Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Η ζωή πριν και μετά το Δ.Π.Θ.

Χάθηκα τις τελευταίες ημέρες. Χάθηκα, γιατί βούλιαξα σε όμορφες αναμνήσεις, αλλά και γιατί ένιωθα πως δεν είχα κάτι ξεχωριστό να μοιραστώ.
Αλήθεια, πως ήταν η ζωή σας πριν τα παιδιά; Ακούω πολλούς να λένε, πως εκείνη τη ζωή σχεδόν την έχουν ξεχάσει. Εγώ πάλι τη θυμάμαι ακόμη ξεκάθαρα. Το συνειδητοποίησα, όταν πριν λίγες ημέρες έλαβα ένα μήνυμα από τον Κυριάκο, έναν παλιό φίλο και απόφοιτο της ίδιας σχολής. «Λίτσα καλημέρα. Θύμισέ μου, στη Λυσίου δεν μένατε στην Κομοτηνή;» «Λυσίου 7. Αθάνατη!» του απάντησα. «Ο Λαζόπουλος έμενε Λυσίου 5, δες το βίντεο» μου έγραψε. Ξαφνικά όλα πήραν μορφή και πάλι. Θαρρείς και ζωντάνεψαν! Η πόλη, οι φίλοι, το Πανεπιστήμιο, τα τραγελαφικά, όλα! Και ένιωσα απόλυτα τη συγκίνηση του Λαζόπουλου όταν περιέγραφε τη ζωή του στην Κομοτηνή λέγοντας "εδώ είναι τα νιάτα μου, εδώ είναι τα βράδια μου, εδώ είναι οι ατέλειωτες συζητήσεις...".
Όλα εκεί λοιπόν… Και τα δικά μου εκεί, στην πόλη που όταν φτάνεις για πρώτη φορά κλαις απαρηγόρητα, αντικρίζοντάς την. Σε ξενίζουν όλα, οι μιναρέδες, η κουλτούρα, οι άνθρωποι. Μα συνηθίζεις και γίνεται η μικρή σου πατρίδα και την αγαπάς τόσο παράφορα, που το συνειδητοποιείς τη στιγμή του φευγιού, του αποχωρισμού, που κλαις και πάλι δίχως αύριο. Γι αυτό, το πρώτο που μαθαίνεις, είναι ότι στην Κομοτηνή κλαις δυο φορές. Όταν φτάνεις κι όταν φεύγεις…
Το δεύτερο που μαθαίνεις είναι ότι το Δ.Π.Θ., δε σημαίνει Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Όχι βέβαια. Πολύ απλά σημαίνει Δεν Περάσατε Θεσσαλονίκη, Δυστυχώς Περάσατε Θράκη. Μα αυτό εκεί το «δυστυχώς», γίνεται το ομορφότερο της ζωής σου!
Και το τρίτο που μαθαίνεις είναι ότι είναι η πόλη των τριών "φ". Εκεί θα βρεις μόνο φαντάρους, φοιτητές και φαντάσματα. Υπέροχη και μυστηριώδης!
Όλα εκεί λοιπόν… στις φοιτητικές εστίες και αργότερα στην αξέχαστη Λυσίου 7. Ένα σπιτάκι, πάνω στο στενό, πλακόστρωτο δρομάκι. Δεν το αποκαλούσαμε τυχαία «επτά νομά σ’ ένα δωμά…». Μέναμε τόσοι άνθρωποι εκεί, που είχα χάσει το λογαριασμό. Επέστρεφα από τη σχολή κι ανοίγοντας την πόρτα αντίκριζα και μια διαφορετική φάτσα, μα ήταν πολύ εντάξει αυτό. Με ένα αργόσυρτο «γειααα» συστηνόμασταν και μην σας πω ότι γινόμασταν φίλοι στο λεπτό. Γιατί ήταν όλα απλά τότε.
Μου λείπουν η ξεγνοιασιά, οι ταβανοθεραπεία, οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις, οι αμπελοφιλοσοφίες, οι πλάκες, τα ξενύχτια, οι αναζητήσεις, οι φάρσες, οι μπαρότσαρκες, τα εναλλακτικά μαγαζάκια, οι ωραίες μουσικές, οι φίλοι, η Κομοτηνή, η σχολή, ακόμη και οι εξεταστικές. Μα πιο πολύ μου λείπει, που ήταν τα όνειρα μεγάλα και άπιαστα και που για εμάς τίποτε δεν φάνταζε άπιαστο!
Κι έχω εκατοντάδες φωτογραφίες να σας δείξω, μα είναι όλες με φίλους και αστείες καταστάσεις. Σε καμία δεν υπάρχουν αξιοθέατα και λουλούδια και τοπία και εικόνες της πόλης. Δεν ήταν σημαντικά αυτά τότε, σημαντικοί ήταν μόνο οι άνθρωποι, οι φίλοι, τα πάρτι, οι καταλήψεις, οι μαζώξεις και η τρέλα μας, που δεν λείπει σε καμία φωτογραφία…
Τώρα πια ο Κυριάκος, που παλιά μας έπαιζε τουμπελέκι και διασκεδάζαμε με μια μπύρα στο χέρι, είναι μπαμπάς δύο ζουζουνιών... Α ρε Κυριάκο!
Ναι, δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ πια τη ζωή μου χωρίς τα αγόρια μου, ούτε και θέλω, αλλά θυμάμαι καλά και τη ζωή μου πριν από αυτούς.

