Home alone

Πριν λίγες ημέρες δόθηκε σ'εμένα και τον Ανδρέα η ευκαιρία να περάσουμε ένα τριήμερο - ούτε καλά καλά - μόνοι μας! 

Η μαμά μου στο πατρικό μου με τα παιδιά κι εμείς ελεύθεροι - μετά από αρκετά χρονάκια - να κάνουμε κάτι μόνοι μας. Αν είχαμε τη δυνατότητα, θα πηγαίναμε σε ένα κοντινό νησάκι, αλλά... ας γελάσω χαρωπά χαχαχα!

Αποφασίσαμε ότι το καλύτερο ξενοδοχείο, είναι το σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη, το οποίο επισκεπτόμασταν μόνο για ύπνο.

Όλη την ημέρα ήμασταν στην γύρα, κυριολεκτικά!

Αυτό που επιλέξαμε να κάνουμε πρώτο και καλύτερο, ήταν η επίσκεψη στον κινηματογράφο, που αγαπάμε πολύ και οι δύο. Πήραμε από έναν κουβά ποπ κορν και αναψυκτικό και καθίσαμε αναπαυτικά. Τι χαρά!

Παρόλο το ξενύχτι και την κούραση - ε, δεν είμαστε πια 25 - αντισταθήκαμε στη νύστα μας και αράξαμε σε ένα μπαράκι, εκεί που σκάει το κύμα, ακούγοντας ωραία μουσική και χαζεύοντας το ολόγιομο - σχεδόν - φεγγάρι στον συννεφιασμένο ουρανό και τα φώτα της πόλης, που λαμπύριζαν στο βάθος.

Αυτό όμως που ευχαριστήθηκα περισσότερο απ' όλα, ήταν η θάλασσα. Και αφού, όπως λέει κι ο λαός εδώ πάνω,  "σαν τη Χαλκιδική δεν έχει", η απόφαση πάρθηκε εύκολα: εκεί θα κάναμε τις βουτιές μας!

Τα νερά ήταν ονειρεμένα κι επειδή πηγαίναμε νωρίς το πρωί, η άμμος ήταν ακόμη απάτητη, σχεδόν αψεγάδιαστη, σκέτος πειρασμός! 

Τα μικρά ψαράκια ήταν πιστοί μας σύντροφοι και τα παρατηρούσαμε με γυμνό μάτι να μας περιτριγυρίζουν μέσα στα κρυστάλλινα νερά, ψάχνοντας για τροφή κάτω από την άμμο που αναταράσσαμε.

Με τα παιδιά, είχα ξεχάσει πως είναι να πηγαίνεις πρωί στη θάλασσα και να φεύγεις απόγευμα και ακόμη περισσότερο, είχα ξεχάσει πως είναι να διαβάζεις μια ολόκληρη σελίδα απ΄το βιβλίο σου ανενόχλητα (ή πιο σωστά: να διαβάζεις γενικώς στη θάλασσα...).
Είχαμε απορροφηθεί τόσο πολύ, που τελειώσαμε - ρουφήξαμε - τα βιβλία μας σχεδόν ολόκληρα την πρώτη μέρα. Σκέτη μαγεία! 

Βέβαια η σκέψη μας ήταν συνέχεια στα παιδιά, όχι γιατί ανησυχούσαμε, αλλά γιατί σε ό,τι κι αν βλέπαμε, σκεφτόμασταν πόσο πολύ θα άρεσε αυτό στον Φαίδωνα και στον Ορφέα. Πόσο πολύ θα τους άρεσε το φαγητό που τρώγαμε, τα νερά στα οποία βουτούσαμε, τα ψαράκια με τα οποία παίζαμε και και και...

Όταν επιστρέψαμε Κατερίνη, τους βρήκαμε στην αυλή, μαύρους από πάνω μέχρι κάτω, χωμένους στα χώματα κι ευτυχισμένους! Κι επειδή τους είχαμε τάξει σινεμά, είδαμε το ίδιο κιόλας απόγευμα το Planes. Ο Ορφέας φυσικά δεν άντεξε να το δει μέχρι το τέλος, αλλά εγώ και ο Φαίδωνας δεν το κουνήσαμε από τις θέσεις μας!

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το μοναχικό τριήμερο μας έκανε πολύ καλό! Το χρειαζόμασταν επειγόντως για να καλμάρουμε, να συζητήσουμε και να πάρουμε αποφάσεις, να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω, να διαβάσουμε και να ενημερωθούμε, να πιούμε έναν καφέ δίχως να τρέχουμε κάθε πέντε λεπτά πίσω από ποδήλατα και πατίνια.

Και ναι, είναι αλήθεια ότι η χαρά κρύβεται στα μικρά και καθημερινά. Σε ένα καλοψημένο ψαράκι, σε μια όμορφη ταβέρνα πλάι στη θάλασσα, σε μια καλή ταινία, σε έναν κουβά ποπ κορν, σε ένα δροσερό ποτάκι, στο αυγουστιάτικο φεγγάρι, στα κρυστάλλινα νερά, σε έναν μυρωδάτο καφέ, σε μια ξαπλώστρα κι ένα βιβλίο... Κι όλα αυτά δίχως να το κουνήσεις από την πόλη σου ή να πληρώσεις ξενοδοχείο.

Σας στέλνω τα φιλιά μου!

Θα λείψω για λίγο ακόμη...
Να περνάτε όμορφα!

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286