Θυμάμαι καλά την πρώτη φορά που προσπάθησα να ισορροπήσω επάνω σε πέδιλα του σκι. Ήταν στο χιονοδρομικό του Μετσόβου και ενώ έκανα σκι (που λέει ο λόγος) για μία ώρα, μου φάνηκε σαν ένα γεμάτο εξάωρο λόγω της υπερπροσπάθειας... Ακόμη καλύτερα όμως θυμάμαι τη δεύτερη φορά που δοκίμασα να κάνω σκι. Ήταν πριν 8 χρόνια στο St. Anton της Αυστρίας. Ναι ναι στις αυστριακές Άλπεις, μιλάμε για θράσος!
Φτάσαμε Φεβρουάριο μήνα στο γραφικό και πανέμορφο μέρος μια παρέα τεσσάρων ατόμων, εμείς και οι κουμπάροι μας, οπού από τα τέσσερα άτομα σκι γνώριζε μόνο το ένα, ο Ανδρέας...
Το χιόνι πολύ, η ομορφιά απερίγραπτη, ο κόσμος μπόλικος και ο ενθουσιασμός μεγάλος. Νομίζω ότι ακόμη με θυμούνται εκεί στο St. Anton. Σίγουρα θα διηγούνται τις ιστορίες μιας τρελής Ελληνίδας, που σάρωσε τις πίστες του χιονοδρομικού... Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε φουλ εξοπλισμένοι κι όσοι μας έβλεπαν σίγουρα θα ήταν πεπεισμένοι ότι είμαστε δεινοί σκιέρ!
Ήθελα να έχω ένα βιντεάκι από τη στιγμή που προσπαθούσα με δυσκολία (δηλαδή μπουσουλώντας) να ανέβω στον μικρό παιδικό διάδρομο, που μας μετέφερε με τα σκι λίγα μέτρα πιο πάνω, με τα παιδάκια να με περιγελούν χαχανίζοντας... Άτιμα πιτσιρίκια, ένιωθα τόσο γελοία όταν περνούσα κάτω από το τεράστιο μανιτάρι! Δυστυχώς όμως οι φωτογραφίες που έχω από εκείνη την εμπειρία είναι ελάχιστες, αφού μου ήταν αδύνατο να κουβαλάω και φωτογραφική..., εδώ με δυσκολία κουβαλούσα τον εαυτό μου!
Με τεράστια νοσταλγία βέβαια θυμάμαι τις στιγμές που χαλαρώναμε στο σαλέ, με τα τζάκια να καίνε και το χιόνι να πέφτει έξω με μανία, όσο εμείς με τεράστιες κούπες στο χέρι, απολαμβάναμε τις αχνιστές μας σούπες, αποκαμωμένοι από το χειμερινό άθλημα... Αυτό που περιμέναμε σε όλο το ταξίδι, ήταν η ημέρα όπου θα κάναμε νυχτερινό έλκηθρο. Μια διαδρομή 4,5 χιλιομέτρων μέσα στο δάσος, νύχτα, με αναμμένες δάδες, απόλυτα διασκεδαστική. Το περιμέναμε πώς και πώς, μα δυστυχώς η χιονοθύελλα και οι δύσκολες καιρικές συνθήκες δεν μας επέτρεψαν να ζήσουμε αυτή την εμπειρία. Έτσι μείναμε με την όρεξη και η αλήθεια είναι ότι η απογοήτευσή μας ήταν μεγάλη...
Και κάπως έτσι άφησα το στίγμα μου στο χιονοδρομικό του Saint Anton. Τελικά φαίνεται πως δεν με σηκώνει το βουνό κι αν έχετε διαβάσει την ανάρτηση του Ολύμπου, καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ!
Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αφορμή την τελευταία μας βόλτα στο χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου, το οποίο επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά. Λίγο πριν επιστρέψουν τα παιδιά στα θρανία κι εμείς στη ρουτίνα μας, εκμεταλλευτήκαμε το πρώτο χιόνι που έπεσε. Οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί και το τοπίο ονειρεμένο. Όλα ντυμένα στα λευκά, έμοιαζαν βγαλμένα από παραμύθι..
Ο κόσμος ήταν αρκετός, αλλά όχι τόσος ώστε να μην μπορούμε άνετα να κάνουμε τις τρέλες μας.
Ο Φαίδωνας δεν έχασε χρόνο, άρπαξε το έλκηθρο και κατηφόρισε τις πλαγιές ξανά και ξανά, ακούραστος σχεδόν!
Όταν άρχισε ο ήλιος να χάνεται και τα σύννεφα να πυκνώνουν, ήταν πια ώρα να επιστρέψουμε στη βάση μας. Τα αγόρια έκαναν μια τελευταία κατάβαση με το έλκηθρο στην άδεια πίστα και οι μπαταρίες μας είχαν φορτίσει πλήρως για την εβδομάδα που ακολούθησε.
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
Φτάσαμε Φεβρουάριο μήνα στο γραφικό και πανέμορφο μέρος μια παρέα τεσσάρων ατόμων, εμείς και οι κουμπάροι μας, οπού από τα τέσσερα άτομα σκι γνώριζε μόνο το ένα, ο Ανδρέας...
Το χιόνι πολύ, η ομορφιά απερίγραπτη, ο κόσμος μπόλικος και ο ενθουσιασμός μεγάλος. Νομίζω ότι ακόμη με θυμούνται εκεί στο St. Anton. Σίγουρα θα διηγούνται τις ιστορίες μιας τρελής Ελληνίδας, που σάρωσε τις πίστες του χιονοδρομικού... Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε φουλ εξοπλισμένοι κι όσοι μας έβλεπαν σίγουρα θα ήταν πεπεισμένοι ότι είμαστε δεινοί σκιέρ!
Τα όσα ακολούθησαν νομίζω μπορεί κανείς να τα φανταστεί... Έπεσα, κουτρουβάλησα, έψαχνα τα κομμάτια μου, καρφώθηκα με το κεφάλι στο χιόνι, έφαγα το χιόνι, εξαντλήθηκα, έγινα χαλκομανία επάνω σε κορμούς δέντρων, σταμάτησε εξαιτίας μου ένα ολόκληρο λιφτ, γιατί έπεσα επάνω του ουρλιάζοντας και μη μπορώντας να σταματήσω, παρέσυρα αθώους σκιερ, οι οποίοι έπειτα με "στόλισαν" σε άπταιστα αυστριακά, ενώ εγώ έκανα ότι δεν καταλαβαίνω και ήμουν γενικότερα η μασκότ του χιονοδρομικού για εκείνη τη χρονιά. Νομίζω ότι έκανα πολλούς ανθρώπους έξαλλους κι άλλους τόσους να διασκεδάσουν μαζί μου.
 |
| Παιδικός διάδρομος |
 |
| Θέα από τον εναέριο αναβατήρα |
Με τεράστια νοσταλγία βέβαια θυμάμαι τις στιγμές που χαλαρώναμε στο σαλέ, με τα τζάκια να καίνε και το χιόνι να πέφτει έξω με μανία, όσο εμείς με τεράστιες κούπες στο χέρι, απολαμβάναμε τις αχνιστές μας σούπες, αποκαμωμένοι από το χειμερινό άθλημα... Αυτό που περιμέναμε σε όλο το ταξίδι, ήταν η ημέρα όπου θα κάναμε νυχτερινό έλκηθρο. Μια διαδρομή 4,5 χιλιομέτρων μέσα στο δάσος, νύχτα, με αναμμένες δάδες, απόλυτα διασκεδαστική. Το περιμέναμε πώς και πώς, μα δυστυχώς η χιονοθύελλα και οι δύσκολες καιρικές συνθήκες δεν μας επέτρεψαν να ζήσουμε αυτή την εμπειρία. Έτσι μείναμε με την όρεξη και η αλήθεια είναι ότι η απογοήτευσή μας ήταν μεγάλη...
Και κάπως έτσι άφησα το στίγμα μου στο χιονοδρομικό του Saint Anton. Τελικά φαίνεται πως δεν με σηκώνει το βουνό κι αν έχετε διαβάσει την ανάρτηση του Ολύμπου, καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ!
Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αφορμή την τελευταία μας βόλτα στο χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου, το οποίο επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά. Λίγο πριν επιστρέψουν τα παιδιά στα θρανία κι εμείς στη ρουτίνα μας, εκμεταλλευτήκαμε το πρώτο χιόνι που έπεσε. Οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί και το τοπίο ονειρεμένο. Όλα ντυμένα στα λευκά, έμοιαζαν βγαλμένα από παραμύθι..
Ο κόσμος ήταν αρκετός, αλλά όχι τόσος ώστε να μην μπορούμε άνετα να κάνουμε τις τρέλες μας.
Ο Φαίδωνας δεν έχασε χρόνο, άρπαξε το έλκηθρο και κατηφόρισε τις πλαγιές ξανά και ξανά, ακούραστος σχεδόν!
Ο καιρός ήταν ιδανικός, η θερμοκρασία κατάλληλη, το χιόνι στεγνό και η χαρά των παιδιών τεράστια. Ο Φαίδωνας επιτέλους δοκίμασε για πρώτη φορά να κάνει σκι κι εγώ έμεινα να τον θαυμάζω. Είναι απίστευτο πόσο πιο εύκολα μπορούν τα παιδιά να ισορροπήσουν επάνω στα πέδιλα, δίχως να έχουν την αίσθηση του φόβου. Ακόμη και οι τούμπες τους είναι τόσο μαλακές και καλλιτεχνικές, που καθώς τον κοίταζα σκεφτόμουν ότι εγώ θα είχα σπάσει και τα 206 οστά του σκελετού μου! Το χειρότερο είναι ότι την ώρα που τον κοίταζα, μου δημιουργήθηκε ξανά η ανάγκη να δοκιμάσω κι εγώ, αλλά το άφησα για την επόμενη φορά. Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει έτσι; Θέλω να αφήσω το στίγμα μου και στα χιονοδρομικά της Ελλάδος!
Όταν άρχισε ο ήλιος να χάνεται και τα σύννεφα να πυκνώνουν, ήταν πια ώρα να επιστρέψουμε στη βάση μας. Τα αγόρια έκαναν μια τελευταία κατάβαση με το έλκηθρο στην άδεια πίστα και οι μπαταρίες μας είχαν φορτίσει πλήρως για την εβδομάδα που ακολούθησε.
Τώρα άρχισαν πάλι να ξεφορτίζονται, για την ακρίβεια οι δικές μου κάνουν και το γνωστό προειδοποιητικό ήχο "μπιπ μπιπ", οπότε χαίρομαι που έφτασε το Σαββατοκύριακο!
Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι! Έφτασε η Παρασκευή και η εβδομάδα της ρουτίνας ρουτίνας και της επανένταξης πέρασε, φίου! Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους μας και... καλή φόρτιση!
Litsa
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
Καλημέρα Λίτσα μου καλή χρονιά να σου ευχηθώ με υγεία κ αγάπη!!! Ένα θα σου πω...περιμένω υπομονετικά τη σειρα μου στο ΙΚΑ διαβάζοντας σε...γέλασα τόσο πολύ με τα γραφόμενα σου...αχαχαχα τέλειες φωτογραφίες!!! Φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί απίθανος χιονάνθρωπος! Τί απίθανη εκδρομή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου είχε ξεφύγει η προηγούμενη φορά που είχατε πάει στο Μαίναλο και βλέποντας την ημερομήνα ανάρτησης κατάλαβα το γιατί. Τί κρίμα όμως, διότι θα είχαμε προετοιμαστεί λίγο φέτος.
Το σκι μου φαίνεται υπερβολικά δύσκολο, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Μια φορά έχω προσπαθήσει στην Αμερική και πρέπει να γέλασε όλο το χιονοδρομικό μαζί μου...
Από τότε μόνο έλκυθρα μαζί με τα μωρά :)
Τι γέλιο έριξα με τα κατορθώματά σου δε λέγεται! Μου θύμησες κάτι δικές μου ιστορίες στα χιόνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε θαυμαζω για το θαρρος σου να δοκιμασεις παντως!!!!...δεν εχω κανει ποτε σκι αλλα θελω να το τολμησω καποια στιγμη...περιοριζομαι στο ελκηθρακι!καλο σβ να εχετε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, δεν έχω κάνει ποτέ σκι και το πόσο θέλω δεν λέγεται! Τι όμορφες οι εικόνες σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή