.χ. από Jumbo), πάλι σε πράσινο χρώμα, για να σχηματίσω τα κοτσάνια των λουλουδιών, τα οποία σταθεροποίησα με λίγη λιωμένη κουβερτούρα (μπορεί κανείς να τα καρφώσει και μέσα στα λουλουδάκια πριν αυτά στεγνώσουν).

Η συνέχεια απλούστατη.

Έφτιαξα ένα κέικ - το αγαπημένο μας είναι με άρωμα πορτοκαλιού.

Έλιωσα κουβερτούρα σε μπεν μαρί  και την έριξα από πάνω.

Πασπάλισα με το πράσινο ινδοκάρυδο, ώστε να μοιάζει με γρασίδι.

Άφησα να κρυώσει λίγο η κουβερτούρα κι έπειτα άρχισα να σταθεροποιώ επάνω της τα λουλούδια.

Κάρφωσα και αυτά που ήταν σταθεροποιημένα  στο σύρμα.

Κι έτσι εύκολα ένα απλό κέικ μετατράπηκε σε μια μικρή ανοιξιάτικη όαση!
Και το αγαπημένο μας κέικ, δεν έχει πια τίποτα να ζηλέψει από μια εντυπωσιακή τούρτα.
Το αντίθετο μάλιστα! Μπορεί να είναι και light ή νηστίσιμο και... γιατί όχι, να στηθεί σε ένα πάρτι γενεθλίων πλάι στα υπόλοιπα γλυκά.

Και μπορεί να ήταν κοριτσίστικο, αλλά τα αγόρια το τίμησαν και με το παραπάνω!
Άλλωστε ο Φαίδωνας το είπε: "είναι το πιο όμορφο κέικ που έχω δει ποτέ μου!". 
Αχ μωρέ το αγόρι μου, ξέρει καλά να καλοπιάνει την μανούλα...

Και κάπου εδώ θα σας ευχηθώ ένα υπέροχο, ανοιξιάτικο και δίχως ιώσεις τριήμερο!

Πολλά φιλιά!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Ένα αξέχαστο τριήμερο

Ναι, το τριήμερο που πέρασε θα μου μείνει αξέχαστο!
Ο αέρας δυνατός και μόλις σταμάτησε, πήραν τη θέση του η βροχή και η μούχλα. 
Εγώ και ο Ορφέας άρρωστοι. Λιγότερο ο Ορφέας και περισσότερο εγώ.
Πέρασα δύο μέρες οριζοντιοποιημένη στον καναπέ, με σιρόπια και παυσίπονα.
Μια ίωση που κρατάει βδομάδες τώρα και προσβάλει κυρίως αναπνευστικό και αρθρώσεις. Νομίζεις ότι δεν θα ξανατρέξεις ποτέ ξανά όπως πριν και νιώθεις ότι σου έχουν διαλύσει τα γόνατα...
Ένα τριήμερο γεμάτο με εντριβές, φυσιολογικούς ορούς, καραμέλες για τον πονόλαιμο, ζεστά μπάνια.
Για χαρταετό ούτε λόγος, έτσι κι αλλιώς η βροχή ακύρωσε όλους μας τους προγραμματισμούς και εννοείται ότι δεν ήμασταν σε θέση να δεχτούμε επισκέψεις, ούτε βέβαια και να πάμε επίσκεψη κάπου.
Μια ομορφιά!
Ως θετικά μέσα σε όλη αυτή την κατάντια, αναγνωρίζω μόνο το υπέροχο σαρακοστιανό γεύμα που ετοίμασε ο Ανδρέας την Καθαρά Δευτέρα, που (δυστυχώς) με την σχεδόν ανύπαρκτη αίσθηση της γεύσης, δεν το απήλαυσα όσο θα ήθελα.
Επίσης, έτσι ξάπλα που ήμουν, έβγαλα το μενού για το γενέθλιο πάρτι των αγοριών. Νομίζω πως κατέληξα και στα γλυκά...

Εχθές, που είχα πια αηδιάσει με την κακομοιριά του καναπέ και παρά την αδιαθεσία που ακόμη ένιωθα, σηκώθηκα νωρίς το πρωί κι άνοιξα διάπλατα όλα τα πορτοπαράθυρα, να μπει κρύος αέρας. Μπήκα στην κουζίνα να φτιάξω ένα γρήγορο γλυκάκι, έκανα όλες μου τις δουλειές σαν καλή νοικοκυρά κι έπειτα πήγαμε με τον Ορφέα να παραλάβουμε τον Φαίδωνα από το σχολείο. Κι επειδή ο καιρός ήταν σχετικά καλός, κάναμε μια στάση στη θάλασσα, ν' αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο των προηγούμενων ημερών! 

Κι όσο τα παιδιά χαζεύανε τα μηχανήματα που καθάριζαν την άμμο, εγώ έπαιρνα βαθιές ανάσες, να γεμίσουν τα πνευμόνια μου ιώδιο!

Τώρα πια εναποθέσαμε όλες μας τις ελπίδες στο επόμενο τριήμερο κι εγώ παλεύω ν΄ανακτήσω το χαμένο μου κέφι, ώστε να υποδεχτώ την άνοιξη και να γεμίσω το σπίτι με χρώμα!
Το μόνο που πρόλαβα να κάνω πριν με ρίξει η ίωση στον καναπέ, είναι λίγα ζαχαρωτά λουλουδάκια, τα οποία αποτελούν κομμάτι μιας ευρύτερης ιδέας.
Αλλά μην βιάζεστε, θα σας πω λεπτομέρειες αργότερα, όταν θα 'ναι όλα έτοιμα!

Ως τότε σας φιλώ!

Καλημέρα

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

Σουηδική αμυγδαλόπιτα

Δύο μέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια συνταγή που μου έκλεψε την καρδιά! Μια παραδοσιακή, σουηδική αμυγδαλόπιτα!

Όταν διάβασα τη συνταγή σε αυτό το blog, σκέφτηκα: μα πως είναι δυνατόν τόσο λίγα και κλασικά υλικά, να δώσουν ένα τόσο ζουμερό και ξεχωριστό αποτέλεσμα (σύμφωνα πάντα με τις περιγραφές του blog). Από την άλλη βέβαια είπα μέσα μου: είναι τόσο εύκολο και γρήγορο, που αξίζει να το δοκιμάσω αμέσως και να διαπιστώσω αν ισχύουν τα παραπάνω.

Τα υλικά τα είχα, οπότε έπιασα δουλειά.

Χρειάστηκα:

115 γρ βούτυρο

ξύσμα από ένα λεμόνι

200 γρ ζάχαρη

2 αυγά

μία πρέζα αλάτι

1 κουταλάκι τσαγιού εκχύλισμα βανίλιας (αν έχετε, ρίχνετε τους σπόρους φυσικής βανίλιας)

120 γρ αλεύρι

μια γεμάτη χούφτα αμύγδαλα φιλέ

1 κοφτή κουταλιά σούπας ζάχαρη

Εκτέλεση:

Λιώνουμε το βούτυρο σε μέτρια φωτιά (δεν το καίμε!) και το αφήνουμε να κρυώσει λιγάκι.

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τη ζάχαρη με το ξύσμα λεμονιού. Ρίχνουμε ένα-ένα τα αυγά ανακατεύοντας μέχρι ν΄αφρατέψουν. Προσθέτουμε τη βανίλια, το αλάτι  και στο τέλος το αλεύρι.

Έπειτα ρίχνουμε το βούτυρο, ανακατεύουμε καλά και μεταφέρουμε το μείγμα σε μια βουτυρωμένη φόρμα με διάμετρο 20-24 εκ (εγώ χρησιμοποίησα το τσέρκι, περίπου 21 εκ).

Ρίχνουμε από πάνω τα αμύγδαλα φιλέ και στο τέλος πασπαλίζουμε με την μια κουταλιά ζάχαρη όλη την επιφάνεια.*

(* σύμφωνα με την αρχική συνταγή, ρίχνουμε 2 κουταλιές ζάχαρη. Έτσι έκανα κι εγώ και τελικά η ζάχαρη δεν έλιωσε στον φούρνο, με αποτέλεσμα να τραγανίζει έντονα στο στόμα. Τη δεύτερη φορά που την έφτιαξα έριξα μια κοφτή κουταλιά και το αποτέλεσμα ήταν ιδανικό!).

Ψήνουμε στους 175 βαθμούς (αντίσταση) για 25-30 λεπτά. Εξαρτάται από τον φούρνο και το μέγεθος της φόρμας σας, γι αυτό στα 20-22 λεπτά δοκιμάστε με ένα μαχαίρι ή ξυλάκι να δείτε αν ψήθηκε. Αν παραψηθεί δεν θα γίνει αφράτη και ζουμερή.

Όπως βλέπετε η ζάχαρη δεν έλιωσε

Το αποτέλεσμα με εξέπληξε! Νόστιμη και ζουμερή, ακόμη και μετά από δύο ημέρες, εφόσον βέβαια είναι καλά σκεπασμένη.

Γλυκιά με γεύση αμύγδαλο και μυρωδάτη λόγω του λεμονιού, αποτελεί ένα κέρασμα που θα σας λύσει τα χέρια!

Την δεύτερη φορά που την έφτιαξα, έγινε ακόμη καλύτερη. 
Πρώτον γιατί η ζάχαρη από πάνω δεν τραγάνιζε στο στόμα και είχε λιώσει στο φούρνο (όπως ανέφερα και παραπάνω) και δεύτερον γιατί αποφάσισα να της δώσω μια νότα παραπάνω, προσθέτοντας άγλυκα βύσσινα (κονσερβοποιημένα).
Έριξα μια γεμάτη χούφτα από αυτά επάνω στο μείγμα και έπειτα το πασπάλισα με τα αμύγδαλα και τη ζάχαρη.

Τα ξινά βύσσινα συνδυάστηκαν τέλεια με τα αμύγδαλα κι έδωσαν στο γλυκό μια γλυκόξινη γεύση, που ήταν πιο ισορροπημένη από την πρώτη (τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα).

Όπως και να ΄χει, αξίζει να τη δοκιμάσετε!

Προμηθευτείτε τα υλικά και ταξιδέψτε νοερά στη Σουηδία, παρέα με μια κούπα καφέ κι ένα κομμάτι από αυτή την πανεύκολη αμυγδαλόπιτα!

Περιμένω με χαρά την γνώμη σας. Άραγε θα κλέψει και τις δικές σας καρδιές;

Σας φιλώ και σας εύχομαι ένα όμορφο τριήμερο!

Απογειώστε τους χαρταετούς σας!!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286