Μια αξέχαστη νύχτα!

Ένας κόσμος στον οποίο τώρα τελευταία έχω κολλήσει ευχάριστα (MyStickland - ευχαριστώ πολύ και στην υγειά σου κοριτσάκι) μου χάρισε ένα βραβείο με γεύση... Martini. Βασική προϋπόθεση είναι να μοιραστώ μαζί σας την πιο επεισοδιακή, τρελή, απρόσμενη και εν τέλει όμορφη έξοδο - απόδραση που έζησα ποτέ.  
Δύσκολο... διότι μου 'ρχονται στο μυαλό πολλές. Φυσικά οι τελευταίες όμορφες αποδράσεις που έχω να θυμάμαι είναι με τον Ανδρέα αλλά και πάλι...
Με έβγαλε από την δύσκολη θέση της επιλογής μια φράση που γράφει η MyStickland: "η έξοδος που σου έρχεται γρήγορα στο μυαλό". Αυτό ήταν... Εύκολο.


Δεκέμβριος 2002, Φλωρεντία (Ιταλία). 
Εγώ με δύο φίλες μου (κολλητές, αδελφικές) και πρώην συμφοιτήτριες, καταφθάνουμε στην... απερίγραπτα όμορφη Φλωρεντία, στα πλαίσια ενός επιστημονικού προγράμματος, διάρκειας 7 μηνών. Φτάσαμε στις 11 το βράδυ και μας είχανε κλείσει δωμάτιο σε ένα μοναστήρι (μην το ψάχνετε...), έως ότου βρούμε σπίτι. Πρωτόγνωρη εμπειρία! Η Μελωδία της Ευτυχίας σε όλο της το μεγαλείο!
Ευτυχώς το μοναστήρι ήταν κοντά στο κέντρο της πόλης, οπότε το επόμενο βράδυ θελήσαμε οι κατακαημένες να βγούμε μια βόλτα. Ενημερώσαμε την αδελφή που είχε βάρδια και μας είπε ότι θα έπρεπε ως τις 10 το βράδυ να γυρίσουμε πίσω. Εκτός κι αν παίρναμε μια κάρτα με την οποία θα μπορούσαμε να απενεργοποιήσουμε τον συναγερμό.
Φανταστείτε την γυναίκα αυτή μικροσκοπική, φορώντας την γνωστή μαυρόασπρη ενδυμασία, πάνω από 75, με ένα κεράκι στο χέρι, στο σκοτεινό δωμάτιο να μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε για να μπούμε μέσα. 
Θυμάμαι έναν γυάλινο λαβύρινθο - μπροστά να μας δείχνει η αδελφή, πίσω εμείς - σε πλήρη απόγνωση πια - να τραγουδάμε την μουσική από το "Επικίνδυνες Αποστολές" κι αυτή να μας κοιτάζει παρεξηγημένη - όπου έπρεπε να πηγαίνουμε τοίχο τοίχο σαν τους κομάντο μην μας πιάσει το φωτοκύτταρο, σιωπηλές (αδύνατο αυτό, κακαρίζαμε σαν τις κότες), αθόρυβες (αδύνατο κι αυτό), να θυμόμαστε τους κωδικούς και σε ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ, να μπούμε μέσα, αλλιώς θ' αρχίζανε τα τέλια, κοινώς θα σηκώναμε την γειτονιά στο πόδι. Και το σημαντικότερο: όλα αυτά χωρίς κεράκι, δηλαδή στο μαύρο σκοτάδι. Εμ, τα φώτα στα μοναστήρια σβήνουν απ' τις 9.
Κι αφού δουλέψαμε τους κοιλιακούς μας απ' τα γέλια, βγήκαμε τελικά στο απίθανο κρύο, καθίσαμε στο πρώτο μπαράκι που συναντήσαμε (Astor το λέγανε) - το οποίο έγινε για 7 μήνες το στέκι μας - και ήπιαμε κονιάκ με coca cola. Ζεσταθήκαμε, χαλαρώσαμε και γυρίσαμε σαν καλά κορίτσια στην ώρα μας, γιατί δεν θέλαμε ν' αφήσουμε το στίγμα μας από την δεύτερη κιόλας μέρα, επιστήμονες πράμα... Βλέπετε, ΔΕΝ υπήρχε περίπτωση να μην χτυπήσει ο συναγερμός, εφόσον είχαμε ξεχάσει ήδη τις μισές διαδικασίες!!
Δυστυχώς όλα αυτά χάνουν την αίγλη τους και την αστειότητά τους όταν δεν τα ζεις ή όταν δεν έχεις τη δυνατότητα να τα περιγράψεις με λόγια, κάνοντας και αναπαράσταση. 
Αν το ζούσαμε τώρα, είμαι σίγουρη ότι θα το διακινδυνεύαμε και θα επιστρέφαμε ξημερώματα!
Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, όχι για ν΄αλλάξω εκείνη την αξέχαστη έξοδο, αλλά το γεγονός ότι η μία μας χάθηκε πριν 5 μήνες.
Θα θελα τόσο να τ' αλλάξω...

♥♥♥

Στο σημείο αυτό να σημειώσω κάτι που στην αρχή παρέλειψα, ότι δηλαδή παραδίδω το βραβειάκι στις:

Princess

Georgina

Νίκη

Χαρά

Stavi

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286