Λίγο πριν τη ρουτίνα...

Ευτυχώς η έναρξη του σχολείου έπεσε λίγο πριν το Σαββατοκύριακο και έτσι μας έπεσε πιο... ελαφριά η επιστροφή στη ρουτίνα μας. 

Οι προηγούμενες ημέρες είχαν μια αίσθηση γιορτινή, αλλά και μια μικρή μελαγχολία, τώρα που όλα πέρασαν...

Φυσικά τα χριστουγεννιάτικα μπήκαν πάλι στα κουτιά τους κι εμείς τους κουνήσαμε θλιβερά το μαντίλι. Ο Φαίδωνας, όταν αντίκρισε το σπίτι άδειο, μου είπε με εκνευρισμό και λύπη μαζί "καλά σου αρέσει τώρα αυτό το σπίτι;" Και αμέσως μετά "τι θα κάνεις τώρα για να το ομορφύνεις;". Λες και δε μου φτάνουν τα δικά μου, έχω και την καταπίεση των μικρών ανθρωπάκων, που ναι, έχουν άποψη και σε θέματα διακόσμησης τώρα τελευταία!

Η αλήθεια είναι, ότι το σπίτι είναι σχεδόν άδειο τώρα που έφυγαν από τη μέση τα στολίδια και το δέντρο, αφού ακόμη υπάρχουν πολλά κενά και μη διακοσμημένα σημεία. 

"Όλα θα γίνουν σιγά σιγά" απαντώ και το εννοώ!

Όλα απλωμένα στην τραπεζαρία, λίγο πριν αποθηκευτούν και πάλι...

Οι ημέρες που πέρασαν είχαν επίσης πολύ παιχνίδι, μιας και πολλοί φίλοι και συγγενείς δώρισαν στα παιδιά διασκεδαστικά επιτραπέζια.  Πάντα απολάμβανα να παίζω επιτραπέζια και τώρα πια, που ο Φαίδωνας βρίσκεται σε μια ηλικία που μπορεί να καταλάβει και να μετρήσει, νομίζω πως θα το διασκεδάζουμε συχνά!

Το καλύτερο που συνέβη βέβαια τις τελευταίες ημέρες, ήταν το χιόνι που έπεσε. Και ήταν λίγο περίεργο, αφού χιόνιζε πάντα το βράδυ, ενώ το πρωί, με το πρώτο φως του ήλιου, έλιωναν τα πάντα και τίποτα δεν μαρτυρούσε τη χαρά της προηγούμενης βραδιάς.

Όμως είχαμε υποσχεθεί στα παιδιά, πως αν έριχνε έστω και λίγο χιόνι, θα βγαίναμε έξω για παιχνίδι, ανεξαρτήτως ώρας. Έτσι, βρεθήκαμε μια μέρα μεσάνυχτα στους δρόμους, με τα παιδιά να τσιρίζουν από ευχαρίστηση κι εμάς να προσπαθούμε να τα συνετίσουμε με απανωτά σςςς και σςςς.

Ήταν τόσο απολαυστικό! Τρέχαμε όλοι μαζί, παίζαμε και γελούσαμε, σαν να είχαμε όλοι την ίδια (μικρή) ηλικία!

Φυσούσε κι έκανε κρύο και το χιόνι έπεφτε όλο και πιο παχύ. Και όχι, η παρακάτω εικόνα δεν είναι αποτέλεσμα καλλιτεχνικής παρέμβασης στη φωτογραφία, αλλά οι νιφάδες του χιονιού που έπεφταν όμορφες και παχουλές μπροστά από το φακό.

Το επόμενο πρωινό φυσικά δεν υπήρχε τίποτα και η απογοήτευση των παιδιών ήταν τεράστια. Για παρηγοριά, φόρεσαν μόνοι τους  τα χειμερινά αξεσουάρ και έπαιζαν κυνηγητό, μέσα στο σπίτι. Πριν λοιπόν το γκρεμίσουν, σκέφτηκα ν' ανέβουμε στην ταράτσα, μπας και βρούμε απομεινάρια χιονιού σε κάποια ανήλια γωνιά.

