Μια μαγική βόλτα σε ξεχωριστές Γειτονιές...

Το πρωί του προηγούμενου Σαββάτου, ήπια έναν γρήγορο καφέ, έβαλα τα καλά μου, φτιάχτηκα και βγήκα απ' την πόρτα. 
Βρέθηκα μετά από λίγο ψάξιμο μπροστά στην πόρτα του HUB Events και περίμενα να παραλάβω το καρτελάκι με τ' όνομά μου. Ανέβηκα βιαστικά τα υπέροχα φουξ σκαλοπάτια, που στα μάτια μου φάνταζαν με κόκκινο χαλί και με τη βοήθεια φιλικών ανθρώπων βρήκα την αίθουσα. 

Μπήκα μέσα ήσυχα, λιγάκι αργοπορημένη, έψαξα στα κλεφτά για γνώριμα πρόσωπα και κάθισα μαζί τους. Πρόσωπα αγαπημένα που είχα γνωρίσει ήδη πριν λίγους μήνες στη Θεσσαλονίκη.
Κάθισα αναπαυτικά και άρχισα να χαζεύω το πρόγραμμα και να εγκληματίζομαι. Έβγαλα το σημειωματάριο από την τσάντα και εκεί ξεκίνησε το ταξίδι. 

Άκουσα όλες τις ομιλίες με προσοχή και έσκυψα το κεφάλι μόνο όταν χρειάστηκε να κρατήσω σημειώσεις. Δεν βγήκα ούτε στιγμή από την αίθουσα, παρά μόνο στα διαλείμματα. Ήμουν εκεί, αφοσιωμένη και συγκεντρωμένη. Και παρόλο που έχω παρακολουθήσει πολλά συνέδρια κι έχω συμμετάσχει ενεργά σε αρκετά, αυτό ήταν το πρώτο, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν χασμουρήθηκα ούτε μια φορά! 
Προς το τέλος του πρώτου μέρους χαλάρωσα με τις ασκήσεις της Ελένης Πετρουλάκη, συνειδητοποιώντας για μια ακόμη φορά πόσο πιασμένη είμαι και πόσο πονάει ο αυχένας μου. 
Ακολούθησε ένα θορυβώδες διάλειμμα, όπου πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο, άλλοτε με σιγουριά κι άλλοτε με επιφύλαξη, τσιμπολογώντας παράλληλα από τα διάφορα εδέσματα και πίνοντας καφεδάκια για αρχή...

Κι έπειτα έφτασε η στιγμή για τις ομιλίες που είχαν σκοπό να μας εμπνεύσουν. Ομιλίες εξαιρετικές από ανθρώπους ξεχωριστούς. Το στυλό μου πήρε φωτιά κι αν έπρεπε να σας μεταφέρω τις σημαντικότερες φράσεις, θα σας έλεγα ότι
"το απλό είναι και όμορφο, το ίδιο ισχύει και για τα blogs"
"να 'σαι συνεπής στο γράψιμό σου και στους αναγνώστες σου, δίχως επιρροές από εξωτερικούς παράγοντες"
"να είσαι ειλικρινής"
"να γράφεις γι αυτά που σε παθιάζουν"
"τάραξε τα νερά και ναι απόκτησε κι εχθρούς αν χρειαστεί, αρκεί να είσαι ο εαυτός σου"
"αν είσαι καταπληκτικός online, φρόντισε να είσαι εξίσου καταπληκτικός και offline"
"στην Ελλάδα του σήμερα, πρέπει να υπάρχουν τέτοιου είδους κοινότητες ανθρώπων, μικρές οντότητες! Κοινότητες ανθρώπων που δυναμώνουν τα θέματα!"
Σ' αυτό το τελευταίο στάθηκα πολύ... κι έκανα έναν απολογισμό των blogs που γνωρίζω. Διαπίστωσα ότι γνωρίζω bloggers που από την ημέρα που ξεκίνησαν να γράφουν παντρεύτηκαν, έγιναν γονείς, βάφτισαν, χήρεψαν, έχασαν αγαπημένα πρόσωπα, χώρισαν, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν σοβαρές ασθένειες, είτε οι ίδιοι είτε οι αγαπημένοι τους, γνώρισα ακόμη και bloggers που δυστυχώς χάθηκαν από κοντά μας για πάντα...
Αν λοιπόν αυτό δεν είναι κοινότητα, τότε τι;

Για το τέλος έμεινε μια ομιλία που περιμέναμε πολλοί. Αυτή της αδερφής μου, που παρακολούθησα με καμάρι και μ' ένα χαμόγελο μόνιμα χαραγμένο στο πρόσωπό μου. Μια ομιλία που στόχος της ήταν να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε.

Άκουσα ανθρώπους να κλαίνε και είδα πολλά βουρκωμένα μάτια, γιατί κανείς μας δεν ξέχασε την μικρή, επαναστατική Μαφάλντα μέσα του. Και παρόλο που τώρα αναλάβαμε οι περισσότεροι τον ρόλο των γονιών της, αρνούμαστε πεισματικά να την αποχαιρετίσουμε κι ίσως είναι αυτός ο λόγος που συγκινούμαστε, αλλά και που αντιστεκόμαστε σε μια καθημερινότητα που κοντεύει να μας καταβροχθίσει... Γιατί το παιδί μέσα μας παραμένει ζωντανό! Όμως αυτές είναι μόνο οι δικές μου σκέψεις...
Και ως παιδιά, φτιάξαμε σαΐτες γράφοντας ένα μήνυμα και τις πετάξαμε ψηλά.

Σαΐτες έτοιμες να απογειωθούν

Για να τη φτιάξω, μου δόθηκε μια μαύρη κόλλα χαρτί και στη θέα της, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό να γράψω, ήταν αυτό που το έχω πει τόσες και τόσες φορές: "βάλε χρώμα στη ζωή σου". Δεν ξέρω σε ποια χέρια προσγειώθηκε... μα στα δικά μου χέρια έφτασαν δύο. Η πράσινη έπεσε την αγκαλιά μου κι είχε επάνω της ζωγραφισμένα χαμόγελα με το όνομα Κωνσταντίνος.
Η φουξ έπεσε στα πόδια μου και έγραφε "Πετάω" από την Χριστίνα. 

Κι έπειτα παραμέρισα το τρακ και ανέβηκα στη σκηνή, όταν άκουσα να φωνάζει τ΄όνομά μου ο Γιώργος Τασούλας. Κάθισα σε μια από τις πέντε καρέκλες και στις υπόλοιπες τέσσερις κάθισαν η Κατερίνα, η Κυριακή, η Σοφία Α. και η Σοφία Μ. 

Συζητώντας και απαντώντας στις ερωτήσεις του Γιώργου, διηγήθηκε η καθεμιά τη δική της ιστορία...

Κι ακολούθησαν τα άλλα δύο πάνελς των bloggers, που ξεχείλιζαν από συναίσθημα και χαμόγελα.

Λίγο πριν το τέλος ανέβηκαν στη σκηνή οι υπεύθυνοι αυτής επιτυχημένης γιορτής! Αυτή που έδωσαν πνοή σε μια ιδέα που είχε έρθει η ώρα της και μας αποχαιρέτησαν δίνοντάς μας ραντεβού για του χρόνου!

Χρήστος Λουφόπουλος και Άπσα Τσαμαδή

Ραντεβού του χρόνου λοιπόν!

Μα όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν. Πριν φύγω από την άδεια αίθουσα έριξα πίσω μου μια τελευταία ματιά κι κάπου στα δεξιά, πήρε το μάτι μου μια κόκκινη, πεσμένη σαΐτα. "Είμαι καλά" έγραφε η Μαρία και ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή η σαΐτα περίμενε εμένα. Να είσαι πάντα καλά Μαρία!

Βγήκαμε για τελευταία φορά στο φουαγιέ, τραβήξαμε άπειρες φωτογραφίες, ήπιαμε μπίρες τσουγκρίζοντας τα μπουκάλια, γελάσαμε, φιληθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε σύντομα!

Φωτογραφίες από το πάνελ μαζί με τα κορίτσια και τον συντονιστή μας Γιώργο Τασούλα.
Κάτω και κέντρο μαζί με την αδερφή μου και την Άννα που δεν έχει blog, αλλά αγαπάει τους bloggers!
Κάτω και δεξιά με το Θωμάκι!

Το φουαγιέ άρχισε ν' αδειάζει...

...και η μεγάλη πόρτα της εισόδου έκλεισε πίσω μου... για φέτος!!

Στο σπίτι άνοιξα το δώρο που μου δόθηκε. Ένα "Home Alone Kit". Μέσα του έκρυβε ένα prosecco, έναν χυμό πορτοκάλι και δύο ποτηράκια για να φτιάξω κοκτέιλ Mimosa! 

Θα το πιω μαζί με τον Ανδρέα, δίχως τον οποίο δεν θα μπορούσα με τίποτα να παρευρεθώ εκεί, ανάμεσά σας. Ήταν σπίτι με τα παιδιά κι εγώ ένιωθα σίγουρη και ασφαλής.

Άνοιξα όμως κι άλλα δώρα που μου χάρισαν άνθρωποι που έβλεπα για πρώτη φορά! Ένα συναίσθημα συγκλονιστικό και μια συγκίνηση τεράστια, αυτό ένιωσα! Πόσο να σας ευχαριστήσω, πόσο; Γιάννα και Θωμάκι μου, σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Οι πανέμορφες πιάστρες (αριστερά), είναι φτιαγμένες από τα χέρια της Γιάννας που με συγκίνησε πολύ!
Το φραουλένιο πετσετάκι (δεξιά) είναι για να καλύπτει το ψωμί μας, δώρο από το Θωμάκι μου!

Τώρα είμαι σπίτι, χαζεύοντας τα ενθύμιά μου, αυτά που μου επιβεβαιώνουν ότι όσα έζησα δεν ήταν όνειρο!

Με πιο αγαπημένο το μαγνητάκι που βρήκε τη θέση του στο ψυγείο!

Ναι λοιπόν, ήμουν κι εγώ εκεί!

Και σε όλους εκείνους που με ρωτούσαν το Σάββατο αν αξίζει να στήσουν το δικό τους blog και που ήταν φανερά προβληματισμένοι για το αν τα θέματά τους θα ενδιαφέρουν τους αναγνώστες, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πια, ότι το blogging είναι πέρα για πέρα χαλαρωτικό, διασκεδαστικό αλλά κυρίως θεραπευτικό, τόσο γι αυτόν που γράφει, όσο και γι αυτόν που διαβάζει!

Μπορεί η καθημερινότητά σας να φαντάζει βαρετή στα μάτια σας, αλλά για κάποιον που θα τη διαβάσει, μπορεί να είναι το κλειδί που θα του ανοίξει την πόρτα σ' έναν κόσμο μαγικό!

Έγραψα πολλά, το ξέρω, μα για το τέλος άφησα το πιο σημαντικό.

Δεν μου δόθηκε Όσκαρ, ώστε ν' αρχίσω τα "ευχαριστώ", αλλά κάτι σπουδαιότερο! Μου δόθηκαν αμέτρητα χαμόγελα, πολλή αγάπη και άπειρα κολακευτικά σχόλια! Για όλα αυτά σας ευχαριστώ!

Ευχαριστώ τις Ψηφιακές Γειτονιές και το Μικροί Μεγάλοι για την πρόσκληση και κυρίως για την ξεχωριστή εμπειρία! Οργανώσατε ένα καταπληκτικό συνέδριο, με προσεγμένες λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά!

Σας ευχαριστώ όλους για τα δώρα, τα όμορφα λόγια, για την αγάπη, για τα δάκρυα και τις σφιχτές αγκαλιές!

Σας ευχαριστώ κι εσάς που δεν ήσασταν εκεί να τα πούμε από κοντά, μα είστε πάντα δίπλα μου, πιστοί μου φίλοι!

Σας ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ για την εμπιστοσύνη!

Ραντεβού του χρόνου λοιπόν! Όλοι μαζί και ακόμη περισσότεροι!

Καλημέρα σε όλους εσάς τους αγαπημένους!

Litsa

Υ.Γ. 1. Υπομονή και σε λίγο θα βγούνε τα βίντεο των ομιλιών, οπότε θα είναι πιο εύκολο να κατανοήσετε όσα περιγράφω παραπάνω.

Υ.Γ.2. Ευχαριστώ πολύ την Άννα και την Θώμη για τις φωτογραφίες.

Υ.Γ. 3.Δυστυχώς δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες, θα κυκλοφορήσουν όμως πολλές σε άλλα blogs και στο facebook.

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286