Όταν χάνομαι...

Τέσσερα χρόνια blogging. Τέσσερα και 3 μήνες για την ακρίβεια.
Έχω στο αυτί μου το ακουστικό κι ακούω τραγούδια που με συντρόφευαν όταν έγραφα τις πρώτες μου αναρτήσεις και μαζί με την όμορφη μελωδία τους, θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν ξεκινούσα.
Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο χρόνο έχασα τη σπιρτάδα μου. Νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να σας το πω, το έχετε καταλάβει ήδη...
Θυμάμαι που κοίταζα γύρω μου κι ήταν όλα αφορμή για φωτογράφιση ή δημιουργία. Όλα αποτελούσαν έμπνευση. Και τώρα ισχύει αυτό, ευτυχώς! Μόνο που τώρα, κάθε φορά που παίρνω απόφαση ν' ανεβάσω μια ανάρτηση παιχνιδιάρικη, πέφτω σε ειδήσεις τραγικές, σε φωτογραφίες προσφύγων ή πνιγμένων παιδιών και κάθε δημιουργική διάθεση παγιδεύεται στην εικόνα εκείνη. Κι είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές δεν το παλεύω, απογοητεύομαι και παραιτούμαι από κάθε προσπάθεια, έστω προσωρινά.

Πριν δέκα μέρες, με την ατελείωτη βροχή, υπήρξε μια μικρή διαρροή στο σπίτι κι αγχωθήκαμε. Παλεύαμε δυο άτομα να βρούμε από πού έμπαζε το νερό και λυπόμουν για τον καλοβαμμένο τοίχο. Ντράπηκα όταν είδα τις εικόνες των προσφύγων... Κουλουριασμένοι κάτω από δέντρα, τυλιγμένοι με σακούλες σκουπιδιών και βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο. Ντράπηκα πολύ...

Όμως μου έκανε καλό η βροχή εκείνη. γιατί τόλμησα να βγω για μια στιγμή έξω. Μέσα σε λίγα λεπτά η βροχή δυνάμωσε κι άλλο κι εγώ στάθηκα μαζί με πολύ κόσμο κάτω από ένα υπόστεγο, μέχρι να κοπάσει. Αμ δε! Δυνάμωνε όλο και περισσότερο κι ήταν αδύνατο να χάσω κι άλλο χρόνο. Αποφάσισα να το ρισκάρω και να τρέξω μέχρι το σπίτι. Με έκπληξη είδα ότι ήταν όλα πλημμυρισμένα, ενώ οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε ποτάμια. "Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται" σκέφτηκα... "βούτα τώρα" και μπήκα στα λασπόνερα. Το νερό έφτανε σχεδόν μέχρι τη μέση της γάμπας μου και ήταν παγωμένο. Ήμουν η μοναδική που έτρεχε στους δρόμους και γελούσε σαν μικρό παιδί, που του επέτρεψαν επιτέλους να τσαλαβουτήσει στα νερά. Ήταν ό,τι πιο αναζωογονητικό έχω κάνει τον τελευταίο καιρό. Απίστευτο; Απίστευτο! Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη, κρατώντας σακούλες με ψώνια, γελούσα και μιλούσα στον εαυτό μου, όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να κάνουν... Απίθανη εμπειρία! Τη συστήνω σε όλους ανεπιφύλακτα.

Αναζωογονητική ήταν επίσης και η βόλτα που κάναμε στο βουνό πριν μέρες. Ήθελα να μαζέψω φύλλα και καρπούς, οπότε βρεθήκαμε στην Πάρνηθα, η οποία ήταν γεμάτη παιδιά και μεγάλες παρέες που απολάμβαναν το μεσημεριανό τους γεύμα στο βουνό. 
Πήραμε τα καλάθια μας, τη φωτογραφική μηχανή, λίγα σνακ και απολαύσαμε τη φύση στα καλύτερά της.

Μαζέψαμε πεσμένα ξύλα, κλαδιά και βελανίδια, θαυμάσαμε μικρά μανιτάρια και άγρια κυκλάμινα, παίξαμε κρυφτό κι επιστρέψαμε σπίτι, κουβαλώντας λίγη απ' τη φύση μαζί μας, η οποία τώρα πια μετατράπηκε σε νεκρή φύση, μα έχει κι αυτή την ομορφιά της!

Αγαπώ την εποχή αυτή για τη ζεστασιά της... Τα χρώματα τριγύρω είναι όλα τόσο γήινα και ζεστά, ενώ στο σπίτι τα χαλιά στρώθηκαν ήδη.  

Και νομίζω πως πιο πολύ απ' όλα, αγαπώ αυτή την εποχή γιατί αρχίζουν δειλά δειλά οι πρώτες σκέψεις για τα Χριστούγεννα. Είναι για μένα μια εποχή δημιουργική και γεμάτη έμπνευση. Ρίχνω κλεφτές ματιές σε γιορτινά περιοδικά και βιβλία, χαζεύω τις πρώτες στολισμένες βιτρίνες και καταγράφω ιδέες. Κρατάω σημειώσεις για τα πάντα σε κόλλες χαρτιού ή τετράδια κι ας υπάρχουν πια οι υπολογιστές και τα τάμπλετ που οργανώνουν τη δουλειά μας. Μ' αρέσει περισσότερο ο παλιός "μπακαλίστικος" τρόπος...

Κι έτσι, μ' έναν τρόπο μαγικό, μπαίνουν όλα πάλι σε σειρά και παίρνουν το δρόμο τους. Η διάθεση επανέρχεται ανεβασμένη, αλλά ακόμη κι όταν είναι πεσμένη, καταφεύγω σε μικρές κατασκευές, οι οποίες με χαλαρώνουν.

Να γιατί χάνομαι λοιπόν και ξέρετε... δεν είναι κακό να αποτραβιόμαστε που και που. Μπορεί αυτή η απομόνωση να αποτελέσει μια απόλυτα παραγωγική περίοδο, την οποία αξίζει ο εαυτός μας! Ο παραμελημένος εαυτός μας...

Έτσι επιστρέφω κι εγώ, αργά και σταθερά, αυτή την "προεόρτια" περίοδο! Κι αν έδωσα σε κάποιους την εντύπωση ότι έφτασε η ημερομηνία λήξης αυτού του blog, τότε σπεύδω να το διορθώσω. Εδώ είμαστε εγώ και το "Home...". Εδώ και σε λίγο καιρό θα φορέσουμε τα "καλά" μας, τα γιορτινά μας. Εδώ, μαζί σας... Πάντα μαζί σας! 

Καλό μήνα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

https://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins