Μετά από κάθε Σαββατοκύριακο, το σπίτι μοιάζει βομβαρδισμένο... Είναι αυτό που λέμε: το ζούμε το σπίτι μας! Δεν συμμαζεύω συνεχώς, τους αφήνω όλους πιο χαλαρούς, δεν τρέχω συνεχώς από πίσω τους, τα παιδιά μπορούν να ξεθάψουν όλα τα παιχνίδια τους, αφήνω το πεδίο ελεύθερο στην κουζίνα, να ξεδιπλώσει ο Ανδρέας τις μαγειρικές του ικανότητες και όχι, δεν γκρινιάζω!
Ωραίο αυτό, δε λέω, αλλά οι Δευτέρες δεν αντέχονται! Οπότε και τα ακούνε όλοι μαζεμένα χεχε. Διότι δεν μπορεί κύριοι να κόβω ψωμί εγώ και να μην βρίσκεις ψίχουλο και όταν κόβετε εσείς να νιώθω λες και βρίσκομαι σε φούρνο (ναι, με το "εσείς" απευθύνομαι και στο τρίχρονο, το 'χω χάσει, ε;). Ειλικρινά, είναι στιγμές που ξέρω ακριβώς ποιες κινήσεις έκαναν μέσα στο σπίτι και με ποια σειρά, αφού αφήνουν πίσω τους διάφορα αντικείμενα και όχι, δεν είναι κανείς τους ο Κοντορεβυθούλης!
Έτσι, οι Δευτέρες με βρίσκουν σαν την Μαίρη Παναγιωταρά, να τρέχω πέρα δώθε καθαρίζοντας και τακτοποιώντας, ενίοτε και μονολογώντας και φυσικά μουρμουρίζοντας... Ε, και μέσα σε όλα αυτά είμαι και blogger, οπότε πολλές φορές παρατάω ό,τι κάνω για να φωτογραφίσω ένα ωραίο "κάδρο". Έτσι προέκυψε και η παρακάτω φωτογραφία, όταν έτρεχα με μια αγκαλιά γεμάτη πράγματα και ξαφνικά, είδα τον Ορφέα να παίζει με ένα απ' τα παιχνίδια του. Έκανε πολύ ωραία αντίθεση το πορτοκαλί επάνω στο λευκό, με όλα τα μαϊμουδάκια να κρέμονται γύρω-γύρω και θέλησα να το αποτυπώσω. Τα παράτησα όλα για το πολυπόθητο κλικ, αλλά τελικά το αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο της πραγματικότητας. Τέλος πάντων...
Η καθημερινότητα κουβαλάει αρκετή τρέλα και προσπαθώ να το παίξω άνετη. Τα καλύτερα βέβαια συμβαίνουν, όταν κυκλοφορώ έξω με το αμάξι. Δεν γνωρίζω τους δρόμους, για αλλού ξεκινάω και αλλού καταλήγω, φυσικά δεν ξέρω πού καταλήγω, οπότε κάνω κύκλους, με αποτέλεσμα να πέφτω πάνω σε λαϊκές και να εγκλωβίζομαι στα δρομάκια. Ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά! Μόνο ευθεία μπροστά με ρυθμούς χελώνας. Έτσι την πάτησα και προχθές, μα για καλή μου τύχη, λίγο πριν αρχίσω τα "γαλλικά", κάποιος ξεπάρκαρε την ώρα που περνούσα και σκέφτηκα να μετατρέψω τον εκνευρισμό σε χαλάρωση. Πάρκαρα ωραιότατα στην κενή θέση και κατεβήκαμε, μαζί με τον Ορφέα, για βόλτα στη λαϊκή. Τρομερή υπέρβαση, μιας και αντιπαθώ τις λαϊκές, όμως έχουν και τα καλά τους, αφού επιστρέψαμε σπίτι με φρέσκα προϊόντα και... το καλύτερο, με ένα μπουκέτο κινέζικα γαρυφαλάκια. Αυτό το τελευταίο μου έφτιαξε την μέρα, ειδικά όταν το είδα στο βάζο, να ομορφαίνει την τραπεζαρία.
Ναι, το έφτιαξα και την ώρα του ψησίματος όλο το σπίτι μοσχοβόλησε με ένα άρωμα σχεδόν μεθυστικό κι εκεί πάνω στο φούσκωμα, έσκαγε η ζύμη και έτρεχε αργά από μέσα το μείγμα κανέλας και ζάχαρης και... εντάξει σταματάω.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι, αν σας αρέσει η κανέλα, αξίζει πραγματικά να το δοκιμάσετε!
Υλικά:
225 γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
200 γρ ζάχαρη
1 πρέζα αλάτι
4 αυγά μεσαίου μεγέθους
325 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουτ. γλυκού (5 γρ) μπέικιν
3 κουτ. σούπας γάλα
Γέμιση:
60 γρ ζάχαρη
1 κουταλιά σούπας κανέλα σε σκόνη
(τα ανακατεύουμε καλά μεταξύ τους)
Βουτυρώνουμε τη φόρμα ψησίματος (η δική μου έχει μέγεθος 9 x 26 εκ. περίπου) ή την καλύπτουμε με χαρτί ψησίματος. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 175 βαθμούς (αντιστάσεις).
Χτυπάμε το βούτυρο, τη ζάχαρη και το αλάτι μέχρι να αποκτήσουν κρεμώδη υφή. Ρίχνουμε ένα-ένα τα αυγά (δεν προσθέτουμε το επόμενο, αν δε διαλυθεί καλά το προηγούμενο). Προσθέτουμε το αλεύρι με το μπέικιν σιγά-σιγά και τελευταίο το γάλα.
Ρίχνουμε το ένα τρίτο της ζύμης στη φόρμα και πασπαλίζουμε από πάνω με το μείγμα κανέλας-ζάχαρης. Ρίχνουμε μαλακά άλλο ένα τρίτο ζύμης και την απλώνουμε προσεκτικά, ώστε να μην ανακατευτεί με το στρώμα της κανέλας. Πασπαλίζουμε και πάλι με το μείγμα κανέλας, από το οποίο κρατάμε μια κουταλιά για το τέλος. Ρίχνουμε την τελευταία δόση της ζύμης και από πάνω την υπόλοιπη κανέλα.
Το τοποθετούμε στο φούρνο και το ψήνουμε για 60-70 λεπτά, ανάλογα το φούρνο. Το δικό μας κέικ χρειάστηκε και τα 70 λεπτά, ώστε να ψηθεί καλά.
Δεν μένει παρά να το απολαύσετε και στο σημείο αυτό, κολλάει και ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης, καθώς το δικό μου κομμάτι συνοδεύτηκε από τον σκέτο μου καφέ, σερβιρισμένο σε μια κούπα, που με τρεις μόνο λέξεις, δίνει το σύνθημα: Celebrate the day!
Το πρώτο δώρο που έφερε η ξαδέρφη μου, όταν πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του σπιτιού μας, το πρώτο δώρο που δεχτήκαμε στο νέο μας σπίτι. Δύο κούπες, που μας προστάζουν να γιορτάσουμε την ημέρα, δίχως να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Δεν απαιτούνται μόνο γενέθλια, γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, γεννήσεις, γάμοι, βαπτίσεις, απονομές και άλλα για να χαρείς μια όμορφη μέρα. Αυτά είναι τα μεγάλα! Υπάρχουν όμως κι εκείνα τα μικρά, τα καθημερινά που δίνουν χρώμα στις μέρες μας.
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
Ωραίο αυτό, δε λέω, αλλά οι Δευτέρες δεν αντέχονται! Οπότε και τα ακούνε όλοι μαζεμένα χεχε. Διότι δεν μπορεί κύριοι να κόβω ψωμί εγώ και να μην βρίσκεις ψίχουλο και όταν κόβετε εσείς να νιώθω λες και βρίσκομαι σε φούρνο (ναι, με το "εσείς" απευθύνομαι και στο τρίχρονο, το 'χω χάσει, ε;). Ειλικρινά, είναι στιγμές που ξέρω ακριβώς ποιες κινήσεις έκαναν μέσα στο σπίτι και με ποια σειρά, αφού αφήνουν πίσω τους διάφορα αντικείμενα και όχι, δεν είναι κανείς τους ο Κοντορεβυθούλης!
Έτσι, οι Δευτέρες με βρίσκουν σαν την Μαίρη Παναγιωταρά, να τρέχω πέρα δώθε καθαρίζοντας και τακτοποιώντας, ενίοτε και μονολογώντας και φυσικά μουρμουρίζοντας... Ε, και μέσα σε όλα αυτά είμαι και blogger, οπότε πολλές φορές παρατάω ό,τι κάνω για να φωτογραφίσω ένα ωραίο "κάδρο". Έτσι προέκυψε και η παρακάτω φωτογραφία, όταν έτρεχα με μια αγκαλιά γεμάτη πράγματα και ξαφνικά, είδα τον Ορφέα να παίζει με ένα απ' τα παιχνίδια του. Έκανε πολύ ωραία αντίθεση το πορτοκαλί επάνω στο λευκό, με όλα τα μαϊμουδάκια να κρέμονται γύρω-γύρω και θέλησα να το αποτυπώσω. Τα παράτησα όλα για το πολυπόθητο κλικ, αλλά τελικά το αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο της πραγματικότητας. Τέλος πάντων...
Η καθημερινότητα κουβαλάει αρκετή τρέλα και προσπαθώ να το παίξω άνετη. Τα καλύτερα βέβαια συμβαίνουν, όταν κυκλοφορώ έξω με το αμάξι. Δεν γνωρίζω τους δρόμους, για αλλού ξεκινάω και αλλού καταλήγω, φυσικά δεν ξέρω πού καταλήγω, οπότε κάνω κύκλους, με αποτέλεσμα να πέφτω πάνω σε λαϊκές και να εγκλωβίζομαι στα δρομάκια. Ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά! Μόνο ευθεία μπροστά με ρυθμούς χελώνας. Έτσι την πάτησα και προχθές, μα για καλή μου τύχη, λίγο πριν αρχίσω τα "γαλλικά", κάποιος ξεπάρκαρε την ώρα που περνούσα και σκέφτηκα να μετατρέψω τον εκνευρισμό σε χαλάρωση. Πάρκαρα ωραιότατα στην κενή θέση και κατεβήκαμε, μαζί με τον Ορφέα, για βόλτα στη λαϊκή. Τρομερή υπέρβαση, μιας και αντιπαθώ τις λαϊκές, όμως έχουν και τα καλά τους, αφού επιστρέψαμε σπίτι με φρέσκα προϊόντα και... το καλύτερο, με ένα μπουκέτο κινέζικα γαρυφαλάκια. Αυτό το τελευταίο μου έφτιαξε την μέρα, ειδικά όταν το είδα στο βάζο, να ομορφαίνει την τραπεζαρία.
Εχθές επιδόθηκα σε άλλον αγαπημένο τρόπο χαλάρωσης, τη ζαχαροπλαστική. Κέικ ζήτησαν τα παιδιά, οπότε θυμήθηκα εκείνη τη συνταγή που είχα δει πριν μέρες σε αυτό το blog και μου κίνησε την περιέργεια. Ένα εύκολο κέικ, με γέμιση κανέλας και ψημένο σε μακρόστενη φόρμα.
Ναι, το έφτιαξα και την ώρα του ψησίματος όλο το σπίτι μοσχοβόλησε με ένα άρωμα σχεδόν μεθυστικό κι εκεί πάνω στο φούσκωμα, έσκαγε η ζύμη και έτρεχε αργά από μέσα το μείγμα κανέλας και ζάχαρης και... εντάξει σταματάω.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι, αν σας αρέσει η κανέλα, αξίζει πραγματικά να το δοκιμάσετε!
