Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Νέο ξεκίνημα...

Αυτό το καλοκαίρι το περίμενα με λαχτάρα. Ήμουν σίγουρη ότι θα περνούσαμε υπέροχα, ακόμη κι αν δεν πηγαίναμε πουθενά. Τελικά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχα προγραμματίσει - τι παράξενο!!
Μια επαγγελματική πρόταση που έγινε στον Ανδρέα ήρθε να ταράξει τα ήρεμα νερά της καθημερινότητάς μας κι έπρεπε να πάρουμε μια σοβαρή απόφαση και άμεσα. Μετά από τεράστια άρνηση, πολλές σκέψεις, αρκετή ανασφάλεια και άπειρες συζητήσεις, αποφασίσαμε να πούμε το μεγάλο "ναι", γιατί οι καιροί σηκώνουν ρίσκο, ξεβόλεμα, νέα ξεκινήματα και πίστη στον εαυτό μας.
Τι σημαίνει αυτό για εμάς; Ότι μετακομίζουμε στην Αθήνα. Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι σκεφτήκατε "αμάν βρε Λίτσα και νομίσαμε ότι πας Αυστραλία", αλλά πιστέψτε με, η Αθήνα φαντάζει Αυστραλία στα δικά μου μάτια... Μου είναι παντελώς άγνωστη, μου είναι τεράστια και γνωρίζω ελάχιστο κόσμο εκεί. Έτσι πίστευα δηλαδή, μέχρι που έβαλα κάτω τα δεδομένα και διαπίστωσα ότι πέρα από λίγους συγγενείς, έχω τελικά και φίλους εκεί, οι οποίοι μόλις έμαθαν τα νέα, μου στάθηκαν, μου έλυσαν όλες τις απορίες, με συμβούλευσαν κι έδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον, μα και χαρά.
Αμέσως μετά την απόφασή μας, άρχισε ο Γολγοθάς. 
Ο Ιούλιος με βρήκε να γεμίζω κούτες παρέα με τα παιδιά. Είδα το σπίτι μας σταδιακά ν' αδειάζει και όλα όσα έφτιαξα με αγάπη και μεράκι, να μπαίνουν προσεκτικά σε χαρτόνια.
Βέβαια, έχει και τα καλά της η μετακόμιση, αφού ξεσκαρτάρεις και ξεκαθαρίζεις όλα σου τα υπάρχοντα, μιας και κάθε αντικείμενο περνά ξανά από τα χέρια σου. Κάπου διάβασα, ότι το πρώτο βήμα για μια καλή οργάνωση, είναι ένας τεράστιος σκουπιδοτενεκές! Ε ναι, είναι πραγματικότητα... Πέταξα πολλά και χάρισα άλλα τόσα!

Η shabby γωνιά
Το μικρό μου εργαστήρι
Το γραφείο μου
Το αγαπημένο μου ντουλάπι
Τα πολύχρωμα καλαμάκια

Ο Αύγουστος, κατά τον οποίο ο μισός πληθυσμός της πόλης έλειπε, μας βρήκε να αναζητούμε νέα στέγη στην Αθήνα, όπου μετά από πολλές απογοητεύσεις και απεριόριστο άγχος, καβγάδες, τηλεφωνήματα, σκέψεις, ενδοιασμούς και άλλα τέτοια όμορφα, την βρήκαμε!
Ο Σεπτέμβρης μας βρήκε πελαγωμένους, αφού ακόμη όλα είναι στον αέρα κι εμείς έχουμε ένα πρωτάκι που περιμένει την 11η Σεπτεμβρίου με λαχτάρα! Ναι, το Φαιδωνάκι θα πάει πρώτη τάξη κι εμείς δεν ξέρουμε καλά-καλά προς τα που πέφτει το σχολείο του! Είμαστε όμως αισιόδοξοι, ακόμη και χαρούμενοι τώρα πια, παρόλο που αφήνουμε πίσω μας αγαπημένους συγγενείς, φίλους και... τη θάλασσα. 


Αυτό το δώρο, την πολυτέλεια του να περπατάς δύο λεπτά από το σπίτι σου και μπροστά σου ν' απλώνεται το απέραντο μπλε. Ναι θα μου λείψει πολύ, μα είμαι σίγουρη πως θα βρούμε μέρη πολλά και σπουδαία να κάνουμε τις βόλτες μας. Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος είναι φύσει ανήσυχος. Πρέπει να γυρίζει, να ταξιδεύει, να γνωρίζει, να δοκιμάζει, να γεύεται. Αυτό προστάζει η φύση του και νομίζω πως τελικά ο Ανδρέας κι εγώ, παρά τους ενδοιασμούς μας, το καταφέρνουμε ως τώρα καλά, έστω κι αν οι αρχικοί λόγοι που μας παρακινούν, είναι επαγγελματικοί. Όμως αυτοί οι επαγγελματικοί λόγοι, μας ταξίδεψαν σε μέρη, που πιθανόν να μην βλέπαμε ποτέ.
Κι αν οι σημερινές φωτογραφίες κρύβουν μια μελαγχολία, δεν πειράζει. Πάμε για άλλα, για καινούρια, φρέσκα, λαμπερά κι αστραφτερά. Κι αν το άγχος της μετακόμισης είναι μεγάλο και η ανακατωσούρα αναπόφευκτη, πάλι δεν πειράζει. Πάμε να γεμίσουμε με αναμνήσεις ένα νέο σπίτι, να διακοσμήσουμε  φρεσκοβαμμένους τοίχους, να περπατήσουμε σε άγνωστα σοκάκια, να εξερευνήσουμε καινούριες περιοχές, να αντικρίσουν τα μάτια νέες εικόνες. 
Κι αν χαθώ για λίγο καιρό ακόμη, τώρα ξέρετε γιατί. Είναι που ο χρόνος πιέζει πολύ, είναι που πρέπει να μπουν όλα σε τάξη, να βρούμε τους ρυθμούς μας, να αποκτήσουμε και πάλι πρόσβαση στο internet, να μάθουμε να κινούμαστε σε μια πόλη εντελώς άγνωστη.
Λίγο χρόνο ακόμη αγαπημένοι μου, λίγο ακόμη κι επανέρχομαι...
Ως τότε εύχομαι σε όλους εσάς και στα μικρά σας καλή σχολική χρονιά και ναι, θα τολμήσω να ευχηθώ και καλό φθινόπωρο. Που και που μάλιστα, θα τα λέμε και εδώ!
Καλό ξεκίνημα σε όλους μας!

Υ.Γ. ευχαριστώ όλους εσάς που μας βοηθήσατε τον τελευταίο καιρό, μας σταθήκατε, μας πηγαινοφέρνατε, μας φιλοξενήσατε, μας συμβουλεύσατε, μας απαντήσατε σε άπειρα ερωτήματα, μας εμψυχώσατε, μας στηρίξατε, μας φέρατε σε επαφή με ανθρώπους. Ξέρετε εσείς... Ευχαριστούμε!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook