A for Athens

Όταν έκλεισα το εισιτήριο για Αθήνα, αναρωτήθηκα από πότε έχω να πάω κάπου μόνη μου, δίχως τον Ανδρέα και τα παιδιά... Διαπίστωσα ότι η τελευταία φορά που έμεινα μόνη μου ήταν πριν πεντέμισι χρόνια!! Με λίγα λόγια, από τότε που ήμουν έγκυος στον Φαίδωνα. Μου φάνηκε απίστευτο! 

Είχα λοιπόν την ευκαιρία να μείνω μόνη για δύο ολόκληρα μερόνυχτα! Εντάξει! Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν: it's party time!!!

Χαχα, μην φανταστείτε τίποτα τρομερό, απλώς ήθελα να χωρέσω πολλά σε αυτές τις δύο μέρες, μιας και την Αθήνα την έχω επισκεφθεί μόνο δύο φορές. Από την άλλη ένιωθα ασφάλεια, γιατί ήξερα ότι τα παιδιά είναι σε πολύ καλά χέρια. Άλλωστε με τον Ανδρέα περνάνε καλύτερα απ' ότι μ' εμένα. Βρίσκονται συνεχώς στην γύρα... 

Κουβαλούσα μόνο ένα μικρό βαλιτσάκι και την τσάντα μου! Ανέβηκα στο αεροπλάνο χτενισμένη και βαμμένη και δεν κατέβηκα ξεμαλλιασμένη! Σωστή κυρία (η τελευταία φορά που ταξίδεψα με τα παιδιά ήταν για κλάματα και με δύο ώρες καθυστέρηση...).

Με παρέλαβε από το αεροδρόμιο η μικρή μας ξαδέρφη, που έχει το ίδιο ονοματεπώνυμο με την αδερφή μου, μόνο που είναι η Junior. Το Κατερινάκι!

Κάναμε μια μεγάλη βόλτα με το αμάξι κι έπειτα βρεθήκαμε με την Κα για κρασάκι. Περάσαμε μια βραδιά όμορφη και χαλαρή, λέγοντας τα νέα μας και αναπληρώνοντας τον χαμένο χρόνο! Πως να χωρέσουν όλα σε λίγες ώρες;

Αφήσαμε την Κα στο ξενοδοχείο, δίνοντας ραντεβού για την επόμενη (μεγάλη) μέρα του συνεδρίου και πήγαμε στο σπίτι της ξαδέρφης μου.

Μπαίνοντας στο σαλόνι αντίκρισα αυτό το υπέροχο θέαμα από την τζαμαρία! Η φωτισμένη Αθήνα στα πόδια μου!

Το πρωί του Σαββάτου έριξα μια κλεφτή ματιά γύρω μου, αλλά δεν πρόλαβα περιεργαστώ τα πάντα με την ησυχία μου, γιατί έπρεπε να ετοιμαστώ γρήγορα και να φύγω. Μπήκα στο μπάνιο και είδα την πετσέτα. Oh yes!!

Από το σαλόνι άκουσα μουσική. Ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε η Κατερίνα καθημερινά, πριν καλά καλά ανοίξει τα μάτια της: έβαζε μουσική! Θυμήθηκα ότι το έκανα κι εγώ αυτό κάποτε και νευρίασα που δεν το κάνω πια! Θα επανορθώσω!

Το Κατερινάκι ετοίμασε πρωινό και καφέ σε πανέμορφες κούπες. Ίδια γούστα...

Φάγαμε στα γρήγορα κι έπειτα κάθισα να μου ισιώσει τα μαλλιά. Ένιωσα να επιστρέφω ξανά στα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που τα θέματά μας ήταν τι θα φορέσουμε, που θα βγούμε, ποια θα μου ισιώσει το μαλλί, ωχ πλησιάζει εξεταστική και και και...

Με χτένιζε και παράλληλα κουτσομπολεύαμε, ενώ εγώ έπαιζα μα το κινητό μου.

την ώρα που μου ίσιωνε τα μαλλιά

Και αφού ζήσαμε ένα υπέροχο Σάββατο, γυρίσαμε σπίτι κουρασμένες κι ευχαριστημένες!

Ξημέρωσε μια φανταστική Κυριακή. Ο ήλιος τρύπωνε από την μεγάλη μπαλκονόπορτα κι εγώ δεν άντεξα και βγήκα στην βεράντα να φωτογραφίσω τη θεά. Άκουσα σούσουρο, χαλαρή μουσική και φιλικές κουβέντες. Κοίταξα κάτω και είδα έναν συνοικιακό καφενέ, γεμάτο κόσμο. Ήταν η ώρα του πρωινού καφέ. 

Επικρατούσε ησυχία στο σπίτι κι εγώ την απολάμβανα. Ήξερα ότι σε λίγες ώρες θα επέστρεφα στην καθημερινότητά μου, που είναι μεν πολύ όμορφη, αλλά δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν η ησυχία!!

Έριξα μια ματιά τριγύρω στο σπιτάκι της, που είναι φτιαγμένο με πολλή αγάπη και προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. 
Το στολισμένο παράθυρο της κουζίνας.

Ο πάγκος με τις λιχουδιές.

Τα καραβάκια πάνω από το τζάκι, τα οποία λάτρεψα.

Τις διακοσμητικές της πινελιές.

