Πριν μήνες κατευθυνόμασταν με το αμάξι κάπου, ούτε καν θυμάμαι πού. Δεν έχει σημασία άλλωστε. Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα έλεγαν τα δικά τους γελώντας κι εμείς μπροστά μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Λίγα θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή, μέχρι που από το ραδιόφωνο ακούστηκε αυτό το τραγούδι. "Τι ωραίο τραγούδι" είπα ανέμελα και έμεινα ν' απολαμβάνω τη μελωδία του, που πάντα με γοήτευε. Δεν θυμάμαι ποια ήταν ακριβώς τα λόγια του Ανδρέα, δεν θυμάμαι με ποια σειρά τα είπε, θυμάμαι μόνο να λέει "Να! Αυτό! Άκου τι λέει. Αυτό το τραγούδι σου αφιερώνω, όπως ακριβώς τα λέει. Τη βλέπω τη λάμψη στα μάτια σου, εσύ όμως... γιατί δεν τη βλέπεις πια;". Έμεινα να τον κοιτάζω έκπληκτη και μαγκωμένη. Παρόλο που το αναλύσαμε το θέμα και παρόλο που για μέρες μετά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, τελικά παραδέχτηκα σε εμένα την ίδια ότι δεν υπήρχε καμία υπερβολή στη διαπίστωσή του...
Πότε άρχισα να πιστεύω όλο και λιγότερο στον εαυτό μου; Πότε έπαψα να είμαι η προτεραιότητά μου; Πότε άρχισα ν' αποτραβιέμαι και να παραιτούμαι λίγο-λίγο από καθετί που μου χάριζε χαρά; Πότε άρχισα να γεμίζω το κενό με φαγητό; Πότε άρχισα να ξυπνάω μες στη νύχτα από το άγχος; Πότε σταμάτησα να γυμνάζομαι; Πότε άρχισαν να μικραίνουν τα όνειρά μου; Πότε...; Καιρό τώρα! Κι ήταν το τραγούδι αυτό η αφορμή να το συνειδητοποιήσω κι ο Ανδρέας η αιτία, ώστε ν' αρχίσω να ψάχνω το γιατί και το πώς. Και συνήθως μετά τη συνειδητοποίηση, γίνεται κάτι μαγικό! Σαν ένα χέρι να σε ακουμπά ελαφρά στον ώμο βοηθώντας σε να βγεις από το λήθαργο. Ένα τέτοιο "χέρι" με τράβηξε κι εμένα και με οδήγησε στην Νικόλ.
Η Νικόλ... Από τη στιγμή που άκουσα τ' όνομά της σκέφτηκα ότι δεν βρέθηκε τυχαία στο διάβα μου.
Ένας άνθρωπος χρωματιστός στα μάτια μου, παρόλο που εκείνη αγαπά τη μονοχρωμία. Πάντα χαμογελαστή, με παιχνιδιάρικη διάθεση και κόκκινα χείλη, με υποδεχόταν με μια σφιχτή αγκαλιά στο χώρο της. Πάντα αισιόδοξη, όπως αρμόζει άλλωστε σε έναν Life Coach, έκανε τη δουλειά της με απεριόριστο κέφι και ενθουσιασμό.
Καλωσόρισε την ομάδα μας, μια μικρή ομάδα γυναικών, στο χώρο της. Ένας χώρος δίχως εντάσεις, με λείες και λευκές επιφάνειες, που αποπνέει ηρεμία και γαλήνη.
Ο καφές, μυρωδάτος και δυνατός, ήταν πάντα έτοιμος στην καφετιέρα και το νερό βρασμένο για εκείνους που προτιμούσαν το τσάι. Κι όταν οι κούπες γέμιζαν με τα ζεστά ροφήματα, εμφάνιζε η Νικόλ τα σοκολατάκια και μας έπειθε, ότι οι θερμίδες που καταναλώνονται δίχως ενοχές, δεν πιάνουν τόπο, αλλά μετατρέπονται αμέσως σε ενέργεια!
