Φίλοι, στολίδια και χαρά

Μπορεί να φτάνει το Σαββατοκύριακο, αλλά εγώ έχω να σας δείξω εικόνες από το προηγούμενο ακόμη. Δεν είμαι συνεπής στις αναρτήσεις μου, αλλά η καθημερινότητα με παρασέρνει. Ούτε που καταλαβαίνω πώς περνάει ο καιρός. Είναι που μπήκε και η πρώτη δημοτικού στη ζωή μας, οπότε αφιερώνουμε αρκετό χρόνο στα διαβάσματα. Όμως οι γιορτές πλησιάζουν και δεν το έχω πάρει μυρωδιά...

Το Σάββατο, που είχα την ευκαιρία να κατέβω για λίγο στο κέντρο, είδα στολισμένες βιτρίνες, θαύμασα όμορφα στολίδια και συνειδητοποίησα ότι η εορταστική διάθεση δεν με επισκέφθηκε ακόμη... Γιατί άραγε;

Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι ήρθε να μας δει ένα από τα ανίψια μας - που μεγάλωσαν πια και σπουδάζουν - οπότε άφησα 4 άντρες στο σπίτι και βγήκα βολτίτσα με μια φίλη από Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά μας ήταν μαζί στο νηπιαγωγείο και είχα ανάγκη να μάθω τι κάνει όλη εκείνη η παρέα μαμάδων που άφησα πίσω και πώς περνούν τα δικά τους πρωτάκια. Η Αθηνά, που σπούδαζε στην Αθήνα κι έχει αδυναμία στην Πλάκα, με πήγε κατευθείαν εκεί και με ξενάγησε στο κέντρο. Πρωί Σαββάτου, τα μαγαζιά ήταν ακόμη άδεια και περιφερόμασταν μόνο εμείς, αρκετοί τουρίστες και κάτι σπουργίτια, που έτρωγαν τα κέικ από τα πιάτα μας. Φεύγοντας μου έδωσε ένα κουτάκι γεμάτο γιορτινά σοκολατάκια για τα παιδιά και υποσχεθήκαμε να μη χαθούμε. 

Κι επειδή η ζωή είναι παράξενα όμορφη, κατηφορίζοντας την Ερμού, έπεσα επάνω σε δύο φίλες, με τις οποίες μέναμε στο ίδιο σπίτι όταν σπουδάζαμε Κομοτηνή. Από Χαλκιδική αυτές, Θεσσαλονίκη εγώ, δεν καταφέραμε να βρεθούμε για μία δεκαετία και το μοναδικό μας μέσω επικοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ήταν το facebook. Και ξαφνικά, τις βλέπω μπροστά μου, στο κέντρο της Αθήνας! Μόνιμη κάτοικος πια εγώ, τρελοτουρίστριες εκείνες, κοιταζόμασταν και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από που γνωριζόμαστε και τι δουλειά είχαμε όλες εδώ. Αγκαλιαστήκαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε, είπαμε τα νέα μας, συγκινηθήκαμε και όλα αυτά μέσα σε 20 λεπτά. Σε 20 λεπτά, περάσαμε σχεδόν από όλο το φάσμα των συναισθημάτων και φυσικά υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε με την πρώτη ευκαιρία.

Έτσι απλά, μέσα σε λίγες ώρες, το πρωινό εκείνου του Σαββάτου, συνάντησα τρεις παλιές φίλες στα σοκάκια τις πρωτεύουσας και επέστρεψα σπίτι χαρούμενη και ανανεωμένη. 

Βρήκα τα παιδιά ευτυχισμένα, γιατί ο μεγάλος τους ξάδερφος είχε στήσει όλα τα lego και τους είχε φτιάξει ένα ολόκληρο χωριό.

Περιττό να περιγράψω τη χαρά τους, όταν είδαν το κουτάκι που τους δώρισε η Αθηνά και τα πελώρια μάτια τους, την ώρα που θαύμαζαν το περιεχόμενό του.

Κατά τ'άλλα η ζωή κυλάει ήρεμα κι όταν βρίσκω ευκαιρία φτιάχνω κάτι μικρό για να στολίσω το σπίτι. Αυτό έκανα και με το στεφάνι που μας δώρισαν τα περσινά Χριστούγεννα οι ΚαΠα. Στο προηγούμενο σπίτι το είχα διακοσμήσει με χρώματα ανοιξιάτικα, αλλά τώρα ήταν καιρός να ντυθεί με γιορτινά. Το στόλισα με λίγα κλαδιά από πεύκα, μπισκοτένια αστέρια και κόκκινες κορδέλες, πάνω στις οποίες κόλλησα ξυλάκια κανέλας και αστέρια γλυκάνισου. 

Επέλεξα φυσικά υλικά, γιατί το κρέμασα στην είσοδο της κουζίνας και σκέφτηκα ότι έτσι θα ταίριαζε περισσότερο με τον περιβάλλοντα χώρο.

Τα  κλαδιά που περίσσεψαν μπήκαν σε ένα βάζο για όσο αντέξουν.

Αυτή την εποχή είναι όλα τα βάζα του σπιτιού γεμάτα. Άλλα με ξερά κλαδιά, με έλατο ή πεύκο, με βαμβάκι και ό,τι άλλο βρίσκω τριγύρω.

Στην κουζίνα το βάζο είναι γεμάτο με φασκόμηλο, που έστειλε η πεθερά μου από Κρήτη. Πάντα βάζει κάτι μικρό μέσα στο δέμα, κάτι που ξέρει ότι θα με κάνει να χαμογελάσω. Η κουζίνα μοσχοβολάει τσάι με μέλι...

Κι εκεί, στο σαλόνι, στο μικρό μαύρο βάζο, ένα κλαδάκι με κόκκινους καρπούς που έκοψα από την άκρη του δρόμου, προμηνύει μια διάθεση γιορτινή. Μου υπενθυμίζει ότι είναι πια καιρός να βγουν τα μικρά στολίδια από τα κουτιά τους και να πάρουν ξανά ζωή.

Ναι, οι γιορτές πλησιάζουν αγαπημένοι μου φίλοι... έρχονται!
Καλό Σαββατοκύριακο και καλά στολίσματα.

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

https://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286