Τ' αγόρια μας μεγαλώνουν!
Τους βλέπω καθημερινά και είναι φορές που δεν το συνειδητοποιώ, αλλά εστιάζοντας στις λεπτομέρειες είναι ολοφάνερο.
Δεν κατάλαβα πότε το τριανταφυλλένιο έγινε 7 μηνών και ο Φαίδωνας 3,5 χρονών.
Ο οποίος μιλάει πλέον πεντακάθαρα, τραγουδάει δυνατά και μας βάζει και στη θέση μας!!
Μου λέγανε για τη συγκίνηση που νιώθεις όταν ακούς το παιδί σου να λέει για πρώτη φορά το ποίημά του και έμοιαζε υπερβολικό. Κι όταν ανέβηκε εκεί πάνω, πήρε το μικρόφωνο και φώναξε δυνατά "Και όταν μεγαλώσω και πάω στο στρατό, τέτοιο ένα τουφέκι, θα έχω αληθινό", χωρίς να κομπιάσει ούτε μια στιγμή... ναι, τότε κατάλαβα. Το πρώτο του ποίημα αποτυπώθηκε στη μνήμη μου για πάντα!
Τις προάλλες, επίσης για πρώτη φορά, ζωγράφισε κάτι άλλο, πέρα από γραμμές και τελείες, κάτι που έμοιαζε με αεροπλάνο! Χαρούμενος φώναζε και διασκέδαζε με το κατόρθωμά του! Δεν ξέρω αν άργησε ή αν το κατάφερε στην ώρα του, ξέρω μόνο ότι είναι η πρώτη του ουσιαστική ζωγραφιά και βρήκε τη θέση της στο ψυγείο.
Το δε μικρό μας, εδώ και έναν μήνα, έχει φέρει βόλτα όλο το σπίτι μπουσουλώντας. Εδώ και τέσσερις μέρες μάλιστα άρχισε να σηκώνεται κιόλας.
Προχθές ήμουν στην κουζίνα και γύρισα την πλάτη μου για λιγότερο από λεπτό, μόλις ξαναγύρισα αντίκρισα αυτό:
Πότε πρόλαβε, σκέφτηκα, κι έφτασε ως εκεί; Όπως καταλαβαίνετε, το προστατευτικό του τζακιού, δεν ξαναβγαίνει!!
Επίσης πίνει πια το γάλα μόνος του. Αυτό το κάνανε από πολύ μικροί και οι δύο. Φυσικά είναι μια διαδικασία που σου λύνει τα χέρια, είναι φορές όμως που σκέφτομαι, ότι είναι κρίμα να χάνεις από τόσο νωρίς την επαφή του ταΐσματος - τουλάχιστον ο Ανδρέας, γιατί εμείς με τον θηλασμό εξακολουθούμε να την νιώθουμε.
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286
Τους βλέπω καθημερινά και είναι φορές που δεν το συνειδητοποιώ, αλλά εστιάζοντας στις λεπτομέρειες είναι ολοφάνερο.
Δεν κατάλαβα πότε το τριανταφυλλένιο έγινε 7 μηνών και ο Φαίδωνας 3,5 χρονών.
Ο οποίος μιλάει πλέον πεντακάθαρα, τραγουδάει δυνατά και μας βάζει και στη θέση μας!!
Μου λέγανε για τη συγκίνηση που νιώθεις όταν ακούς το παιδί σου να λέει για πρώτη φορά το ποίημά του και έμοιαζε υπερβολικό. Κι όταν ανέβηκε εκεί πάνω, πήρε το μικρόφωνο και φώναξε δυνατά "Και όταν μεγαλώσω και πάω στο στρατό, τέτοιο ένα τουφέκι, θα έχω αληθινό", χωρίς να κομπιάσει ούτε μια στιγμή... ναι, τότε κατάλαβα. Το πρώτο του ποίημα αποτυπώθηκε στη μνήμη μου για πάντα!
Τις προάλλες, επίσης για πρώτη φορά, ζωγράφισε κάτι άλλο, πέρα από γραμμές και τελείες, κάτι που έμοιαζε με αεροπλάνο! Χαρούμενος φώναζε και διασκέδαζε με το κατόρθωμά του! Δεν ξέρω αν άργησε ή αν το κατάφερε στην ώρα του, ξέρω μόνο ότι είναι η πρώτη του ουσιαστική ζωγραφιά και βρήκε τη θέση της στο ψυγείο.
Το δε μικρό μας, εδώ και έναν μήνα, έχει φέρει βόλτα όλο το σπίτι μπουσουλώντας. Εδώ και τέσσερις μέρες μάλιστα άρχισε να σηκώνεται κιόλας.
Προχθές ήμουν στην κουζίνα και γύρισα την πλάτη μου για λιγότερο από λεπτό, μόλις ξαναγύρισα αντίκρισα αυτό:
Πότε πρόλαβε, σκέφτηκα, κι έφτασε ως εκεί; Όπως καταλαβαίνετε, το προστατευτικό του τζακιού, δεν ξαναβγαίνει!!
Επίσης πίνει πια το γάλα μόνος του. Αυτό το κάνανε από πολύ μικροί και οι δύο. Φυσικά είναι μια διαδικασία που σου λύνει τα χέρια, είναι φορές όμως που σκέφτομαι, ότι είναι κρίμα να χάνεις από τόσο νωρίς την επαφή του ταΐσματος - τουλάχιστον ο Ανδρέας, γιατί εμείς με τον θηλασμό εξακολουθούμε να την νιώθουμε.
 |
| το μπουκάλι είναι της Nuby |
Έχω ακούσει ότι τ' αγόρια μεγαλώνοντας δεν θέλουν να τα πολυχαϊδεύεις, οπότε φροντίζουμε με τον Ανδρέα να τους ξεζουμίζουμε όσο μπορούμε μπας και τους χορτάσουμε.
Μια άγνωστη κυρία το Σάββατο με ρώτησε: ''δύο αγόρια έχεις κορίτσι μου; Ε, μια ζωή σώβρακα θα πλένεις." Και πριν προλάβω να την ρωτήσω αν τα κορίτσια λερώνονται ή όχι, εκτός κι αν ξαναφοράνε άπλυτα τα εσώρουχά τους, μου ξαναλέει "αλλά το πιο δύσκολο θα το ζήσεις όταν σου τα πάρει ο στρατός"!! Κι εξαφανίστηκε.
Ξέρετε, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που λες "παρ' την στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου"!! Τέλος πάντων.
Είναι φορές που προσπαθώ να σταματήσω το χρόνο για ν' απολαύσω με την ησυχία μου τις στιγμές, ή γιατί κάποια μου ξέφυγε. Ποτέ δεν βιάστηκα να μεγαλώσουν κι ας υπάρχουν δύσκολες μέρες. Και ποτέ δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ με το πέρασμα του χρόνου.
Μ' εκνευρίζει, με αγχώνει, με μεγαλώνει...
Το σίγουρο είναι ότι και τ' αγόρια μας μεγαλώνουν, όμορφα ελπίζω, δίχως ανασφάλειες, δίχως στερήσεις, δίχως αγωνίες. Όμορφα...
NA EXETAI YGEIA KAI ESEIS KAI AYTA NA TOUS XERESTAI KAI OPOS THELETAI NA TOUS DEITE.
