Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Μια τσάντα αναμνήσεις...

Το καλοκαίρι η μαμά μου, μού έδωσε την τσάντα που κουβαλούσα στο νηπιαγωγείο  με όλα τα υπάρχοντά μου μέσα.
Μια καφέ δερμάτινη τσάντα, με ένα τρενάκι επάνω, λιγάκι ξεχαρβαλωμένη και αγαπημένη.


"Να την πάρεις σπίτι σου και να δείξεις στα παιδιά σου τι έφτιαχνες" μου είπε.
Την πήρα και την έβαλα ψηλά σε μια ντουλάπα. Δεν ξέρω γιατί δεν την άνοιξα αμέσως...
Προχθές όμως την πήρε πάλι η άκρη του ματιού μου και αυτήν τη φορά δεν την προσπέρασα. Την κατέβασα, κάθισα αναπαυτικά και την άνοιξα προσεκτικά. Ήταν πράγματι μια μαγική στιγμή!! Η μυρωδιά από τα παλιά, κιτρινισμένα φύλλα, οι χειροτεχνίες μου, οι ζωγραφιές, τα ορνιθοσκαλίσματά μου, το όνομά μου, οι φιλότιμες προσπάθειές μου... ήταν όλα εκεί και με περίμεναν!
Ειλικρινά, έπιασα στα χέρια μου κάποια από τα έργα μου και θυμήθηκα ακριβώς τη στιγμή που τα έφτιαχνα. Σαν να ήταν μόλις πέντε χρόνια πριν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτό το χελιδόνι, κομματάκι - κομματάκι το κολλούσα.


Αξέχαστη θα μου μείνει η ζωγραφιά στο λευκό πλακάκι.


Θυμάμαι πως όταν μου ζητούσαν να ζωγραφίσω ένα δέντρο, σχεδίαζα πάντα μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Το κάνω ακόμη αυτό... περίεργο ε;


Η άνοιξη ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ήλιο, τα λουλούδια, τα χελιδόνια, το πράσινο και τις αμυγδαλιές.


Η οικογένειά μας!

Πολύχρωμες η αδερφή μου κι εγώ. Ακολουθούν η μαμά και ο μπαμπάς, πάντα με μουστάκι...
Η αδερφή μου, η μαμά μου κι εγώ. Απαραίτητο αξεσουάρ: τα σκουλαρίκια!
Η φάτνη, το φωτεινό αστέρι κι ένας άγγελος
Πάσχα, σουβλίζοντας το αρνί στην εξοχή
Γιορτή της μητέρας

Θυμάμαι πολλά από εκείνη την εποχή...
Με κρατούσε η μαμά από το χέρι για να με συνοδεύσει την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. Με άφησε στην τάξη και μετά από λίγο βγήκε έξω και μείναμε τα παιδιά, να γνωρίσουμε τη δασκάλα μας. Πάντα εσωστρεφής,  θυμάμαι πως έκανα υπομονή, να μην φανώ αδύναμη, αλλά, νιώθοντας άβολα ανάμεσα σε τόσους ξένους, δεν άντεξα και όρμισα κλαίγοντας έξω από την τάξη, ξωπίσω της. Θυμάμαι ακόμη έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας... Με καθησύχασε και ξαναμπήκα.
Κι άρχισε τότε η ομορφότερη σχολική χρονιά που είχα ποτέ μου. 
Η νηπιαγωγός μας ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και δυστυχώς δεν έχω ούτε μια φωτογραφία της. Η μόνη εικόνα που έχω στο μυαλό μου από εκείνη, είναι μια φιγούρα φωτεινή, ένα πρόσωπο που εκπέμπει λάμψη, μια σταθερή, γλυκιά φωνή. Την θυμάμαι μια ανοιξιάτικη μέρα, εμείς έξω στην αυλή να παίζουμε "πούντο πούντο το δαχτυλίδι" κι εκείνη να τραγουδάει φορώντας ένα άσπρο φόρεμα.
Θυμάμαι ότι την έλεγαν Ειρήνη. 
Θυμάμαι τα παιχνίδια, τα τραγούδια, τα γέλια, τη θλίψη όταν έπρεπε να την αφήσουμε πίσω και να περάσουμε στην πρώτη Δημοτικού...
Εκεί πια τα πράγματα ήταν αδιάφορα, μια ευθεία γραμμή. Τη δασκάλα μου την θυμάμαι πολύ καλά. Αδύνατη, σχεδόν σκελετωμένη, με πολύ κοντά μαλλιά, μονίμως μαύρα ρούχα, θλιμμένη, δίχως κανένα χρώμα στη φωνή της. Στην αρχή την φοβόμουν, μετά μου ήταν απλώς αδιάφορη. Εκ των υστέρων έμαθα ότι είχε χάσει τον άντρα της.
Κι έπειτα γνώρισα τον κύριο Γ. Τον φόβο και τρόμο... Μα την ιστορία μου από την δευτέρα δημοτικού κι έπειτα, σας την έχω ξαναγράψει.
Που να φανταζόμουν ότι αυτό που με έκανε να νιώθω τόσο άβολα - το να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων - κάποια στιγμή θα γινόταν τρόπος ζωής - αφού πήγα σε 6 διαφορετικά σχολεία, ελληνικά και γερμανικά και τελικά κατέληξα να σπουδάζω Ανθρωπολογία. Τυχαίο; Τίποτα δεν είναι τυχαίο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι φίλοι!

Υ.Γ. Η επικείμενη επίσκεψη του Teacher Tom στη χώρα μας και τα σοβαρά θέματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, έγιναν η αφορμή για μια σειρά καταπληκτικών κειμένων από bloggers και μη. Έχοντας την εμπειρία δύο διαφορετικών εκπαιδευτικών συστημάτων - σε τρυφερή ηλικία - και ανοίγοντας την τσάντα μου... αποφάσισα να τις μοιραστώ και πάλι μαζί σας!

Litsa


Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

14 σχόλια:

  1. τώρα εξηγείται γιατί φτιάχνεις τόσο ωραία πράγματα!για νηπιαγωγείο ζωγράφιζες τέλεια!να μην πω για τη μαμά που είχε φυλάξει και την τσάντα!!εγω δεν κρατάω τίποτα!οι καλύτερες αναμνήσεις είναι του νηπιαγωγείου !!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λιτσάκι είναι πολύ όμορφο που έχεις όλες αυτές τις αναμνήσεις ζωντανές και χειροπιαστές!!! Αξίζει να κρατάμε στα παιδιά μας κάποια πράγματα τελικά...Εγώ δεν έχω ούτε φύλλο...χαχα. Διάβασα και την παλιά σου ανάρτηση,που δεν την είχα δει τότε. Αυτός ο φόβος νομίζω δεν υπάρχει πια στα παιδιά...ή θα είναι σπάνιος. Εμείς τον είχαμε γιατί έπεφτε ξύλο τότε και οι δάσκαλοι οι περισσότεροι ήταν πολύ αυστηροί. Την θυμάμαι κι εγώ την μία και μοναδική άδικη σφαλιάρα στο δημοτικό... δεν σβήνει με τίποτα. Και φυσικά υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά καλύτερα σχολεία από τα δικά μας... ειδικά όπως είναι σήμερα...δεν το συζητώ. Είσαι τυχερή που γνώρισες το Γερμανικό σχολείο και να καμαρώνεις γι'αυτό... Καλό ΣΚ κορίτσι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αχ βρε φραουλιτσα μου αχ.. αναμνησεις πολλες.. εμεις ειμασταν τοτε, εμεις ειμαστε και τωρα..

    φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ...ειναι πολυ ομορφα αυτα τα συναισθηματα..οι εικονες..οι μυρουδιες..ολα μαζεμενα σε μια τσαντα..αυτες ειναι εικονες που πρεπει να βλεπουν τα παιδια..να σε καλα..και να θυμασαι..και να θυμουνται..ομορφο σ.β..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι όμορφα...Τυχερούλα που είσαι που τα έχεις όλα αυτά.Είναι θησαυροί! Τι χαρούμενοι που ήμαστε όλοι στις ζωγραφιές σου...τι χαρούμνα χρώματα λκαι πόσο χαρούμενο παιδάκι ήσουν αδερφή!!! Ωραία ζωγράφιζες....Πολύ συγκινητικό! Την θυμάμαι κι εγώ τη δασκάλα σου στην πρώτη Δημοτικού.Ξεχνιέται τέτοια φιγούρα;
    Όσο για την τσάντα...τι να πω! Ελεος, δεν ήξερα καν πως υπάρχει ακόμη και λίγο καιρό πριν συζητούσαμε και σου έλεγα την ιστορία μου μαζί της!Αποκλείεται να ήταν αγαπημένη σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λίτσα μου από τότε φαινόταν ότι το χρώμα και τα λουλούδια θα γίνουν η δεύτερη φύση σου. Εγώ πάντως ακόμα ζωγραφίζω μηλιές και κερασιές,χιχι! Και μην σου πω και με τον ίδιο τρόπο...η Κατερίνα κι ο μπαμπάς μας εξάντλησαν όλο το ταλέντο της οικογένειας!!! Ομορφες οι αναμνήσεις σου και πολύ συγκινητικές. Callie by Anthomlei

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. τι αναμνησεις...τι ωραια τα χρονια του νηπιαγωγειου!!κι εγω εχω φυλαγμένα τα ντοσιε με τις ζωγραφιες και τις κατασκευες!!φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. πωπω αναμνησεις!!!! και τι ωραιες εικονες που σε ταξιδευουν πισω πολυ πισω!!!η τσαντα σου μ αρεσε απιστευτα δεν εχω ξαναματαδει κατι τετοιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι ωραία που η μανούλα σου τα είχε κρατήσει όλα αυτά...
    Φαινόταν η καλλιτεχνική σου φύση από νωρίς,ε; Είναι όλα πανέμορφα! Ειδικά το χελιδονάκι...
    Καλό απόγευμα Φραουλίτσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πραγματικά γεμάτη αναμνήσεις η τσάντα σου Λιτσάκι!
    Τι γλυκό και συγκινητικό συναίσθημα!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Με θλίψη λεω ότι δεν θυμάμαι κανέναν καλό δάσκαλο και κανέναν καλό καθηγητή κατά την διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων...Αντίθετα θυμάμαι όλους εκείνους που μας ειρωνεύονταν, μας έδειναν σφαλιάρες, μας τραβούσαν τα μαλλιά, μας χτυπούσαν στα χέρια με τους χάρακες, εκείνους που έκαναν διακρίσεις ανάμεσα στους καλούς μαθήτες και στους υπόλοιπους και δεν εκτιμούσαν την προσπάθεια και επίσης κάποιους που το έπαιζαν γκόμενοι και την έπεφταν, με τον τρόπο τους βέβαια, στα κοριτσάκια (αηδία)...

    Μαρία-S.A.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η τσάντα και ο κρυμμένος θησαυρός...απλά υπέροχα! Είσαι πολύ τυχερή που μπορείς να ταξιδεύεις μαζί τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Υπεροχη ανάρτηση! Μπράβο! Αύριο πάω να βρω τα δικά μου! Η μαμά μου τα έχει κρατήσει σε φάκελο νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πράγματι υπέροχη ανάρτηση!!!Έχω τόσες αναμνήσεις από τον παιδικό μου σταθμό...Η μαμάκα μου είχε πάρει την τσάντα με τον αστυνόμο Σαϊνη. 'Εχω κρατήσει τις χειροτεχνίες μου και διάφορα αναμνηστικά. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι είμαι νηπιαγωγός και εγώ τώρα πια. Φιλάκια Λιτσάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ;
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ... ΘΑ ΧΑΡΩ!