Και μας θυμήθηκα με το Κατερινάκι, να παίζουμε με τις κούκλες, να μαλώνουμε, ν' ακούμε μουσική, να παίζουμε επιτραπέζια και απόρησα με το πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια κι ανοίξαμε τα δικά μας σπιτικά!
Η φωνή της μ' επανέφερε "ετοιμάσου, πρέπει να φύγουμε". 
Καθώς ετοιμαζόμουν είδα τα καπέλα της. Η Κατερίνα λατρεύει τα καπέλα! Δεν αντιστάθηκα και τα δοκίμασα σχεδόν όλα.

Ψώνιο; Εγώ; Μπα

"Γιατί αργείς; Καλά τι κάνεις;", την άκουσα να λέει και τα έβαλα στη θέση τους. Έπρεπε να φύγουμε, γιατί υπήρχε κάτι που έπρεπε να δω οπωσδήποτε. Πως; Την Ακρόπολη; Το μουσείο; Αξιοθέατα; Όχι βέβαια!
Το Sweet Alchemy, το νέο κατάστημα του Σ. Παρλιάρου. Ναι είμαι τρελή το ξέρω...
Χάζεψα όταν μπήκα μέσα. Ήταν γεμάτο λιχουδιές, αλλά πιο πολύ ζήλεψα όλα αυτά τα υλικά και εργαλεία και βιβλία!
Φυσικά και δεν έφυγα με άδεια χέρια. Πήραμε γλυκάκια στο χέρι, δυο σοκολατένιους λαγούς για τον Φαίδωνα και τον Ορφέα, μια σούπερ γκοφρέτα για τον Ανδρέα και λίγα υλικά ζαχαροπλαστικής για μένα (αν και ήθελα να σηκώσω το μαγαζί...).

Επόμενη στάση στο κέντρο και το μουσείο μαζί με τους KaPa. 

Συνεχίσαμε με τη βόλτα στο κέντρο. Είναι πάντα πολύ δυνατά τα συναισθήματα όταν βρίσκομαι κάτω απ΄την Ακρόπολη...
Θαύμαζα γύρω μου τα πάντα! Τα λουλούδια, τα καταπράσινα μικρά μπαλκόνια, τον κόσμο, τους τουρίστες, τα όμορφα σοκάκια και ειδικά αυτό με τα κρεμασμένα φωτιστικά, που απ' ότι έμαθα το βράδυ ανάβουν και είναι καταπληκτικό το θέαμα, τα παράθυρα που είχαν όλα κοινή θέα τον Παρθενώνα και απολάμβανα το κάθε μου βήμα!

Αν πετύχετε στο δρόμο αυτόν τον καταπληκτικό τύπο, καθίστε να τον χαζέψετε. Ο χορός του θα σας καθηλώσει!!

Δεξιά το σοκάκι με τα κρεμασμένα φωτιστικά

Έξω από το Αστεροσκοπείο η φύση οργιάζει

"Πάμε για καφέ σ' εκείνο το μαγαζί εκεί πάνω;" με ρώτησε η ξαδέρφη μου, δείχνοντάς μου την οικοδομή.
Δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτώ!
Παραγγείλαμε και οι δύο τον πρώτο μας κρύο καφέ για φέτος και απολαύσαμε τη θέα!

                                                                                                      Τα καφέ στις ταράτσες!

Και κάπως έτσι η ώρα πέρασε κι εγώ έπρεπε να επιστρέψω σπίτι!
Τα παιδιά μες στην τρελή χαρά, σαν να μην έλειψα μια μέρα! Μάλωναν για το ποιον θα πρωτοπάρω αγκαλιά, ευτυχισμένοι, χαρούμενοι και καλοπερασμένοι! Ο Φαίδωνας μου έλεγε τα νέα τους, για τη βόλτα στην παραλία και τις ποδηλατάδες, για τα ψάρια και τα μακαρόνια με κιμά. Ήταν ενθουσιασμένοι!

Αδύνατον να τους βγάλω φωτογραφία, βρίσκονταν συνεχώς σε κίνηση

Το βράδυ που έπεσε η ησυχία στο σπίτι, τα θυμήθηκα όλα και φάνταζαν σαν όνειρο!

Κι όμως, οι αναμνηστικές φωτογραφίες αποδεικνύουν το αντίθετο!

Στιγμές από την Αθήνα

Ναι, θα ξαναπάω σίγουρα στην Αθήνα. Αλλά θα πάρω μαζί μου τον Ανδρέα και τα παιδιά και θα την γυρίσουμε σαν τουρίστες! 

Σας στέλνω πολλά φιλιά κι ευχές για καλό Σαββατοκύριακο.

Σε λίγο φτάνει το Πάσχα κι έχουμε να πούμε και να φτιάξουμε πολλά!

Αυτά όμως τ΄αφήνω για τις επόμενες αναρτήσεις!

Καλημέρα!!

Litsa

Υ.Γ.1. Κατερινάκι και γλυκό μου ξαδερφάκι σ' ευχαριστώ για όλα! Μου έκανες όλα τα χατίρια, με πήγες όπου σου ζήτησα και  πέρασα υπέροχα! Τώρα σε περιμένουμε εμείς!

Υ.Γ.2. Για την ιστορία να σας πω, ότι όταν έφτασα στο αεροδρόμιο Θεσ/κης και μπήκαμε στο αμάξι να φύγουμε, ο Ανδρέας μαζί με την πόρτα έκλεισε (με μανία) και το δάχτυλό του. Όχι δεν θα σας γράψω λεπτομέρειες για τον πόνο, το αίμα και το νύχι, θα γράψω μόνο ότι οδήγησα εγώ και την άλλη μέρα χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο.

Ναι, τώρα είναι πολύ καλύτερα και με μπανταρισμένο δάχτυλο.

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286