Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Μια αξέχαστη νύχτα!


Ένας κόσμος στον οποίο τώρα τελευταία έχω κολλήσει ευχάριστα (MyStickland - ευχαριστώ πολύ και στην υγειά σου κοριτσάκι) μου χάρισε ένα βραβείο με γεύση... Martini. Βασική προϋπόθεση είναι να μοιραστώ μαζί σας την πιο επεισοδιακή, τρελή, απρόσμενη και εν τέλει όμορφη έξοδο - απόδραση που έζησα ποτέ.  
Δύσκολο... διότι μου 'ρχονται στο μυαλό πολλές. Φυσικά οι τελευταίες όμορφες αποδράσεις που έχω να θυμάμαι είναι με τον Ανδρέα αλλά και πάλι...
Με έβγαλε από την δύσκολη θέση της επιλογής μια φράση που γράφει η MyStickland: "η έξοδος που σου έρχεται γρήγορα στο μυαλό". Αυτό ήταν... Εύκολο.


Δεκέμβριος 2002, Φλωρεντία (Ιταλία). 
Εγώ με δύο φίλες μου (κολλητές, αδελφικές) και πρώην συμφοιτήτριες, καταφθάνουμε στην... απερίγραπτα όμορφη Φλωρεντία, στα πλαίσια ενός επιστημονικού προγράμματος, διάρκειας 7 μηνών. Φτάσαμε στις 11 το βράδυ και μας είχανε κλείσει δωμάτιο σε ένα μοναστήρι (μην το ψάχνετε...), έως ότου βρούμε σπίτι. Πρωτόγνωρη εμπειρία! Η Μελωδία της Ευτυχίας σε όλο της το μεγαλείο!
Ευτυχώς το μοναστήρι ήταν κοντά στο κέντρο της πόλης, οπότε το επόμενο βράδυ θελήσαμε οι κατακαημένες να βγούμε μια βόλτα. Ενημερώσαμε την αδελφή που είχε βάρδια και μας είπε ότι θα έπρεπε ως τις 10 το βράδυ να γυρίσουμε πίσω. Εκτός κι αν παίρναμε μια κάρτα με την οποία θα μπορούσαμε να απενεργοποιήσουμε τον συναγερμό.
Φανταστείτε την γυναίκα αυτή μικροσκοπική, φορώντας την γνωστή μαυρόασπρη ενδυμασία, πάνω από 75, με ένα κεράκι στο χέρι, στο σκοτεινό δωμάτιο να μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε για να μπούμε μέσα. 
Θυμάμαι έναν γυάλινο λαβύρινθο - μπροστά να μας δείχνει η αδελφή, πίσω εμείς - σε πλήρη απόγνωση πια - να τραγουδάμε την μουσική από το "Επικίνδυνες Αποστολές" κι αυτή να μας κοιτάζει παρεξηγημένη - όπου έπρεπε να πηγαίνουμε τοίχο τοίχο σαν τους κομάντο μην μας πιάσει το φωτοκύτταρο, σιωπηλές (αδύνατο αυτό, κακαρίζαμε σαν τις κότες), αθόρυβες (αδύνατο κι αυτό), να θυμόμαστε τους κωδικούς και σε ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ, να μπούμε μέσα, αλλιώς θ' αρχίζανε τα τέλια, κοινώς θα σηκώναμε την γειτονιά στο πόδι. Και το σημαντικότερο: όλα αυτά χωρίς κεράκι, δηλαδή στο μαύρο σκοτάδι. Εμ, τα φώτα στα μοναστήρια σβήνουν απ' τις 9.
Κι αφού δουλέψαμε τους κοιλιακούς μας απ' τα γέλια, βγήκαμε τελικά στο απίθανο κρύο, καθίσαμε στο πρώτο μπαράκι που συναντήσαμε (Astor το λέγανε) - το οποίο έγινε για 7 μήνες το στέκι μας - και ήπιαμε κονιάκ με coca cola. Ζεσταθήκαμε, χαλαρώσαμε και γυρίσαμε σαν καλά κορίτσια στην ώρα μας, γιατί δεν θέλαμε ν' αφήσουμε το στίγμα μας από την δεύτερη κιόλας μέρα, επιστήμονες πράμα... Βλέπετε, ΔΕΝ υπήρχε περίπτωση να μην χτυπήσει ο συναγερμός, εφόσον είχαμε ξεχάσει ήδη τις μισές διαδικασίες!!
Δυστυχώς όλα αυτά χάνουν την αίγλη τους και την αστειότητά τους όταν δεν τα ζεις ή όταν δεν έχεις τη δυνατότητα να τα περιγράψεις με λόγια, κάνοντας και αναπαράσταση. 
Αν το ζούσαμε τώρα, είμαι σίγουρη ότι θα το διακινδυνεύαμε και θα επιστρέφαμε ξημερώματα!
Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, όχι για ν΄αλλάξω εκείνη την αξέχαστη έξοδο, αλλά το γεγονός ότι η μία μας χάθηκε πριν 5 μήνες.
Θα θελα τόσο να τ' αλλάξω...


♥♥♥

Στο σημείο αυτό να σημειώσω κάτι που στην αρχή παρέλειψα, ότι δηλαδή παραδίδω το βραβειάκι στις:










Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286

17 σχόλια:

  1. λυπάμαι για τη φίλη σου,Λιτσάκι!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. το διάβασα με τέτοια ορμή και γέλασα (γιατί μου θύμισες και άλλες δικές μου ιστορίες) όμως στο τέλος λυπήθηκα! Ποτέ όμως δεν πρέπει να σταματάμε να ζούμε τέτοιες στιγμές... έστω και με νέους ανθρώπους!

