Γενεαλογικό δέντρο ή αλλιώς: οι ρίζες μας!

Ήταν πριν 10 χρόνια περίπου όταν πήρα την απόφαση να κάνω μεταπτυχιακό.
Θυμάμαι που μας κάλεσε ο καθηγητής μας (εμένα και την συμφοιτήτριά μου Κατερίνα) στο γραφείο του και μας ανακοίνωσε ότι θα ταξιδέψουμε στο Μέτσοβο, να κατασκευάσουμε γενεαλογικά δέντρα, στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μας.


Θέλαμε να γκρινιάξουμε, γιατί ξέραμε τι μας περίμενε, αλλά δίχως μα-μου και επιπλέον κουβέντες, βρεθήκαμε Νοέμβριο μήνα στο Μέτσοβο. Γνωρίζαμε καλά, ότι δεν θα επιστρέφαμε πίσω σε 10 μέρες...

Αποβιβαστήκαμε στο Δημαρχείο του κάτασπρου Μετσόβου, απ' όπου ξεκίνησε μια υπέροχη εμπειρία, αλλά και μια δυνατή φιλία με το Κατερινάκι.
Το μέρος ήταν (και είναι) απλά πανέμορφο! Το Μέτσοβο είναι μαγικό και η φύση τριγύρω απερίγραπτα όμορφη. Όλες τις εποχές του χρόνου!

Με την πολύτιμη βοήθεια του Δημάρχου, αλλά και των υπαλλήλων του Δημαρχείου, πιάσαμε ένα-ένα τα τεράστια δημοτολόγια (δεν υπήρχαν σε ηλεκτρονική μορφή) και αρχίσαμε την κατασκευή των γενεαλογικών. Παίρναμε με τη σειρά τα επίθετα, καταγράφοντας άτομα, γάμους, συγγένειες, παιδιά, εγγόνια κλπ.
Δεν αναφέρω τα ονόματα του τότε Δημάρχου, αλλά και του καθηγητή μας, διότι δεν πήρα την άδειά τους, ώστε να το κάνω. Η βοήθειά τους όμως υπήρξε πολύ σημαντική και το γνωρίζουν καλά!

Φωτογραφίες τραβηγμένες από το μπαλκόνι του Δημαρχείου

Κι έπειτα είχε σειρά το δύσκολο κομμάτι: η διασταύρωση στοιχείων και για να γίνει αυτό, έπρεπε να χτυπήσουμε τις πόρτες των κατοίκων. Δεν υπήρχε σπίτι στο οποίο δεν μπήκαμε. Σοκάκι το οποίο δεν περπατήσαμε. 
Οι κάτοικοι μας καλωσόριζαν στα σπίτια τους, επιφυλακτικοί στην αρχή, φιλόξενοι και καλοσυνάτοι στη συνέχεια. Μέχρι να φύγουμε, μας γνώριζαν πια όλοι!!

Η μεγαλύτερη επιτυχία σε ένα γενεαλογικό είναι να μπορέσει κανείς να καταγράψει όσο το δυνατόν περισσότερες γενιές, με αποτέλεσμα να φτάσει πολλά χρόνια πίσω.
Για να γίνει αυτό πρέπει να διασταυρωθούν και να επιβεβαιωθούν τα στοιχεία από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Προτεραιότητά μας λοιπόν, ήταν να χτυπήσουμε τις πόρτες ατόμων άνω των 80 χρόνων.
Και μαζί τους μάθαμε πολλά, ακούσαμε και είδαμε συγκλονιστικά πράγματα, αλλά και γελάσαμε με την ψυχή μας!
Άλλωστε οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν πάντα μοναδικές εμπειρίες και ξεχωριστές ιστορίες να διηγηθούν.
Κι όταν καταφέρναμε επιτέλους να επικεντρωθούμε για λίγο στα δέντρα, οι διάλογοι ήταν ξεκαρδιστικοί:
"Τον Γιώργο Τάδε τον θυμόσαστε;"
"Ναι"
"Είχε αδέρφια;"
"Έναν αδερφό, τον Μιχάλη"
Εμείς χαιρόμαστε γιατί η απάντηση συμφωνεί με τα στοιχεία μας.
"Ποιος ήταν μεγαλύτερος, ο Γιώργος ή ο Μιχάλης;"
"Ποιος Μιχάλης;"
"Ο αδερφός του Γιώργου."
"Ποιου Γιώργου;"
"Του Τάδε."
"Ο Γιώργος είχε αδερφή, όχι αδερφό."
"Κι ο Μιχάλης;"
"Ήταν αδερφός του Γιάννη."
"Ποιανού Γιάννη;"
"Τ' αδερφού του Γιώργου..."
Ο διάλογος αυτός δεν είχε τελειωμό. Όσο κι αν προσπάθησα τότε να συγκρατηθώ, δεν τα κατάφερα κι άρχισα να κακαρίζω, αφού δεν βγάζαμε με τίποτα άκρη. Ξεχάσαμε κι αυτά που ξέραμε.


