Εδώ ξανά

Έφτασε ένα μήνυμα πριν λίγες μέρες κάτω από την τελευταία μου ανάρτηση: "Γιατί δεν γράφεις πια; Μας λείπουν οι αναρτήσεις σου πολύ". Μέτρησα τους μήνες που έχω να γράψω και μου βγήκαν πέντε... Πέντε μήνες δίχως μια λέξη, ένα "γεια", μια φωτογραφία, κάτι... Αλήθεια είναι πολλοί! 
Ο λόγος που χάθηκα είναι γιατί δεν είχα κάτι ουσιαστικό να μοιραστώ και καλώς ή κακώς, όταν δεν έχω κάτι να πω, δεν γράφω. Επιπλέον έλειπε και η όρεξη για οποιαδήποτε κατασκευή ή διακοσμητική ιδέα, με αποτέλεσμα το σπίτι μας να είναι σε κάποιες γωνιές διακοσμημένο με τα ανοιξιάτικα ακόμη. Τα καλοκαιρινά δε βγήκαν φέτος από τα ντουλάπια, ούτε ένα τόσο δα κοχύλι... Ακόμη και οι συνταγές είναι συνεχώς οι ίδιες. Τίποτα καινούριο που να αξίζει μάλιστα να καταγραφεί και στο blog. Το μόνο που φτιάχνω στο τσακίρ κέφι είναι ένα κέικ, άντε και ρυζόγαλο.

Το καλοκαίρι μας δεν ήταν όπως το περιμέναμε. Χρειάστηκε να αναβάλουμε το ταξίδι μας στην Κρήτη και ευτυχώς που οι γονείς μου ήταν Κατερίνη, οπότε μπορέσαμε να περάσουμε το καλοκαίρι όλοι μαζί, έστω για κάποιες μόνο μέρες, αφού οι ημέρες της άδειας είναι πάντα περιορισμένες για όλους. Κι όσο κι αν χάρηκα φέτος που οι γονείς μου ήταν στο πατρικό μας μόνιμα πια, δε διασκέδασα καθόλου τις ημέρες που το πατρικό μου ανακαινιζόταν. Μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο μαστόρια μπαινόβγαιναν, τοίχοι γκρεμίζονταν κι άλλοι χτίζονταν, πλακάκια και πατώματα ξηλώνονταν για να μπουν στη θέση τους καινούρια κι εμείς εκεί μέσα στο χάος, τη σκόνη, τη βρωμιά, τις μπογιές, τα μπάζα και τις κούτες σε ένα σπίτι κυριολεκτικά θερινό! Η κούραση, τα νεύρα και η θερμοκρασία είχαν χτυπήσει κόκκινο.

Όμως εδώ δεν θα σας δείξω εικόνες κούρασης, ιδρώτα, τρέλας και απόγνωσης. Προτιμώ τις όμορφες εικόνες, όχι γα να παραμυθιαστούμε όλοι μαζί ή γιατί βλέπω πάντα τα πράγματα θετικά (ας γελάσω), όχι φυσικά! Μα γιατί είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να απολαύσω έστω κι αυτά κι ας μην καταφέραμε φέτος να κάνουμε πολλά, ούτε να μαζέψουμε ένα μικρό κομπόδεμα, ώστε να δραπετεύσουμε έστω για δυο μέρες. 

Μαζευτήκαμε λοιπόν στην Κατερίνη και απολαύσαμε ο ένας τον άλλον με ό,τι αυτό συνεπάγεται... δηλαδή με  πλούσια πρωινά στο μπαλκόνι και σπιτικά γλυκά, με μαμαδίστικες γεύσεις που είχα πολύ-πολύ καιρό να γευτώ, με γέλια και αστεία και τις φωνές των αγοριών που βρέθηκαν με τα ξαδέρφια τους και ξεσήκωσαν τη γειτονιά για μέρες...

Στήσαμε μια μικρή γιορτή για τα γενέθλια του ανιψιού μου, ένα μικρό πανηγυράκι με γεύσεις που αγαπούν τα παιδιά και πήγαμε βόλτα στις πηγές του Ολύμπου για πικ νικ και βουτιές σε νερά σμαραγδένια.

Οι κρυμμένες πηγές μέσα στο κατάφυτο βουνό, είναι τόσο αναζωογονητικά παγωμένες, που ξυπνούν κάθε σου κύτταρο.

Κάναμε μια ημερήσια εξόρμηση στην Χαλκιδική κι εκεί σταθήκαμε τυχεροί, αφού καταφέραμε να νοικιάσουμε μια βάρκα, ώστε να κάνουμε τον γύρο της Αμμουλιανής.

Για τα παιδιά ήταν η απόλυτη διασκέδαση. Όλη μέρα στη θάλασσα, σαν μικροί θαλασσοπόροι, πιάνοντας που και που το τιμόνι της μικρής βάρκας και κάνοντας βουτιές στα μαγικά νερά της Αμμουλιανής. Από τις καλύτερες στιγμές του φετινού καλοκαιριού!

Μα το καλοκαίρι τελείωσε - πιο γρήγορα θαρρείς - κι επιστρέψαμε όπως όλοι στη βάση μας. Τα σχολεία άνοιξαν εδώ κι έναν μήνα πια κι εμείς έχουμε δύο παιδιά πλέον στο Δημοτικό... Μεγάλωσε και ο μικρός μας Ορφέας, οπότε οι υποχρεώσεις, τα μαθήματα και οι δραστηριότητες όλο και αυξάνονται. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο ελεύθερος χρόνος όλο και περιορίζεται...

Είμαι όμως αισιόδοξη ότι θα καταφέρουμε να περάσουμε άλλη μια δημιουργική χρονιά μαζί! Μπορεί το Καλοκαίρι του '17 να τελείωσε, μα το Φθινόπωρο βρίσκεται εδώ και τα Χριστούγεννα δεν είναι μακριά, οπότε οι πιο δημιουργικές περίοδοι τώρα ξεκινούν!

Σας ευχαριστώ για κάθε σκέψη και θετικό σχόλιο. Σας ευχαριστώ που μου θυμίζετε ότι είναι καιρός να γράψω! Ευχαριστώ την φίλη που με το ανώνυμο μήνυμά της με ξύπνησε από το λήθαργο! Και σας ευχαριστώ κυρίως που, αν και δεν ήμουν συνεπής τον τελευταίο χρόνο, εσείς είστε ακόμη εδώ!

Σας αφήνω φίλοι αγαπημένοι μέχρι την επόμενη ανάρτηση, που θα είναι σίγουρα φθινοπωρινή! 

Litsa