    αυτό που μάλλον δεν είδες είναι να "κεράσετε" το δικό σας Μαρτίνι και εσείς σε 5μλπόγκερς που θα θέλατε να μάθετε τις τρελές τους ιστορίες τους!!!

    *μου αρέσει πολύ να περνάω από το μπλογκάκι σου... θα το ξαναπω!

    Καλό μας ξημέρωμα! Φιλάκιαααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κριμα να συμβαινουν τετοια πραγματα.η ιστορια σου μαζι με το τραγουδακι με συγκινησαν ιδιαιτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ολα ήταν απίθανα μέχρι ...το τέλος,εκεί μας τα χάλασες,αλλά έτσι είναι η ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάρα πολύ όμορφη ιστορία, γλυκόπικρη γέυση αφήνει στο στόμα, αλλά ... πως να τα βάλεις με τη ζωή και το θάνατο.. κρατάμε τα καλά και προχωράμε.
    Τα φιλιά μου **

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γλυκιά φοιτητική ιστορία!!
    Λυπάμαι για τη φίλη σου Λιτσάκι!!
    Αχ Φλωρεντία για 7 μήνες!!Τυχερή!!Την λατρεύω αυτή τη πόλη!!Όπως και το μαγαζί της Santa maria Novella!!Σίγουρα θα πέρασες από' κει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λιτσάκι μου, είναι πολύ σημαντικό που έχεις γεμίσει την ψυχή σου με εικόνες και στιγμές... που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες... Και είσαι πολύ τυχερή που είχες τέτοια ευκαιρία στη ζωή σου, έστω και για 7 μήνες!!!
    Κρίμα τόσο νέα κοπέλα... Θα ζει όμως μέσα από τις αναμνήσεις σας...
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απίθανη ιστορία Λιτσάκι μου ,με όλη την ανεμελιά και την φρεσκάδα της νιότης ,που όμως έρχεται η ζωή πολύ σκληρα να αλλάξει το σκηνικό και να φέρει έναν κόμπο στο λαιμό και να μας κάνει όλους να νιώσουμε ανίσχυροι...
    Ας έχουμε κατα νου ότι δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει κι ας χαιρόμαστε τις αληθινές στιγμές μας όσο μπορούμε περισσότερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πραγματικά η βραδιά φαντάζει ιδιαίτερα τρελή, σίγουρα θα είχε πολύ γέλιο! Λυπάμαι για τη φίλη σου, έχεις όμως να τη θυμάσαι μέσα από τέτοιες ιστορίες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. FraouLitsa μου γλυκόπικρη, με ιστορίες μοναδικές σε ζωή ανέμελη.
    Οι ανατροπές είναι μέσα στο παιγνίδι και οι άνθρωποι μένουμε με την ίδια γλυκιά-πικρή "γεύση" στην καρδιά κι στο μυαλό!

    Να είσαι καλά να φυλάσσεις όλες τις στιγμές μέσα στην ψυχή σου κι ας πληγώνουν μερικές, κι ας κομπιάζουν στο στήθος...

    Σε καληνυχτίζω μικρό μου!
    Ζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τέλεια ιστορία...οι Ελληνίδες τσούπρες που σκανδάλισαν τις Ιταλίδες καλόγριες....Το είχα ξεχάσει ότι μένατε σε Μοναστήρι....Τι ωραία που είναι αυτά,η ορμή της νιότης, τα ανούσια γέλια...αυτά που έφυγαν και μαζί τους πήραν ανθρώπους...κι άφησαν μνήμες...Την αγαπημένη σου μικρή φίλη...Λυπάμαι τόσο πολύ....θα σε βγάλω έξω να τα πιούμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ όμορφη ιστορία! Γέλασα! Στο τέλος όμως σοβάρεψαν απότομα τα πράγματα! Λυπάμαι για την φίλη που έχασες, όμως αυτή η ιστορία θα στην θυμίζει πάντα! Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κορίτσια μου τι να πω; Σας ευχαριστώ πολύ!
    Είναι πολύ πρόσφατα όλα για να ξεπεραστούν και μεγάλη η απώλεια ώστε να εντοπίσω την παραμικρή αισιόδοξη νότα... Θα γίνει κι αυτό όμως!
    Προς το παρόν θυμάμαι, χαμογελάω και συνεχίζω!
    Σας φιλώ και σας εύχομαι καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ε όχι δα και δεν το διηγήθηκες καλά! εγω τις έφτιαξα τις εικόνες στο κεφάλι μου! Ευχαριστώ ΦραουΛίτσα μου θα γράψω αυτή τη φορά. Εχω πολλές πραγαμτικά επεισοδιακές και κάποιες λίγο πριν το γκροτεσκ εξορμήσεις! Τι να πω δημοσίως? Εχω και καναδυο για όλη την οικογένεια νομίζω... θα ψάξω! Σε φιλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Συγχαρητήρια για το βραβειάκι!!!Πολύ όμορφη ανάρτηση !!Το τέλος θλιβερό, ιδίως όταν πρόκειται για νέο άτομο!!!Η ζωή όμως μας παίζει άσχημα παιχνίδια!! Καλή εβδομάδα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ΑΑΑΑΑ! ΤΕΛΕΙΑ ΤΑ ΠΕΡΑΣΑΤΕ! ΑΥΤΑ ΜΕΝΟΥΝ!
    ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. πολύ όμορφη η ιστορία σου, όντως δεν μπορείς να μεταφέρεις ακριβώς το κλίμα, μου συμβαίνει κι εμένα καμιά φορά, άλλο να το ζεις και άλλο να το περιγράφεις! οι φωτογραφίες που ανεβάζεις μου αρέσουν πολύ, έχουν τόσο φως και ομορφιά που μου φτιάχνουν τη μέρα!
    να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ;
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ... ΘΑ ΧΑΡΩ!