Σταθήκαμε τυχεροί, αλλά ο Φαίδωνας δεν το ευχαριστήθηκε. Του έμεινε απωθημένο που δεν μπόρεσε να κάνει έλκηθρο και με έβαλε να του υποσχεθώ ότι θα πάμε κάπου ψηλά, σε κάποια χιονισμένη πλαγιά, για έλκηθρο. Το υποσχέθηκα κι εγώ η καημένη... Την επόμενη κιόλας μέρα βγήκε κουνιστός και λυγιστός από το σχολείο, κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μου επιδεικτικά ένα φύλλο με κανόνες και στόχους για την νέα χρονιά, γραμμένους από την κυρία του. Οι κανόνες είναι πολύ βοηθητικοί για την μανούλα, μιας και αναφέρουν ότι "βοηθάω στις δουλειές", "συμμαζεύω το δωμάτιό μου" κλπ. Μεταξύ άλλων λοιπόν, υπήρχε και ένα σημείο, που προέτρεπε (εφόσον υπήρχε η δυνατότητα) να παίξουν τα παιδιά στα χιόνια. "Είδες; Το γράφει και η κυρία μου" μου είπε με ύφος δασκαλίστικο. Για τους κανόνες από επάνω, ούτε λόγος!! Σαν να μην υπήρχαν...

Αποφασίσαμε ότι ήταν πράγματι καιρός να παίξουν επιτέλους με το έλκηθρο που τους δώρισαν η γιαγιά και ο παππούς πριν τρία χρόνια και που οι καιρικές συνθήκες δε βοήθησαν ως τώρα να το δοκιμάσουμε!

Καταλήξαμε μετά από λίγο ψάξιμο στο Μαίναλο και αντικρίσαμε έναν ήλιο λαμπερό!

Ο κόσμος δεν ήταν πολύς και η θερμοκρασία ήταν αρκετά υψηλή. 
Ανεβο-κατεβήκαμε τις πλαγιές πολλές φορές σέρνοντας πίσω μας το έλκηθρο, φωνάξαμε, γελάσαμε, βρεθήκαμε ξάπλα στο χιόνι σε πολύ γελοίες στάσεις, συναντήσαμε ένα (ξεμαλλιασμένο) χιονάνθρωπο που έφτιαξε μία παρέα παιδιών, ήπιαμε ζεστή σοκολάτα στο καταφύγιο και απολαύσαμε το παιχνίδι.

Και να εδώ, το χρονικό της πρώτης κατάβασης του Φαίδωνα. Μόνος, τολμηρός κι ευτυχισμένος!

Ήταν μια υπέροχη, υπέροχη ημέρα, που μας θύμισε εκείνες τις μικρές χαρές, που σε κάνουν να γελάς σαν μικρό παιδί, σου φορτίζουν τις μπαταρίες, σου εφιστούν την προσοχή στην ομορφιά της φύσης, σε χαλαρώνουν και σε απελευθερώνουν...

Το Σαββατοκύριακο έκλεισε με το αγαπημένο τους κέικ, που το έφτιαξα εχθές για μία ακόμη φορά και το οποίο έμεινε ήδη μισό, αλλά και με τα βάζα γεμάτα λουλούδια, για να μη φαντάζει τεράστιο το κενό που άφησαν πίσω τους τα στολίδια...

Συνάντησα στο δρόμο μου μια πανέμορφη Μιμόζα, στην άκρη ενός πεζοδρομίου και δεν άντεξα... Έκοψα λίγα από τα φορτωμένα με άνθη κλαδιά της. Κατακίτρινα, φωτεινά και τόσο εντυπωσιακά, αυτά τα μικρά άνθη, φαίνεται πως θα με συντροφεύουν για καιρό, αφού και αποξηραμένα δείχνουν πολύ όμορφα!

Κι αφού ανανεωθήκαμε, γεμίσαμε μπαταρίες, ταράξαμε τα ήσυχα νερά της καθημερινότητας, βάλαμε στο βάζο φρέσκα λουλούδια και επιστρέψαμε στις κούτες όσα ανήκουν σε άλλη εποχή, είμαστε πια έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την νέα εβδομάδα, μα και τη μας ρουτίνα μας με ανεβασμένη διάθεση...

Καλημέρα σε όλους εκεί έξω! 

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

https://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286