"Καρναβαλιστήκαμε"

Καρναβαλιστήκαμε και φέτος και νομίζω πως φτάνει.

Υποθέτω ότι έχω αναφέρει ξανά πόσο ασυμπάθιστη μου είναι η Αποκριά. Με εξαίρεση την περίοδο που σπούδαζα Κομοτηνή και ξεφαντώναμε τέτοιες μέρες στα διάφορα μαγαζιά της Ξάνθης, όπου όλος ο κόσμος γινόταν μια παρέα, όλα τα υπόλοιπα χρόνια, τα πέρασα αδιαφορώντας πραγματικά για τα καρναβάλια. 

Όμως, από τη στιγμή που μπήκαν στη ζωή μας τα αγόρια μας, τα μασκαρέματα βγήκαν και πάλι στο προσκήνιο. Μ' αρέσει δε μ' αρέσει, τους ντύνω, τους στολίζω κάθε χρόνο και τρέχουμε στα διάφορα πάρτι.

Σε αντίθεση με εμένα, η Μάριαν, ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα όταν έφτασα στην πρωτεύουσα, λατρεύει αυτή την περίοδο και έχει μετατρέψει ένα κομμάτι της ντουλάπας του σπιτιού της, σε μίνι αποκριάτικο βεστιάριο. Χάρηκα πολύ όταν με πληροφόρησε, ότι έχει την κατάλληλη στολή για τον Ορφέα και όταν μάλιστα έμαθα ποια ακριβώς, ενθουσιάστηκα! "Σαρλό" μου είπε κι εγώ είπα το"ναι" δίχως δεύτερη σκέψη!  

Ο αγαπημένος μου Σαρλό, εμφανίστηκε ξαφνικά στο σπίτι μας, σε μινιατούρα και λίγο πιο ξανθός (εχμ και... μαλλιάς)! Για παρέα είχε ένα minion, που χασκογελούσε συνεχώς. 

Σαν τα στρατιωτάκια μπήκαν στη σειρά, όταν ζήτησα να τους βγάλω φωτογραφία κι όταν τους αποδέσμευσα, άρχισαν να τρέχουν γύρω γύρω σαν τους παλαβούς.

Στο μεταξύ εγώ έβαζα τις τελευταίες πινελιές στα μικρά κέικ που είχα ετοιμάσει από βραδύς για το σχολικό πάρτι. Muffins βανίλιας, με πραλίνα φουντουκιού για γλάσο και πασπαλισμένα με καραμελένια κονφετί. Για να είναι επίκαιρα, κόλλησα με σελοτέιπ φτερά επάνω σε ξυλάκια (δίχως μύτες) και με αυτά στόλισα τα μικροσκοπικά γλυκίσματα.

Ο δε Ανδρέας, εκτελούσε χρέη φωτογράφου.

Στο πάρτι, οφείλω να ομολογήσω ότι είδα πολλά εμπνευσμένα κοστούμια. Κάτι γριούλες, κάτι τρελοί επιστήμονες, ο φτερωτός Έρως, μου έφτιαξαν πραγματικά το κέφι! Κι ενώ εγώ βρήκα το κέφι μου, τα αγόρια έχασαν το δικό τους και αποχωρίσαμε νωρίς. 

Βρεθήκαμε όμως να βολτάρουμε στους δρόμους της Αθήνας και δεν μας πείραξε καθόλου. Ξαφνιάστηκα όταν άκουσα τον Ανδρέα να φωνάζει περιπαιχτικά "έχει οδό με τ' όνομά σου!". Ε ναι! Κάπου στους δρόμους του Χαλανδρίου, εντοπίσαμε και την οδό "Φράου Λίτσα". Κι αν δεν το πιστεύετε, ορίστε:

Ακόμη δεν πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα και μία ολόκληρη οδός ονομάστηκε προς τιμήν μου! Ωωωω ευχαριστώ, ευχαριστώ.

Τέλος πάντων, ξεκαβαλάω το καλάμι και δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν έχω τίποτε παραπάνω να γράψω. Το υλικό μου φτάνει ως εδώ, αφού ούτε στο πάρτι μείναμε, ώστε να έχω κάτι παραπάνω να εξιστορήσω, ούτε κάτι άλλο αξιόλογο είδαμε, που να 'ναι άξιο αναφοράς, με εξαίρεση την οδό βέβαια!

Τώρα που το σκέφτομαι η Πάτρα δεν είναι μακριά. Αν πάω μια βόλτα εκεί, λέτε ν' αγαπήσω τις Απόκριες; 

Ποτέ δεν είναι αργά...

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

https://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286