Ένα ακόμη αντίο...

Ήταν δύσκολος για μας ο Οκτώβρης. Ζόρικος πολύ και στο τελείωμά του άφησε πίσω του ένα κενό, αφού ζήσαμε την απώλεια του πεθερού μου. Όταν γνωρίζεις ότι κάποιος άνθρωπος δικός σου υποφέρει, είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς σε οτιδήποτε άλλο, ενώ κάθε χαρά τη ζεις κατά το ήμισυ. Η απόσταση έρχεται να κάνει ακόμη πιο δύσκολη την όλη κατάσταση και σε κάθε κλήση κοιτάζεις το τηλέφωνο με αγωνία... Όμως η κατάσταση ήταν δυστυχώς μη αναστρέψιμη κι έφτασε η ώρα, που πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την μεγάλη αυτή απώλεια...

Η καθημερινότητά μας άρχισε να μπαίνει σιγά σιγά και σταθερά στους συνηθισμένους ρυθμούς της. Το σπίτι φόρεσε επιτέλους τα χειμερινά του και τώρα ταιριάζει άψογα με τον καιρό που κρυώνει όλο και περισσότερο. 

Νομίζω πως από τις πρώτες μου κινήσεις ήταν να ξαναπιάσω τα πινέλα, μιας και πιστεύω απόλυτα στη θεραπευτική επίδραση της δημιουργικότητας. 
Όλα είχαν μείνει πίσω εδώ και καιρό κι ενώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι δεν θα αφήσω τίποτα για την τελευταία στιγμή, τελικά ο παράγοντας "ζωή" μου θύμισε για άλλη μια φορά, ότι τα προγράμματα και τα πλάνα υπάρχουν είτε για να πάρουν παράταση, είτε για να επαναπροσδιοριστούν...
Το περασμένο Σάββατο όμως κάθισα μπροστά από τον πάγκο εργασίας, άναψα κεριά και ξεχάστηκα πιάνοντας ξανά πινέλα, χρώματα, ξύλα και πέτρες!

Η περασμένη Κυριακή ήταν άλλη μια ήσυχη μα πολύ όμορφη μέρα, αφού μετά από πολύ καιρό καταφέραμε να κάνουμε οικογενειακώς μια βόλτα. Ξέρετε, από εκείνες τις ημέρες που ξεκινούν δίχως σπουδαία σχέδια και προσδοκίες και καταλήγουν να είναι πολύ ξεχωριστές! Βρεθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας και εντελώς τυχαία διαπιστώσαμε ότι η είσοδος σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία ήταν ελεύθερη, οπότε καταλήξαμε στο πιο όμορφο σημείο της πρωτεύουσας, την Ακρόπολη. 

Ήταν η πρώτη φορά για εμένα στην Ακρόπολη και η αλήθεια είναι ότι πολλά σε εντυπωσιάζουν εκεί πάνω: η θέα, ο Παρθενώνας, η ομορφιά, το τοπίο... Όμως το συναίσθημα, αυτό δηλαδή που νιώθεις αντικρίζοντας για πρώτη φορά από κοντά όλο αυτό, για το οποίο διαβάζεις από παιδί σε βιβλία ιστορικά, τουριστικά ή λογοτεχνικά... είναι ασύγκριτο με κάθε θέα. Σε όσες ταινίες ή ντοκιμαντέρ κι αν έχεις δει τον Παρθενώνα, πρέπει να τον δεις με τα ίδια σου τα μάτια, γιατί αξίζει να νιώσεις το δέος και τον θαυμασμό!

Και κάπως έτσι οι ημέρες κυλούν. Ο χρόνος λειτουργεί θεραπευτικά σε κάθε μελαγχολική σκέψη ή στην πεσμένη διάθεση, το ίδιο και η συντροφιά των φίλων ή ακόμη και η ενασχόληση με την κουζίνα. 

Μα η ανάμνηση του ανθρώπου μένει για πάντα εκεί, πιο δυνατή από ποτέ! Μόλις το μυαλό ηρεμήσει, έρχεται σαν μικρή λάμψη να σου θυμίσει κοινές στιγμές, χαμόγελα, συζητήσεις, εμπειρίες. Να σου θυμίσει το πέρασμά του. Εκεί... στις αναμνήσεις μας κρατιέται ζωντανός!

Για την ίδια εικόνα έγραφα το καλοκαίρι του '14: 
"Ο παππούς που κρατά από το χέρι τον μικρότερο εγγονό του, την ώρα του αποχωρισμού. Ο μεγαλύτερος κι ο μικρότερος, ο γηραιότερος κι ο νεότερος, δυο γενιές τόσο διαφορετικές, που τις χωρίζουν 80 ολόκληρα χρόνια. Μα για δείτε τις πιασμένες χέρι-χέρι, πόσα κερδίζει η μια απ' την άλλη... Τόσο ελπιδοφόρο!".

Καλημέρα... πάντα καλημέρα!

Litsa