Ένα ταξίδι απρόσμενο

Το τελευταίο ταξίδι που κάναμε με τον Ανδρέα, μόνοι μας εννοώ, ήταν τον Φεβρουάριο του 2009. Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το αξέχαστο εκείνο ταξίδι στη χιονισμένη Αυστρία και η αλήθεια είναι, ότι από τότε που γίναμε γονείς, τα πράγματα δεν είναι απλά. "Μωρέ τί μας λες;!" θα μου πείτε... χο χο Το έχουμε ζήσει όλοι λίγο-πολύ σωστά; Στην περίπτωσή μας μάλιστα, που οι παππουδογιαγιάδες ζούσαν πάντα μακριά μας, ήταν τα πράγματα ακόμη πιο σύνθετα. Για ταξίδι χωρίς παιδιά, ούτε λόγος!
Έτσι λοιπόν, όταν ο Ανδρέας με ρώτησε αν θέλω να πάω μαζί του σε ένα επαγγελματικό του ταξίδι, ξαφνιάστηκα. Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη ήταν ότι δεν γίνεται φυσικά, μα αμέσως μετά θυμήθηκα ότι οι γονείς μου ζουν πια στην Ελλάδα. 430 χλμ μακριά μεν, αλλά Ελλάδα. Εννοείται ότι ήρθαν δίχως δεύτερη σκέψη κι έτσι βρεθήκαμε - το ζεύγος - μετά από δέκα χρόνια μόνοι μας σε αεροπλάνο με προορισμό την Γερμανία. Ο Ανδρέας ήξερε καλά ότι, παρόλο που το ταξίδι ήταν για εκείνον επαγγελματικό, για εμένα θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον, αφενός γιατί αφορούσε τα Χριστούγεννα και αφετέρου, γιατί θα μαζεύα εικόνες και ιδέες για το Wood & Stone by Lts.

Αμέσως μετά την προσγείωση ταξιδέψαμε προς το Aalten της Ολλανδίας, εκεί όπου βρίσκεται η χριστουγεννιάτικη Έκθεση της Kaemingk. Το Showroom αυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου... Μου φάνηκαν όλα τόσο όμορφα, τόσο καλοφτιαγμένα, τόσο γουστόζικα και προσεγμένα, που ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτή ήταν η πραγματικότητα ή αν απλά ήμουν ενθουσιασμένη με το ταξίδι. Νομίζω και τα δύο. Στον χώρο ήταν στολισμένα τα πάντα! Οι οροφές, οι καρέκλες, τα τραπέζια, τα πάντα!

Ο κεντρικός χώρος, όπου μπορούσες να καθίσεις, να φας, να πιεις τον καφέ σου, να κρατήσεις σημειώσεις, να δουλέψεις στον υπολογιστή ή απλά να ξαποστάσεις, ήταν μοναδικός και στολισμένος με λαμπιόνια και πελώρια, συνθετικά άνθη. Ένα σκηνικό, που απ' ότι πληροφορήθηκα, αλλάζει κάθε χρόνο.

Όσο για τα θεματικά δωμάτια με τα στολίδια και τις τάσεις των Χριστουγέννων του 2019, ήταν μοναδικά! Αποφάσισα όμως να μην σας δείξω όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα τώρα, γιατί θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Όταν θα πλησιάζουν πάλι οι γιορτές κι ο ενθουσιασμός μας θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος, τότε νομίζω θα είναι η κατάλληλη στιγμή να μοιραστώ μαζί σας όλη αυτή την μαγεία που έζησα από κοντά. 

Ice Adventure

Red Velvet

Βράδυ πια φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκονταν στην Γερμανία, μόλις είκοσι χιλιόμετρα μακριά από την Έκθεση. Περνούσαμε καθημερινά τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών, δίχως καν να το αντιλαμβανόμαστε. Μόνο μια ταμπέλα μας υπενθύμιζε κάθε φορά σε ποια πλευρά βρισκόμασταν...

Ξέραμε ότι το ξενοδοχείο ήταν ένα παλιό κάστρο, αλλά μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσαμε να το διακρίνουμε. Ούτε την ομορφιά του κτηρίου, ούτε και της φύσης γύρω του. Στο εσωτερικό του κάστρου ενθουσιάστηκα με τα φυσικά άνθη και κλαδιά, με τα οποία ήταν στολισμένα όλα τα βάζα, αλλά και με την μεγάλη τζαμαρία στον χώρο της τραπεζαρίας του ξενοδοχείου, η οποία έβλεπε προς την πλευρά του δάσους. 

Η υπόλοιπη διακόσμηση ήταν κλασική, με χοντρές μοκέτες, βαριές κουρτίνες, με τεράστια κάδρα στους τοίχους και παλιά διακοσμητικά αντικείμενα, όπως αρμόζει γενικά σε ένα κάστρο.

Μόνο όταν ξημέρωσε η επόμενη ημέρα αντιλήφθηκα ότι διανυκτερεύαμε σε ένα πραγματικό παλάτι δίπλα στη λίμνη και με τον παράδεισο να απλώνεται γύρω του! Ένα παραμυθένιο παλάτι, χτισμένο από τον 12ο αιώνα και μετά, που καταστράφηκε το 1945 (το 70% του κτηρίου) και ξαναχτίστηκε με τα ίδια υλικά.

Parkhotel Wasserburg Anholt

Όταν μάλιστα τη δεύτερη μέρα της διαμονής μας χιόνισε, ήταν σαν να ζούσα τα Χριστούγεννα για δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα! Άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μας και η εικόνα που αντίκρισα ήταν μαγική. Δεν είχε ξημερώσει καλά-καλά ακόμη, αλλά όλα φεγγοβολούσαν από το κάτασπρο τοπίο, οι πάπιες βουτούσαν ευτυχισμένες στη λίμνη και δύο κυρίες στην απέναντι πλευρά έκαναν την πρωινή τους βόλτα.

Ο ελεύθερος χρόνος μας τα πρωινά ήταν ελάχιστος, δεν υπήρχε περιθώριο για βόλτες, ωστόσο ήταν αδύνατο ν' αντισταθώ σ΄αυτή την ομορφιά. Φάγαμε πολύ γρήγορα το πρωινό μας με θέα τη λίμνη και βγήκα έξω με το κινητό στο χέρι για αμέτρητα κλικ (εξού και η κακή ποιότητα των φωτογραφιών), ώστε να θυμηθώ και να κοιτάζω αργότερα, όσα δεν πρόλαβαν να χορτάσουν τα μάτια μου.

Το ταξίδι μας δεν κράτησε πολύ, περίπου τρεις ημέρες. Την τελευταία μέρα, κατέβηκα νωρίς για πρωινό. Είχε χιονίσει ακόμη περισσότερο και ήθελα να προλάβω να κάνω μια τελευταία βόλτα, μεγαλύτερη από την προηγούμενη.
Ο χώρος της τραπεζαρίας ήταν αρχικά άδειος, ήμουν μόνη και απολάμβανα όσο τίποτε την ηρεμία και τη θέα από την τζαμαρία! Ήπια τον αχνιστό καφέ μου και το υγιεινό σφηνάκι από γιαούρτι, μάνγκο, μέλι και κάτι ακόμη που δεν θυμάμαι πια και το οποίο μας προσέφεραν κάθε πρωί, μαζί με τον καφέ.

Όταν ξύπνησε και η υπόλοιπη ομάδα, βγήκαμε για την τελευταία βόλτα στο παγωμένο τοπίο. Ένας ντόπιος ταξιτζής μας είπε ότι στα μέρη τους χιονίζει μόνο πέντε ημέρες τον χρόνο και μάλιστα ελάχιστα. Άρα το γεγονός ότι όλα άσπρισαν την περίοδο που ήμασταν κι εμείς εκεί, ήταν πραγματική τύχη!

 

Η τζαμαρία του ξενοδοχείου

Κάναμε τον γύρο του κάστρου, βγήκαμε φωτογραφίες μέσα κι έξω από το πελώριο και υπέροχο σιδερένιο κλουβί, αυτοφωτογραφηθήκαμε ("σέλφι" ντε), είδαμε τους βασιλικούς κήπους και παίξαμε με τον λαβύρινθο (γιατί κάθε παλάτι που σέβεται τον εαυτό του έχει λαβύρινθο χο χο). Κι επειδή σίγουρα θα αναρωτιέστε... σας λέω λοιπόν ότι ναι, μπήκαμε στον λαβύρινθο κι αυτό που στην αρχή ξεκίνησε ως απλό παιχνίδι, στο τέλος αποδείχτηκε κανονικός μπελάς, γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε την έξοδο με τίποτα. Σε κάθε στροφή που πέρναμε, πέφταμε επάνω σε έναν καλοκουρεμένο, πελώριο θάμνο κι αν δεν είχε χιονίσει (ώστε να ακολουθήσουμε τα ίχνη μας), θα είχαμε κοκκαλώσει από το κρύο μέσα στον λαβύρινθο, πλάι στους θάμνους.

Η παγωμένη λίμνη

Το πανέμορφο κλουβί

Οι βασιλικοί κήποι

Ο λαβύρινθος

Η σέλφι που λέγαμε...

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, μια μοναδική εμπειρία και μια ευκαιρία για ξεκούραση. Όχι σωματική ξεκούραση φυσικά, μιας και το πρόγραμμα ήταν πολύ φορτωμένο, αλλά κυρίως πνευματική. Είχα ανάγκη να ξεφύγω λίγο από το σπίτι και τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Μα όσο κι αν μου έλεγαν όλοι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω, όσο κι αν εμπιστεύομαι τους γονείς μου, όσο κι αν ήμουν βέβαιη ότι όλοι είναι μια χαρά και θα τα καταφέρουν πολύ καλά χωρίς εμένα, τόσο στο μυαλό μου στριφογύριζε συνεχώς το πρόγραμμα των παιδιών, τα μαθήματά τους, οι δραστηριότητες και όλα τα υπόλοιπα... Και αυτό γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια, μία φορά μόνο έχω λείψει τόσο, αλλά ποτέ δεν έχω απομακρυνθεί τόσο πολύ και μάλιστα κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς!
Όμως για όλα υπάρχει πρώτη φορά και όλα συνηθίζονται, γι αυτό ελπίζω πραγματικά να ξαναταξιδέψουμε, να μπορέσουμε να επιστρέψουμε κάποια στιγμή σε αυτό το παραμυθένιο κάστρο, κάποια άνοιξη ίσως, ώστε να δούμε το πάρκο καταπράσινο και τους βασιλικούς κήπους ολάνθιστους!

Όσο για την Έκθεση, έχω να σας πω ότι στον κάτω όροφο υπήρχε και μια δεύτερη Έκθεση με τα ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά εκθέματα! Υποθέτω ότι φαντάζεστε την ταραχή μου μόλις τα αντίκρισα όλα... Από ενθουσιασμό βέβαια! Όμως αυτά θα τα πούμε σε ξεχωριστή ανάρτηση!

Καλημέρα σε όλους και καλή, καλή, καλή Χαρασκευή!

Litsa