Μια μέρα δώρο

Τις ξέρετε εκείνες τις ημέρες που ξεκινούν λίγο συμβατικά, σχεδόν όπως όλες, ίσως και λίγο αγχωτικά και τελικά καταλήγουν να είναι μέρες που θα θυμάσαι - αν όχι για πάντα- σίγουρα για πολλά χρόνια; Μια τέτοια ζήσαμε πριν ένα δεκαήμερο περίπου και ειλικρινά, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. 

Ήταν βέβαια μια μέρα ιδιαίτερη, μιας και ξεκίνησε με τη βάφτιση του μικρότερου γιου αγαπημένων μας φίλων. Η μαμά του πρότεινε σε εμένα και μια ακόμη φίλη (επίσης τρελαμένη με τους στολισμούς), να διακοσμήσουμε το τραπέζι των κερασμάτων έξω από την εκκλησία. Πήγαμε από νωρίς και η διαδικασία ήταν άκρως διασκεδαστική, οκ και λιγάκι αγχωτική, μιας και δεν το είχαμε ξανακάνει, οπότε και είχαμε μια μικρή ανησυχία για το αποτέλεσμα. 
Βρεθήκαμε να κουβαλάμε διάφορα διακοσμητικά  από το σπίτι μας και ειλικρινά, εντυπωσιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι έχουμε τόσα  αντικείμενα και μπιμπελό και υφάσματα, που καταφέραμε να στολίσουμε με αυτά το κεντρικό τραπέζι μιας βάφτισης, πάντα με τη βοήθεια της μαμάς του Φίλιππου, η οποία με στωικότητα υπέμενε την τρέλα μας. 
Αλλά τα καταφέραμε και παρόλο που το αποτέλεσμα δεν ήταν επαγγελματικό, ήταν σίγουρα αξιοπρεπές.

Χάρηκα μάλιστα πολύ όταν η φίλη μου Δέσποινα, μου ζήτησε να ετοιμάσω μια πέτρα με το όνομα του μικρού μας Φίλιππου, η οποία θα στόλιζε αρχικά το τραπέζι κι έπειτα θα την δώριζε στην νονά του μικρού. 

Έτσι κι έγινε κι ήταν από τις μεγαλύτερες πέτρες που έχω ετοιμάσει, ώστε να είναι ορατή μεταξύ των ζαχαρωτών.

Η βάφτιση τελείωσε, όμως κανείς δεν ήθελε να επιστρέψει σπίτι. Μαζευτήκαμε όλοι οι φίλοι που τα παιδιά μας τυγχάνει να είναι συμμαθητές, μα είμαστε τυχεροί γιατί κουβαλάμε και οι γονείς την ίδια τρέλα και αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην εξοχή, αφού πρώτα αλλάξαμε ρούχα, γιατί με τα φορέματα και τα τακούνια η κατάσταση θα ήταν δύσκολη στο βουνό...

Καταλήξαμε στο Μικροχώρι Καπανδριτίου, σ' ένα μέρος καταπράσινο, με πλακόστρωτη πλατεία, όμορφα σπίτια και καθαρό αέρα. Όλα τα παιδιά έβγαλαν από τ' αμάξια τα skateboards, τα pogo sticks, τις μπάλες κι ήταν σαν να γεννήθηκαν εκεί, σ' εκείνο το χωριό. Έγιναν αμέσως ένα με τη φύση και ήταν σαν να 'χαν μεγαλώσει κάτω από εκείνα τα πλατάνια, δίπλα στην παιδική χαρά.

Εμείς πάλι είχαμε ανάγκη από καφεΐνη, οπότε καταλήξαμε στο καφέ λίγο πιο πάνω. Ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι, που έμοιαζε με φοιτητικό στέκι, στολισμένο με αγάπη που ξεχείλιζε από παντού και χειροποίητα αντικείμενα, διαθέσιμα προς πώληση. Πετύχαμε την ιδιοκτήτρια την ώρα που άναβε το τζάκι και την παλιά σομπίτσα, το στολίδι του μαγαζιού. Προτιμήσαμε όμως να καθίσουμε έξω, απολαμβάνοντας έτσι τον ήλιο και τη φύση τριγύρω, παρόλο που την εποχή αυτή μοιάζει νεκρή.

Κι έπειτα; Έπειτα τα γνωστά: καταλήξαμε στην ταβέρνα του Μπαρμπά Βασίλη, η οποία είναι όπως ακριβώς τη φαντάζεστε στο άκουσμα του ονόματός της. Μια παραδοσιακή ταβέρνα, με ξύλινες καρεκλίτσες, πέτρινο τζάκι και διάχυτη τη μυρωδιά της τσίκνας. Κι όσο εμείς απολαμβάναμε τις απίθανες σπιτικές γεύσεις, τα παιδιά συνέχιζαν το παιχνίδι τους στην αυλή, κάτω από τις τεράστιες μουριές.

Επιστρέψαμε στην Αθήνα χορτάτοι όλοι μας, όχι από το φαγητό, μα από την απόλαυση, τη χαρά, τις συζητήσεις και τα ατελείωτα σχέδιά μας για κοινές εξορμήσεις και διακοπές. Μπορεί να μην καταφέρουμε ποτέ να πάμε όλοι μαζί εκεί που ονειρευόμαστε, μα τα πλάνα και μόνο μας γεμίζουν χαρά! Άλλωστε το πλάνο είναι το πρώτο βήμα προς την επιτυχία, οπότε δεν απογοητευόμαστε. 

Αράξαμε τελικά σε ένα υπέροχο καφέ στο Γαλάτσι, για ένα τελευταίο απογευματινό ρόφημα. Ένας υπέροχος χώρος, όπου οι τοίχοι του ήταν από πάνω ως κάτω γεμάτοι με ράφια, φορτωμένα με βιβλία. Διαλέξαμε δύο καναπέδες πάνω στους οποίους σωριαστήκαμε, όσο τα παιδιά έπαιζαν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για εκείνα. Πόσο εκτιμώ αυτά τα μαγαζιά!

Μια μέρα δώρο χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Ένα δώρο αρκετό για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας και να αντέξουμε τις ημέρες της τρέλας, που σίγουρα θα προκύψουν.

Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι και φτάσαμε ήδη στο τέλος του Γενάρη. Πέρασε κιόλας, μα δεν παραπονιέμαι, μιας και ήταν όμορφος. Και ξέρετε... δεν ήταν όμορφος από μόνος του, εμείς τον κάναμε! Όμορφος αν και μας ταρακούνησε προς το τέλος, μας "ξεβόλεψε" για λίγο, αλλά συνεχίζουμε με βήματα σταθερά και γεμάτα αυτοπεποίθηση!

Καλημέρα!

Litsa