Ψαρεύοντας με τον παππού

Ο μπαμπάς μου είναι δεινός ψαράς. Θυμάμαι που όταν ήμασταν παιδιά, μας έπαιρνε μαζί του στο ψάρεμα. Μας πήγαινε στις πιο περίεργες και ερημικές παραλίες, που μπορεί να μην ήταν κατάλληλες για παιχνίδι και κολύμπι, ήταν όμως ιδανικές για ψάρεμα!

Η μαμά μου ακόμη θυμάται την ημέρα που μπήκε με έναν φίλο του και τη βάρκα τους στη θάλασσα για ψάρεμα, ξεκινώντας από το λιμάνι του Πλαταμώνα. Την θυμάται κι ο μπαμπάς μου φυσικά. Ξαφνικά, λέει, άκουσαν με τον φίλο του ένα έντονο βουητό από μακριά. Δεν μάζεψαν τίποτα, ούτε καλάμια, ούτε εξοπλισμούς. Τα παράτησαν κι έβαλαν μπρος τη μηχανή. Έπιασε μπουρίνι, από αυτά τα ξαφνικά, το οποίο για καλή τους τύχη τους ανάγκασε να βγουν όπως-όπως σε άλλο λιμάνι. Τότε όμως δεν υπήρχαν κινητά - εγώ αγέννητη ακόμη - και μέχρι να καταφέρουν να επικοινωνήσουν, η μαμά μου και οι αδερφές του μπαμπά μου τον κλαίγανε με μαύρο δάκρυ. 

Τώρα τα διηγούνται και γελάνε... 

Φέτος λοιπόν, που μαζευτήκαμε όλοι στο πατρικό, πέταξε η αδερφή μου την ιδέα να πάμε για μια καλή ψαριά (λέμε τώρα...) στην παραλία. Κοιταχτήκαμε για λίγο όλοι αμίλητοι, προφανώς ο καθένας έκανε τις σκέψεις του. Ο μόνος που πέταξε τη σκούφια του, ήταν ο Ανδρέας, μιας και το ψάρεμα είναι το αγαπημένο του hobby.

Δίχως πολλές συζητήσεις ορίσαμε μέρα και ώρα. Κι έτσι ένα απογευματάκι, συνεννοηθήκαμε με τα υπόλοιπα ξαδέρφια μας, πήραμε τα μπογαλάκια μας, τον απαραίτητο εξοπλισμό μας - οι άντρες τα καλάμια, τα δολώματα και τις πετονιές, οι γυναίκες τα σνακς και τα ποτά - και κατηφορίσαμε προς την παραλία. 

Τα παιδιά δεν σταμάτησαν λεπτό. Έπαιζαν, έτρεχαν, σκαρφάλωναν και κατέβαιναν κουτρουβαλώντας τους μικρούς αμμόλοφους. Γέμισαν με άμμο παντού!

Εκστασιασμένα παρατηρούσαν το καθετί γύρω τους και ανυπομονούσαν να φτάσει η ώρα του ψαρέματος.

Εμείς απλώσαμε τις ψάθες και ανάψαμε κεριά, ενώ ο μπαμπάς μου ρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά. 

Εκεί, με τον Ανδρέα στην ακροθαλασσιά, έλεγαν τα δικά τους.

Εγώ και η τρελοΚα (η αδερφή μου ντε) πιάσαμε τις μηχανές κι αρχίσαμε ν' αποτυπώνουμε εικόνες. Βγάζαμε ακόμη και τα πιο ασήμαντα πράγματα, αυτά που συνήθως περνούν απαρατήρητα, όμως εμείς δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε στιγμή από αυτή την ιστορική βραδιά. Την βραδιά που ο παππούς ψάρεψε για πρώτη φορά με τα εγγόνια του. 

Η φωτογραφία που τραβήξαμε με την αδερφή μου                                                 Και το παρασκήνιο

Η ξαδέρφη μου, ψαρεύοντας παρέα με το φεγγάρι

Κι έπειτα τα παιδιά άρχισαν να συγκεντρώνονται γύρω απ' τους ψαράδες της παρέας, αρπάζοντας τα καλάμια. Με τις οδηγίες τους κατάφεραν να πιάσουν τα πρώτα τους ψάρια, ναι! Και μας γέμισαν με χαμόγελα ευτυχίας. Ένας ένας έτρεχαν προς το μέρος μας, για να μας μεταφέρουν τα όμορφα νέα "έπιασα ψαράκι μαμά!"

Ο Φαίδωνας ευτυχισμένος τη στιγμή που έπιασε το πρώτο του ψάρι

Εμείς απολαμβάναμε τη βραδιά, την παρέα, τη θάλασσα, τα ευτυχισμένα χαμόγελα και χαιρόμασταν με τη χαρά τους...

Άρχισε να βραδιάζει και στο βάθος άναψαν τα φώτα. Το σκοτάδι απλώθηκε τριγύρω, τόσο βαθύ, που με το ζόρι διέκρινε κανείς τα ίδια του τα χέρια.

Το μοναδικό μας φως ήταν το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα, μία λάμπα και τα φλας των μηχανών.

Συγκεντρωθήκαμε γύρω από την λάμπα, βγάλαμε τα πασατέμπος και τα ποτά - κάπου πήρε το μάτι μου και κάτι λουκουμάδες - κι αρχίσαμε το κους κους, τα γέλια, τις ιστορίες και το παιχνίδι - παιχνίδια που πριν χρόνια έπαιζαν οι γονείς μας με εμάς...

Η γιαγιά και ο Ορφέας παίζουν το "αεροπλάνο"

Φυσικά οι πιο τολμηροί έκαναν και μια βραδινή βουτιά στη ζεστή θάλασσα.

Όσο για την ψαριά μας, ήταν μικρή, αλλά μας χόρτασε. Άλλωστε δεν είχαμε ανάγκη να χορτάσουμε τα στομάχια μας, αλλά τις αισθήσεις μας, την καρδιά και την ψυχή μας.

Χορτασμένοι από γέλια, μυρωδιές και εικόνες (και άμμο), επιστρέψαμε σπίτι.

Και μπορεί ο παππούς αύριο να φεύγει και πάλι, αλλά αφήνει σε όλους μας και ειδικά στα μικρά μας αγόρια, την πιο γλυκιά ανάμνηση και την εμπειρία της αίσθησης του ψαριού, που τσιμπάει το δόλωμα απ΄την πετονιά σου... 

Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι!
Μου λείψατε...

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286