Το δέντρο μας

Ο στολισμός του δέντρου αποτελεί για εμένα μια διαδικασία... σχεδόν ιερή!
Πάντα χαιρόμουν όταν έφτανε η ώρα του στολισμού, θαρρείς και μόνο αυτό σηματοδοτεί τον ερχομό των Χριστουγέννων.
Για όσα χρόνια ζούσαμε στην Ελλάδα το στολίζαμε, αλλά δεν το θυμάμαι τόσο έντονα.
Όλα άλλαξαν όταν βρεθήκαμε στην Γερμανία. Από τη μια η ίδια η χώρα, στην οποία τα Χριστούγεννα αποτελούν πολύ σημαντική γιορτή, από την άλλη οι γονείς μας, που χρειάστηκε να ξενιτευτούν με δύο παιδιά, το ένα λίγο πριν την εφηβεία, το άλλο προς το τέλος αυτής και ένιωθαν έντονα την ανάγκη να μας κάνουν να χαρούμε και να ξεχαστούμε, μιας και οι φίλοι στην αρχή ήταν ανύπαρκτοι.
Από εκεί και πέρα το δέντρο στο σπίτι μας καθιερώθηκε ως η υπέρτατη διαδικασία! Με μεγάλη χαρά κάθε χρόνο διαλέγαμε το δέντρο με τον μπαμπά μας, αληθινό εκείνα τα χρόνια - το πιο φουντωτό και καλοσχηματισμένο. Με την μαμά αγοράζαμε κάθε φορά κι ένα νέο στολίδι. Βγάζαμε από τα κουτιά γιρλάντες, στολίδια και κορδέλες και συγκεντρωνόμασταν γύρω από το δέντρο. 
Τα Χριστούγεννα έγιναν η αγαπημένη γιορτή του χρόνου. Το σπίτι μας γέμιζε την Παραμονή με φίλους και συγγενείς, με γέλια, φαγητό και πολλά δώρα! Δώρα για όλους - μικρούς και μεγάλους!
Έτσι και τώρα, ο Ανδρέας κατεβάζει το δέντρο - συνθετικό πια - κι εμείς το στολίζουμε, γιατί θέλω τα παιδιά να έχουν τις ίδιες αναμνήσεις.
Και παρόλο που ο Ανδρέας που και που μου γκρινιάζει, γιατί προτιμά το καραβάκι, εγώ επιμένω στο δέντρο. Δεν το αποχωρίζομαι με τίποτα!

Τρεις μέρες περιμέναμε κι εγώ και το δέντρο μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή! Τελικά ο Φαίδωνας απαρνήθηκε τη διαδικασία. "Όχι μαμά να το κάνεις εσύ" μου είπε και απείχε.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα το κάνω εγώ. Πιστός μου βοηθός ο μικρός. Συνέχεια ανάμεσα στα πόδια μου, μπλεγμένος ανάμεσα στις κορδέλες και τα στολίδια, περίεργος ν' αγγίξει και να γευτεί τα πάντα.

Πρώτα μπήκαν οι κορδέλες, έπειτα τα λαμπάκια...

...και τέλος όλα τ΄αγαπημένα στολίδια.
Το αγγελάκι στο σύννεφο, το κόκκινο σπιτάκι, οι μπάλες, η χιονονιφάδα, η καρδιά από καμπανάκια, η νεράιδα. 

Ο Φαίδωνας, αραχτός στα μαξιλάρια του, προτίμησε να δει τον Μίκυ και την παρέα του,

αλλά κάθε τόσο ερχόταν για να τσεκάρει την εξέλιξη του στολισμού και να δει αν κρέμασα το δικό του αγαπημένο στολίδι, το ξύλινο αλογάκι.

Τώρα πια, τον μικρό, που τον βρίσκεις, που τον χάνεις, είναι κάτω από το δέντρο και χαζεύει τα λούτρινα που του τραγουδούν τα κάλαντα.

Ο δε Φαίδωνας όλο και κάποιο στολίδι ξεκρεμάει για να παίξει μαζί του.

Όσο για τα δώρα, έχουν λιγοστέψει. Κάθε χρόνο λιγότερα και πιο ξεχωριστά από ποτέ! 

Το σπίτι όμως μυρίζει Χριστούγεννα. Από τα κεριά που ανάβουν, τις κανέλες, τον γλυκάνισο, το βραδινό τσάι, τα γλυκά που σιγά σιγά θ' αρχίσουν να ψήνονται στο φούρνο, τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν.

Κι αν είναι δύσκολη χρονιά, τα παιδιά δεν το ξέρουν και δεν χρειάζεται να το μάθουν.

Αρκεί να γνωρίζουν πως οι μέρες φόρεσαν τα γιορτινά τους, πως τώρα αρχίζει η μαγεία και ότι ο Άγιος Βασίλης θα έρθει, παρά την κακοκαιρία που θα συναντήσει!
Γιατί ήταν πολύ καλά παιδιά...

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286