Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Οι δικές σας πέτρες

Τα φετινά Χριστούγεννα πήρα δώρα ξεχωριστά! Όλοι ορμώμενοι από τη δημιουργική φάση που περνάω, αποφάσισαν να μου δωρίσουν αντικείμενα, τα οποία θα με βοηθήσουν σε όλο αυτό το ταξίδι της δημιουργίας. 
Οι ΚαΠα λοιπόν, έφτιαξαν ένα φορητό πάγκο εργασίας. Οκ, ο Πα τον έφτιαξε και η αδερφή μου είχε την ιδέα. Τον λάτρεψα! Είχε φτιάξει στον παρελθόν δύο παρόμοιους για τ' ανίψια μου και είχα ενθουσιαστεί, όταν όμως αντίκρισα τον ολόδικό μου πάγκο, ξετρελάθηκα! Είναι κατάλευκος κι έχει υποδοχές για τα πινέλα, τα χρώματα, τα χαρτιά μου, τα στυλό... είναι απλά υπέροχος και εύχρηστος!


Το δεύτερο χρηστικό δώρο, ήρθε από τον Ανδρέα. Ένα πολυεργαλείο, με το οποίο μπορώ να τρίψω/τρυπήσω/ξύσω/λειάνω κλπ διάφορες επιφάνειες, όπως πέτρα και ξύλο. Ενθουσιασμός και πάλι και ανυπομονησία να τα χρησιμοποιήσω όλα, μα δυστυχώς μετά τις γιορτές οι δουλειές και οι υποχρεώσεις έπεσαν μαζεμένες, οπότε όλα αυτά πήραν μια μικρή παράταση. 
Είναι ωστόσο όλα πάνω, κάτω ή δίπλα από την τραπεζαρία, πάντα σε θέση ετοιμότητας, ώστε να τα αρπάξω ανά πάσα στιγμή και να πιάσω δουλειά.


Και μπορεί τώρα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα, όμως πριν τις γιορτές οι πέτρες που ζωγράφισα για κάποιους από εσάς ήταν πολλές και τόσο μα τόσο ξεχωριστές, χάρη στις επιλογές σας και το γούστο σας!

Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε αυτή η όμορφη πέτρα, για ένα μικρό κορίτσι που έχει αδυναμία στο χρώμα της λεβάντας.


Άλλες δύο μικρές δεσποινίδες απόκτησαν από μία πέτρα για τα γενέθλια τους, στα χρώματα που αγαπούν.


Αυτές οι πέτρες στολίζουν το δωμάτιο δύο αγοριών και είναι φτιαγμένες στις αποχρώσεις του δωματίου τους,


ενώ κι αυτές φτιάχτηκαν με πολλή αγάπη για δύο αδέρφια, όπως ακριβώς τις ζήτησαν.


Μία ροκ πέτρα, για μία ροκ φίλη!


Δύο δασκάλες πήραν αυτές ως δώρο από τον μαθητή τους, σε παστέλ αποχρώσεις. 


Αυτή είναι μία από τις αγαπημένες μου. Την έφτιαξα για ένα μωρό που πρόκειται να γεννηθεί, ένα νέο μέλος της παλιοπαρέας μας κι ήταν η αφορμή να φτιάξω άλλες δύο, σε διαφορετικό χρώμα.


Κάποιες όμως τις εμπνεύστηκα από τα λογότυπα των σελίδων σας. Έτσι δημιουργήθηκαν οι παρακάτω...

Happy Teapot
Art Decoration and Crafting
Amelie
Sarina
Parettyng

Κι έπειτα υπήρξαν και κάποιες τόσο εμπνευσμένες, ώστε να θυμάστε πάντα να τολμάτε και να ρισκάρετε ή να έχετε πίστη σε ό,τι κάνετε ή απλά να θυμάστε ότι αγαπιέστε και είστε σημαντικοί!


Για το τέλος άφησα την πέτρα του Χειμώνα, την οποία ζωγράφισα για το σπίτι μας, μιας και είχα ετοιμάσει μία ανάλογη το Φθινόπωρο. Όταν έρθει η ώρα, θα φτιάξω άλλες δύο για τις επόμενες εποχές. Προς το παρόν, ο δίσκος με τα κεριά στολίζεται από την πέτρα με το χιονισμένο μοτίβο, μιας και ο καιρός εξακολουθεί να είναι παγωμένος στη χώρα μας.  


Η αλήθεια είναι ότι είχα φτιάξει κι άλλες πέτρες, μόνο που κάποιες δεν πρόλαβα καν να τις φωτογραφίσω, αφού δυστυχώς ο χρόνος με πίεζε. 

Σας ευχαριστώ όλους μα όλους! Για τα όμορφα λόγια, για το ενδιαφέρον, για όλα!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα, που όπως φαίνεται θα 'ναι κρύα κι αυτή...

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

Όσο είναι Χειμώνας...

Και να 'μαστε στην καρδιά του Χειμώνα, με το σπίτι γυμνό πια από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και το δέντρο να στέκει ακόμη εκεί, στη γωνιά του, άδειο, στεγνό και άχρωμο. Ελπίζω ότι αυτό το Σαβ/κο θα συντονιστούμε με τον Ανδρέα και θα βρούμε το χρόνο να το αποθηκεύσουμε.

Κάθε Γενάρη δεν έχω όρεξη για διακοσμήσεις, αφού όλη μου την ενέργεια την έχει ρουφήξει το χριστουγεννιάτικο στόλισμα και ξεστόλισμα. Η διάθεση είναι πεσμένη και οι ιδέες ανύπαρκτες. Είναι κι αυτή η μουντή περίοδος, που στη φύση όλα μοιάζουν άχρωμα και μονότονα.

Όπως και να 'χει όμως, δεν άντεχα πια να βλέπω τις επιφάνειες κενές. Έβγαλα όλα τα κεριά και κηροπήγια στις αποχρώσεις του λευκού και του γκρι. Επίσης κράτησα τις χιονονιφάδες έξω από τα κουτιά με τα χριστουγεννιάτικα, το ίδιο και τα μικρά χιονισμένα δέντρα και τα ελάφια. Δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια και χωρίς υπερβολές, ο χώρος ζωντάνεψε ξανά κι ας είναι τα χρώματα ουδέτερα. Μόνο ο τοίχος της εισόδου έχει λίγο χρώμα, που του το προσδίδουν τα κόκκινα διακοσμητικά μανιτάρια.


Κι επειδή είχα ζωγραφίσει μια πέτρα για το Φθινόπωρο, έκανα το ίδιο και τώρα. Ετοίμασα μία πέτρα με χιονισμένο μοτίβο και μια φράση που χαρακτηρίζει την εποχή αυτή.


Ένα χρώμα που αγαπώ κάθε εποχή είναι το μωβ σε όλες του τις αποχρώσεις, οπότε μαζί με κομμάτια ξύλου και κουκουνάρια, τα μωβ κεριά στολίζουν μια μικρή γωνιά.


Στο pinterest πριν καιρό είχα πετύχει μια εικόνα με χιονισμένα βάζα που είχαν ένα κερί στο εσωτερικό τους. Μου είχε αρέσει, οπότε έφτιαξα κάτι παρόμοιο. Πανεύκολο και γρήγορο. Στο χείλος ενός άδειου βάζου άλειψα υγρή κόλλα και το βούτηξα σε συνθετικό χιόνι, με το οποίο γέμισα και το εσωτερικό του βάζου. Έπειτα πήρα δύο μικρά κουκουνάρια και έβαψα με άσπρο χρώμα τις άκρες τους. Έδεσα ένα σχοινάκι γύρω από το λαιμό του βάζου και πάνω του κόλλησα τα κουκουνάρια. Έβαλα μέσα ένα λευκό κερί και έτοιμο το ρομαντικό αυτό κηροπήγιο.


Τοποθετήθηκε μαζί με άλλα κηροπήγια στο τραπέζι της έμπνευσης, της δημιουργικότητας, του φαγητού, της δουλειάς, στο τραπέζι της καρδιάς μας, με λίγα λόγια στην τραπεζαρία, που μπορεί να μην αδειάζει ποτέ από πράγματα, ωστόσο θέλω να το βλέπω στολισμένο!


Εδώ είμαστε φίλοι αγαπημένοι και συνεχίζουμε. Με ήλιο, με χιόνι, με κρύο, με καλή ή πεσμένη διάθεση, με πλάνα ή χωρίς, με άγχος ή χαλαρά (λέμε τώρα), συνεχίζουμε όλοι και τα καλά νέα είναι ότι το Σαββατοκύριακο είναι και πάλι μπροστά μας! Εύχομαι να το απολαύσετε και περάσετε όμορφα! 


Καλημέρα!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Τα πλάνα και η ομορφιά τους

"Go to bed with dreams. Wake up with plans."
Πλάνα, όχι στόχοι. Πλάνα είναι αυτά που φέτος μου τριβελίζουν το μυαλό. Σχέδια για το πώς θα πάω παρακάτω... Πλάνα για αλλαγή, πλάνα για δημιουργικότητα, πλάνα για ταξίδια, πλάνα για περιπέτεια, για φροντίδα, για μικρές χαρές, για συγγενείς και φίλους. Πόσες αλλαγές, πόσα πλάνα χωρούν άραγε μέσα σε μια χρονιά; Ωωω πολλά! Κι αν πάλι τίποτα δεν αλλάξει, κι αν το τέλος του '17 με βρει στην ίδια φάση με το τέλος του '16, δεν πειράζει. Ωρίμασα πια και με το ρεαλισμό κάνουμε στενή παρέα, στενότερη απ' ότι με το ρομαντισμό... Μα για ένα πράγμα είμαι σίγουρη: οι στόχοι είναι υπερτιμημένοι, είναι το όραμα που ξεστομίζεις με ευκολία, μια οπτασία σχεδόν, καρφιτσωμένη στον τοίχο σου, που είτε θα κοιτάζεις πάντα με σταυρωμένα χέρια, είτε θα καταστρώσεις σχέδια για να τη φτάσεις...

Φέτος έφτασαν στα χέρια μου τρία ημερολόγια. Υπέροχα και τα τρία και εξίσου χρήσιμα. Λίγο μετά την Πρωτοχρονιά κάθισα με μια κούπα αχνιστό καφέ στο μεγάλο τραπέζι, το τραπέζι της έμπνευσης (που λέγεται και τραπεζαρία) και άνοιξα τα ημερολόγιά μου.



 Άρχισα να καταγράφω σκέψεις και να καταστρώνω σχέδια. Θυμάστε αλήθεια πόση ομορφιά κρύβουν μέσα τους τα σχέδια, πόση μαγεία; Ένιωσα ακριβώς όπως τότε που ήμουν παιδί κι έκανα σχέδια για κρυμμένους θησαυρούς μαζί με φίλους. Η ίδια έξαψη, η ίδια χαρά, η ίδια αγωνία, ο ίδιος προβληματισμός... Κι αν τα πλάνα δεν πετύχουν; Κι αν έχουν κενά τα σχέδια; Κι αν κάτι πάει στραβά; Ε τότε, θα 'χω ζήσει τη μαγεία του ταξιδιού! Κι αν... αν όμως πετύχουν; Αν πραγματικά πετύχουν; 


via 

Οι μικροί και σπουδαίοι βοηθοί μου στο φετινό ταξίδι, είναι η ατζέντα της Ιωάννας, η γνωστή μας Πυγολαμπίδα, είναι το ημερολόγιο της Κλαίρης του Feminine Boudoir, ενώ το τρίτο ημερολόγιο δεν είναι δημιούργημα κάποιας φίλης.

Η μικρή πράσινη ατζέντα, μπήκε κατευθείαν στην τσάντα μου, μιας και είναι σε βολικό μέγεθος. Ένας μικρός θησαυρός, ειδικά για όσους ζουν στη Θεσσαλονίκη, μα και για μένα τελικά, που ποτέ δεν είχα ατζέντα στην τσάντα μου. Έτσι θα μπορώ επιτέλους να σημειώνω κάθε αυθόρμητη και στιγμιαία σκέψη, κάθε έμπνευση, κάθε ιδέα που δεν θέλω να χαθεί...



Το Feminine Days 2017 είναι ένα πραγματικό εργαλείο. Ένας οδηγός που απευθύνεται σε γυναίκες κι έχει ως στόχο να ομορφύνει την καθημερινότητά τους! Οπότε αυτό το ημερολόγιο, όμορφο και φινετσάτο, καλύπτει άψογα τη θηλυκή μου πλευρά!


Το τρίτο και τελευταίο ημερολόγιο είναι αφιερωμένο στις ιδέες, τη δημιουργικότητα και την έμπνευση, οπότε είναι αναπόσπαστο κομμάτι του blog. Τα πάντα καταγράφονται εκεί, με την ελπίδα ότι θα καταφέρω μέσα στη χρονιά να τα υλοποιήσω και να τα μοιραστώ μαζί σας...


Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με μια μικρή αλλαγή, μια έξυπνη και πολύ διαδεδομένη κατασκευή, που ως τώρα δεν είχαμε εφαρμόσει... Για το βάζο των αναμνήσεων είχα διαβάσει πριν χρόνια στο Aspaonline, όμως τα παιδιά ήταν τότε μικρά. Τώρα που έχουν πια μεγαλώσει και είναι σε θέση να γράφουν, ετοιμάσαμε το δικό μας βάζο, έτοιμο να υποδεχτεί τις πιο όμορφες αναμνήσεις του 2017. Στο τέλος της χρονιάς θα το ανοίξουμε, ώστε να θυμηθούμε από την αρχή τι καλύτερες στιγμές του έτους και τα παιδιά είναι ήδη ενθουσιασμένα!



