Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Όταν χάνομαι...

Τέσσερα χρόνια blogging. Τέσσερα και 3 μήνες για την ακρίβεια.
Έχω στο αυτί μου το ακουστικό κι ακούω τραγούδια που με συντρόφευαν όταν έγραφα τις πρώτες μου αναρτήσεις και μαζί με την όμορφη μελωδία τους, θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν ξεκινούσα.
Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο χρόνο έχασα τη σπιρτάδα μου. Νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να σας το πω, το έχετε καταλάβει ήδη...
Θυμάμαι που κοίταζα γύρω μου κι ήταν όλα αφορμή για φωτογράφιση ή δημιουργία. Όλα αποτελούσαν έμπνευση. Και τώρα ισχύει αυτό, ευτυχώς! Μόνο που τώρα, κάθε φορά που παίρνω απόφαση ν' ανεβάσω μια ανάρτηση παιχνιδιάρικη, πέφτω σε ειδήσεις τραγικές, σε φωτογραφίες προσφύγων ή πνιγμένων παιδιών και κάθε δημιουργική διάθεση παγιδεύεται στην εικόνα εκείνη. Κι είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές δεν το παλεύω, απογοητεύομαι και παραιτούμαι από κάθε προσπάθεια, έστω προσωρινά.

Πριν δέκα μέρες, με την ατελείωτη βροχή, υπήρξε μια μικρή διαρροή στο σπίτι κι αγχωθήκαμε. Παλεύαμε δυο άτομα να βρούμε από πού έμπαζε το νερό και λυπόμουν για τον καλοβαμμένο τοίχο. Ντράπηκα όταν είδα τις εικόνες των προσφύγων... Κουλουριασμένοι κάτω από δέντρα, τυλιγμένοι με σακούλες σκουπιδιών και βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο. Ντράπηκα πολύ...

Όμως μου έκανε καλό η βροχή εκείνη. γιατί τόλμησα να βγω για μια στιγμή έξω. Μέσα σε λίγα λεπτά η βροχή δυνάμωσε κι άλλο κι εγώ στάθηκα μαζί με πολύ κόσμο κάτω από ένα υπόστεγο, μέχρι να κοπάσει. Αμ δε! Δυνάμωνε όλο και περισσότερο κι ήταν αδύνατο να χάσω κι άλλο χρόνο. Αποφάσισα να το ρισκάρω και να τρέξω μέχρι το σπίτι. Με έκπληξη είδα ότι ήταν όλα πλημμυρισμένα, ενώ οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε ποτάμια. "Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται" σκέφτηκα... "βούτα τώρα" και μπήκα στα λασπόνερα. Το νερό έφτανε σχεδόν μέχρι τη μέση της γάμπας μου και ήταν παγωμένο. Ήμουν η μοναδική που έτρεχε στους δρόμους και γελούσε σαν μικρό παιδί, που του επέτρεψαν επιτέλους να τσαλαβουτήσει στα νερά. Ήταν ό,τι πιο αναζωογονητικό έχω κάνει τον τελευταίο καιρό. Απίστευτο; Απίστευτο! Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη, κρατώντας σακούλες με ψώνια, γελούσα και μιλούσα στον εαυτό μου, όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να κάνουν... Απίθανη εμπειρία! Τη συστήνω σε όλους ανεπιφύλακτα.

Αναζωογονητική ήταν επίσης και η βόλτα που κάναμε στο βουνό πριν μέρες. Ήθελα να μαζέψω φύλλα και καρπούς, οπότε βρεθήκαμε στην Πάρνηθα, η οποία ήταν γεμάτη παιδιά και μεγάλες παρέες που απολάμβαναν το μεσημεριανό τους γεύμα στο βουνό. 
Πήραμε τα καλάθια μας, τη φωτογραφική μηχανή, λίγα σνακ και απολαύσαμε τη φύση στα καλύτερά της.



Μαζέψαμε πεσμένα ξύλα, κλαδιά και βελανίδια, θαυμάσαμε μικρά μανιτάρια και άγρια κυκλάμινα, παίξαμε κρυφτό κι επιστρέψαμε σπίτι, κουβαλώντας λίγη απ' τη φύση μαζί μας, η οποία τώρα πια μετατράπηκε σε νεκρή φύση, μα έχει κι αυτή την ομορφιά της!



Αγαπώ την εποχή αυτή για τη ζεστασιά της... Τα χρώματα τριγύρω είναι όλα τόσο γήινα και ζεστά, ενώ στο σπίτι τα χαλιά στρώθηκαν ήδη.  



Και νομίζω πως πιο πολύ απ' όλα, αγαπώ αυτή την εποχή γιατί αρχίζουν δειλά δειλά οι πρώτες σκέψεις για τα Χριστούγεννα. Είναι για μένα μια εποχή δημιουργική και γεμάτη έμπνευση. Ρίχνω κλεφτές ματιές σε γιορτινά περιοδικά και βιβλία, χαζεύω τις πρώτες στολισμένες βιτρίνες και καταγράφω ιδέες. Κρατάω σημειώσεις για τα πάντα σε κόλλες χαρτιού ή τετράδια κι ας υπάρχουν πια οι υπολογιστές και τα τάμπλετ που οργανώνουν τη δουλειά μας. Μ' αρέσει περισσότερο ο παλιός "μπακαλίστικος" τρόπος...


Κι έτσι, μ' έναν τρόπο μαγικό, μπαίνουν όλα πάλι σε σειρά και παίρνουν το δρόμο τους. Η διάθεση επανέρχεται ανεβασμένη, αλλά ακόμη κι όταν είναι πεσμένη, καταφεύγω σε μικρές κατασκευές, οι οποίες με χαλαρώνουν.


Να γιατί χάνομαι λοιπόν και ξέρετε... δεν είναι κακό να αποτραβιόμαστε που και που. Μπορεί αυτή η απομόνωση να αποτελέσει μια απόλυτα παραγωγική περίοδο, την οποία αξίζει ο εαυτός μας! Ο παραμελημένος εαυτός μας...
Έτσι επιστρέφω κι εγώ, αργά και σταθερά, αυτή την "προεόρτια" περίοδο! Κι αν έδωσα σε κάποιους την εντύπωση ότι έφτασε η ημερομηνία λήξης αυτού του blog, τότε σπεύδω να το διορθώσω. Εδώ είμαστε εγώ και το "Home...". Εδώ και σε λίγο καιρό θα φορέσουμε τα "καλά" μας, τα γιορτινά μας. Εδώ, μαζί σας... Πάντα μαζί σας! 

Καλό μήνα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook



13 σχόλια:

  1. Καλημερα Λιτσακι!! Αισθητη η απουσια σου ομως δεν πειραζει.. Μερικές φορες χρειαζομαστε ενα διαλειμμα για να ασχοληθουμε και με αλλα πραγματα!! πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα!!! Ε όχι και με ημερομηνία λήξης το bloggaki σου; Είμαστε εδώ παρέα να σε περιμένουμε να νιώσεις έτοιμη να βάλεις τα γιορτινά σου! Φιλιά και καλή εβδομάδα! Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ησουν εμπνευση και θα συνεχισεις να εισαι γιαυτο περιμενω πολλα γιορτινα..
    Καλη εβδομαδα γεματη δημιουργια Λιτσακι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλό μήνα Λίτσα μου και καλώς σε ξαναβρισκουμε στη blogογειτονια :) Η αλήθεια είναι ότι μας έλειψες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όλοι χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα μια στο τόσο, καθόλου κακό δεν είναι :-) Και όλους μας επηρρεάζουν τα γεγονότα...αλλά είμαστε εδώ, για να γράψουμε για τις βόλτες μας στη βροχή και να δείξουμε τα κουκουνάρια και τα βελανίδια μας :-) Αναμένουμε τα γιορτινά σου όπως κάθε χρόνο! Πολλά φιλιά φιλενάδα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θα συμφωνήσω μαζί σου Λίτσα... χρειάζεται και λίγη αποχή, λίγη απομόνωση... δεν κάνει κακό, ίσα ίσα! Μου είχαν λείψει οι πολύχρωμες, παιχνιδιάρικες αναρτήσεις σου! φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ήσουν το πρώτο blog που ανακάλυψα και από τότε σε επισκέπτομαι καθημερινά. Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό μου λείπουν οι συχνές σου αναρτήσεις και απόγοητευομαι όταν βλέπω μεγάλα διαστήματα απουσίας σου όπως το τελευταίο. Άτομα δημιουργικά και εμπνευσμένα όπως εσύ δεν αλλάζουν ποτέ. Συνέχισε να μας εμπνέεις λοιπόν με τις ονειρεμένες αναρτήσεις σου.η καθημερινό τη τα πολλές φορές αποτελεί μεγαλο εμπόδιο για την δημιουργία μιας ανάρτησης αλλά σκέψου ότι κάποιοι περιμένουν τις αναρτήσεις σου με μεγάλη λαχτάρα και ακολουθώντας εσένα εμπνέονται για πολλά. ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημέρα Λίτσα να είσαι πάντα δημιουργική και να το μοιράζεσαι μαζί μας όποτε μπορείς μας φτιάχνεις το κέφι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σε καταλαβαίνω, και αυτή την ''ανάσα'' ζωντάνιας που μερικές φορές έχουμε τόσο ανάγκη.
    Δυστυχώς ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθεί να βρει λύσεις και εξηγήσεις για όσα γίνονται
    γύρω. Ακόμη και η σκέψη σημαίνει πως δεν μένει κανείς αμέτοχος. Είναι κλισέ αλλά η ζωή συνεχίζεται
    και τον χρόνο δεν τον ενδιαφέρουν τα γεγονότα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λίτσα μου, όλοι νιώθουμε έτσι που και που!

    Υπεροχη η ιδέα για τη βόλτα σας!!!


    Πολλά φιλιά,

    Βάσω η μαμά πρωτάρα

    ΥΓ. Κι εμένα μ' αρέσει περισσότερο ο παλιός "μπακαλίστικος" τρόπος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό ότι θα το κλείσεις. Φάσεις περνάμε! Θα γυρίσει ο τροχός και θα δεις ότι θα επανέλθεις γιατί το αγαπάς αυτό που κάνεις! Σε περιμένουμε μόλις είσαι πανέτοιμη!
    Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι παύσεις είναι φυσικές Λιτσάκι μου, είμαστε άνθρωποι δεν είμαστε ρομπότ να έχουμε πάντα την ίδια διάθεση. Άλλες περίοδοι είναι περισσότερο δημιουργικές και άλλες είναι σιωπηλές, ίσως δείχνουν κενές, αλλά δεν είναι. Σαν το τόξο κάνουμε λίγο πίσω για να πάμε και πάλι μπροστά αλλά με καινούρια δύναμη. Είμαστε εδώ χέρι χέρι (όχι σαν τον καρατζαφέρη πάντως, μη γελάς) και εμπνέουμε ο ένας τον άλλο και ας μη το ξέρουμε πάντα. Το ίδιο μου συνέβει και μένα ακριβώς με όλα αυτά που διαδραματίζονται και ευτυχώς μπορούμε πλέον και τα βλέπουμε μέσω του facebook για να ξέρουμε που ζούμε και τι κτήνη είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Είναι εντελώς ζωώδες να κάνουμε πως δε βλέπουμε, δε μπορούμε να το αγνοήσουμε πλέον, ούτε να κάνουμε τα στραβά μάτια και να ζούμε τραλαλα στην κοσμάρα μας. Αλλά μετά από την πτώση ή την κοιλιά ή την παύση, έρχεται αργά ή γρήγορα έρχεται πάλι η διάθεση και η ζωντάνια, και ο ενθουσιασμός παίρνει πάλι τα ηνία! Πάμε για έναν ακόμα κύκλο λοιπόν. Μαζί :)

    Φιλιά πολλά Φραουλένια μου μπλογκοαδερφή! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ;
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ... ΘΑ ΧΑΡΩ!