Μια τσάντα αναμνήσεις...

Το καλοκαίρι η μαμά μου, μού έδωσε την τσάντα που κουβαλούσα στο νηπιαγωγείο  με όλα τα υπάρχοντά μου μέσα.
Μια καφέ δερμάτινη τσάντα, με ένα τρενάκι επάνω, λιγάκι ξεχαρβαλωμένη και αγαπημένη.

"Να την πάρεις σπίτι σου και να δείξεις στα παιδιά σου τι έφτιαχνες" μου είπε.
Την πήρα και την έβαλα ψηλά σε μια ντουλάπα. Δεν ξέρω γιατί δεν την άνοιξα αμέσως...
Προχθές όμως την πήρε πάλι η άκρη του ματιού μου και αυτήν τη φορά δεν την προσπέρασα. Την κατέβασα, κάθισα αναπαυτικά και την άνοιξα προσεκτικά. Ήταν πράγματι μια μαγική στιγμή!! Η μυρωδιά από τα παλιά, κιτρινισμένα φύλλα, οι χειροτεχνίες μου, οι ζωγραφιές, τα ορνιθοσκαλίσματά μου, το όνομά μου, οι φιλότιμες προσπάθειές μου... ήταν όλα εκεί και με περίμεναν!
Ειλικρινά, έπιασα στα χέρια μου κάποια από τα έργα μου και θυμήθηκα ακριβώς τη στιγμή που τα έφτιαχνα. Σαν να ήταν μόλις πέντε χρόνια πριν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτό το χελιδόνι, κομματάκι - κομματάκι το κολλούσα.

Αξέχαστη θα μου μείνει η ζωγραφιά στο λευκό πλακάκι.

Θυμάμαι πως όταν μου ζητούσαν να ζωγραφίσω ένα δέντρο, σχεδίαζα πάντα μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Το κάνω ακόμη αυτό... περίεργο ε;

Η άνοιξη ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ήλιο, τα λουλούδια, τα χελιδόνια, το πράσινο και τις αμυγδαλιές.

Η οικογένειά μας!

Πολύχρωμες η αδερφή μου κι εγώ. Ακολουθούν η μαμά και ο μπαμπάς, πάντα με μουστάκι...

Η αδερφή μου, η μαμά μου κι εγώ. Απαραίτητο αξεσουάρ: τα σκουλαρίκια!

Η φάτνη, το φωτεινό αστέρι κι ένας άγγελος

Πάσχα, σουβλίζοντας το αρνί στην εξοχή

Γιορτή της μητέρας

Θυμάμαι πολλά από εκείνη την εποχή...
Με κρατούσε η μαμά από το χέρι για να με συνοδεύσει την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. Με άφησε στην τάξη και μετά από λίγο βγήκε έξω και μείναμε τα παιδιά, να γνωρίσουμε τη δασκάλα μας. Πάντα εσωστρεφής,  θυμάμαι πως έκανα υπομονή, να μην φανώ αδύναμη, αλλά, νιώθοντας άβολα ανάμεσα σε τόσους ξένους, δεν άντεξα και όρμισα κλαίγοντας έξω από την τάξη, ξωπίσω της. Θυμάμαι ακόμη έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας... Με καθησύχασε και ξαναμπήκα.
Κι άρχισε τότε η ομορφότερη σχολική χρονιά που είχα ποτέ μου. 
Η νηπιαγωγός μας ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και δυστυχώς δεν έχω ούτε μια φωτογραφία της. Η μόνη εικόνα που έχω στο μυαλό μου από εκείνη, είναι μια φιγούρα φωτεινή, ένα πρόσωπο που εκπέμπει λάμψη, μια σταθερή, γλυκιά φωνή. Την θυμάμαι μια ανοιξιάτικη μέρα, εμείς έξω στην αυλή να παίζουμε "πούντο πούντο το δαχτυλίδι" κι εκείνη να τραγουδάει φορώντας ένα άσπρο φόρεμα.
Θυμάμαι ότι την έλεγαν Ειρήνη. 
Θυμάμαι τα παιχνίδια, τα τραγούδια, τα γέλια, τη θλίψη όταν έπρεπε να την αφήσουμε πίσω και να περάσουμε στην πρώτη Δημοτικού...
Εκεί πια τα πράγματα ήταν αδιάφορα, μια ευθεία γραμμή. Τη δασκάλα μου την θυμάμαι πολύ καλά. Αδύνατη, σχεδόν σκελετωμένη, με πολύ κοντά μαλλιά, μονίμως μαύρα ρούχα, θλιμμένη, δίχως κανένα χρώμα στη φωνή της. Στην αρχή την φοβόμουν, μετά μου ήταν απλώς αδιάφορη. Εκ των υστέρων έμαθα ότι είχε χάσει τον άντρα της.
Κι έπειτα γνώρισα τον κύριο Γ. Τον φόβο και τρόμο... Μα την ιστορία μου από την δευτέρα δημοτικού κι έπειτα, σας την έχω ξαναγράψει.
Που να φανταζόμουν ότι αυτό που με έκανε να νιώθω τόσο άβολα - το να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων - κάποια στιγμή θα γινόταν τρόπος ζωής - αφού πήγα σε 6 διαφορετικά σχολεία, ελληνικά και γερμανικά και τελικά κατέληξα να σπουδάζω Ανθρωπολογία. Τυχαίο; Τίποτα δεν είναι τυχαίο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι φίλοι!

Υ.Γ. Η επικείμενη επίσκεψη του Teacher Tom στη χώρα μας και τα σοβαρά θέματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, έγιναν η αφορμή για μια σειρά καταπληκτικών κειμένων από bloggers και μη. Έχοντας την εμπειρία δύο διαφορετικών εκπαιδευτικών συστημάτων - σε τρυφερή ηλικία - και ανοίγοντας την τσάντα μου... αποφάσισα να τις μοιραστώ και πάλι μαζί σας!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286