Χάρτινες θήκες για muffins

Όχι, η σημερινή μου παρουσία εδώ δεν είναι για να σας δώσω άλλη μια συνταγή. Οι συνταγές για muffins και cupcakes είναι πια αμέτρητες και το μόνο που έχει να κάνει κανείς, είναι να ψάξει στο διαδίκτυο, ώστε να βρει συνταγές για κάθε γούστο και σε κάθε γεύση.

Η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευα ποτέ να ετοιμάσω τη σημερινή ανάρτηση, ωστόσο μια φωτογραφία που ανέβασα στο instagram πριν λίγες μέρες, στάθηκε αφορμή για το ποστ που διαβάζετε. Η φωτογραφία στην οποία αναφέρομαι , είναι η παρακάτω και αυτά που έκλεψαν τις εντυπώσεις, ήταν οι χάρτινες θήκες των muffins.

Την αγάπη μου για τη ζαχαροπλαστική την γνωρίζετε καλά όσοι με διαβάζετε, αλλά ακόμη πιο γνωστή σάς είναι η τρέλα μου για τα υλικά, τα εργαλεία, τα μικρά διακοσμητικά και οτιδήποτε κάνει τα γλυκά πιο όμορφα και το ψήσιμο πιο διασκεδαστικό. Το αγαπημένο μου ντουλάπι στο σπίτι είναι γεμάτο με όλα αυτά τα όμορφα αντικείμενα και κάποια από αυτά είναι οι χάρτινες θήκες, για τις οποίες δέχτηκα πολλά πολλά μηνύματα.

Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, μιας κι έχω ανεβάσει και παλαιότερα στο instagram ανάλογες φωτογραφίες, όπως για παράδειγμα αυτή...

Instagram-Ιανουάριος 2018

...ή αυτή! Και πάντα, μα πάντα οι θήκες έκλεβαν τις εντυπώσεις. Λογικό βέβαια, αφού είναι πολύ όμορφες και ξεχωριστές, ιδανικές για παιδικό πάρτι ή για να στολίσουν όμορφα ένα γιορτινό τραπέζι.

Instagram-Νοέμβριος 2017

Τώρα που η άνοιξη πλησιάζει, γνωρίζω καλά ότι τα παιδικά πάρτι δίνουν και παίρνουν, οπότε πολλοί θα ψάχνετε ήδη διακοσμητικά. Άλλωστε είμαι κι εγώ μία από εσάς, μιας και τα αγόρια μας έχουν γενέθλια τον επόμενο μήνα, οπότε το θέμα αυτό έχει αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει στις συζητήσεις μας...
Σχετικά  λοιπόν με τις θήκες - για τις οποίες ενδιαφερθήκατε πολλοί - θα πρέπει να σας πω, ότι τις δικές μου τις έχω από το εξωτερικό... Έψαξα όμως και βρήκα ότι υπάρχουν και εδώ, αλλά κυρίως μονόχρωμες. Αν ψάξετε στο διαδίκτυο γράφοντας "χάρτινες θήκες σε σχήμα τουλίπας" θα σας εμφανίσει πολλές επιλογές και τα καταστήματα όπου μπορείτε να τις προμηθευτείτε. Όσοι μάλιστα ζείτε στη Θεσσαλονίκη, γνωρίζω ότι θα τις βρείτε σίγουρα στο Maison του καταστήματος Apollonia Politia.  Φυσικά μπορείτε να τις φτιάξετε και μόνοι σας μιας και δεν είναι δύσκολο. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο θα βρείτε διάφορα βιντεάκια με τον τρόπο κατασκευής τους, απλά θα πρέπει να ψάξετε και το κατάλληλο χαρτί.

Εμείς την τελευταία φορά επιλέξαμε τις κουκουβάγιες για τα muffins και η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά τα καταναλώνουν με ευχαρίστηση. Πριν ή μετά από τις δραστηριότητες, στο σχολείο, στη βόλτα.. είναι το τέλειο σνακ! Μαζί με το ρυζόγαλο βεβαίως, το οποίο θα διακρίνατε σε κάποιες από τις εικόνες! Το πόσο υπέροχα ταιριάζουν βέβαια όλα αυτά και με τον καφέ μου, είναι νομίζω περιττό να το αναφέρω, αλλά ας όψεται η άνοιξη που πλησιάζει και το καλοκαίρι που την ακολουθεί...

Αυτά τα λίγα λοιπόν για τις θήκες που αγαπήσατε και στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε εσάς που ξεκινάτε την οργάνωση για το γενέθλιο πάρτι του παιδιού σας!

Καλημέρα σε όλους εκεί έξω!

Litsa

Η αγαπημένη μου γωνιά στο σπίτι

Πάντα μου άρεσαν οι χουχουλιάρικες γωνιές. Θυμάμαι τότε που ήμουν κολλημένη με το pinterest, έψαχνα και αποθήκευα εικόνες από τέτοιες όμορφες γωνιές σε σπίτια και κατά προτίμηση δίπλα σε παράθυρα, φτιαγμένες με υπέροχες πολυθρόνες ή ανάκλινδρα, τεράστια μαξιλάρια, χουχουλιάρικες κουβέρτες, αναμμένα κεριά, όμορφα φυτά τριγύρω... Χάζευα με τις ώρες τέτοιες εικόνες από σπίτια πανέμορφα που σε ξελογιάζουν και σε παραμυθιάζουν για ένα τέλειο σπίτι και μια ακόμη πιο τέλεια ζωή. Εντάξει, νομίζω γνωρίζουμε όλοι καλά ότι η ζωή των περιοδικών ή του διαδικτύου δεν υπάρχει, ούτε βέβαια τα μονίμως τακτοποιημένα κι αψεγάδιαστα σπίτια (και καλά κάνουν). Ωστόσο οι καλές ιδέες που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο είναι πάντα ευπρόσδεκτες και αποτελούν, για εμένα τουλάχιστον, τεράστια πηγή έμπνευσης.

Στο προηγούμενο σπίτι -στη Θεσσαλονίκη- είχα δημιουργήσει μία τέτοια γωνιά, δίπλα από το μεγάλο παράθυρο του σαλονιού. Ήταν μια γωνιά όμορφη και φωτεινή, όπου υπήρχαν κοντά και όλα τα αγαπημένα μου περιοδικά, ώστε να τους ρίχνω μια ματιά στον ελεύθερο χρόνο μου. Όμως καθόμουν σπάνια, γιατί τα παιδιά ήταν μικρά και δεν υπήρχε χρόνος για άραγμα, ούτε για περιοδικά, βιβλία κλπ. Με το που καθόμουν, με σήκωναν είτε φωνάζοντάς με, είτε γιατί ζητούσαν κάτι, είτε γιατί μάλωναν, πάντα έβρισκαν έναν καλό λόγο!

Στο τωρινό μας σπίτι φρόντισα πάλι να φτιάξω την αγαπημένη μου γωνιά. Κι επειδή δεν υπάρχει παράθυρο στο σαλόνι, την χώρεσα δίπλα στο τζάκι. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και κάτι πολύ σπουδαίο. Είναι πολύ απλή, αλλά φτιαγμένη με μεράκι και με έπιπλα ή αντικείμενα που μου ταιριάζουν, μου αρέσουν, με ηρεμούν.

Τοποθέτησα λοιπόν την μοναδική πολυθρόνα που έχουμε κοντά στο τζάκι και τη στόλισα με τα μικρά μαξιλάρια, που είναι και τα πιο αγαπημένα μου. Πλάι της έβαλα ένα ξύλινο κασόνι/τελάρο (από ΙΚΕΑ), το οποίο χρησιμοποιώ για τραπεζάκι. Ήταν το μόνο αντικείμενο που χώρεσε σε αυτό το μικρό περιθώριο μεταξύ του τζακιού και της πολυθρόνας. Με βόλεψε όμως πολύ, γιατί το χρησιμοποιώ και ως αποθηκευτικό χώρο για τα πιο αγαπημένα μου βιβλία διακόσμησης και συνταγών.

Η γιρλάντα με τα λαπμάκια που κρέμεται από το κουρτινόξυλο, είναι φυσικά χριστουγεννιάτικη, όμως μου άρεσε τόσο πολύ, που αποφάσισα να μην την αποθηκεύσω μαζί με τα υπόλοιπα στολίδια. Το φως διαχέεται τόσο όμορφα μέσα από τις μεταλλικές, σκαλιστές μπάλες, που σκέφτηκα πως ταιριάζει απόλυτα με το περιβάλλον και ζεσταίνει τον χώρο μαζί με λίγα κεριά.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε μία από τις πολύ κρύες ημέρες του Γενάρη. Ήταν Σάββατο, το τζάκι έκαιγε για τα καλά κι αποφάσισα να αράξω στη γωνιά μου, μαζί με το βιβλίο της φωτογραφίας. Το κέρδισα στον διαγωνισμό που έτρεξε στο instagram η Σωτηρία (aka mama' Sou) και νομίζω ότι το βιβλίο αυτό δεν έφτασε τυχαία στα χέρια μου. Περιγράφει τον τρόπο που οι Δανοί, ως οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι αυτού του πλανήτη, καταφέρνουν να ομορφαίνουν και να απολαμβάνουν την κάθε τους μέρα. Έτσι γεννήθηκε και η λέξη Χούγκα (Hygge), που στην ουσία είναι η περιγραφή ενός συναισθήματος ευεξίας, εσωτερικής πληρότητας και ζεστασιάς που νιώθει κανείς τη στιγμή που ανάβει ένα κερί, που βρίσκεται στο αγαπημένο του μέρος, που απολαμβάνει την παρέα φίλων με καλό φαγητό, τη στιγμή που νιώθει πάνω του το πρωινό φως του ήλιου ή που χουχουλιάζει στον καναπέ. Γιατί η χαρά κρύβεται στις μικρές στιγμές και στην απλότητά τους...

Φυσικά ο χρόνος που απολαμβάνω την αγαπημένη μου γωνιά, είναι και πάλι περιορισμένος. Τις καθημερινές δεν υπάρχει καθόλου περιθώριο για βιβλία και χαλάρωση. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και μόνο όταν δεν τρέχουμε σε παιδικά πάρτι, υποχρεώσεις, δραστηριότητες, μόνο τότε λοιπόν απολαμβάνω την ηρεμία μου στην πολυθρόνα, παρέα με ό,τι τραβάει η όρεξή μου τη δεδομένη στιγμή. Άλλοτε με κάποιο βιβλίο, άλλοτε με περιοδικά κι άλλες φορές με τον υπολογιστή, χαζεύοντας κάποια ταινία. Μα πάντα με μια κούπα καφέ ή με ένα ζεστό τσάι στο χέρι. Είναι μια από τις χαρές του Σαββατοκύριακου!

Φυσικά η γωνιά προσαρμόζεται κάθε φορά στις εποχές. Την άνοιξη αλλάζω τα καλύμματα των μαξιλαριών, αντικαθιστώ τη χοντρή κουβέρτα με κάποιο δροσερό ριχτάρι, τα κεριά έχουν πιο ζωηρά και φωτεινά χρώματα... Μικρές αλλαγές που φρεσκάρουν τον χώρο και προσφέρουν έτσι μικρές χαρές. Κάτι θα ξέρουν οι Δανοί, σωστά;

Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι! Έρχεται χιονιάς πάλι κι αν δεν έχετε δική σας γωνιά στο σπίτι, είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να τη δημιουργήσετε, έστω κι αν πρόκειται να την απολαμβάνετε μόνο μία φορά την εβδομάδα. Έτσι... για χαρά!

Litsa

Ένα ταξίδι απρόσμενο

Το τελευταίο ταξίδι που κάναμε με τον Ανδρέα, μόνοι μας εννοώ, ήταν τον Φεβρουάριο του 2009. Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το αξέχαστο εκείνο ταξίδι στη χιονισμένη Αυστρία και η αλήθεια είναι, ότι από τότε που γίναμε γονείς, τα πράγματα δεν είναι απλά. "Μωρέ τί μας λες;!" θα μου πείτε... χο χο Το έχουμε ζήσει όλοι λίγο-πολύ σωστά; Στην περίπτωσή μας μάλιστα, που οι παππουδογιαγιάδες ζούσαν πάντα μακριά μας, ήταν τα πράγματα ακόμη πιο σύνθετα. Για ταξίδι χωρίς παιδιά, ούτε λόγος!
Έτσι λοιπόν, όταν ο Ανδρέας με ρώτησε αν θέλω να πάω μαζί του σε ένα επαγγελματικό του ταξίδι, ξαφνιάστηκα. Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη ήταν ότι δεν γίνεται φυσικά, μα αμέσως μετά θυμήθηκα ότι οι γονείς μου ζουν πια στην Ελλάδα. 430 χλμ μακριά μεν, αλλά Ελλάδα. Εννοείται ότι ήρθαν δίχως δεύτερη σκέψη κι έτσι βρεθήκαμε - το ζεύγος - μετά από δέκα χρόνια μόνοι μας σε αεροπλάνο με προορισμό την Γερμανία. Ο Ανδρέας ήξερε καλά ότι, παρόλο που το ταξίδι ήταν για εκείνον επαγγελματικό, για εμένα θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον, αφενός γιατί αφορούσε τα Χριστούγεννα και αφετέρου, γιατί θα μαζεύα εικόνες και ιδέες για το Wood & Stone by Lts.

Αμέσως μετά την προσγείωση ταξιδέψαμε προς το Aalten της Ολλανδίας, εκεί όπου βρίσκεται η χριστουγεννιάτικη Έκθεση της Kaemingk. Το Showroom αυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου... Μου φάνηκαν όλα τόσο όμορφα, τόσο καλοφτιαγμένα, τόσο γουστόζικα και προσεγμένα, που ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτή ήταν η πραγματικότητα ή αν απλά ήμουν ενθουσιασμένη με το ταξίδι. Νομίζω και τα δύο. Στον χώρο ήταν στολισμένα τα πάντα! Οι οροφές, οι καρέκλες, τα τραπέζια, τα πάντα!

Ο κεντρικός χώρος, όπου μπορούσες να καθίσεις, να φας, να πιεις τον καφέ σου, να κρατήσεις σημειώσεις, να δουλέψεις στον υπολογιστή ή απλά να ξαποστάσεις, ήταν μοναδικός και στολισμένος με λαμπιόνια και πελώρια, συνθετικά άνθη. Ένα σκηνικό, που απ' ότι πληροφορήθηκα, αλλάζει κάθε χρόνο.

Όσο για τα θεματικά δωμάτια με τα στολίδια και τις τάσεις των Χριστουγέννων του 2019, ήταν μοναδικά! Αποφάσισα όμως να μην σας δείξω όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα τώρα, γιατί θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Όταν θα πλησιάζουν πάλι οι γιορτές κι ο ενθουσιασμός μας θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος, τότε νομίζω θα είναι η κατάλληλη στιγμή να μοιραστώ μαζί σας όλη αυτή την μαγεία που έζησα από κοντά. 

Ice Adventure

Red Velvet

Βράδυ πια φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκονταν στην Γερμανία, μόλις είκοσι χιλιόμετρα μακριά από την Έκθεση. Περνούσαμε καθημερινά τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών, δίχως καν να το αντιλαμβανόμαστε. Μόνο μια ταμπέλα μας υπενθύμιζε κάθε φορά σε ποια πλευρά βρισκόμασταν...

Ξέραμε ότι το ξενοδοχείο ήταν ένα παλιό κάστρο, αλλά μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσαμε να το διακρίνουμε. Ούτε την ομορφιά του κτηρίου, ούτε και της φύσης γύρω του. Στο εσωτερικό του κάστρου ενθουσιάστηκα με τα φυσικά άνθη και κλαδιά, με τα οποία ήταν στολισμένα όλα τα βάζα, αλλά και με την μεγάλη τζαμαρία στον χώρο της τραπεζαρίας του ξενοδοχείου, η οποία έβλεπε προς την πλευρά του δάσους. 

Η υπόλοιπη διακόσμηση ήταν κλασική, με χοντρές μοκέτες, βαριές κουρτίνες, με τεράστια κάδρα στους τοίχους και παλιά διακοσμητικά αντικείμενα, όπως αρμόζει γενικά σε ένα κάστρο.

Μόνο όταν ξημέρωσε η επόμενη ημέρα αντιλήφθηκα ότι διανυκτερεύαμε σε ένα πραγματικό παλάτι δίπλα στη λίμνη και με τον παράδεισο να απλώνεται γύρω του! Ένα παραμυθένιο παλάτι, χτισμένο από τον 12ο αιώνα και μετά, που καταστράφηκε το 1945 (το 70% του κτηρίου) και ξαναχτίστηκε με τα ίδια υλικά.

Parkhotel Wasserburg Anholt

Όταν μάλιστα τη δεύτερη μέρα της διαμονής μας χιόνισε, ήταν σαν να ζούσα τα Χριστούγεννα για δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα! Άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μας και η εικόνα που αντίκρισα ήταν μαγική. Δεν είχε ξημερώσει καλά-καλά ακόμη, αλλά όλα φεγγοβολούσαν από το κάτασπρο τοπίο, οι πάπιες βουτούσαν ευτυχισμένες στη λίμνη και δύο κυρίες στην απέναντι πλευρά έκαναν την πρωινή τους βόλτα.

Ο ελεύθερος χρόνος μας τα πρωινά ήταν ελάχιστος, δεν υπήρχε περιθώριο για βόλτες, ωστόσο ήταν αδύνατο ν' αντισταθώ σ΄αυτή την ομορφιά. Φάγαμε πολύ γρήγορα το πρωινό μας με θέα τη λίμνη και βγήκα έξω με το κινητό στο χέρι για αμέτρητα κλικ (εξού και η κακή ποιότητα των φωτογραφιών), ώστε να θυμηθώ και να κοιτάζω αργότερα, όσα δεν πρόλαβαν να χορτάσουν τα μάτια μου.

Το ταξίδι μας δεν κράτησε πολύ, περίπου τρεις ημέρες. Την τελευταία μέρα, κατέβηκα νωρίς για πρωινό. Είχε χιονίσει ακόμη περισσότερο και ήθελα να προλάβω να κάνω μια τελευταία βόλτα, μεγαλύτερη από την προηγούμενη.
Ο χώρος της τραπεζαρίας ήταν αρχικά άδειος, ήμουν μόνη και απολάμβανα όσο τίποτε την ηρεμία και τη θέα από την τζαμαρία! Ήπια τον αχνιστό καφέ μου και το υγιεινό σφηνάκι από γιαούρτι, μάνγκο, μέλι και κάτι ακόμη που δεν θυμάμαι πια και το οποίο μας προσέφεραν κάθε πρωί, μαζί με τον καφέ.

Όταν ξύπνησε και η υπόλοιπη ομάδα, βγήκαμε για την τελευταία βόλτα στο παγωμένο τοπίο. Ένας ντόπιος ταξιτζής μας είπε ότι στα μέρη τους χιονίζει μόνο πέντε ημέρες τον χρόνο και μάλιστα ελάχιστα. Άρα το γεγονός ότι όλα άσπρισαν την περίοδο που ήμασταν κι εμείς εκεί, ήταν πραγματική τύχη!

 

Η τζαμαρία του ξενοδοχείου

Κάναμε τον γύρο του κάστρου, βγήκαμε φωτογραφίες μέσα κι έξω από το πελώριο και υπέροχο σιδερένιο κλουβί, αυτοφωτογραφηθήκαμε ("σέλφι" ντε), είδαμε τους βασιλικούς κήπους και παίξαμε με τον λαβύρινθο (γιατί κάθε παλάτι που σέβεται τον εαυτό του έχει λαβύρινθο χο χο). Κι επειδή σίγουρα θα αναρωτιέστε... σας λέω λοιπόν ότι ναι, μπήκαμε στον λαβύρινθο κι αυτό που στην αρχή ξεκίνησε ως απλό παιχνίδι, στο τέλος αποδείχτηκε κανονικός μπελάς, γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε την έξοδο με τίποτα. Σε κάθε στροφή που πέρναμε, πέφταμε επάνω σε έναν καλοκουρεμένο, πελώριο θάμνο κι αν δεν είχε χιονίσει (ώστε να ακολουθήσουμε τα ίχνη μας), θα είχαμε κοκκαλώσει από το κρύο μέσα στον λαβύρινθο, πλάι στους θάμνους.

Η παγωμένη λίμνη

Το πανέμορφο κλουβί

Οι βασιλικοί κήποι

Ο λαβύρινθος

Η σέλφι που λέγαμε...

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, μια μοναδική εμπειρία και μια ευκαιρία για ξεκούραση. Όχι σωματική ξεκούραση φυσικά, μιας και το πρόγραμμα ήταν πολύ φορτωμένο, αλλά κυρίως πνευματική. Είχα ανάγκη να ξεφύγω λίγο από το σπίτι και τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Μα όσο κι αν μου έλεγαν όλοι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω, όσο κι αν εμπιστεύομαι τους γονείς μου, όσο κι αν ήμουν βέβαιη ότι όλοι είναι μια χαρά και θα τα καταφέρουν πολύ καλά χωρίς εμένα, τόσο στο μυαλό μου στριφογύριζε συνεχώς το πρόγραμμα των παιδιών, τα μαθήματά τους, οι δραστηριότητες και όλα τα υπόλοιπα... Και αυτό γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια, μία φορά μόνο έχω λείψει τόσο, αλλά ποτέ δεν έχω απομακρυνθεί τόσο πολύ και μάλιστα κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς!
Όμως για όλα υπάρχει πρώτη φορά και όλα συνηθίζονται, γι αυτό ελπίζω πραγματικά να ξαναταξιδέψουμε, να μπορέσουμε να επιστρέψουμε κάποια στιγμή σε αυτό το παραμυθένιο κάστρο, κάποια άνοιξη ίσως, ώστε να δούμε το πάρκο καταπράσινο και τους βασιλικούς κήπους ολάνθιστους!

Όσο για την Έκθεση, έχω να σας πω ότι στον κάτω όροφο υπήρχε και μια δεύτερη Έκθεση με τα ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά εκθέματα! Υποθέτω ότι φαντάζεστε την ταραχή μου μόλις τα αντίκρισα όλα... Από ενθουσιασμό βέβαια! Όμως αυτά θα τα πούμε σε ξεχωριστή ανάρτηση!

Καλημέρα σε όλους και καλή, καλή, καλή Χαρασκευή!

Litsa