Υλικά:
225 γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
200 γρ ζάχαρη
1 πρέζα αλάτι
4 αυγά μεσαίου μεγέθους
325 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουτ. γλυκού (5 γρ) μπέικιν
3 κουτ. σούπας γάλα
Γέμιση:
60 γρ ζάχαρη
1 κουταλιά σούπας κανέλα σε σκόνη
(τα ανακατεύουμε καλά μεταξύ τους)
Βουτυρώνουμε τη φόρμα ψησίματος (η δική μου έχει μέγεθος 9 x 26 εκ. περίπου) ή την καλύπτουμε με χαρτί ψησίματος. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 175 βαθμούς (αντιστάσεις).
Χτυπάμε το βούτυρο, τη ζάχαρη και το αλάτι μέχρι να αποκτήσουν κρεμώδη υφή. Ρίχνουμε ένα-ένα τα αυγά (δεν προσθέτουμε το επόμενο, αν δε διαλυθεί καλά το προηγούμενο). Προσθέτουμε το αλεύρι με το μπέικιν σιγά-σιγά και τελευταίο το γάλα.
Ρίχνουμε το ένα τρίτο της ζύμης στη φόρμα και πασπαλίζουμε από πάνω με το μείγμα κανέλας-ζάχαρης. Ρίχνουμε μαλακά άλλο ένα τρίτο ζύμης και την απλώνουμε προσεκτικά, ώστε να μην ανακατευτεί με το στρώμα της κανέλας. Πασπαλίζουμε και πάλι με το μείγμα κανέλας, από το οποίο κρατάμε μια κουταλιά για το τέλος. Ρίχνουμε την τελευταία δόση της ζύμης και από πάνω την υπόλοιπη κανέλα.
Το τοποθετούμε στο φούρνο και το ψήνουμε για 60-70 λεπτά, ανάλογα το φούρνο. Το δικό μας κέικ χρειάστηκε και τα 70 λεπτά, ώστε να ψηθεί καλά.
Δεν μένει παρά να το απολαύσετε και στο σημείο αυτό, κολλάει και ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης, καθώς το δικό μου κομμάτι συνοδεύτηκε από τον σκέτο μου καφέ, σερβιρισμένο σε μια κούπα, που με τρεις μόνο λέξεις, δίνει το σύνθημα: Celebrate the day!
Το πρώτο δώρο που έφερε η ξαδέρφη μου, όταν πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του σπιτιού μας, το πρώτο δώρο που δεχτήκαμε στο νέο μας σπίτι. Δύο κούπες, που μας προστάζουν να γιορτάσουμε την ημέρα, δίχως να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Δεν απαιτούνται μόνο γενέθλια, γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, γεννήσεις, γάμοι, βαπτίσεις, απονομές και άλλα για να χαρείς μια όμορφη μέρα. Αυτά είναι τα μεγάλα! Υπάρχουν όμως κι εκείνα τα μικρά, τα καθημερινά που δίνουν χρώμα στις μέρες μας.
Γιορτάστε την κάθε σας μέρα φίλοι αγαπημένοι, πίνοντας καφέ με φίλους, με μια αγκαλιά, ένα φιλί, με το αγαπημένο σας φαγητό, με μια βόλτα στον ήλιο μα και στη βροχή, με μια νέα συνταγή, με ένα μπουκέτο λουλούδια... Ξέρετε εσείς!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Litsa
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
καλημερα Λιτσακι!! Τρελαινομαι για κανελα!! Τι υπεροχο το κεικ σου!! Και τα γαρυφαλακια πανεμορφα!! Αληθεια γιατι αντιπαθεις τις λαικες;; Τα μαιμουδακια τα εχουμε κι εμεις!! Ειναι απο τα αγαπημενα παιχνιδια του Νικολα!! πολλα πολλα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΛΑ. Όλα κεφαλαία μήπως και δεν στο δώσω να το καταλάβεις. :P Καλημέρα από τη φίλη που κι αυτή δε συμπαθεί τις λαϊκές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν σου λέω οτι ονειροπολώ με αυτά που γράφεις....Και μάλιστα μέσα από φωνές,τσιρίδες του 3χρονου,τηλέφωνα να χτυπούν,σπίτι σε πανικό...και σκέφτομαι μόνο celebrate the day!!! Και πάω να βρω τι υλικά έχω στο ψυγείο για το κεηκ!!!Καλό ΣΚ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήο.κ. πίνω και καφέ , τέλειος συνδυασμός με το κεκάκι σου το οποίο νομίζω θα αρέσει και στα παιδάκια μου. Στο πρόγραμμα του Σ/Κ λοιπόν. Αυτό με τον χαμό το Σαββατοκύριακο πως το καταφέρνεις; Δυστυχώς εμένα με πιάνει εκνευρισμός με την ακαταστασία, αν και ξέρω οτι αυτό που κάνεις εσύ είναι πολύ πιο υγιές. Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κεκάκι είναι αυτό!!!Πεθαίνω να πίνω το καφεδάκι μου με τέτοιες γλυκές προτάσεις! Όσο για τις δουλειές...δεν τελειώνουν ποτέ κορίτσια πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να μην αγχωνόμαστε. Φιλιά πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σοφά λόγια!Celebrate the day...αυτό έχω σκοπό να κάνω φέτος,επειδή η περσινή χρονιά δεν μου άφησε πολλά περιθώρια για να χαίρομαι την καθημερινότητά μου.Τα γαρυφαλάκια σου σαν εικόνα με συγκίνησαν πολύ ...τ'αγαπημένα της μητέρας μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σαββατοκύριακο!
Ωραία τα λες καλή μου, κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Οφείλουμε να τη ζούμε όσο πιο πολύ μπορούμε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ χάνομαι κι ας έχω μεγαλώσει στην Αθήνα.Να μας βάζεις πιο συχνά συνταγές, το κέικ θα το κάνω αύριο για φίλους! Φιλιά πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΛιτσακι μου καλημέρα.! Τι όμορφα που τα γραψες... Celebrate the day! Each day!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το κέικ τι υπέροχο! Το έφτιαξα χθες το βράδυ αμέσως μόλις διάβασα την ανάρτηση. Κοιμηθηκαμε με το άρωμα της κανέλας διάχυτο σ όλο το σπίτι. Μάλιστα έβαλα και φωτο στο instagram. Μόνο που με κατέστρεψες. Έφαγα 2 κομμάτια βραδιάτικα. Χαλάλι σου. Πολλά φιλιά κορίτσι μου. Να έχεις ένα υπέροχο Σ/Κ
Τι ευκολο που φαινεται το κεκακι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ αυτο με το σ/κ στο σπιτι θαταν ιδανικο αν μαζευαν κιολας μερικα εστω μετα το μπαχαλο... σε νιωθω απολυτα γιατι εγω λογω δουλειας ολη τη βδομαδα ειμαι το σ/κ να κανω την Μαιρη Παναγιωταρα σαν την τρελλη για να προλαβω τα τη βδομαδας.
Κ μετα αρχιζω τα "Θωμα εισαι σπιτι? Τοτε ετοιμασου για Χαβαη..."
Οι λαικες μου λειπουν. Παντα γυριζα με φρεσκα λουλουδια που μεκαναν να χαμογελω ολη τη βδομαδα:-):-):-)
Φιλια κ καλη δυναμη.... ;-)
Όμορφη ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Θα το δοκιμάσω το κέικ Λιτσάκι! Αγαπώ κανέλα και σε εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια. Βάλε και συ το GPS στο κινητό σου βρε παιδί μου, εμένα αυτό με έσωσε εδώ πέρα που είναι οι δρόμοι τεράστιοι και γέφυρες και γεφυράκια... Καλή βδομάδα κορίτσι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή