Φαιδωνί ταλιμπανί και Ορφέας ο καταστροφέας...

Αλήθεια ποιος θυμάται καλά την εποχή πριν αποκτήσει παιδιά; Τότε που ο χρόνος γέμιζε με... "ταβανοθεραπεία"; Έτσι έλεγα εγώ τις ώρες σιωπής, χαζεύοντας απλά... το ταβάνι με κενό μυαλό.
Τώρα η κάθε μέρα είναι αγώνας δρόμου και όποιος έχει σπίτι του έναν σχεδόν πεντάχρονο κι έναν σχεδόν δίχρονο... ξέρει καλά τι εννοώ. Όποιος πάλι δεν έχει... μπορεί να πάρει μια γεύση!
Από το πρωί ικανοποιώ επιθυμίες "θέλω να φάω αυτό, τώρα να φάω το άλλο, δεν μ' αρέσει θέλω από τ'άλλο, κάτι να πιω..." κι όλο αυτό γίνεται εναλλάξ, μόλις τελειώσει ο ένας έρχεται ο άλλος και μόλις φύγει, ξαναέρχεται ο πρώτος και μετά ξανά ο δεύτερος και πάει λέγοντας. Κι αφού τους ταΐσω, αλλάξω, ξεδιψάσω, παίξω... έρχεται η ώρα να πιω εκείνο τον ξεχασμένο και παγωμένο πια καφέ μου! Και πάνω στην πρώτη, λαχταριστή γουλιά αρχίζουν οι καυγάδες, τσιρίδες, κλάματα, σπρωξίδια, σκουντήματα, μιλώντας ο ένας στα ελληνικά και ο άλλος σε άπταιστα "Ορφεΐστικα"...
Και όλη αυτήν την ώρα σκέφτομαι τι να κάνω, να επέμβω ή όχι, πότε να επέμβω, πόσο ν' αφήσω να χοντρύνει το πράγμα και και και... ώσπου πια τα νεύρα μου γίνονται σχοινιά και προσπαθώ να μετρήσω από μέσα μου μέχρι το δέκα, γιατί είναι ακόμη πρωί, τι θα κάνω ως το βράδυ; Αλλά αντί να καλμάρω, φουσκώνω σαν μπαλόνι, σε κάθε αριθμό όλο και περισσότερο...

Ω ναι! Αν κάτι έχει αποκτήσει η ζωή μας με τον Φαίδωνα και τον Ορφέα, είναι... ενδιαφέρον!!
Ποτέ δεν ξέρεις τι κάνουν όσο εσύ πιστεύεις ότι κοιμούνται... Έτσι είχα βρει τον Φαίδωνα στην κούνια του, γεμάτο sudocreme (στόκος!). Δεν βγαίνει με τίποτα σας λέω!

Φαίδωνας, 2 χρονών. Άπλωσε παντού την sudocreme, που βρισκόταν στην αλλαξιέρα, δίπλα στην κούνια του.

Και παρόλο που έμαθα από το πάθημά μου και την έκρυψα, όταν μεγάλωσε πια κι έφτανε παντού, επανέλαβε αυτό το τόσο απολαυστικό... πως να το πω; Παιχνίδι;

Φαίδωνας  3 χρονών, ο τρυποφράχτης ξαναβρήκε την κρέμα "στόκο"...

Επίσης, έχει αποφασίσει ότι ο καφές μου είναι πιο νόστιμος με ένα ξύλινο τρενάκι μέσα! Και πάντα κόκκινο.

Αααα κι από την άλλη ήρθε να μεγαλώσει την οικογένειά μας ο Ορφέας. Μικρός και θαυματουργός! Δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο!

1. το μωβ φωτιστικό
2. το πράσινο βάζο
3. το πώμα στο μπουκάλι
4. η γυάλινη τουρτιέρα
5. τα βάζα (κίτρινο και πράσινο)
6. το άσπρο κηροπήγιο

Α ναι! Και το γυάλινο μωβ μανιτάρι...

Τα βλέπετε όλα τα παραπάνω; Δεν υπάρχουν πια, έσπασαν από τα θαυματουργά χεράκια του Ορφέα!
Έτσι εξηγείται και ο σημερινός τίτλος, γιατί δηλαδή τους αποδόθηκαν (εντελώς αυθόρμητα) εδώ και καιρό αυτά τα παρατσούκλια. 

Και θα ΄ταν ψέματα αν σας έλεγα ότι δεν νοσταλγώ καμιά φορά εκείνες τις ώρες σιωπής και τις στιγμές απόλυτης ησυχίας, όπου κάθομαι στον καναπέ δίχως να χοροπηδάει συνεχώς κάποιος δίπλα μου, κάνοντας τρέλες! Όπου βρίσκω τα πάντα εκεί που τα άφησα και όχι στο μαγικό συρτάρι του Ορφέα, στο οποίο καταχωνιάζει ό,τι βρει, ή στο ψυγείο, ή μέσα στα παιχνίδια τους ή ή ή... Αλλά μόνο για λίγο χάνομαι σε αυτήν τη σκέψη, γιατί με επαναφέρουν τα αεροπλανάκια/ελικοπτεράκια/σαΐτες/τρενάκια που περνάνε ξυστά από το κεφάλι μου. 

Μα οι αγαπημένες μας στιγμές, είναι εκείνες που τους ακούμε να γελούν κακαριστά!
Και γελάω κάτω απ' τα μουστάκια μου όταν τους ανακαλύπτω σκαρφαλωμένους παντού/αφοσιωμένους στην τηλεόραση καταβροχθίζοντας φιστίκια, που πήραν δίχως να ρωτήσουν/να χοροπηδούν στο κρεβάτι μας, διαλύοντάς το (τι μανία αυτό το κρεβάτι)! 

Τι θα ΄ταν η ζωή μας δίχως αυτούς; Μια απλή καθημερινότητα, μια ευθεία γραμμή. 

Τώρα πια που έζησα και τις δύο φάσεις της ζωής, το ξέρω καλά!

Και όσο μεγαλώνουν, διαπιστώνω όλο και περισσότερο πως "τα καλύτερα έρχονται"!! 

Καλημέρα σε όλα αυτά τα όμορφα μικρά μουτράκια που αλατοπιπερώνουν τις ζωές μας!

Καλημέρα και σ'εσάς φιλαράκια μου!

Υ.Γ. ο μόνος που καταλαβαίνει τα "Ορφεΐστικα" είναι ο Φαίδωνας, που μας τα μεταφράζει κιόλας...

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286