Το Μικρό Λευκό Κοχύλι είναι το πρώτο βιβλίο της αδερφής μου!
Την θυμάμαι σε διάφορες φάσεις της ζωής της να "δουλεύει" το κοχυλάκι της. Έγραφε κι έσβηνε, το έπιανε, το άφηνε, το έστελνε σ' εκδοτικούς και πάλι από την αρχή. Το κοχυλάκι αυτό, σαν όλα τα κοχύλια, πέρασε από χίλια κύματα. Μα ακόμη και στις πιο απογοητευτικές στιγμές, εκείνη πίστεψε στο κοχύλι της και δεν το πρόδωσε ποτέ. Και η αλήθεια είναι, ότι όλοι όσοι είμαστε κομμάτι της ζωής της, επίσης πιστεύαμε σε αυτό το μικρό κοχυλάκι... Ήταν απλά θέμα χρόνου και κατάλληλων συγκυριών, ώστε να το γνωρίσετε κι όλοι εσείς!
Έτσι έγινε λοιπόν κι ήταν απίθανη η στιγμή που το κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, τρεις μήνες πριν. Μικρό και εύθραυστο, όμως τόσο δυνατό κι αξιοθαύμαστο, το μικρό λευκό κοχύλι, πήρε αμέσως θέση στην καρδιά μου και στο κομοδίνο μου. Βρίσκεται συνεχώς εκεί, πλάι μου, κάθε βράδυ.
Το μικρό κοχύλι, άρχισε δειλά δειλά το ταξίδι του με πρώτο μεγάλο σταθμό την Αθήνα φυσικά. Στην παρουσίαση είδα πρόσωπα αγαπημένα και δέχτηκα τις πιο θερμές ευχές και αγκαλιές από όλους σας. Σας ευχαριστώ, είστε αλήθεια καταπληκτικοί!
Την θυμάμαι σε διάφορες φάσεις της ζωής της να "δουλεύει" το κοχυλάκι της. Έγραφε κι έσβηνε, το έπιανε, το άφηνε, το έστελνε σ' εκδοτικούς και πάλι από την αρχή. Το κοχυλάκι αυτό, σαν όλα τα κοχύλια, πέρασε από χίλια κύματα. Μα ακόμη και στις πιο απογοητευτικές στιγμές, εκείνη πίστεψε στο κοχύλι της και δεν το πρόδωσε ποτέ. Και η αλήθεια είναι, ότι όλοι όσοι είμαστε κομμάτι της ζωής της, επίσης πιστεύαμε σε αυτό το μικρό κοχυλάκι... Ήταν απλά θέμα χρόνου και κατάλληλων συγκυριών, ώστε να το γνωρίσετε κι όλοι εσείς!
Έτσι έγινε λοιπόν κι ήταν απίθανη η στιγμή που το κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, τρεις μήνες πριν. Μικρό και εύθραυστο, όμως τόσο δυνατό κι αξιοθαύμαστο, το μικρό λευκό κοχύλι, πήρε αμέσως θέση στην καρδιά μου και στο κομοδίνο μου. Βρίσκεται συνεχώς εκεί, πλάι μου, κάθε βράδυ.
 |
Άργησε, άλλα έφτασε επιτέλους. Όμως είμαι πια εκπαιδευμένη και ξέρω ότι τα καλά αργούν!
|
Το μικρό κοχύλι, άρχισε δειλά δειλά το ταξίδι του με πρώτο μεγάλο σταθμό την Αθήνα φυσικά. Στην παρουσίαση είδα πρόσωπα αγαπημένα και δέχτηκα τις πιο θερμές ευχές και αγκαλιές από όλους σας. Σας ευχαριστώ, είστε αλήθεια καταπληκτικοί!
Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, ειπώθηκαν ιστορίες και λόγια συγκινητικά από όλους, μα εγώ είχα πάντα ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη μου. Καθόμουν περήφανη απέναντι από την αδερφή μου και απολάμβανα όσα άκουγα, μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι χαμογελούσα ακόμη και στις πιο ζόρικες ιστορίες... Κάποιοι θα με πέρασαν για τρελή, μα ήμουν απλά χαρούμενη, τόσο χαρούμενη, που ενώ η ξαδέρφη μου και η μαμά μου έκλαιγαν δίπλα μου από συγκίνηση, εγώ τις κοίταζα και χαζογελούσα σαν μεθυσμένη.
Η ημέρα της παρουσίασης ήταν υπέροχη, όμως η ημέρα που ακολούθησε θα μας μείνει αξέχαστη, αφού βρεθήκαμε οικογενειακώς στην Αθήνα, για πρώτη φορά! Ήρθαν τα ανίψια μου από Θεσσαλονίκη, πράγμα που έδωσε απίστευτη χαρά στα αγόρια μας και βέβαια ήρθε και η μαμά μου από Γερμανία, αφήνοντας άφωνη από έκπληξη την αδερφή μου. Βορειοελλαδίτες και φωνακλάδες βολτάραμε στο κέντρο της Αθήνας κι ευτυχώς ήταν μαζί μας η μικρή μας ξαδέρφη, που ζει χρόνια εδώ, οπότε μας ξενάγησε στις πιο όμορφες γειτονιές.
Πάντα εντυπωσιάζομαι όταν βρίσκομαι στο κέντρο. Πού αλλού αλήθεια μπορεί να πιει κανείς τον καφέ του κάτω από τη σκιά ενός βράχου ιερού, μιας ιστορίας χρόνων και χρόνων, μιας κληρονομιάς ασύλληπτης...;
Κι αφού γυρίσαμε το κέντρο, χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε, φάγαμε, αράξαμε σε ωραία καφέ, βολτάραμε, μπήκαμε σε όλα τα μαγαζιά της περιοχής, πέσαμε τυχαία επάνω σε άλλους φίλους μου από Θεσσαλονίκη (χωριό η Αθήνα) και κάναμε χαμό (σαλονικιώτικο), επιστρέψαμε τελικά ξεθεωμένοι σπίτι, συνεχίζοντας με γιορτινή διάθεση και... παγωτά!
Ήταν όλο αυτό ένα υπέροχο διάλειμμα, που το χρειαζόμασταν όλοι!
Όσο για το κοχυλάκι, το ταξίδι του δε σταμάτησε στην Αθήνα. Συνεχίζει, κάνοντας μια στάση στη Θεσσαλονίκη, όπου θα γίνει η επόμενη παρουσίαση, την Τετάρτη 18 Μαΐου και όσοι παρευρεθείτε, θα δείτε από κοντά να πραγματοποιείται το όνειρο ενός ανθρώπου, της αδερφής μου!
Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά εδώ (κλικ).
Καλό απόγευμα!
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
Πάντα εντυπωσιάζομαι όταν βρίσκομαι στο κέντρο. Πού αλλού αλήθεια μπορεί να πιει κανείς τον καφέ του κάτω από τη σκιά ενός βράχου ιερού, μιας ιστορίας χρόνων και χρόνων, μιας κληρονομιάς ασύλληπτης...;
Κι αφού γυρίσαμε το κέντρο, χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε, φάγαμε, αράξαμε σε ωραία καφέ, βολτάραμε, μπήκαμε σε όλα τα μαγαζιά της περιοχής, πέσαμε τυχαία επάνω σε άλλους φίλους μου από Θεσσαλονίκη (χωριό η Αθήνα) και κάναμε χαμό (σαλονικιώτικο), επιστρέψαμε τελικά ξεθεωμένοι σπίτι, συνεχίζοντας με γιορτινή διάθεση και... παγωτά!
 |
| Μαμά και αδερφή χαζεύουν τις αντίκες |
 |
| Για καφέ και γλυκό στης Μελίνας... |
Ήταν όλο αυτό ένα υπέροχο διάλειμμα, που το χρειαζόμασταν όλοι!
♥♥♥
Όσο για το κοχυλάκι, το ταξίδι του δε σταμάτησε στην Αθήνα. Συνεχίζει, κάνοντας μια στάση στη Θεσσαλονίκη, όπου θα γίνει η επόμενη παρουσίαση, την Τετάρτη 18 Μαΐου και όσοι παρευρεθείτε, θα δείτε από κοντά να πραγματοποιείται το όνειρο ενός ανθρώπου, της αδερφής μου!
Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά εδώ (κλικ).
Καλό απόγευμα!
Litsa
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
Απόλαυσα τη γραφή της και την ιστορία που μένει για καιρό στην ψυχή μιας μανούλας που πάντα προσπαθεί και ποτέ δεν νιώθει επαρκής για τα παιδιά της... Σε καταλαβαίνω Λιτσάκι μου, κι εγώ την ίδια ευτυχία και την ίδια περηφάνια θα ένιωθα στη θέση σου!Περάσατε όμορφες Σαλονικιώτικες στιγμές στο κέντρο της Αθήνας και γεμίσατε μπαταρίες μέχρι την επόμενη συνάντηση!!! Καλή επιτυχία και στις δυο σας για όσα κάνετε και σκοπεύετε να κάνετε.
ΑπάντησηΔιαγραφή