ΑπάντησηΔιαγραφήDIMITRIOS ROUKOUNAKIS
Απίστευτο πόσο γρήγορα...τρέχουν οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια...σαν χτες μου τον έδωσαν να του κάνω την πρώτη αγκαλιά...και σε λίγες μέρες θα γιορτάσει τα 2α γενέθλια του, θα σβήσει μόνος του τα κεράκια και θα χορεύει κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι του...μοναδικές στιγμές, που βιάζομαι να ξαναζήσω...όσο για τα σώβρακα...ε, μην μας κακοφαίνεται...μια ζωή σώβρακα θα πλένουμε και θα αποτελούμε και μειοψηφία στο σπίτι...και όταν θα έρθει εκείνη η αποφράδα μέρα (όχι που θα πάει στρατό) αλλά που θα μου φέρει νύφη...αχ...και θα με κοιτάει με το ίδιο υπεροπτικό βλέμμα που έχουν όλες οι νύφες απέναντι στην πεθερά....αχ...από τώρα το σκέφτομαι...είμαι λιγάκι υπερβολική;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΗΜΗΤΡΗ πόσο χάρηκα με το μήνυμά σου δεν περιγράφεται! Δεν ήξερα ότι μας διαβάζεις! Ευχαριστούμε πολύ πολύ κι εύχομαι να χαίρεστε κι εσείς τα δικά σας! Και να σας πάνε όλα καλά!! Τα φιλιά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήAndria που είσαι και ανησύχησα; Αν μ' έκανες και γέλασα βρε κορίτσι, μπράβο! Μωρέ όλα αλήθεια είναι, αλλά είναι ανάγκη να μας το θυμίζουν; Ο Ανδρέας βέβαια μου λέει πως θα με έχουνε στα ώπα ώπα, χαχαχα. Όσο για την αποφράδα μέρα, ένα σου λέω! Δεν ανέχομαι τα υπεροπτικά βλέμματα! Θα βρει τον μπελά της!! χαχαχα Δεν έχεις δει πως σηκώνεται το φρύδι μου!!! Ωχ γελάω!
Αχ μακάρι να ναι πάντα καλά! Να χαίρεσαι τον κούκλο σου
και το δικό μου φρύδι σηκώνεται...ο Ανέστης λέει ότι φτάνει μέχρι πίσω...τι να το κάνεις;;; μακάρι να είναι καλά και αγαπημένοι (άκου τι γράφω ακόμα στο πάμπερς κατουράει) και εμείς γιαγιάδες θα κάνουμε μπλογκοπαρέα και θα λέμε τα παράπονα μας...φιλιά φραουλένια Andria
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς περνάει ο καιρός ε? Απολαύστε τα αγοράκια σας και χαΐδέψτε τα όσο θέλετε! Όσο για τα σώβρακα, μην μασάς, κι εμείς που είμαστε κορίτσια δεν μας τα πλένανε οιμαμάδες μας?!
ΑπάντησηΔιαγραφή1)Δε μοιάζει με αεροπλάνο,ΕΙΝΑΙ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ η ζωγραφιά του Φάιδωνα.Εκκολαπρόμενος ζωγράφος και δικαίως καμαρώνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή2) Μαρή τρελλή το παιδί πήγε στο τζάκι κι αντί να τρέξεις να το αρπάξεις το φωτογράφιζες; Ημαρτοννν!Μάναμπλογκερ
και 3) είστε σώβρακα πλένεις είτε κυλότες ένα και το αυτό,παιδί για παιδί και δνε τ αλλάζεις με τίποτε ό,τι έχεις.
ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΑ η συμβουλή μου ξεζούμισέ τα όσο θέλεις,κανάκεψέ τα (μην ανησυχείς η αγάπη δεν τους αλλάζει φύλο)γιατί αυτές οι στιγμές θα περάσουν γρήγορα όσο δνε φαντάζεσαι.
Πάρε με στο γάμο σου δεν θα σου πω "και του χρόνου" αυτά που σου λέω στα λέω εκ πείρας και με αγάπη.Δείξε τους άφοβα την αγάπη σου,τα κάνει να μεγαλώνουν ΟΜΟΡΦΑ.Στο εύχομαι!
Αααχ λατρεύω τα μικρά παιδιά!! Το αγοράκι σου είναι σκέτη γλύκα.. Να σου ζήσει!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ΣΚ γλυκιά μου :)
Φιλάκια!
