Το περασμένο τριήμερο αποτελούνταν από μέρες γιορτής για τη Θεσσαλονίκη.
100 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την απελευθέρωσή της και φαίνεται πως τα σύννεφα όλον αυτό τον καιρό κρατιόντουσαν, μην τους ξεφύγει ούτε σταγόνα, έτσι ώστε να ρίξουν όλο το βρόχινο νερό τους την Κυριακή, στις 28 του Οκτώβρη.
Αρχικά σκεφτήκαμε να μην τολμήσουμε να κατέβουμε στο κέντρο με τόσο κόσμο, βροχή, κλειστούς δρόμους, πορείες κλπ κλπ.
Μέρες γιορτής και θα κλειστούμε μέσα; Όχι!
Οπλιστήκαμε με ομπρέλες, αδιάβροχα και πολλή υπομονή και κατεβήκαμε.
Αντικρίσαμε μια Θεσσαλονίκη γκρίζα, υγρή και συννεφιασμένη, αλλά φορούσε τα γιορτινά της σε στεριά και θάλασσα...
Προσπαθήσαμε να μπούμε στο "Παπανικολής", αλλά δυστυχώς η ουρά ήταν ατελείωτη και η βροχή ασταμάτητη.
Έτσι, καταλήξαμε στην παραλιακή και περιμέναμε την επίδειξη του F-16.
Ζωσμένοι όλοι με τις μηχανές μας, κοιτάζαμε ψηλά με τις οπτικοακουστικές μας αισθήσεις σε πλήρη ετοιμότητα!
Τα σύννεφα πολλά, οι ψιχάλες ενοχλητικές και λίγο πριν ακούσουμε τον ήχο του F-16, ένα καραβάκι άραξε μπροστά μας, με αποτέλεσμα να μας κόβει τη θέα...
Τελικά το F-16 ξεπρόβαλε ξαφνικά και ο ενθουσιασμός πήρε τη θέση της απογοήτευσης!
Ο θόρυβος εκκωφαντικός, τόσο που ο Ορφέας προς το τέλος ανησύχησε.
Το δεκάλεπτο θέαμα ανατριχιαστικό και συγκλονιστικό!
Κι έπειτα ήταν κι η ευτυχία του Φαίδωνα, που κάθε τόσο φώναζε "έρχεται!"
Και παρόλο που η εικόνα δεν είναι καλή, μπορείτε να παρακολουθήσετε στο βιντεάκι όλη την επίδειξη και να δείτε αυτό που βιώσαμε όσοι βρεθήκαμε εκεί...
Τραβούσα με την κάμερα και ο νους μου προσπαθούσε να συλλάβει τι έκανε αυτό το παλικάρι εκεί πάνω...
Πόσο περήφανοι να 'ναι άραγε οι γονείς του...;
Καλημέρα φίλοι μου!
Καλημέρα σε όλους!
Έχω την αίσθηση πως πρέπει ν' αρχίσουμε να λέμε συχνότερα "όχι"...
Litsa