Ωστόσο με τη σημαντική βοήθεια, αλλά και την υπομονή όλων των κατοίκων,  κατασκευάσαμε 129 γενεαλογικά δέντρα (σεντόνια τα λέγαμε εμείς, μιας και κάποια ήταν τεράστια), καταγράψαμε περίπου 8000 άτομα και φτάσαμε μέχρι και 10 γενιές πίσω, στην πρώτη δεκαετία του 1800.
Με μισή καρδιά τους αποχαιρετίσαμε όλους και επιστρέψαμε στο Πανεπιστήμιο σχεδόν έναν χρόνο μετά, με τις τσάντες μας γεμάτες γενεαλογικά, εικόνες, εμπειρίες κι αναμνήσεις. Κι αφού δώσαμε στα δέντρα την τελική τους μορφή, με τη βοήθεια ενός ειδικού προγράμματος, τα εκθέσαμε για όσους ήθελαν να μάθουν "από που βαστάει η σκούφια τους".
 

(Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν είναι πολύ καθαρές)

Κάθε μαύρη κουκκίδα - όπως αυτή στον κόκκινο κύκλο - αντιστοιχεί σε ένα άτομο 

Και η στιγμή αυτή ήταν πραγματικά συναρπαστική! Έβλεπα τους ενδιαφερόμενους ν' αναζητούν με αγωνία το επίθετό τους και να στέκονται για ώρα μπροστά στο δέντρο τους, χαζεύοντάς το με ενθουσιασμό. Διότι δεν έβλεπαν σε αυτό μόνο τους παππούδες τους, αλλά τις ρίζες τους 150 χρόνια πίσω.

Ένας ερευνητής μπορεί ν' ανακαλύψει και να μελετήσει μέσα από ένα γενεαλογικό απίστευτα πράγματα, σχεδόν ατελείωτα, μα για έναν καταγεγραμμένο είναι ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ! Είναι οι πρόγονοι, είναι το σόι, είναι οι συγγένειες που αγνοούσε, είναι η καταγωγή του! 
Και ήταν υπέροχο το δικό μας συναίσθημα, αντικρίζοντας τον ενθουσιασμό στα μάτια τους!

Και τότε ήταν που αγάπησα τα δέντρα περισσότερο. Όχι μόνο για τη σκιά τους, τη δροσιά τους, τους καρπούς τους..., μα κυρίως για τις ρίζες τους. Κυριολεκτικά και συμβολικά.
Γιατί όσο πιο βαθιές και μεγάλες είναι οι ρίζες, τόσο πιο υγιές και αγέρωχο θα στέκει το δέντρο. Και κατάλαβα, πως ακόμη κι αν υποχωρήσει το έδαφος και βρεθεί στην άκρη του γκρεμού, οι δυνατές του ρίζες θα 'ναι αυτές που θα το κρατήσουν γερά στη θέση του! 


Έτσι λοιπόν, στα πλαίσια των προετοιμασιών της βάπτισης του μικρού μας, ήξερα εξαρχής ότι το γενεαλογικό μας δέντρο δεν θα λείψει. Άλλωστε είναι η τρέλα μου!
Πριν από αρκετούς μήνες έπεσα επάνω σε αυτήν τη φωτογραφία στο Pinterest και τη συγκράτησα.
Προσάρμοσα το δέντρο στα δικά μας δεδομένα και δημιούργησα το προσκλητήριο.

Αποτελείται από όλους τους συγγενείς πρώτου βαθμού.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες αποτελούν τον κορμό του, τα κλαδιά είναι τα παιδιά τους και τα φύλλα τα εγγόνια τους. Οι καρδιές συμβολίζουν τους γάμους.

Ναι, δεν υπάρχει τίποτα το παιδικό σε αυτό το προσκλητήριο, μα η αξία του είναι ανεκτίμητη και είμαι σίγουρη ότι θα καδραριστεί σε κάποια από τα σπίτια των αδερφών μας.


Οι γενεαλογίες μάς σημάδεψαν εμένα και την Κατερίνα, έγιναν κομμάτι του εαυτού μας, έγιναν το μεράκι και το πάθος μας, που όμως σταμάτησε στο αγαπημένο Μέτσοβο, διότι στην Ελλάδα είναι όλα δύσκολα...


Καλημέρα φιλαράκια μου!
Και μην ξεχνάτε τις ρίζες σας... Εκεί είναι κρυμμένη η δύναμή σας!


(Αν έχετε απορίες γύρω από τα δέντρα, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου fworld.lc@gmail.com)

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook

http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286