Μου λένε όλοι να χαρώ τα παιδιά μου τώρα που είναι μικρά, τώρα που αναζητούν ακόμη τις αγκαλιές και τα φιλιά μου. Ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα και σε βρίσκει πάντα μετανιωμένη που δεν τους είπες περισσότερα γλυκόλογα, που δεν τους έδωσες περισσότερα φιλιά, που δεν τους διάβασες περισσότερα παραμύθια.
Δε βιάστηκα ποτέ να μεγαλώσουν και το μόνο που σκέφτομαι, είναι πως καθώς τα χρόνια θα περνούν, εγώ δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσω όλα όσα προφανώς προκαλούσαν πανικό στους γονείς μου, όλα όσα δεν θα ήθελα ποτέ να μου κάνουν, όλες τις επικίνδυνες τρέλες των παιδικών μου χρόνων, όλα τα έντονα και σχεδόν παράλογα συναισθήματα της εφηβείας μου!
Να μην ξεχάσω πως στην εφηβεία μου δεν μιλιόμουν και είχα συνεχώς νεύρα.
Πως είχα αμέτρητα κόμπλεξ κι ανασφάλειες.
Πως δεν έκοβα για κανένα λόγο τα άθλια μαλλιά μου και δεν έβγαζα με τίποτα τις αρβύλες, ούτε καν στην παραλία.
Να μην ξεχάσω πως δυνάμωνα επιδεικτικά την μουσική όταν μου μιλούσε η μαμά μου, για να μην ακούω λέξη, γνωρίζοντας ότι την έφερνα στα όριά της.
Ότι χαιρετούσα με το ζόρι τους γνωστούς και τους γείτονες μ' ένα ξερό "γειάάά" κι έφερνα τους γονείς μου σε δύσκολη θέση.
Να μην ξεχάσω ότι όταν μου απαγόρευαν κάτι να φάω, το έτρωγα κρυφά και σε μεγαλύτερες ποσότητες.
Ότι όταν έφτανε η ώρα του μεσημεριανού φαγητού (και αυτό δεν μου άρεσε) πονούσε η κοιλιά μου και αρνούμουν να φάω.
Να μην ξεχάσω ότι με τους γονείς μου ήμουν φωνακλού, επαναστάτρια και πνεύμα αντιλογίας.
Να μην ξεχάσω ότι τους είπα πως θα βγω μια απλή βόλτα με φίλες κι εμείς πήραμε το τρένο και πήγαμε σε άλλη πόλη, σε συναυλία.
Ότι τσάκισα τα πόδια μου και το κεφάλι μου πέφτοντας από μηχανάκι και δεν μπορούσα να κουνηθώ για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Ότι στα πλαίσια του παιχνιδιού (και των προκλήσεων) με τους φίλους της γειτονιάς μου, πήδηξα από το δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας επάνω σε χαλίκια, χτυπώντας το σαγόνι μου. Αλλά τα κατάφερα!
Να μην ξεχάσω ότι έλεγα στην μαμά μου πως θα βρίσκομαι με το ποδήλατο και τους φίλους μου στη γειτονιά κι εμείς φτάναμε μέχρι την εθνική οδό για αγώνες.
Να μην ξεχάσω πως όλα τα ζούσα στο έπακρο γύρω στα 15 κι έκανα τ' ασήμαντα σημαντικά.
Πως έζησα φιλικές και ερωτικές απογοητεύσεις και πως η απογοήτευση ήταν το χειρότερο όλων των συναισθημάτων, οπότε την ένιωθα μέχρι το μεδούλι.
Πως ήμουν εσωστρεφής και μυστικοπαθής, αφήνοντας τους γονείς μου στο σκοτάδι.
Να μην ξεχάσω πως δεν ήθελα ποτέ να διαβάσουν τα ημερολόγια, τις σημειώσεις, τα γράμματα που κρατούσα τότε. Τα φυλούσα σαν κόρη οφθαλμού, μην καταφέρει και εισβάλει κανείς στον μυστικό μου κόσμο.
Πως η omerta που υπήρχε με τους φίλους μου, δεν έσπαγε ούτε με την πιο επίμονη ανάκριση των γονιών μου.
Να μην ξεχάσω αυτά κι άλλα πολλά, τώρα που τα χρόνια πέρασαν και βρίσκομαι πια στη θέση των γονιών μου, για να μην...
Για να μην προσβληθώ ή απορήσω από την ανεξήγητη συμπεριφορά των αγοριών μας...
Για να μην φτάσω στα όριά μου...
Για να μην ουρλιάξω...
Για να μην νιώσω άβολα...
Για να μην τους απαγορεύω τα πάντα...
Για να μην ταραχτώ, μην φοβηθώ, μην πάθω πανικό με το παραμικρό...
Για να μην τους πληγώσω ή απογοητεύσω και κλονίσω την εμπιστοσύνη τους...
Γιατί όλα αυτά κάποτε θα περάσουν μαζί με την κρίσιμη ηλικία τους!
Θα τα καταφέρω σε όλα άραγε; Απίθανο, αλλά θα έχω προσπαθήσει.
Μα κυρίως να μην ξεχάσω πως αγαπούσα - και αγαπάω- βαθιά τους γονείς μου κι ας μην τους το λεγα ποτέ! Γιατί... πως να το κάνουμε, ήμουν σκληρό καρύδι - έτσι νόμιζα!
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
Δε βιάστηκα ποτέ να μεγαλώσουν και το μόνο που σκέφτομαι, είναι πως καθώς τα χρόνια θα περνούν, εγώ δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσω όλα όσα προφανώς προκαλούσαν πανικό στους γονείς μου, όλα όσα δεν θα ήθελα ποτέ να μου κάνουν, όλες τις επικίνδυνες τρέλες των παιδικών μου χρόνων, όλα τα έντονα και σχεδόν παράλογα συναισθήματα της εφηβείας μου!
Να μην ξεχάσω πως στην εφηβεία μου δεν μιλιόμουν και είχα συνεχώς νεύρα.
Πως είχα αμέτρητα κόμπλεξ κι ανασφάλειες.
Πως δεν έκοβα για κανένα λόγο τα άθλια μαλλιά μου και δεν έβγαζα με τίποτα τις αρβύλες, ούτε καν στην παραλία.
Να μην ξεχάσω πως δυνάμωνα επιδεικτικά την μουσική όταν μου μιλούσε η μαμά μου, για να μην ακούω λέξη, γνωρίζοντας ότι την έφερνα στα όριά της.
Ότι χαιρετούσα με το ζόρι τους γνωστούς και τους γείτονες μ' ένα ξερό "γειάάά" κι έφερνα τους γονείς μου σε δύσκολη θέση.
Να μην ξεχάσω ότι όταν μου απαγόρευαν κάτι να φάω, το έτρωγα κρυφά και σε μεγαλύτερες ποσότητες.
Ότι όταν έφτανε η ώρα του μεσημεριανού φαγητού (και αυτό δεν μου άρεσε) πονούσε η κοιλιά μου και αρνούμουν να φάω.
Να μην ξεχάσω ότι με τους γονείς μου ήμουν φωνακλού, επαναστάτρια και πνεύμα αντιλογίας.
Να μην ξεχάσω ότι τους είπα πως θα βγω μια απλή βόλτα με φίλες κι εμείς πήραμε το τρένο και πήγαμε σε άλλη πόλη, σε συναυλία.
Ότι τσάκισα τα πόδια μου και το κεφάλι μου πέφτοντας από μηχανάκι και δεν μπορούσα να κουνηθώ για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Ότι στα πλαίσια του παιχνιδιού (και των προκλήσεων) με τους φίλους της γειτονιάς μου, πήδηξα από το δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας επάνω σε χαλίκια, χτυπώντας το σαγόνι μου. Αλλά τα κατάφερα!
Να μην ξεχάσω ότι έλεγα στην μαμά μου πως θα βρίσκομαι με το ποδήλατο και τους φίλους μου στη γειτονιά κι εμείς φτάναμε μέχρι την εθνική οδό για αγώνες.
Να μην ξεχάσω πως όλα τα ζούσα στο έπακρο γύρω στα 15 κι έκανα τ' ασήμαντα σημαντικά.
Πως έζησα φιλικές και ερωτικές απογοητεύσεις και πως η απογοήτευση ήταν το χειρότερο όλων των συναισθημάτων, οπότε την ένιωθα μέχρι το μεδούλι.
Πως ήμουν εσωστρεφής και μυστικοπαθής, αφήνοντας τους γονείς μου στο σκοτάδι.
Να μην ξεχάσω πως δεν ήθελα ποτέ να διαβάσουν τα ημερολόγια, τις σημειώσεις, τα γράμματα που κρατούσα τότε. Τα φυλούσα σαν κόρη οφθαλμού, μην καταφέρει και εισβάλει κανείς στον μυστικό μου κόσμο.
Πως η omerta που υπήρχε με τους φίλους μου, δεν έσπαγε ούτε με την πιο επίμονη ανάκριση των γονιών μου.
Να μην ξεχάσω αυτά κι άλλα πολλά, τώρα που τα χρόνια πέρασαν και βρίσκομαι πια στη θέση των γονιών μου, για να μην...
Για να μην προσβληθώ ή απορήσω από την ανεξήγητη συμπεριφορά των αγοριών μας...
Για να μην φτάσω στα όριά μου...
Για να μην ουρλιάξω...
Για να μην νιώσω άβολα...
Για να μην τους απαγορεύω τα πάντα...
Για να μην ταραχτώ, μην φοβηθώ, μην πάθω πανικό με το παραμικρό...
Για να μην τους πληγώσω ή απογοητεύσω και κλονίσω την εμπιστοσύνη τους...
Γιατί όλα αυτά κάποτε θα περάσουν μαζί με την κρίσιμη ηλικία τους!
Θα τα καταφέρω σε όλα άραγε; Απίθανο, αλλά θα έχω προσπαθήσει.
Μα κυρίως να μην ξεχάσω πως αγαπούσα - και αγαπάω- βαθιά τους γονείς μου κι ας μην τους το λεγα ποτέ! Γιατί... πως να το κάνουμε, ήμουν σκληρό καρύδι - έτσι νόμιζα!
Litsa
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook 
κάτι τέτοια πρέπει να θυμόμαστε όλοι για να μπορούμε να επικοινωνούμε με τα παιδιά μας...Αν και αν κάνει ο Νικόλας οτι έκανα εγώ.. θα λιποθυμούσα..χαχα!!! καλή εβδομάδα Λιτσάκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλή εβδομάδα κοριτσάκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις απόλυτο δίκιο... κάναμε πολλά ως παιδιά και ως έφηβοι, ήμασταν λίγο τύραννοι και καλό είναι να το θυμόμαστε όταν αργά ή γρήγορα βρεθούμε στη θέση των γονιών μας.
Εγώ πάντως φρικάρω όταν σκέφτομαι ότι είναι πολύ πιθανό τα κορίτσια να κάνουν όλα όσα κάναμε και εμείς ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων!
Φιλιά πολλά!
Όχι πες μου τι μας έπιασε βρε Λιτσάκι και θυμηθήκαμε τα εφηβικά μας χρόνια στις αναρτήσεις μας; Είδες που λένε για τα μεγάλα πνεύματα τελικά .....
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Τι ζόρικη έφηβη που ήσουν πάντως, ε; Ούτε τα μισά να μην κάνουν σου εύχομαι
Καλή εβδομάδα :)))
Μα ναι, μόλις ήρθα από την ανάρτησή σου. Το φεγγάρι θα φταίει...
ΔιαγραφήΛοιπόν, αν ρωτήσεις τους γονείς μου θα σου πουν ότι ήμουν πολύ ήσυχο παιδί. Ίσως επειδή ξέρουν μόνο τα μισά απ' όσα έκανα, ή επειδή πάντα υπάρχουν και πιο δύσκολες περιπτώσεις. Ποιος ξέρει; Καλημέρα!
Αχ, είναι αλήθεια! Κι αυτές οι αρβύλες στην παραλία..και που το σκάγαμε..πωπώ..τι έχουμε να περιμένουμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι όμως αισιόδοξη ότι θα τα πάμε καλύτερα από τους δικούς μας γονείς.. (πες ναι, πες ναι!)
Από τις ωραιότερες αναρτήσεις σου. Θα γελάσουν η μαμά κι ο μπαμπάς...ή θα συγκινηθούν. Εγώ δεν ξέχασα ποτέ το κορίτσι που ήσουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε τέλεια για όλες μας....τελικά...
Ωχ! Μόλις είχα ένα flash forward (αντί flash back!).... και είδα τι έχω να τραβήξω.... Ευτυχώς έχω πολλά χρόνια ακόμα να προετοιμαστώ... ή μήπως όχι???
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ γλυκιά η ανάρτηση σου και κυριώς τόσο, μα τόσο αληθινή!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Πολύ ωραία ανάρτηση! Μακάρι να θυμόμαστε όταν χρειαστεί! Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά εγώ ήμουν πολύ ήσυχη ως νιάτο! Έχω ελπίδες να την γλυτώσω με την ίδια ησυχία απο τα παιδιά μου??
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εσύ βρε κοριτσάκι μου σωστός ταλιμπαν ήσουν!
Υπέροχη ανάρτηση!!! Το πιο σημαντικό πράγμα στην εφηβεία των παιδιών μας είναι αυτό ακριβώς!! Να μην ξεχνάμε πως νιώθαμε και τι κάναμε εμείς στην εφηβεία μας! Με δυο ενήλικους γιους σήμερα, θα συμπληρώσω, πως από ένα σημείο και μετά ούτε που κατάλαβα πότε μεγάλωσαν!! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα και καλή εβδομάδα!!!
Βρε Κατερίνα αμάν παιδάκι μου! Πάντως γερή κράση οι γονείς σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη αλλά δεν ξέρω γιατί αλλά ο παραπάνω χαρακτήρας μου ταίριαξε χωρίς να γνωρίζω προσωπικά καμιά από τις δυό σας με αυτόν της Κατερίνας και απάντησα υποσυνείδητα, συγγνώμη κι από τις δύο!
ΔιαγραφήΤι να πω τώρα; Ούτε στο μυαλό μου να ήσουν! Τέτοιες σκέψεις με κρατάνε ξύπνια τις τελευταίες νύχτες και με κάνουν να εκτιμω περισσότερο τους γονείς μου και το κουράγιο που είχαν (μην ξεχνάμε και την υπομονή) να μας μεγαλώσουν! Και σκέφτομαι εγώ άραγε πώς θα τα καταφέρω; Πώς δε θα τρέχω σαν τρελή από πίσω τους κάθε φορά που βγαίνουν έξω; Πώς δε θα υστεριάζω κάθε φορά που αργούν (γιατί θα αργούν!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ τροφή για σκέψη μου έδωσες με αυτήν την ανάρτηση, θετικά πάντα!
Τρομάζω στην ιδέα, να περάσει τόσο επαναστατική εφηβεία η κόρη μου και να κάνει έστω τα μισά, από αυτά που έκανα εγώ...κάποια, άκρως επικίνδυνα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που προσπαθώ από τώρα, είναι να υπάρχει επικοινωνία ανάμεσά μας, αλήθεια, μοίρασμα,...-κάτι που μου έλειπε τα χρόνια εκείνα-.
Δε θ΄αντικαταστήσω ποτέ μια κολλητή, κι ούτε το έχω σκοπό, απλά θέλω να ξέρει πως η πόρτα μου θα είναι πάντα ανοιχτή...δε χρειάζεται καν να χτυπήσει!
Πολλά φιλιά Λιτσάκι, καλή εβδομάδα να έχουμε....!
Πόσο αληθινή η ανάρτησή σου, όταν οι ρόλοι αλλάζουν!!! Κι όταν μπαίνουμε στα παπούτσια που φορούσαν κάποτε οι άλλοι, κι ας μην ήτανε αρβύλες! Όλα θα πάνε καλά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήAaaaa, τέτοιο "σκατόπαιδο" ήσουν,χαχαχα!!!! Λιτσάκι μου λυπάμαι που θα στο πω αλλά έχω την εντύπωση ότι όσο και να μην τα ξεχάσεις αυτά, όταν έρθει εκείνη η ώρα που ο δικός σου ο γιος θα θέλει μην μιλάει σε κανέναν ή να κάνει τρέλες με τα μηχανάκια... ένα εγκεφαλικό μικρό θα το πάθεις. Εύχομαι όχι αλλά φαντάζομαι ότι αυτό που λένε... "ίδια η μάνα σου έγινες" δεν εννοεί μόνο στα κιλά,χιχι!!! Κάλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι τρυφερή και συγκινητική ανάρτηση... Με βρήκα σε αρκετά από τα λόγια σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας αυτήν την ανάρτηση, έχω μια γλύκα στο στόμα, ένα μειδίαμα στα χείλη, ένα βλέμμα πονηρό και μια ψυχή λυτρωτική. Την χρειαζόμουν. Όλες οι μαμάδες την χρειάζονταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, πόσο αλλιώτικα είναι όλα τωρα που τα βλέπουμε από την απέναντι όχθη, τώρα που οι ρόλοι άλλαξαν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μεγάλη μου μπαίνει στην εφηβεία με μια αντίδραση για τα πάντα και τα πραγματα προβλέπονται ζόρικα. Χθες μιλούσα με μια καθηγήτριά της και μου είπε μόνο αυτό: Θυμήσου τι έκανες εσύ...
Κουράγιο μαμάδες!
Αχ κατι τετοια εκανα και εγω εκει γυρω στην εφηβεια μου και τωρα που εχω γιο στην εφηβεια και τον αλλο να πλησιαζει προσπαθω να ειμαι ηρεμη και να τους καταλαβαινω οσο μπορω και παντα μ οση περισσοτερη συζητηση γινεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο όμορφη ανάρτηση βρε Λιτσάκι!Σαν να ήταν χθες τα θυμάμαι τα παιδικά και εφηβικά καμώματα κι ας πέρασαν 100 χρόνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύναμη εύχομαι σε όλες μας να αντέξουμε των παιδιών μας!Θα μας χρειαστεί!Καλημέρες!
Αχ αχ αχ! Τι αναμνήσεις ωραίες, γλυκές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο δίκιο έχεις και που τελικά τα καταλαβαίνεις όλα όταν γίνεις γονιός γιατί και αυτό το έλεγε η μητέρα μου αμα γίνεις μάνα θα με καταλάβεις ευχομαι να ρουφάμε τη κάθε στιγμή και να τη ζούμε αλλά έλα και που η καθημερινότητα μας δε μας αφήνει ...
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο xiotiko.blogspot.gr