Μέρες ξεγνοιασιάς

Η επίσκεψη του μπαμπά μου από Γερμανία, τα γενέθλια του ανιψιού μου και το τριήμερο που προέκυψε εξαιτίας της Πρωτομαγιάς, μας έδωσαν την αφορμή που ψάχναμε, ώστε να ανηφορίσουμε στη μικρή πατρίδα και να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί και πάλι, σε ένα κτήμα, κάπου στην περιφέρεια της Κατερίνης. 

Ο Όλυμπος όμορφος, χιονισμένος και επιβλητικός, τόσο γοητευτικός, που τράβηξε όλα τα βλέμματα επάνω του, μέχρι που αρχίσαμε να μαζευόμαστε σιγά-σιγά. Οι αγκαλιές σφιχτές, τα φιλιά σβουριχτά, τα χαμόγελα πελώρια και η χαρά ολοφάνερη!

Κι έπειτα ήταν και τα παιδιά μας! Τα παιδιά μας... Πολύχρωμες κουκκίδες μέσα στο απέραντο πράσινο, έπαιζαν, φώναζαν, μάλωναν, αγωνίζονταν με τα ποδήλατά τους, σε μια προσπάθεια να καλύψουν το χαμένο χρόνο και νομίζω πως η αδερφή μου αποτύπωσε υπέροχα τις σχέσεις μεταξύ τους.

Και είναι πραγματικά αστείο αυτό που συμβαίνει όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί! Καθένας βγάζει το άχτι του στο παιχνίδι, στο φαγητό, στο γέλιο, στο τρέξιμο, στο παγωτό, στα πειράγματα, στα αστεία, ακόμη και στο βρίσιμο. Ξέρεις πως ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν κάνεις, δε θα παρεξηγηθείς, δε θα σε κοιτάξει κανείς παράξενα, δε θα γουρλώσει κανείς τα μάτια από έκπληξη. Το πολύ πολύ να γίνεις το επίκεντρο και ο περίγελος της παρέας, μα και απόλυτα αποδεκτός...

Στο πατρικό τα τριαντάφυλλα μας περίμεναν και φέτος στο παράθυρο της κουζίνας, χαρισμένα από τον μπαμπά και διαλεγμένα με προσοχή και φροντίδα από τις τριανταφυλλιές μας.

Τα παιδιά, μόλις πατούν το πόδι τους στο σπίτι εκείνο, νιώθουν την ίδια ελευθερία με εμάς. Το έχουν συνδυάσει απόλυτα με το καλοκαίρι, την ξεγνοιασιά, το παιχνίδι, τους παπούδες και τα ξαδέρφια τους. Οι φωνές τους μας παίρνουν το κεφάλι, αλλά ειδικά αυτό το τριήμερο δεν τους κάναμε ούτε μία παρατήρηση. Τους αφήσαμε να βγάλουν όλη τους την αγάπη και την ενέργεια. 
Ακόμη και στο πάρκο (το τόσο αγαπημένο), δεν είπαμε τίποτα, όταν τους αντικρίσαμε ξαφνικά ξυπόλυτους, κλέβοντας ο ένας τα παπούτσια του άλλου.
Τελικά, μία σωρός από μπλε αθλητικά (βρωμο)πάπουτσα, αποδεικνύει ότι... boys will be boys! Τι να λέμε;

Φυσικά οι ημέρες πέρασαν γρήγορα και την ημέρα της επιστροφής είχα την αίσθηση ότι θα μπούμε στο αυτοκίνητο και σε μία ώρα θα είμαστε στο σπίτι μας. Τα δεδομένα όμως άλλαξαν κι ας μην το συνήθισα ακόμη... Χρειαστήκαμε κοντά πέντε ώρες μέχρι την Αθήνα, μαζί με δύο στάσεις. Η πρώτη μας στάση ήταν στα Τέμπη, στα οποία δεν είχα πάει εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που η κρεμαστή γέφυρα ήταν ακόμη "κινούμενη". Θυμάμαι πόσο διασκεδαστικό ήταν να περπατώ επάνω της κι εκείνη να κουνιέται με ένα απλό τράνταγμα ή με ένα ελαφρύ αεράκι. 

Τώρα πια η γέφυρα είναι σταθερή, μα η ομορφιά της κοιλάδας των Τεμπών παραμένει απερίγραπτη. Ο Πηνειός "φουσκωμένος" από τις πολλές βροχές των τελευταίων μηνών, το τοπίο καταπράσινο, τα άγρια κρίνα έτοιμα ν' ανθίσουν και τα δέντρα πελώρια κι επιβλητικά. 

Κάτω από το εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής, τα νερά ήταν κρυστάλλινα σαν ψεύτικα. 

Κι ήταν ο ήλιος τόσο ζεστός και λαμπερός, που σου 'κανε  όρεξη να βουτήξεις τα πόδια σου, τα οποία πιθανότατα να κοκάλωναν στο λεπτό αν το τολμούσα, αφού τα νερά εκεί είναι παγωμένα.

Μπήκαμε με τα παιδιά στη στοά, ν΄ανάψουμε ένα κεράκι και να πιούμε λίγο νερό από την πηγή. Καθώς κατηφορίζαμε και σκύβαμε όλο και περισσότερο, μέχρι που χωρούσαμε πια με το ζόρι, ήταν και οι δύο εκστασιασμένοι! Και πάνω που πάει να σε πιάσει πανικός από το σκοτάδι, την υγρασία και τη "στενωσιά", ανοίγει πάλι η στοά και βλέπεις μπροστά σου την πηγή. 

Θυμάμαι τότε που κατέβαινα με την μαμά μου, μου φαινόταν η διαδρομή προς την πηγή τόσο μακρινή και περιπετειώδης! Στην πραγματικότητα είναι πολύ σύντομη, αλλά όταν είσαι παιδί μοιάζουν όλα υπερβολικά και μεγάλα. Έτσι και τα αγόρια τώρα, ζούσαν τη δική τους περιπέτεια!

Φτάνοντας στην Αθήνα, το πρώτο που έκανα ήταν να ποτίσω τα ταλαιπωρημένα φυτά μου και να βάλω στο βάζο το μοσχοβολιστό μπουκέτο από κλαδιά ακακίας, που μου χάρισε ο μπαμπάς μου την ώρα που φορτώναμε τα πράγματα, αλλά και τα τριαντάφυλλα, κομμένα από τις αγαπημένες τριανταφυλλιές της μαμάς μου. Η λιλά τριανταφυλλιά είναι η αδυναμία μας.

Και τώρα; Τώρα μπαίνουμε σε τελική ευθεία... Σε έναν μήνα τα σχολεία θα κλείσουν. Ο καιρός έχει ήδη αρχίσει να ζεσταίνει επικίνδυνα κι εμείς που ζούμε τις εποχές για πρώτη φορά στην Αθήνα, νιώθουμε έντονα τις διαφορές. Ε ναι, 34 βαθμούς την πρώτη εβδομάδα του Μάη είναι κάτι που δεν είχα ξαναζήσει...

Και για να μην περάσει ανεκμετάλλευτος ο καιρός μέχρι να ξαναβρεθούμε με τα ξαδέρφια, θέσαμε στόχους μεταξύ μας. Υπογράψαμε συμβόλαια και συμφωνητικά, βάλαμε υπογραφές και δώσαμε τα χέρια.  

Κάνουμε όνειρα φυσώντας πικραλίδες, για ένα καλοκαιράκι πλούσιο σε εκδρομές, όμορφες παρέες, νέα μέρη, εξερευνήσεις και χαλαρές στιγμές. Κι αν καταφέρουμε μόνο τα μισά, δεν πειράζει, φτάνει που ακόμα ονειρευόμαστε... Το ΄πε άλλωστε και ο αγαπημένος Walt Disney: "If you can dream it, you can do it!".

Καλημέρα και καλή εβδομάδα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

Υ.Γ. το νου σας... Ξέρετε εσείς!

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

https://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286