Κι έπειτα καθόμασταν στις θέσεις μας και η συζήτηση έπαιρνε φωτιά. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις έμαθα πολλά και ανακάλυψα άλλα τόσα. Ήρθα αντιμέτωπη με τις αξίες μου, έβαλα σε σειρά τις ανάγκες μου, έμαθα να κάνω υπομονή, γιατί στη ζωή δεν είναι όλα sprint κι ας μου αρέσει η ταχύτητα. Ίσως γι αυτό ήμουν πάντα καλή στο sprint και όχι στο μαραθώνιο. Μα στη ζωή οι περισσότερες διαδρομές είναι μακριές και θέλουν επιμονή και σταθερότητα. "Small steps" άκουγα την Νικόλ να επαναλαμβάνει συνεχώς. "Ένα βήμα τη φορά" μας έλεγε, καθώς άκουγε προσεκτικά τις ιστορίες μας, πρόθυμη πάντα να μας δώσει εναλλακτικές λύσεις. Κι η πιο αγαπημένη μου έκφραση ήταν "οι συναισθηματικές λιγούρες", τις οποίες καθεμία από εμάς ικανοποιούσε με το δικό της λανθασμένο τρόπο.
Μα όλα αυτά ήταν πια καιρός ν' αλλάξουν!
Επέστρεφα σπίτι με το νέο πακέτο ασκήσεων και ήμουν ενθουσιασμένη! Δεν έβλεπα την ώρα ν' ασχοληθώ και να μελετήσω τις ασκήσεις μου, ν' αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι καινούριο.
Κι έπειτα άρχισα να ανυπομονώ για κάθε νέο μάθημα. Ξεκινούσα με κέφι από το σπίτι κι ένιωθα την ανάγκη να ξαναβρεθώ με την ομάδα μου, να μάθω νέα τους και να μπούμε στο νέο κύκλο ασκήσεων και ανακαλύψεων. Με τον καιρό και αφού είχαμε πια γνωριστεί καλά, το μοίρασμα αυτό άρχισε να γίνεται απόλυτα διασκεδαστικό και επεκτάθηκε σε δώρα μικρά και μεγάλα. Κάθε τόσο κουβαλούσαμε κάτι η μία για την άλλη, μικρά δώρα, που όμως στόλιζαν τα πρόσωπά μας με τεράστια χαμόγελα!
Το τελευταίο μας μάθημα που ήταν παραμονή του Αγ. Βαλεντίνου, το γιορτάσαμε με γλειφιτζούρια σαν τα κοριτσόπουλα, δίνοντας υπόσχεση ότι θα βρεθούμε σύντομα πάλι από κοντά.
Και κάπως μπήκε στη ζωή μου η εμπειρία του Life Coaching, η οποία προκάλεσε και προκαλεί μικρές μα ανέλπιστες αλλαγές. Έτσι ξαφνικά απέκτησα τρεις νέες καρδιακές φίλες σε μια πόλη που ακόμα παλεύω να προσαρμοστώ. Έτσι ξαφνικά αφέθηκα να με βοηθήσουν άνθρωποι, τους οποίους δεν γνώριζα πριν λίγο καιρό κι εκείνοι αφέθηκαν σ' εμένα. Έτσι αναπάντεχα, σαν βότσαλο που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά μου, η Νικόλ μου έδειξε ξανά το μονοπάτι.
Το Inspired For Life μοιάζει για μένα σαν ένα άφτιαχτο παζλ με τα διάφορα κομμάτια της ζωής σου να είναι απλωμένα ανάποδα. Πώς λοιπόν θα βρεις πού έχει το καθένα τη θέση του; Πρέπει να κάνεις τον κόπο να τ' αναποδογυρίσεις και σε αυτό σε βοηθά το Life Coaching, όταν εσύ μπλοκάρεις. Όχι, δεν είναι ψυχολογία, είναι απλά ένας τρόπος να δεις ξεκάθαρα αυτά τα οποία καιρό τώρα αγνοούσες ή απλά προσπερνούσες. Κι έτσι ένα-ένα τα κομμάτια μπαίνουν στη θέση τους, συνθέτοντας μια εικόνα υπέροχη και ολοκληρωμένη. Το παζλ της ζωής σου!
Γι αυτό αποφάσισα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Γιατί δεν είναι κακό να νιώθεις στα χαμένα, δεν είναι κακό να κάνεις λάθη, δεν είναι κακό να νιώθεις απογοήτευση και κούραση, δεν είναι κακό να νιώθεις πως είσαι στον πάτο. Να θυμάσαι μόνο ότι δεν είσαι μόνος, γι αυτό κοίτα ψηλά κι αφέσου στο χέρι που βρέθηκε μπροστά σου να σε τραβήξει έξω από τη λούμπα και να σου δείξει ξανά το δρόμο. Γιατί μπορεί να είναι σειρά μου τώρα, να είμαι το "χέρι" που θα τραβήξει έστω κι έναν από εσάς και θα τον οδηγήσει στην Νικόλ.
Όποιος θέλει μπορεί να την γνωρίσει καλύτερα μέσα από τη σελίδα της ή να επικοινωνήσει μαζί της μέσω facebook. Αρχές Μαρτίου ξεκινά ένας νέος κύκλος συναντήσεων και ζηλεύω ήδη όσους θα είναι μαζί της σε αυτό το ξεχωριστό ταξίδι. Όποιος ενδιαφέρεται θα βρει περισσότερες πληροφορίες εδώ (κλικ). Αν πάλι είσαι έτοιμη για οποιαδήποτε αλλαγή, αλλά δεν ζεις στην Αθήνα απευθύνσου στην Νικόλ, γιατί ετοιμάζει τέλος του Μάρτη ένα online coaching.
Ειλικρινά, αν μπορείς κάνε αυτό το δώρο στον εαυτό σου, το αξίζεις!
Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι! Η Άνοιξη πλησιάζει, γεγονός που ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη διάθεσή μου!
Σας εύχομαι μια υπέροχη εβδομάδα με δύναμη μα και κουράγιο, ώστε ν' αλλάξετε όσα σας κούρασαν!
Πότε άρχισα να πιστεύω όλο και λιγότερο στον εαυτό μου; Πότε έπαψα να είμαι η προτεραιότητά μου; Πότε άρχισα ν' αποτραβιέμαι και να παραιτούμαι λίγο-λίγο από καθετί που μου χάριζε χαρά; Πότε άρχισα να γεμίζω το κενό με φαγητό; Πότε άρχισα να ξυπνάω μες στη νύχτα από το άγχος; Πότε σταμάτησα να γυμνάζομαι; Πότε άρχισαν να μικραίνουν τα όνειρά μου; Πότε...; Καιρό τώρα! Κι ήταν το τραγούδι αυτό η αφορμή να το συνειδητοποιήσω κι ο Ανδρέας η αιτία, ώστε ν' αρχίσω να ψάχνω το γιατί και το πώς. Και συνήθως μετά τη συνειδητοποίηση, γίνεται κάτι μαγικό! Σαν ένα χέρι να σε ακουμπά ελαφρά στον ώμο βοηθώντας σε να βγεις από το λήθαργο. Ένα τέτοιο "χέρι" με τράβηξε κι εμένα και με οδήγησε στην Νικόλ.
Η Νικόλ... Από τη στιγμή που άκουσα τ' όνομά της σκέφτηκα ότι δεν βρέθηκε τυχαία στο διάβα μου.
Ένας άνθρωπος χρωματιστός στα μάτια μου, παρόλο που εκείνη αγαπά τη μονοχρωμία. Πάντα χαμογελαστή, με παιχνιδιάρικη διάθεση και κόκκινα χείλη, με υποδεχόταν με μια σφιχτή αγκαλιά στο χώρο της. Πάντα αισιόδοξη, όπως αρμόζει άλλωστε σε έναν Life Coach, έκανε τη δουλειά της με απεριόριστο κέφι και ενθουσιασμό.
Καλωσόρισε την ομάδα μας, μια μικρή ομάδα γυναικών, στο χώρο της. Ένας χώρος δίχως εντάσεις, με λείες και λευκές επιφάνειες, που αποπνέει ηρεμία και γαλήνη.
Ο καφές, μυρωδάτος και δυνατός, ήταν πάντα έτοιμος στην καφετιέρα και το νερό βρασμένο για εκείνους που προτιμούσαν το τσάι. Κι όταν οι κούπες γέμιζαν με τα ζεστά ροφήματα, εμφάνιζε η Νικόλ τα σοκολατάκια και μας έπειθε, ότι οι θερμίδες που καταναλώνονται δίχως ενοχές, δεν πιάνουν τόπο, αλλά μετατρέπονται αμέσως σε ενέργεια!
Κι έπειτα καθόμασταν στις θέσεις μας και η συζήτηση έπαιρνε φωτιά. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις έμαθα πολλά και ανακάλυψα άλλα τόσα. Ήρθα αντιμέτωπη με τις αξίες μου, έβαλα σε σειρά τις ανάγκες μου, έμαθα να κάνω υπομονή, γιατί στη ζωή δεν είναι όλα sprint κι ας μου αρέσει η ταχύτητα. Ίσως γι αυτό ήμουν πάντα καλή στο sprint και όχι στο μαραθώνιο. Μα στη ζωή οι περισσότερες διαδρομές είναι μακριές και θέλουν επιμονή και σταθερότητα. "Small steps" άκουγα την Νικόλ να επαναλαμβάνει συνεχώς. "Ένα βήμα τη φορά" μας έλεγε, καθώς άκουγε προσεκτικά τις ιστορίες μας, πρόθυμη πάντα να μας δώσει εναλλακτικές λύσεις. Κι η πιο αγαπημένη μου έκφραση ήταν "οι συναισθηματικές λιγούρες", τις οποίες καθεμία από εμάς ικανοποιούσε με το δικό της λανθασμένο τρόπο.
Μα όλα αυτά ήταν πια καιρός ν' αλλάξουν!
Επέστρεφα σπίτι με το νέο πακέτο ασκήσεων και ήμουν ενθουσιασμένη! Δεν έβλεπα την ώρα ν' ασχοληθώ και να μελετήσω τις ασκήσεις μου, ν' αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι καινούριο.
Κι έπειτα άρχισα να ανυπομονώ για κάθε νέο μάθημα. Ξεκινούσα με κέφι από το σπίτι κι ένιωθα την ανάγκη να ξαναβρεθώ με την ομάδα μου, να μάθω νέα τους και να μπούμε στο νέο κύκλο ασκήσεων και ανακαλύψεων. Με τον καιρό και αφού είχαμε πια γνωριστεί καλά, το μοίρασμα αυτό άρχισε να γίνεται απόλυτα διασκεδαστικό και επεκτάθηκε σε δώρα μικρά και μεγάλα. Κάθε τόσο κουβαλούσαμε κάτι η μία για την άλλη, μικρά δώρα, που όμως στόλιζαν τα πρόσωπά μας με τεράστια χαμόγελα!
Το τελευταίο μας μάθημα που ήταν παραμονή του Αγ. Βαλεντίνου, το γιορτάσαμε με γλειφιτζούρια σαν τα κοριτσόπουλα, δίνοντας υπόσχεση ότι θα βρεθούμε σύντομα πάλι από κοντά.
Και κάπως μπήκε στη ζωή μου η εμπειρία του Life Coaching, η οποία προκάλεσε και προκαλεί μικρές μα ανέλπιστες αλλαγές. Έτσι ξαφνικά απέκτησα τρεις νέες καρδιακές φίλες σε μια πόλη που ακόμα παλεύω να προσαρμοστώ. Έτσι ξαφνικά αφέθηκα να με βοηθήσουν άνθρωποι, τους οποίους δεν γνώριζα πριν λίγο καιρό κι εκείνοι αφέθηκαν σ' εμένα. Έτσι αναπάντεχα, σαν βότσαλο που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά μου, η Νικόλ μου έδειξε ξανά το μονοπάτι.
Το Inspired For Life μοιάζει για μένα σαν ένα άφτιαχτο παζλ με τα διάφορα κομμάτια της ζωής σου να είναι απλωμένα ανάποδα. Πώς λοιπόν θα βρεις πού έχει το καθένα τη θέση του; Πρέπει να κάνεις τον κόπο να τ' αναποδογυρίσεις και σε αυτό σε βοηθά το Life Coaching, όταν εσύ μπλοκάρεις. Όχι, δεν είναι ψυχολογία, είναι απλά ένας τρόπος να δεις ξεκάθαρα αυτά τα οποία καιρό τώρα αγνοούσες ή απλά προσπερνούσες. Κι έτσι ένα-ένα τα κομμάτια μπαίνουν στη θέση τους, συνθέτοντας μια εικόνα υπέροχη και ολοκληρωμένη. Το παζλ της ζωής σου!
Γι αυτό αποφάσισα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Γιατί δεν είναι κακό να νιώθεις στα χαμένα, δεν είναι κακό να κάνεις λάθη, δεν είναι κακό να νιώθεις απογοήτευση και κούραση, δεν είναι κακό να νιώθεις πως είσαι στον πάτο. Να θυμάσαι μόνο ότι δεν είσαι μόνος, γι αυτό κοίτα ψηλά κι αφέσου στο χέρι που βρέθηκε μπροστά σου να σε τραβήξει έξω από τη λούμπα και να σου δείξει ξανά το δρόμο. Γιατί μπορεί να είναι σειρά μου τώρα, να είμαι το "χέρι" που θα τραβήξει έστω κι έναν από εσάς και θα τον οδηγήσει στην Νικόλ.
Όποιος θέλει μπορεί να την γνωρίσει καλύτερα μέσα από τη σελίδα της ή να επικοινωνήσει μαζί της μέσω facebook. Αρχές Μαρτίου ξεκινά ένας νέος κύκλος συναντήσεων και ζηλεύω ήδη όσους θα είναι μαζί της σε αυτό το ξεχωριστό ταξίδι. Όποιος ενδιαφέρεται θα βρει περισσότερες πληροφορίες εδώ (κλικ). Αν πάλι είσαι έτοιμη για οποιαδήποτε αλλαγή, αλλά δεν ζεις στην Αθήνα απευθύνσου στην Νικόλ, γιατί ετοιμάζει τέλος του Μάρτη ένα online coaching.
Ειλικρινά, αν μπορείς κάνε αυτό το δώρο στον εαυτό σου, το αξίζεις!
Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι! Η Άνοιξη πλησιάζει, γεγονός που ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη διάθεσή μου!
Σας εύχομαι μια υπέροχη εβδομάδα με δύναμη μα και κουράγιο, ώστε ν' αλλάξετε όσα σας κούρασαν!
Litsa
Υ.Γ. Νικόλ και Σοφία σας ευχαριστώ για το ταξίδι. Ρεβέκκα και Πόπη το νου σας, συνεχίζουμε...
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
Να εισαι παντα καλα.Σε ευχαριστω πολύ!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡένα μου <3
Διαγραφήπολύ ωραια ΄΄ολα αυτα , πολύ θα το ηθελα να το ζήσω και εγω γιατι καπως ετσι αισθάνομαι..... "τα μαθήματα "ειναι στα αγγλικά ?-επειδη η σελια της Νιλολ΄ειναι στα αγγλικα΄.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι όχι, οι συναντήσεις είναι στα ελληνικά, μόνο η σελίδα της είναι γραμμένη στα αγγλικά. Τις πληροφορίες όμως για το πρόγραμμα τις δίνει στα ελληνικά, εδώ http://www.take-ten.com/ifl.html
ΔιαγραφήΥπέροχα. Το να βρίσκεις ξεχασμένα όνειρα είναι μαγικό και το να υπάρχει κσποιος που σε βοηθά να το κάνεις είναι γοβερή ευκαιρλια. Χαίρομαι που την άρπαξες...αρχίζουν λοιπόν τα θαύματα!Το τραγούδι υπέροχο και ναι τελικά έχει δίκιο ο Αντρέας. Να τον ακούς...τυχερούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγο τα οικονομικά μας που πάνε χάλια,λίγο η ανεργία, λίγο τα μικρά και μεγάλα προβλήματα προβλήματα με έχουν κάνει να με ξεχάσω και να με χάσω.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω ακριβώς όλα όσα περιγράφεις!
ΔιαγραφήΣτην αναζήτηση του εαυτού μας και της χαμένης χαράς μακάρι να βγούμε νικητές! Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια! Ο δρόμος είναι μακρύς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛιτσάκι χαίρομαι για σένα, που βρήκες τον δικό σου τρόπο, αυτόν που "πιάνει" για σένα και μπόρεσες να νιώσεις καλύτερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι και πολύ ενήμερη για το τι ακριβώς είναι το life coaching, αλλά από περιέργεια θα το ψάξω!
Κάθε βοήθεια στο να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να τον μάθουμε καλύτερα είναι ευπρόσδεκτη πάντα :)
Καλό σου απόγευμα και μόνο καλά από εδώ και πέρα σου εύχομαι!
Όμορφη ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Αν και τα έχουμε πει εμείς, τώρα που σε διαβάζω βλεπω όλα αυτά που γράφεις και νιώθω πως τα έχω γράψει εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένο μου Λιτσάκι ποσο συμπάσχω δεν λέγεται!!!! Με μπρίζωσες πολύ για τη Νικόλ! Μου τα έλεγε μήνες τώρα το Σοφάκι και ήρθες κι εσύ κ σαν κάτι με ξύπνησε!!! Νομίζω πως θα ξεκινήσω!!!
Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ. Είναι καλό να μιλάμε και τα άσχημα γιατί όλοι νομίζουν πως η ζωή μας είναι τραλαλί τραλαλό!!! Αυτή όμως είναι η αλήθεια. Έχουμε τα πάνω κ τα κάτω μας!!
Φιλάρες πολλές!!!