Μπορεί να μην έχω γιο και δεν ξέρω πώς θα είναι, αν αποκτήσω κάποτε, όμως η αγάπη δεν ξεχωρίζει αγόρια ή κορίτσια! Λιτσάκι μου η μάνα είναι μόνο ΜΙΑ και να είσαι σίγουρη πως τα αγόρια σου θα σε ευγνωμονούν για την αγάπη που τους χαρίζεις (και οι νύφες μαζί γιατί οι άντρες τους και γιοι σου θα έχουν γίνει καλοί άνθρωποι)! Φιλιά γλυκιά μου αγορομάνα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒΕΡΑ μου ευχαριστώ πολύ για το κουράγιο χαχαχα. Η αλήθεια είναι ότι η μαμά μου με δύο κόρες δεν προλάβαινε τα πλυντήρια... Φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΑΡΑ χαχα είσαι θεά. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό με το τζάκι όλο και κάποιος θα το σκεφτεί, αλλά εκτός του ότι ήταν σε απόσταση ασφαλείας, έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας!! Τι όμορφα αυτά που γράφεις... Κάποιος είπε στον Ανδρέα να μην φιλάει τους γιούς του γιατί δεν κάνει... Ο κόσμος έχει μεγάλη πλάκα! Εμείς θα τους ξεζουμίζουμε όσο θέλουμε!! Φιλάκια
Claire σ' ευχαριστώ πολύ κοριτσάκι μου, καλό ΣΚ και σε σένα φυσικά. Φιλιά
Princess θα συμφωνήσω μαζί σου και ειδικά σε αυτό με τις νύφες. Άλλωστε κι εμείς νύφες είμαστε! Τα φιλιά μου κορίτσι
αχ ναι1! πόσο γρήγορα μεγαλώνουν...εκεί που τρέχουν πίσω σου, εκεί είναι ανεξάρτητα και αυτόνομα..να τα χαίρεσαι όσο πιο πολύ μπορείς..να είναι καλότυχα και γερά..
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλιά :-)
Λιτσάκι!! Πόσο συγκινήθηκα με την ανάρτησή σου! Με το ένα το ψυχούλι να λέει περήφανα το ποίημά του και το άλλο το ψυχουλάκι με τον τουρλωτό ποπούλι μπροστά στο τζάκι! Σαν να παραβιάζεται όμως καλέ!! Στο μεταξύ φτου φτου σκέτη γλύκα είναι! Να τους χαίρεσαι και να τους καμαρώνεις πάντα! Πολλά φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήακόμα τετοια ποήματα τους δίνουν να μαθουν και μαλιστα στα 3,5...Το ξανασκέφτομαι σοβαρα για home schooling!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛατρεύω τα μωρά, έχω πάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δανείζεις κανένα Σ/Κ να τα ζουπίξω καλά!;
Ο αεροπόρος τέλειος και ο εξερευνητής του τζακιού τελειότερος!
Φιλάκια σας FraouLitsa μου.
Ζ.
Η χαρά που παίρνουμε από τα μικρά (τεράστια για μας) κατορθώματα των παιδιών μας είναι απερίγραπτη. Και εγώ που έχω κορίτσι, λερώνεται και τα αγόρια μπορεί να έχουν το στρατό (κατασκήνωση είναι πια...) αλλά τα κορίτσια έχουν περίοδο, γέννες.... κάποιο πρόβλημα έχει η κυρία... Να τα χαίρεσαι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήMyStickland ευχαριστώ κορίτσι. Όλοι αυτό λένε, γι αυτό και προσπαθώ να τους απολαύσω! Φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΡΜΙΟΝΗ μου σ' ευχαριστώ κι εσύ να χαίρεσαι την οικογένειά σου και σε παρακαλώ λυπήσου με, κάνω δίαιτα χαχα. Φιλιά
Georgina γελάω... Έχεις δίκιο, αλλά σε λίγο δεν θα 'χουμε να φάμε... πού φράγκα για home schooling. Εκτός αν το κάνεις η ίδια... Φιλιά
Z. μου αγαπημένη, πες μου ποιο ΣΚ κι έρχονται πακέτο χαχα. Πολλά φιλιά
Manousina η κυρία μάλλον έλεγε τον πόνο τς χαχα. Έχεις δίκιο, τεράστια χαρά!! Κι εσύ να χαίρεσαι την οικογένειά σου. Φιλιά
Γλυκό μου Λιτσάκι , δεν μπορείς να φανταστείς πόσο γρήγορα μεγαλώνουν !!!!αφιέρωσε όσο περισσότερο χρόνο μπορείς ,παίξε μαζί τους ,ζήσε τις όμορφες στιγμές .Ολα τα άλλα είναι σε δεύτερη μοίρα.Από μία εργαζόμενη μητέρα (οχι πλέον) που αισθάνομαι ότι δεν χόρτασα όσο 'επρεπε αυτά τα χρόνια και ακόμα κουβαλάω τις ενοχές μου !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ΣΚ
Λίτσα μου μην αφήσεις ούτε στιγμη από το μεγάλωμά τους που να μην τη ζήσεις όπως εσύ θέλεις κι έχεις ονειρευτεί! Καλέ άσε τον κόσμο να λέει, ακου δε θέλουν τ' αγόρια αγκαλιές και φιλιά, αυτά είναι βλακείες, ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΕΙΧΝΟΥΝ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε το φυλο παιζει κανένα ρόλο, εγώ που έχω κι αγόρια και κορίτσια ίδιες μπουγάδες βάζω! Ηπρώτη φορά που καταφέρνουν να κάνουν κάτι, ας είναι και το πιο μικρό, μένει για πάντα στην καρδιά μας, και θα καμαρώνουμε όσο θέλουμε! Είμαστε χαζομαμάδες και το χαιρόμαστε!
Φιλιάααα!!
Λίτσα μου καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα χρόνια (τα παιδικά) περνάνε πολύ γρήγορα, γι'αυτό προσπάθησε να τα χορτάσεις. Θα νιώσεις πολλές φορές υπερήφανη για τα βλαστάρια σου, πολλές φορές θα τρέξει δάκρυ χαράς από τα μάτια σου, αλλά όταν ακούσεις το "Ορκίζομαι..." πραγματικά θα κλάψεις. (το έζησα πριν από ένα χρόνο και ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι ...
ήταν αλήθεια συγκλονιστική στιγμή).
Φιλιά και καλό Σ/Κ
Να σου ζήσουν τα αγοράκια σου,και να είναι γερά και καλότυχα στην ζωή τους!!!!!!Αχ,Λιτσάκι,πως θα περάσουν τα χρόνια δεν θα το καταλάβεις....σαν χθές μου φαίνεται που ήταν μωρό,και πέρασαν 11 χρόνια!!!Πολλά φιλιά,και καλό σου σ/κ.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑαααα μωρέ αδερφούλα..τι τρυφερή ανάρτηση!! Να είναι πάντα γερά τα ζωντόβολα κι ας πλένεις σώβρακα κι ας σου τα πάρει ο στρατός....κι ας σου τα κλέψουν οι νύφες στο τέλος!! Τα καμάρια σου...να τα χαίρεσαι και να τα καμαρώνεις και μέχρι να γίνουν όλα αυτά έχουν ακόμη πολλές χαρές να σου δώσουν....(το ίδιο ελπίζω κι εγώ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίτσα μου....είσαι ευλογημένη...γιατι έχεις κατά νου, τι κάνεις τώρα και γιατί το κάνεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθως όταν περνάνε στιγμές, που τις ζούμε μηχανικά... μετά μας λείπουν....Μείνε όπως είσαι...κάνε αυτό που κάνεις....και θα μεγαλώνεται όλοι μαζί όμορφα......
Χαίρομαι που σε "γνωρίζω"! Τις προάλλες είχε κι ο γιος μου -στην 5η δημοτικού πια- ποίημα. Κι ενώ είχα πάει χαλαρή κι απλώς χαρούμενη...τσουπ! να το το δάκρυ! Από την μια έλεγα "ντροπή σου! αμάν πια ευσυγκινησίες", αλλά από την άλλη σκεφτόμουν ότι είναι ωραίο που ακόμα αισθάνομαι έτσι..."τι ωραία που τα λέει,το "μικρό μου"". Να τους χαίρεσαι τους γιόκες σου με όλα τα σχετικά ξεζουμίσματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήMama4