Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Μια μέρα δώρο

Τις ξέρετε εκείνες τις ημέρες που ξεκινούν λίγο συμβατικά, σχεδόν όπως όλες, ίσως και λίγο αγχωτικά και τελικά καταλήγουν να είναι μέρες που θα θυμάσαι - αν όχι για πάντα- σίγουρα για πολλά χρόνια; Μια τέτοια ζήσαμε πριν ένα δεκαήμερο περίπου και ειλικρινά, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. 

Ήταν βέβαια μια μέρα ιδιαίτερη, μιας και ξεκίνησε με τη βάφτιση του μικρότερου γιου αγαπημένων μας φίλων. Η μαμά του πρότεινε σε εμένα και μια ακόμη φίλη (επίσης τρελαμένη με τους στολισμούς), να διακοσμήσουμε το τραπέζι των κερασμάτων έξω από την εκκλησία. Πήγαμε από νωρίς και η διαδικασία ήταν άκρως διασκεδαστική, οκ και λιγάκι αγχωτική, μιας και δεν το είχαμε ξανακάνει, οπότε και είχαμε μια μικρή ανησυχία για το αποτέλεσμα. 
Βρεθήκαμε να κουβαλάμε διάφορα διακοσμητικά  από το σπίτι μας και ειλικρινά, εντυπωσιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι έχουμε τόσα  αντικείμενα και μπιμπελό και υφάσματα, που καταφέραμε να στολίσουμε με αυτά το κεντρικό τραπέζι μιας βάφτισης, πάντα με τη βοήθεια της μαμάς του Φίλιππου, η οποία με στωικότητα υπέμενε την τρέλα μας. 
Αλλά τα καταφέραμε και παρόλο που το αποτέλεσμα δεν ήταν επαγγελματικό, ήταν σίγουρα αξιοπρεπές.


Χάρηκα μάλιστα πολύ όταν η φίλη μου Δέσποινα, μου ζήτησε να ετοιμάσω μια πέτρα με το όνομα του μικρού μας Φίλιππου, η οποία θα στόλιζε αρχικά το τραπέζι κι έπειτα θα την δώριζε στην νονά του μικρού. 
Έτσι κι έγινε κι ήταν από τις μεγαλύτερες πέτρες που έχω ετοιμάσει, ώστε να είναι ορατή μεταξύ των ζαχαρωτών.


Η βάφτιση τελείωσε, όμως κανείς δεν ήθελε να επιστρέψει σπίτι. Μαζευτήκαμε όλοι οι φίλοι που τα παιδιά μας τυγχάνει να είναι συμμαθητές, μα είμαστε τυχεροί γιατί κουβαλάμε και οι γονείς την ίδια τρέλα και αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην εξοχή, αφού πρώτα αλλάξαμε ρούχα, γιατί με τα φορέματα και τα τακούνια η κατάσταση θα ήταν δύσκολη στο βουνό...

Καταλήξαμε στο Μικροχώρι Καπανδριτίου, σ' ένα μέρος καταπράσινο, με πλακόστρωτη πλατεία, όμορφα σπίτια και καθαρό αέρα. Όλα τα παιδιά έβγαλαν από τ' αμάξια τα skateboards, τα pogo sticks, τις μπάλες κι ήταν σαν να γεννήθηκαν εκεί, σ' εκείνο το χωριό. Έγιναν αμέσως ένα με τη φύση και ήταν σαν να 'χαν μεγαλώσει κάτω από εκείνα τα πλατάνια, δίπλα στην παιδική χαρά.



Εμείς πάλι είχαμε ανάγκη από καφεΐνη, οπότε καταλήξαμε στο καφέ λίγο πιο πάνω. Ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι, που έμοιαζε με φοιτητικό στέκι, στολισμένο με αγάπη που ξεχείλιζε από παντού και χειροποίητα αντικείμενα, διαθέσιμα προς πώληση. Πετύχαμε την ιδιοκτήτρια την ώρα που άναβε το τζάκι και την παλιά σομπίτσα, το στολίδι του μαγαζιού. Προτιμήσαμε όμως να καθίσουμε έξω, απολαμβάνοντας έτσι τον ήλιο και τη φύση τριγύρω, παρόλο που την εποχή αυτή μοιάζει νεκρή.


Κι έπειτα; Έπειτα τα γνωστά: καταλήξαμε στην ταβέρνα του Μπαρμπά Βασίλη, η οποία είναι όπως ακριβώς τη φαντάζεστε στο άκουσμα του ονόματός της. Μια παραδοσιακή ταβέρνα, με ξύλινες καρεκλίτσες, πέτρινο τζάκι και διάχυτη τη μυρωδιά της τσίκνας. Κι όσο εμείς απολαμβάναμε τις απίθανες σπιτικές γεύσεις, τα παιδιά συνέχιζαν το παιχνίδι τους στην αυλή, κάτω από τις τεράστιες μουριές.

Επιστρέψαμε στην Αθήνα χορτάτοι όλοι μας, όχι από το φαγητό, μα από την απόλαυση, τη χαρά, τις συζητήσεις και τα ατελείωτα σχέδιά μας για κοινές εξορμήσεις και διακοπές. Μπορεί να μην καταφέρουμε ποτέ να πάμε όλοι μαζί εκεί που ονειρευόμαστε, μα τα πλάνα και μόνο μας γεμίζουν χαρά! Άλλωστε το πλάνο είναι το πρώτο βήμα προς την επιτυχία, οπότε δεν απογοητευόμαστε. 

Αράξαμε τελικά σε ένα υπέροχο καφέ στο Γαλάτσι, για ένα τελευταίο απογευματινό ρόφημα. Ένας υπέροχος χώρος, όπου οι τοίχοι του ήταν από πάνω ως κάτω γεμάτοι με ράφια, φορτωμένα με βιβλία. Διαλέξαμε δύο καναπέδες πάνω στους οποίους σωριαστήκαμε, όσο τα παιδιά έπαιζαν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για εκείνα. Πόσο εκτιμώ αυτά τα μαγαζιά!

Μια μέρα δώρο χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Ένα δώρο αρκετό για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας και να αντέξουμε τις ημέρες της τρέλας, που σίγουρα θα προκύψουν.


Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι και φτάσαμε ήδη στο τέλος του Γενάρη. Πέρασε κιόλας, μα δεν παραπονιέμαι, μιας και ήταν όμορφος. Και ξέρετε... δεν ήταν όμορφος από μόνος του, εμείς τον κάναμε! Όμορφος αν και μας ταρακούνησε προς το τέλος, μας "ξεβόλεψε" για λίγο, αλλά συνεχίζουμε με βήματα σταθερά και γεμάτα αυτοπεποίθηση!

Καλημέρα!

Litsa

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018

Σε ρυθμούς χειμερινούς

Τι εβδομάδα κι αυτή... Βγήκε (σχεδόν) με πολύ τρέξιμο, με ελάχιστο ύπνο, με πεσμένη διάθεση και διάφορες ανησυχίες. Μέσα σ' όλα προστέθηκε και ο σεισμός, έτσι για να αυξηθούν οι ανησυχίες μας. Περνάω την περίοδο όπου δεν είμαι ευχαριστημένη με τίποτα. Όλα φαίνεται να με ενοχλούν και σέρνομαι στην κυριολεξία. Αυτό που μου λείπει στην πραγματικότητα είναι ο ύπνος, ένας καλός, ξεκούραστος, συνεχής και ολονύκτιος ύπνος...

Το μόνο που κατάφερα να ολοκληρώσω αυτήν την εβδομάδα, ήταν να διακοσμήσω ελάχιστα το σπίτι. Δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό, μιας και δεν είχα διάθεση για στολισμούς, αλλά το σπίτι μού φαινόταν πολύ άδειο δίχως τα χριστουγεννιάτικα. 

Θέλησα να κρατήσω χαμηλούς τους τόνους χρωματικά, μιας και είχε χορτάσει το μάτι (έναν μήνα τώρα) από χρώματα και χρυσόσκονη.


Τα χρώματα που τώρα κυριαρχούν στο σπίτι είναι το λευκό και το γαλάζιο, μα κυρίως το ροζ μαζί με το χρυσό. Το πάντρεμα αυτό το αγαπάω πολύ και τον φετινό χειμώνα είναι ο απόλυτος συνδυασμός. 
Έτσι κι αλλιώς έχω αρκετά αντικείμενα στις αποχρώσεις του ροζ, ελάχιστα ωστόσο σε χρυσό ή μουσταρδί. Μα έστω κι αυτά τα λίγα ήταν αρκετά για να αλλάξει το περιβάλλον και να "ηρεμήσουν" τα μάτια μας από την ένταση των προηγούμενων ημερών.


Κατά τα άλλα το λευκό πρωταγωνιστεί παντού σχεδόν. Το φθινοπωρινό βάζο με τα βαμβάκια ξαναβρήκε τη θέση του ράφι, ενώ το περσινό βάζο με το συνθετικό χιόνι και τα κουκουνάρια διακοσμεί μια γωνιά.  Οι μικρές πουπουλένιες μπάλες (περσινό δημιούργημα κι αυτές) κρεμάστηκαν ξανά πάνω από την τραπεζαρία, παρέα με τα κουκουνάρια που ξέμειναν από τα Χριστούγεννα.


Το μοναδικό πράγμα που κατάφερα να φτιάξω αυτές τις ημέρες, ήταν να στολίσω τα δύο στεφάνια, τα οποία μετά τη φθινοπωρινή διακόσμησή τους, κρέμονταν γυμνά στον τοίχο. Είχα στο μπαλκόνι λίγα κλαδιά ελάτου, οπότε τα σταθεροποίησα στα στεφάνια με λίγο σύρμα και πρόσθεσα δυο-τρεις κρασπέντιες, που με το φωτεινό κίτρινο χρώμα τους, σπάνε την μονοτονία.


Φυσικά τα μικρά λαμπιόνια δεν λείπουν ποτέ από το σπίτι, γιατί αγαπάω τη συντροφιά τους.


Η καθημερινότητά μας κινείται σε χειμερινούς ρυθμούς (παρά την τρέλα της), νωχελική, σαν παγωμένη σχεδόν, επηρεασμένη προφανώς από την εποχή που διανύουμε. Δεν με ενοχλεί ο χειμώνας, τον έχω ανάγκη, αρκεί να μην είναι μακρύς. Είναι η εποχή της ανασυγκρότησης, όπου όλα στο μυαλό μου οργανώνονται και μπαίνουν ξανά σε μια τάξη, άσχετα αν αυτή η τάξη δεν καταφέρει να κρατήσει ούτε μήνα. Σημασία έχει ότι μου φέρνει μια ηρεμία, δίνοντάς μου την εντύπωση ότι τα έχω όλα υπό έλεγχο. Αλλά είμαι πια μεγάλο κορίτσι και γνωρίζω καλά, ότι τα πράγματα εύκολα βγαίνουν εκτός ελέγχου, για να ξαναμπούν έπειτα σε σειρά και πάει λέγοντας. 
Γι αυτό και η περίοδος αυτή είναι γεμάτη με σημειωματάρια και χαρτιά, τα οποία βρίσκονται πάντα εύκαιρα πάνω στο τραπέζι, ώστε να προλαβαίνω να σημειώνω την κάθε μου σκέψη ή ιδέα, πριν εκείνη πετάξει μακριά και την ξεχάσω στη στιγμή! Και παρόλο που το ροζ-χρυσό είναι το αγαπημένο μου αυτή την περίοδο (ναι ακόμη και στα νύχια), το νέο μου στυλό το ήθελα κατακίτρινο και φωτεινό σαν τον ήλιο. Ζωηρό και σκανταλιάρικο όπως είναι, είμαι σίγουρη ότι την άνοιξη θα έχει ρόλο πρωταγωνιστικό...


Καλημέρα σε όλους εκεί έξω! 
Παρασκευή σήμερα, μέρα χαράς! 

Litsa

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018

Λίγη μαγεία ακόμα!

Πέρασαν... Πέρασαν οι γιορτές και δεν πρόλαβα να κάνω ούτε τα μισά απ' όσα ήθελα, αλλά νιώθω ότι αυτή είναι μια φράση που επαναλαμβάνω κάθε χρόνο τελικά... Κι έπειτα σκέφτομαι "δεν πειράζει, του χρόνου θα κάνω όλα όσα θέλω" και με πιάνει απογοήτευση γιατί πρέπει να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο!
Όμως τα φετινά Χριστούγεννα ήταν αλλιώτικα, μοναδικά σχεδόν! Μετά από 15 ολόκληρα χρόνια γιορτάσαμε όλοι μαζί στο πατρικό μου με τους γονείς μου και για τα παιδιά μας ήταν η πρώτη φορά που γιόρτασαν τα Χριστούγεννα εκεί! Η Κατερίνη έχει συνδυαστεί στο μυαλό τους με το καλοκαίρι και η εμπειρία αυτή ήταν πολύ ξεχωριστή για εκείνα!

Μόλις πήραμε την έξοδο για Κατερίνη η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν αυτή, ένα δώρο του μαγικού μας Ολύμπου! Του αρέσει να μαζεύει γύρω του τα σύννεφα και να προκαλεί έντονα καιρικά φαινόμενα, να μας χαρίζει θέαμα ξεχωριστό!


Κι όταν μια μέρα βροχερή βρεθήκαμε δίπλα στη θάλασσα για έναν καφέ με φίλους, μας χάρισε ένα μοναδικό ουράνιο τόξο, ένα αληθινό στολίδι στον ορίζοντα! 


Τον αγαπάμε τον Όλυμπο, γιατί είναι όμορφος και άγριος συνάμα, γιατί αγαπάμε να ανηφορίζουμε στις πλαγιές του και να απολαμβάνουμε αυτή τη θέα! Γιατί τον έχουμε συνδυάσει με το πατρικό, με την επιστροφή στις ρίζες μας!


Εκεί στο πατρικό λοιπόν, η κατάσταση ήταν όπως ακριβώς συνηθίζεται στα πατρικά. Πολύ φαγητό, πολλή φροντίδα, βόλτες, ατελείωτες συζητήσεις και πολλά γέλια. Δεν θα πω ψέμματα: δεν μπήκα στην κουζίνα ούτε για πλάκα, παρά μόνο για να πιω νερό. Α ναι, μπήκα επίσης για να φτιάξω μια Βασιλόπιτα και ένα ταψί καταΐφι με την μαμά. Το μαγείρεμα το άφησα σε όόόλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι ήταν τόσο πρόθυμοι να μαγειρέψουν, που δεν θέλησα να τους χαλάσω χατήρι χοχο.

Συνειδητοποίησα ότι δεν έβγαλα καμία φωτογραφία, με εξαίρεση δύο τρεις τραβηγμένες με το κινητό μου. Έκανα μια μικρή αποχή από όλα σχεδόν... Ξεκουραστήκαμε όλοι, το μυαλό μας άδειασε από υποχρεώσεις και σκοτούρες και ο μοναδικός μας προβληματισμός ήταν για μέρες πού θα πάμε τη βόλτα μας. Τα παιδιά βέβαια λάτρεψαν τις βόλτες στο πάρκο της Κατερίνης, που μετονομάστηκε σε "πάρκο των χρωμάτων", γέμισε με λαμπιόνια και ξύλινα σπιτάκια που πουλούσαν διάφορες νοστιμιές και ζεστό κρασί, ενώ την περισσότερη ώρα την περάσαμε στο παγοδρόμιο. Οι μικροί πωρώθηκαν τόσο με το πατινάζ, που κοντέψαμε να τους επιστρέψουμε στην Αθήνα πρωταθλητές.


Εμείς πάλι προτιμούσαμε τις βόλτες στον πεζόδρομο και την κεντρική αγορά, χαζεύοντας τις βιτρίνες μαζί με πλήθος κόσμου, ενώ η βόλτα αυτή κατέληγε πάντα για καφέ και γλυκό στο μαγαζί της ξαδέρφης μου, που είναι μικρό και όμορφο, ιδανικό για κουβέντα, μιας κι εμείς τα κορίτσια είχαμε να βρεθούμε από το καλοκαίρι.


Η δε Πρωτοχρονιά μας βρήκε στο σπίτι των ΚαΠα με μια τρελή τρελή παρέα. Κάθε γωνιά του σπιτιού ήταν στολισμένη, κάθε γωνιά βγαλμένη θαρρείς από παραμύθι. Εκεί στο ζεστό και παραμυθένιο περιβάλλον, με ένα πιάτο γεμάτο λιχουδιές στα χέρια κι ένα ποτήρι κρασί, μιλήσαμε και γελάσαμε μέχρι δακρύων, αποχαιρετήσαμε τον παλιό χρόνο και υποδεχτήκαμε τον νέο με ένα κατακόκκινο φαναράκι, το οποίο αφήσαμε να πετάξει ψηλά, μαζί με όλες μας τις ευχές!


Αυτό που περιμέναμε με λαχτάρα ήταν λίγο χιόνι, αλλά δεν μας έκανε τη χάρη. Ανεβήκαμε για μια βόλτα στο χιονοδρομικό του Ελατοχωρίου και ήταν το χιόνι ελάχιστο. Το τοπίο ωστόσο ήταν πανέμορφο, με το καταφύγιο να φωτίζεται μέσα στο σκοτάδι.


Το κρύο ήταν τσουχτερό, οπότε τρυπώσαμε στο καταφύγιο να ρουφήξουμε μια ζεστή σοκολάτα δίπλα στο τζάκι. Ο χώρος μέσα ήταν ζεστός και όμορφα στολισμένος, ενώ τα λαμπιόνια στις τζαμαρίες έδειχναν υπέροχα με το δάσος για φόντο.


Κι έπειτα οι μέρες πέρασαν και η μαγεία τελείωσε. Επιστρέψαμε σπίτι μας, το οποίο δεν είχα προλάβει να χαρώ στολισμένο. Πριν τις γιορτές δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για ηρεμία και κατά τη διάρκεια των γιορτών ήμασταν μακριά του, οπότε οι μοναδικές μέρες που το χάρηκα, ήταν οι τελευταίες πριν την έναρξη των σχολείων και της τρελής καθημερινότητας. Άναβα τα κεριά και τα λαμπιόνια για να ρουφήξω όση μαγεία ακόμη απέμενε... Ετοιμάσαμε και το καθιερωμένο γιορτινό τραπέζι για εμάς τους τέσσερις, κόβοντας μια Βασιλόπιτα κι εδώ... έτσι για το καλό! Βγάλαμε τα ποτήρια που 'χουν χαραγμένα τα ονόματά μας, περσινό δώρο των ΚαΠα και τοποθετήσαμε στα πιάτα από ένα μικρό και συμβολικό δωράκι για τον καθέναν μας. Έτσι απλά για να γιορτάσουμε τον ερχομό του 2018 και στο δικό μας σπίτι!


Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό διαπιστώνω με χαρά ότι οι δύο εβδομάδες των γιορτών ήταν γεμάτες με φίλους, συγγενείς, τραπεζώματα, φροντίδα, δώρα και πολλά χαμόγελα. Φυσικά κάποιοι έλειπαν, κάποιοι είναι μακριά, κάποιους δεν καταφέραμε να τους δούμε, αλλά προφανώς είναι αδύνατο να συνδυαστούν όλα! Αυτοί που λείπουν θα είναι για πάντα στις καρδιές μας!

Όσο για την μαγεία που πέρασε... ναι, στη σκέψη ότι θα πρέπει να περιμένω ξανά έναν ολόκληρο χρόνο απογοητεύτηκα, αλλά ξεστολίζοντας το σπίτι και ανανεώνοντάς το με τη χειμερινή διακόσμηση ένιωσα ξανά τη χαρά που μου προσφέρουν όλες αυτές οι μικροαλλαγές και διαπίστωσα για άλλη μια φορά ότι "την μαγεία δεν τη βρίσκεις. Τη φτιάχνεις!". Είμαι πεπεισμένη ότι και φέτος θα βρούμε τρόπους να πασπαλίσουμε τη ρουτίνα μας με λίγη χρυσόσκονη. Έτσι δεν είναι;;

Καλή χρονιά φίλοι μου αγαπημένοι! Σας εύχομαι ένα υπέροχο και μαγικό 2018!
Καλημέρα


Litsa