Κατά τ' άλλα έκλεισε όμορφα η περασμένη εβδομάδα, μιας και την Κυριακή ξύπνησα πριν απ' όλους κι ετοίμασα pancakes, έτσι... για χαρά! Κι επειδή η χαρά ήταν μεγάλη, σκέφτηκα να το καθιερώσουμε, δοκιμάζοντας συχνά και κάτι διαφορετικό, φορτίζοντας έτσι μπαταρίες και παίρνοντας δύναμη για την εβδομάδα που ακολουθεί.


Γιατί τώρα πια γνωρίζω, ότι οι αλλαγές δε χρειάζεται να είναι μεγάλες για να φέρουν χαρά, ούτε τα πλάνα πολύπλοκα για να πετύχουν, ούτε οι στόχοι μεγαλεπήβολοι για να 'ναι σπουδαίοι. 

Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι! Η χρονιά ξεκινά με πλάνο. Κάτι παραπάνω θα ήξερε άλλωστε και ο Antoine, όταν ξεστόμισε τα παρακάτω λόγια. Ας τον εμπιστευτούμε!


via 

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Μια μέρα στα χιόνια

Θυμάμαι καλά την πρώτη φορά που προσπάθησα να ισορροπήσω επάνω σε πέδιλα του σκι. Ήταν στο χιονοδρομικό του Μετσόβου και ενώ έκανα σκι (που λέει ο λόγος) για μία ώρα, μου φάνηκε σαν ένα γεμάτο εξάωρο λόγω της υπερπροσπάθειας... Ακόμη καλύτερα όμως θυμάμαι τη δεύτερη φορά που δοκίμασα να κάνω σκι. Ήταν πριν 8 χρόνια στο St. Anton της Αυστρίας. Ναι ναι στις αυστριακές Άλπεις, μιλάμε για θράσος!

Φτάσαμε Φεβρουάριο μήνα στο γραφικό και πανέμορφο μέρος μια παρέα τεσσάρων ατόμων, εμείς και οι κουμπάροι μας, οπού από τα τέσσερα άτομα σκι γνώριζε μόνο το ένα, ο Ανδρέας...
Το χιόνι πολύ, η ομορφιά απερίγραπτη, ο κόσμος μπόλικος και ο ενθουσιασμός μεγάλος. Νομίζω ότι ακόμη με θυμούνται εκεί στο St. Anton. Σίγουρα θα διηγούνται τις ιστορίες μιας τρελής Ελληνίδας, που σάρωσε τις πίστες του χιονοδρομικού... Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε φουλ εξοπλισμένοι κι όσοι μας έβλεπαν σίγουρα θα ήταν πεπεισμένοι ότι είμαστε δεινοί σκιέρ!



Τα όσα ακολούθησαν νομίζω μπορεί κανείς να τα φανταστεί... Έπεσα, κουτρουβάλησα, έψαχνα τα κομμάτια μου, καρφώθηκα με το κεφάλι στο χιόνι, έφαγα το χιόνι, εξαντλήθηκα, έγινα χαλκομανία επάνω σε κορμούς δέντρων, σταμάτησε εξαιτίας μου ένα ολόκληρο λιφτ, γιατί έπεσα επάνω του ουρλιάζοντας και μη μπορώντας να σταματήσω, παρέσυρα αθώους σκιερ, οι οποίοι έπειτα με "στόλισαν" σε άπταιστα αυστριακά, ενώ εγώ έκανα ότι δεν καταλαβαίνω και ήμουν γενικότερα η μασκότ του χιονοδρομικού για εκείνη τη χρονιά. Νομίζω ότι έκανα πολλούς ανθρώπους έξαλλους κι άλλους τόσους να διασκεδάσουν μαζί μου.

Ήθελα να έχω ένα βιντεάκι από τη στιγμή που προσπαθούσα με δυσκολία (δηλαδή μπουσουλώντας) να ανέβω στον μικρό παιδικό διάδρομο, που μας μετέφερε με τα σκι λίγα μέτρα πιο πάνω, με τα παιδάκια να με περιγελούν χαχανίζοντας... Άτιμα πιτσιρίκια, ένιωθα τόσο γελοία όταν περνούσα κάτω από το τεράστιο μανιτάρι! Δυστυχώς όμως οι φωτογραφίες που έχω από εκείνη την εμπειρία είναι ελάχιστες, αφού μου ήταν αδύνατο να κουβαλάω και φωτογραφική..., εδώ με δυσκολία κουβαλούσα τον εαυτό μου!