Τώρα πια η ομορφιά βρίσκεται αλλού, στους μικρούς μας ανθρώπους,  στις γκριμάτσες, στα μάτια τους, στην καθημερινή τους προσπάθεια, σε κάθε νέο επίτευγμα, στις αστείες κουβέντες τους. Λατρεύω να τους παρατηρώ όταν δεν κοιτάζουν, όταν είναι απορροφημένοι στο παιχνίδι και ακόμη πιο πολύ λατρεύω να κρυφακούω τους διαλόγους που κάνουν με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Την Παρασκευή, που ήταν ελεύθερη μέρα για τον Φαίδωνα λόγω εκλογών, πήγαμε μια βόλτα στην παραλία να παίξει. Εγώ κι εκείνος. Στη θέα της θάλασσας παράτησε το πατίνι και με ρώτησε αν μπορεί να βραχεί. Τον παρακολουθούσα να τρέχει πέρα δώθε και να τσιρίζει ενθουσιασμένος, παίζοντας με το νερό και πετώντας βότσαλα. 


Το μόνο που ζήτησε, ήταν κάτι να γεμίζει νερό και του έδωσα ένα μπουκάλι που είχα μαζί μου. Το νερό και το μπουκάλι λοιπόν, κράτησαν το ενδιαφέρον του για τόση ώρα, που ξαφνιάστηκα! Δεν ξέρω πόσες φορές πήγε και γύρισε, γεμίζοντας και αδειάζοντας το μπουκάλι του. Τον χάζευα, εκείνον και τον υπέροχο συννεφιασμένο ουρανό, πίνοντας τον πρώτο κρύο καφέ της χρονιάς και ξεφυλλίζοντας το περιοδικό μου, το οποίο προμήνυε το καλοκαίρι… Ναι έρχεται!

Ε ναι, το μπουκάλι κατέληξε σε έναν κάδο, όχι στη θάλασσα!

Εγώ αποφάσισα να το «φέρω» λίγο νωρίτερα, φτιάχνοντας smoothies με μαύρα μούρα. Τα βρήκα σε καλή τιμή και προφανώς εξέφρασα δυνατά τη σκέψη μου «κάτι θα βρω να κάνω με αυτά», αφού άκουσα τον Φαίδωνα να μου απαντά «μουροκέικ». Γέλασα, αλλά τελικά έφτιαξα αυτά τα δροσερά smoothies, που είχαν φανταστικό χρώμα και γεύση. 


Ο Φαίδωνας ήπιε δύο ποτήρια, ο Ορφέας δυο ρουφηξιές. Δεν πειράζει, θα έρθει και η σειρά του. Πάντως αυτό το ρόφημα είναι απόλυτα θρεπτικό και έτοιμο στη στιγμή. Μπορεί να το φτιάξει κανείς με διάφορα φρούτα και διαφορετικά υλικά, αλλά εγώ τα έφτιαξα με:
100 γρ. μούρα
100 γρ. μπανάνα
100 γρ. στραγγιστό γιαούρτι
30 ml γάλα
2 κουταλιές του γλυκού μέλι
1 κουταλιά του γλυκού χυμό λεμονιού

Τα χτυπάμε όλα μαζί στο μπλέντερ και έτοιμο το ρόφημα. 
Αν το προτιμάτε παγωμένο, γεμίζετε το ποτήρι με πάγο ή ρίχνετε λίγο πάγο απευθείας στο μπλέντερ μαζί με τα υπόλοιπα υλικά. Επίσης, αν δεν το προτιμάτε τόσο πηκτό, ρίχνετε λίγο γάλα παραπάνω.


Και μπορεί τελικά να μην έφτιαξα "μουροκέικ", έφτιαξα όμως το αγαπημένο μας κέικ για τους άντρες του σπιτιού, μιας και η χθεσινή Κυριακή ήταν παγκόσμια ημέρα κέικ και όπως ξέρετε, κάτι τέτοιες μέρες τις τιμάω χοχο.


Πέρα από γλυκά όμως, έκανα και άλλα, μικρά δημιουργήματα. Βρήκα σε ένα παιχνιδάδικο αυτά τα λαστιχάκια που κάνουν θραύση στο εξωτερικό. Έχω δει να φτιάχνουν βραχιολάκια και είπα να δοκιμάσω. 


Εύκολη διαδικασία, από αυτές που σε χαλαρώνουν. Έφτιαξα δύο για τα αγόρια και μου βγήκαν στα χρώματα της Βραζιλίας, μιας και το Μουντιάλ πλησιάζει, ενώ το δικό μου το έφτιαξα πιο κοριτσίστικο με λευκό, λιλά και κίτρινο. 
Δείτε ΕΔΩ πως φτιάχνονται, με αναλυτικές φωτογραφίες και ένα βίντεο.


Το Σαββατοκύριακο συνεχίστηκε με βόλτες στην παραλιακή και λίγες μέρες πριν τις εκλογές, είδαμε το μέρος που ζούμε ν' αλλάζει. Άρχισαν τις ασφαλτοστρώσεις, άδειασαν όλους τους κάδους και βέβαια ο Κωνσταντής, το καραβάκι που θα μεταφέρει τους επιβάτες στην αντίπερα όχθη μέσω θαλάσσης, έκανε το παρθενικό του δρομολόγιο και πέσαμε μάλλον πάνω στα εγκαίνια, αφού άκουγα από μακριά τα χειροκροτήματα του κόσμου.

Δεν υπάρχει αλμυρίκι που να μην γνώρισε τον Φαίδωνα...

Στο μεταξύ στην παραλία τα μαγαζιά άρχισαν να φορούν τα καλά τους, φρεσκάρονται τα τραπέζια και οι καρέκλες, τα φαναράκια ανάβουν, οι ομπρέλες ανοίγουν και αυτός ο συνδυασμός του λευκού με το γαλάζιο, με μεταφέρουν νοερά σε κυκλαδίτικο νησί.


Προς το παρόν όμως βρίσκομαι εδώ και απολαμβάνω την άνοιξη μαζί με τους τρεις άντρες μου, αλλά που και που ρίχνω φευγαλέες ματιές "πίσω", στη ζωή που έζησα πριν από αυτούς, στη ζωή που μου δίδαξε πολλά και με έφερε εδώ που βρίσκομαι σήμερα.


via http://quotespaper.com/quotes-about-life/5058

Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι! 

Υ.Γ. φιλιά σε όλους εσάς που σας θυμήθηκα και μοιραστήκαμε μεγάλες στιγμές εκεί, στην Κομοτηνή που αγαπήσαμε...

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

7 σχόλια:

  1. Καλημέρα Λιτσάκι!
    Δεν την ήξερα την ερμηνεία του ΔΠΘ :-) Είναι ωραία που και που να θυμάσαι τις ξέγνοιαστες στιγμές, είναι η ζωή μας άλλωστε, απλά περάσαμε τώρα σε άλλο επίπεδο! Εκεί που το πιτσιρίκι μας ασχολείται με ένα μπουκάλι 1 ώρα κι εμείς πίνουμε ξέγνοιαστες καφέ.. χεχε, ωραία είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λίτσα μου καλημέρα!!!! Έφτιαξα κι εγώ αυτό το σαβ/κο smoothie σαν το δικό σου μόνο που αντί για μούρα χρησιμοποίησα φράουλες και ήταν πραγματικά τέλειο!!! Πολύ όμορφες οι εικόνες σου!!! Καλή εβδομάδα!!! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όλα συνθέτουν το τώρα μας, το παρελθόν μας αλλά και οι επιθυμίες μας για το μέλλον. Εξάλλου το τώρα είναι τόσο φευγαλέο που χάνεται σε μια στιγμή. Οπότε καλά είναι τα ταξίδια της μνήμης, για να μάς θυμίζουν από που ξεκινήσαμε και που έχουμε φτάσει. Αρκεί όμως όπως λέει κι ο επίλογός σου, να μην ζούμε εκεί αλλά απλώς να κάνουμε την επίσκεψή μας.
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το αποθέωσες το μπλε σήμερα, Λίτσα, το αποθέωσες πραγματικά! Και το αγαπώ τόσο πολύ....! Με τα βραχιολάκια έπαθα πλάκα, υπέροχα είναι! Η φοιτητική ζωή του καθενός είναι τόσο ξεχωριστή και είναι όμορφο να την αναπολούμε που και που.... Καλή εβδομάδα εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι ωραίες αναμνήσεις... και τι καλοκαιρινές φωτογραφίες!!! καλή εβδομάδα Λιτσάκι!! φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τελικά το είχε το Σ/Κ. Και εγώ smoothies έφτιαξα με μπανάνες και φράουλες και πολλά άλλα λαχταριστά υλικά! Τα μούρα πάντως δίνουν ένα απίστευτο χρώμα... μου άρεσαν πολύ η φωτογραφίες σου, ειδικά αυτή με το σύννεφο! Φιλιά Λιτσάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ;
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ... ΘΑ ΧΑΡΩ!