Φαίδωνας και Ορφέας

Πέντε χρόνια μαμά...
Έξι χρόνια πριν ούτε που το φανταζόμουν... Δούλευα ασταμάτητα, μου κοβόταν η αναπνοή απ' το άγχος, έτρεχα μονίμως σαν τον Βέγγο, ήμουν σε μόνιμη υπερένταση, σήκωνα βάρη, φόρτωνα-ξεφόρτωνα, κοιμόμουν ελάχιστα κι εκείνο το καλοκαίρι της πρώτης εγκυμοσύνης, έκανα όποια τρέλα μου καρφωνόταν στο κεφάλι - δίχως δεύτερη σκέψη για να εκτονωθώ. Επίσης δοκίμασα όλα τα θαλάσσια σπορ, ανέβηκα σε μπανάνες και σαμπρέλες και τζετ σκι και αλεξίπτωτο, όπου (στην τελευταία περίπτωση) χάλασε το σκάφος και σκάσαμε σαν τα καρπούζια με τον Ανδρέα στο νερό, μα ο οδηγός δεν το αντιλήφθηκε και μας έσερνε για αρκετά μέτρα μες το αλατόνερο κι ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα..."χάνομαι"! Έπινα, έπινα, έπινα νερό κι αναπνοή δεν έπαιρνα, αυτό θυμάμαι...
Και ξαφνικά, μια μέρα, Τρίτη ήταν θυμάμαι, στο τεστ εμφανίστηκε μια φουξ κουκκίδα. Δεν ήταν ροζ, φουξ ήταν! Δηλαδή όλες αυτές τις τρέλες δεν τις έκανα μόνη μου! "Μα πως γίνεται;" σκέφτηκα. Γίνεται, γιατί το Φαιδωνάκι ήθελε πάση θυσία να γεννηθεί...
Κι έτσι στις 31.3.2008 τον πήρα στα χέρια μου και ειλικρινά, δεν ήξερα τι να κάνω. Ούτε πως να τον κρατήσω, ούτε πως να τον θηλάσω, ούτε πως να τον αλλάξω. Κι ο πρώτος μήνας ήταν δύσκολος... πολύ!! Με έντονες εναλλαγές συναισθημάτων και τις ορμόνες να τρελαίνονται, με συσσωρευμένη αϋπνία, με πόνους, με άγχος... μια σκέτη τρέλα.

Και στις 40 μέρες μείναμε μόνοι. Εγώ και ο τοσοδούλης Φαιδωνάκος.
Οι γονείς μας είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους και ο Ανδρέας έφυγε για 5 εβδομάδες Γαλλία για εκπαίδευση.
Οι δυο μας, κατακαλόκαιρο, γνωρίσαμε καλά ο ένας τον άλλο και περάσαμε υπέροχα! Βόλτες και παιχνίδια σε καθημερινό επίπεδο.
Και ο καιρός πέρασε κι έφτασε η στιγμή να επιστρέψω στη δουλειά. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον πήγα στον παιδικό και η δασκάλα του μου είπε να τον παραλάβω σε μια ώρα.
"Και τι να κάνω;" ρώτησα, κι εκείνη γέλασε και μου απάντησε "Μια βόλτα. Μια βόλτα στο τετράγωνο. Αν κλάψει θα σας πάρουμε τηλέφωνο".
Και ήταν η πρώτη φορά μετά από έναν χρόνο που δεν ήξερα τι να κάνω με τα χέρια μου... Ούτε καρότσι να τα στηρίξω, ούτε μωρό να το κρατήσω... Τα έβαλα στις τσέπες μου κι έκανα μια βόλτα... και το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ. Ο Φαίδωνας ήταν ικανός να μείνει εκεί όλη την ημέρα παίζοντας, δίχως να βγάλει άχνα.

Κι έπειτα άρχισαν οι ιώσεις, γινόταν όλο συχνότερες και στο τέλος, καταβεβλημένος πια, αρρώσταινε κάθε 10 μέρες. Ώσπου έπαψε να ψηλώνει, άρχισε να χάνει βάρος κι εγώ εκνεύριζα τους πάντες στη δουλειά με τις συνεχείς απουσίες μου... Και κοίταξα σαν χάνος την παιδίατρο όταν μου είπε "κάτι πρέπει να κάνουμε εδώ Λίτσα, κάτι πρέπει ν' αλλάξει, δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει;".
Όχι... δεν υπάρχει, είναι όλοι μακριά... Και είναι τόσοι πολλοί αυτοί που μπορούν να βοηθήσουν, μα είναι μακριά...
Και κάπως έτσι, στάθηκα και πάλι στην ουρά του ΟΑΕΔ...
Λίγο καιρό μετά έφτασαν τα νέα της δεύτερης εγκυμοσύνης και η χαρά ήταν μεγάλη. Μιλούσαμε γι αυτό στον Φαίδωνα κι αυτός προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε "αδερφάκι".
Στις 31.3.2011, τρία χρόνια μετά τη δική του γέννηση, είχε φτάσει η στιγμή που θα το καταλάβαινε...
Αυτή τη φορά ήταν όλα εύκολα! Και ο θηλασμός και το μπάνιο και το άλλαγμα, όλα παιχνιδάκι. Ξέραμε ότι θα ξενυχτούσαμε και πάλι και ότι όλα θα ήταν κομματάκι δυσκολότερα, γιατί υπήρχε και η φροντίδα του Φαίδωνα.

Δεν ήμασταν όμως καθόλου προετοιμασμένοι για τη στάση του Φαίδωνα και ειδικά εγώ...
Μας περίμενε στην είσοδο του σπιτιού. Κρατούσαμε το μωρό κι ένα μικρό δώρο. Ήταν ευτυχισμένος μα μελαγχολικός και το κυριότερο... δεν έριξε ούτε μια ματιά στον αδερφό του. Ούτε μια κλεφτή ματιά από περιέργεια. Τίποτα. Σαν να μην υπήρχε!
Ακολούθησαν δύο εβδομάδες, τις οποίες θυμάμαι σαν όνειρο. Για δυο εβδομάδες έκλαιγε, τσίριζε, φώναζε, μάλωνε, ήταν μονίμως θυμωμένος, δεν ήθελε να πάει σχολείο, δεν ήθελε εμένα, δεν ήθελε την γιαγιά του, δεν ήθελε κανέναν παρά μόνο τον μπαμπά του. Για δύο ολόκληρες εβδομάδες δεν είπε "μαμά". Ναι! Με αγνοούσε κι εγώ έβραζα. Αδιανόητο για μια μητέρα, δυσβάσταχτο για μια λεχώνα...
Τις πρώτες ημέρες ξυπνούσε νωρίς και στεκόταν έξω απ' την πόρτα της κρεβατοκάμαρας (όπου βρισκόταν και η μικρή κούνια με τον Ορφέα), κοιτάζοντάς μας δίχως να μιλάει, δίχως να πλησιάζει. Σαν εξόριστος, στεκόταν εκεί μέχρι να τον πάρουμε χαμπάρι.

Χανόταν με τον Ανδρέα στις βόλτες τους. Πήγαιναν συχνά στη θάλασσα για να παίξει και να τρέξει, για να ξεδώσει, για να ξεχαστεί...
Δύο μήνες μετά την γέννα, τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο, όταν έχασα την κολλητή μου...
Κι έπεσα σε μια θλίψη που κράτησε μήνες.
Όσο μεγάλωνε ο Ορφέας, τόσο μεγάλωνε και η ζήλια του Φαίδωνα, κι όσο τον έβλεπα να μεταλλάσσεται σ' ένα άγνωστο (για μένα) παιδάκι, τόσο μεγάλωνε η θλίψη μου... Δεν τον αναγνώριζα και η συμπεριφορά του αυτή, ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ!

Τον φετινό χειμώνα αποφασίσαμε να τους βάλουμε στο ίδιο δωμάτιο, παρόλο που διαβάζαμε παντού ότι είναι καλό να αποφεύγεται σε παιδιά που ζηλεύουν. Όμως πέρα από το οικονομικό κομμάτι (εξοικονόμηση θέρμανσης), έπρεπε να το δοκιμάσουμε, αν και εγώ ήμουν αυτή που διαφωνούσε... 
Ο Ορφέας ξετρελάθηκε. Έτσι κι αλλιώς λατρεύει τον αδερφό του. Τον αγκαλιάζει, τον αγγίζει, τον φιλάει σε ανύποπτο χρόνο και ο Φαίδωνας συνήθως τον κοιτάζει με απίστευτη ξινίλα.
Και στον Φαίδωνα άρεσε η ιδέα, παρόλο που κάποιες φορές μας ζητούσε να τον στείλουμε πάλι στο δωμάτιό του.
Με το πέρασμα του χρόνου τα πράγματα πήγαιναν όλο και καλύτερα και τώρα πια παίζει μαζί του, τον φροντίζει, τον έχει στον νου του και  ως μεγάλος αδερφός, δεν επιτρέπει σε κανέναν να του επιτεθεί (εκτός απ' τον ίδιο βέβαια...).

Ναι, δύο χρόνια μετά, φαίνεται πως οι δυο τους επιτέλους τα βρήκαν! 
Δυναμικοί, φωνακλάδες, ξεροκέφαλοι, εγωιστές όπως είναι και οι δύο, μαλώνουν πολύ, αλλά αγαπιούνται... πολύ, απλώς δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη πόσο!

Πέντε χρόνια μαμά αυτών των υπέροχων πλασμάτων.
Πέντε χρόνια τώρα, κάθε νύχτα πριν πέσω αποκαμωμένη στο κρεβάτι, περνάω απ' τα δικά τους κρεβάτια να δω αν κοιμούνται, αν είναι σκεπασμένοι, αν... αναπνέουν. Δεν φεύγω αν δεν ακούσω την ανάσα τους... Αλήθεια, πότε παύει ένας γονιός να το κάνει αυτό; Προφανώς όταν τα παιδιά του παύουν να ζουν πια στο σπίτι μαζί τους...

Χρόνια σας πολλά αντράκια μου! Χρόνια ευτυχισμένα!
Εμείς δεν θέλουμε τίποτε άλλο, πάρα μόνο να αναπνέετε και να χαμογελάτε! 
Α, και να ονειρεύεστε φυσικά!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286