Παιδικός διάδρομος 

Θέα από τον εναέριο αναβατήρα

Με τεράστια νοσταλγία βέβαια θυμάμαι τις στιγμές που χαλαρώναμε στο σαλέ, με τα τζάκια να καίνε και το χιόνι να πέφτει έξω με μανία, όσο εμείς με τεράστιες κούπες στο χέρι, απολαμβάναμε τις αχνιστές μας σούπες, αποκαμωμένοι από το χειμερινό άθλημα... Αυτό που περιμέναμε σε όλο το ταξίδι, ήταν η ημέρα όπου θα κάναμε νυχτερινό έλκηθρο. Μια διαδρομή 4,5 χιλιομέτρων μέσα στο δάσος, νύχτα, με αναμμένες δάδες, απόλυτα διασκεδαστική. Το περιμέναμε πώς και πώς, μα δυστυχώς η χιονοθύελλα και οι δύσκολες καιρικές συνθήκες δεν μας επέτρεψαν να ζήσουμε αυτή την εμπειρία. Έτσι μείναμε με την όρεξη και η αλήθεια είναι ότι η απογοήτευσή μας ήταν μεγάλη...

Και κάπως έτσι άφησα το στίγμα μου στο χιονοδρομικό του Saint Anton. Τελικά φαίνεται πως δεν με σηκώνει το βουνό κι αν έχετε διαβάσει την ανάρτηση του Ολύμπου, καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ!


Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αφορμή την τελευταία μας βόλτα στο χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου, το οποίο επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά. Λίγο πριν επιστρέψουν τα παιδιά στα θρανία κι εμείς στη ρουτίνα μας, εκμεταλλευτήκαμε το πρώτο χιόνι που έπεσε. Οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί και το τοπίο ονειρεμένο. Όλα ντυμένα στα λευκά, έμοιαζαν βγαλμένα από παραμύθι..


Ο κόσμος ήταν αρκετός, αλλά όχι τόσος ώστε να μην μπορούμε άνετα να κάνουμε τις τρέλες μας.


Ο Φαίδωνας δεν έχασε χρόνο, άρπαξε το έλκηθρο και κατηφόρισε τις πλαγιές ξανά και ξανά, ακούραστος σχεδόν!


Ο καιρός ήταν ιδανικός, η θερμοκρασία κατάλληλη, το χιόνι στεγνό και η χαρά των παιδιών τεράστια. Ο Φαίδωνας επιτέλους δοκίμασε για πρώτη φορά να κάνει σκι κι εγώ έμεινα να τον θαυμάζω. Είναι απίστευτο πόσο πιο εύκολα μπορούν τα παιδιά να ισορροπήσουν επάνω στα πέδιλα, δίχως να έχουν την αίσθηση του φόβου. Ακόμη και οι τούμπες τους είναι τόσο μαλακές και καλλιτεχνικές, που καθώς τον κοίταζα σκεφτόμουν ότι εγώ θα είχα σπάσει και τα 206 οστά του σκελετού μου! Το χειρότερο είναι ότι την ώρα που τον κοίταζα, μου δημιουργήθηκε ξανά η ανάγκη να δοκιμάσω κι εγώ, αλλά το άφησα για την επόμενη φορά. Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει έτσι; Θέλω να αφήσω το στίγμα μου και στα χιονοδρομικά της Ελλάδος!


Όταν άρχισε ο ήλιος να χάνεται και τα σύννεφα να πυκνώνουν, ήταν πια ώρα να επιστρέψουμε στη βάση μας. Τα αγόρια έκαναν μια τελευταία κατάβαση με το έλκηθρο στην άδεια πίστα και οι μπαταρίες μας είχαν φορτίσει πλήρως για την εβδομάδα που ακολούθησε.


Τώρα άρχισαν πάλι να ξεφορτίζονται, για την ακρίβεια οι δικές μου κάνουν και το γνωστό προειδοποιητικό ήχο "μπιπ μπιπ", οπότε χαίρομαι που έφτασε το Σαββατοκύριακο!

Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι! Έφτασε η Παρασκευή και η εβδομάδα της ρουτίνας ρουτίνας και της επανένταξης πέρασε, φίου! Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους μας και... καλή φόρτιση!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook