Σε ρυθμούς χειμερινούς

Τι εβδομάδα κι αυτή... Βγήκε (σχεδόν) με πολύ τρέξιμο, με ελάχιστο ύπνο, με πεσμένη διάθεση και διάφορες ανησυχίες. Μέσα σ' όλα προστέθηκε και ο σεισμός, έτσι για να αυξηθούν οι ανησυχίες μας. Περνάω την περίοδο όπου δεν είμαι ευχαριστημένη με τίποτα. Όλα φαίνεται να με ενοχλούν και σέρνομαι στην κυριολεξία. Αυτό που μου λείπει στην πραγματικότητα είναι ο ύπνος, ένας καλός, ξεκούραστος, συνεχής και ολονύκτιος ύπνος...

Το μόνο που κατάφερα να ολοκληρώσω αυτήν την εβδομάδα, ήταν να διακοσμήσω ελάχιστα το σπίτι. Δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό, μιας και δεν είχα διάθεση για στολισμούς, αλλά το σπίτι μού φαινόταν πολύ άδειο δίχως τα χριστουγεννιάτικα. 

Θέλησα να κρατήσω χαμηλούς τους τόνους χρωματικά, μιας και είχε χορτάσει το μάτι (έναν μήνα τώρα) από χρώματα και χρυσόσκονη.

Τα χρώματα που τώρα κυριαρχούν στο σπίτι είναι το λευκό και το γαλάζιο, μα κυρίως το ροζ μαζί με το χρυσό. Το πάντρεμα αυτό το αγαπάω πολύ και τον φετινό χειμώνα είναι ο απόλυτος συνδυασμός. 
Έτσι κι αλλιώς έχω αρκετά αντικείμενα στις αποχρώσεις του ροζ, ελάχιστα ωστόσο σε χρυσό ή μουσταρδί. Μα έστω κι αυτά τα λίγα ήταν αρκετά για να αλλάξει το περιβάλλον και να "ηρεμήσουν" τα μάτια μας από την ένταση των προηγούμενων ημερών.

Κατά τα άλλα το λευκό πρωταγωνιστεί παντού σχεδόν. Το φθινοπωρινό βάζο με τα βαμβάκια ξαναβρήκε τη θέση του ράφι, ενώ το περσινό βάζο με το συνθετικό χιόνι και τα κουκουνάρια διακοσμεί μια γωνιά.  Οι μικρές πουπουλένιες μπάλες (περσινό δημιούργημα κι αυτές) κρεμάστηκαν ξανά πάνω από την τραπεζαρία, παρέα με τα κουκουνάρια που ξέμειναν από τα Χριστούγεννα.

Το μοναδικό πράγμα που κατάφερα να φτιάξω αυτές τις ημέρες, ήταν να στολίσω τα δύο στεφάνια, τα οποία μετά τη φθινοπωρινή διακόσμησή τους, κρέμονταν γυμνά στον τοίχο. Είχα στο μπαλκόνι λίγα κλαδιά ελάτου, οπότε τα σταθεροποίησα στα στεφάνια με λίγο σύρμα και πρόσθεσα δυο-τρεις κρασπέντιες, που με το φωτεινό κίτρινο χρώμα τους, σπάνε την μονοτονία.

Φυσικά τα μικρά λαμπιόνια δεν λείπουν ποτέ από το σπίτι, γιατί αγαπάω τη συντροφιά τους.

Η καθημερινότητά μας κινείται σε χειμερινούς ρυθμούς (παρά την τρέλα της), νωχελική, σαν παγωμένη σχεδόν, επηρεασμένη προφανώς από την εποχή που διανύουμε. Δεν με ενοχλεί ο χειμώνας, τον έχω ανάγκη, αρκεί να μην είναι μακρύς. Είναι η εποχή της ανασυγκρότησης, όπου όλα στο μυαλό μου οργανώνονται και μπαίνουν ξανά σε μια τάξη, άσχετα αν αυτή η τάξη δεν καταφέρει να κρατήσει ούτε μήνα. Σημασία έχει ότι μου φέρνει μια ηρεμία, δίνοντάς μου την εντύπωση ότι τα έχω όλα υπό έλεγχο. Αλλά είμαι πια μεγάλο κορίτσι και γνωρίζω καλά, ότι τα πράγματα εύκολα βγαίνουν εκτός ελέγχου, για να ξαναμπούν έπειτα σε σειρά και πάει λέγοντας. 

Γι αυτό και η περίοδος αυτή είναι γεμάτη με σημειωματάρια και χαρτιά, τα οποία βρίσκονται πάντα εύκαιρα πάνω στο τραπέζι, ώστε να προλαβαίνω να σημειώνω την κάθε μου σκέψη ή ιδέα, πριν εκείνη πετάξει μακριά και την ξεχάσω στη στιγμή! Και παρόλο που το ροζ-χρυσό είναι το αγαπημένο μου αυτή την περίοδο (ναι ακόμη και στα νύχια), το νέο μου στυλό το ήθελα κατακίτρινο και φωτεινό σαν τον ήλιο. Ζωηρό και σκανταλιάρικο όπως είναι, είμαι σίγουρη ότι την άνοιξη θα έχει ρόλο πρωταγωνιστικό...

Καλημέρα σε όλους εκεί έξω! 

Παρασκευή σήμερα, μέρα χαράς! 

Litsa