Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Κέικ με κακάο

Η σοκολάτα και το κακάο στα γλυκά δεν είναι η αδυναμία μου, εκτός και αν συνδυάζεται με κάτι λευκό. Ας πούμε με κρέμα ζαχαροπλαστικής, σαντιγί, παντεσπάνι με άρωμα βανίλιας ή επίσης με διάφορα φρούτα. Ακόμη και οι συνταγές που παρουσιάζω κατά καιρούς στο blog, σπάνια είναι απόλυτα σοκολατένιες. Με άλλα λόγια, όσο κι αν ψάξετε, "μαύρο" γλυκό εδώ μέσα δεν θα βρείτε!. Από σήμερα όμως αυτό αλλάζει.
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Μετά από ένα οικογενειακό meeting, αποφασίσαμε (κυρίως εγώ με τα παιδιά), να δοκιμάζουμε κάθε εβδομάδα μία νέα συνταγή για κέικ. Έτσι δεν θα βαρεθούμε τις αγαπημένες μας γεύσεις, αλλά θα προσθέσουμε κι άλλες αγαπημένες στη λίστα μας.
Εντάξει, αυτά που είναι πρώτα στη λίστα των αγαπημένων, είναι το μαρμπρέ και το κέικ με άρωμα πορτοκαλιού. Αλλά αυτό της προηγούμενης εβδομάδας, έγινε επίσης ένα από τα αγαπημένα μας και ειλικρινά, η επιτυχία του ήταν μεγαλύτερη από όσο περίμενα. Μάλιστα ο Ανδρέας, προς μεγάλη μου έκπληξη, δήλωσε ότι του άρεσε περισσότερο κι από τα προηγούμενα.
Για αυτή την εβδομάδα λοιπόν, επέλεξα κάτι σοκολατένιο ή πιο σωστά, κάτι με μπόλικο κακάο. Πέτυχα τη συνταγή σε ένα περιοδικό και αυτό που με κέρδισε, ήταν ότι είναι πράγματι πανεύκολη! Όχι γιατί δεν μου αρέσει να αφιερώνω χρόνο στη ζαχαροπλαστική, αλλά η φορτωμένη καθημερινότητα δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια. Μόνο τα Σαββατοκύριακα αφιερώνω όσο χρόνο επιθυμώ, όπως επίσης και σε ξεχωριστές περιστάσεις, για παράδειγμα, στα γενέθλια των αγοριών.
Και για να καταλάβετε τι εννοώ όταν λέω εύκολο, συνεχίστε την ανάγνωση...

Υλικά:

250 γρ καστανή ζάχαρη
335 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
3 κουτ. γλυκού μπέικιν
50 γρ κακάο σε σκόνη - άγλυκο

170 γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
2 μέτρια αυγά
375 ml γάλα

Εκτέλεση:

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς (αντιστάσεις).
Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μια μακρόστενη φόρμα.
Λοιπόν, τα τέσσερα πρώτα υλικά είναι οι σκόνες. Τις ανακατεύουμε όλες μαζί σε ένα μεγάλο μπολ κι έπειτα ρίχνουμε τα υπόλοιπα τρία υλικά - τα υγρά. Ανακατεύουμε καλά με το μίξερ (αν θέλετε να κάνετε μπράτσα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μόνο το σύρμα) και ρίχνουμε το μείγμα στη φόρμα.
Ψήνουμε στους 180 βαθμούς για περίπου 60 λεπτά.
 Όποιος επιθυμεί, λιώνει κουβερτούρα σε μπεν μαρί και περιχύνει με αυτή το έτοιμο κέικ. Εγώ προτίμησα να μην το κάνω. 


Tip: το αλεύρι και το μπέικιν δεν τα κοσκίνισα. Κοσκίνισα μόνο το κακάο, γιατί είχε σβόλους και ήθελα να απλωθεί ομοιόμορφα στο μείγμα.


Η πρώτη φωτογραφία, βγήκε αμέσως μόλις το έβγαλα από το φούρνο, αχνιστό και μυρωδάτο.



Είναι πολύ νόστιμο, με υγρή υφή και εγώ αγαπώ τα ελαφρώς "υγρά" κέικ και όχι εκείνα που είναι εντελώς στεγνά και ξεροψημένα.
Βέβαια, δεν είχε την απήχηση που είχαν τα προηγούμενα. Φαίνεται πως ο Ορφέας έμοιασε στην μαμά, αφού μου ξεκαθάρισε, ότι το προηγούμενο του άρεσε περισσότερο από αυτό το "μαύρο".


Δεν πειράζει, τιμήθηκε από εμάς τους υπόλοιπους (μ' αρέσει που δεν αγαπάω τη σοκολάτα...). Εγώ πάντως θα έπρεπε να σφραγίσω το στόμα μου και γενικώς να τιμώ μόνο σαλάτες, φρούτα και γιαούρτια. Ε, η αλήθεια να λέγεται! 
Αλλά νέα συνταγή και να μην τη δοκιμάσεις γίνεται; Αμ δεν γίνεται!
Αν και τώρα που το σκέφτομαι, περιέχει καστανή ζάχαρη και άγλυκο κακάο. Σιγά το πράγμα! Κάτι αυγά, κάτι βούτυρα δεν είναι άξια λόγου...


Λοιπόν, πρέπει όμως να μπούμε σε τάξη φίλοι μου και απευθύνομαι κυρίως σε εσάς (εμάς), που σας (μας) βασανίζουν όλα εκείνα που πρέπει να κοπούν. Το φαγητό, τα γλυκά, τα ποτά, το τσιγάρο, τα ξενύχτια. Όχι τίποτε άλλο, θα ανοίξει ο καιρός και θα πρέπει να βγουν στη φόρα εκείνα τα όμορφα και ελαφριά ανοιξιάτικα ρουχαλάκια, με τα όμορφα χρώματα. Και μαζί με τα όμορφα ρουχαλάκια θα βγουν σε κοινή θέα και όλα τα υπόλοιπα που μας βασανίζουν... Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε.
Μη σας ξεγελάει η βροχή των τελευταίων ημερών. Εγώ βλέπω τα πρώτα φιντανάκια που πετάχτηκαν και τα μπουμπούκια που περιμένουν ν' ανθίσουν!


Έρχεται φίλοι μου η άνοιξη. Κοντεύει!
Κάλο Σαββατοκύριακο

Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

My happy kitchen

Οι κούτες της μετακόμισης έχουν φύγει ολοκληρωτικά από την μέση και σχεδόν τίποτα δε θυμίζει πια το χάος των προηγούμενων μηνών. Λεπτομέρειες βέβαια υπάρχουν πολλές και μικροπράγματα που πρέπει να γίνουν, αλλά συχνά λείπουν ο χρόνος και το κέφι. Ο χώρος του σπιτιού όμως, που ετοιμάστηκε και διακοσμήθηκε πρώτος, δε θα μπορούσε να είναι άλλος από την κουζίνα!

Η κουζίνα είναι το αγαπημένο σημείο του σπιτιού μας. Είναι σημείο αναφοράς, είναι τόπος συνάντησης, είναι τρόπος έκφρασης, είναι χώρος δημιουργίας.
Ο Ανδρέας αγαπά την μαγειρική και τα Σαββατοκύριακα ξεδιπλώνει τις ικανότητές του και πειραματίζεται με νέες γεύσεις και υλικά, ενώ... η δική μου αδυναμία, σας είναι πια γνωστή. Αγαπώ τα γλυκά, αγαπώ τα κόκκινα φρούτα, ενθουσιάζομαι με τα νέα υλικά και τα διάφορα εργαλεία ζαχαροπλαστικής και χαλαρώνω ψήνοντας μπισκότα και παντεσπάνια. Όσο για τα παιδιά, πού τα βρίσκεις, πού τα χάνεις, εκεί τριγυρίζουν κι εκείνα, ψάχνοντας για μικρές απολαύσεις, γλυκές και αλμυρές, ενώ είναι πιστοί μου βοηθοί κατά την εκτέλεση των γλυκών συνταγών.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η κουζίνα αποτελεί για εμάς και τόπο έμπνευσης!
Όταν λοιπόν, νοικιάσαμε το νέο σπίτι, είχα δεκάδες ιδέες για τη διακόσμηση της κουζίνας, οι οποίες αυξάνονταν συνεχώς. Σε αυτό βοήθησε πολύ και η σπιτονοικοκυρά μας, η οποία φαίνεται να έχει την ίδια τρέλα με εμένα, αν κρίνω από το απαλό σιέλ και το ροζ που κυριαρχούν στους τοίχους και τα ντουλάπια. Δεν χρειάστηκε να κάνω και πολλά, η βάση υπήρχε και μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Έμενε μόνο να τοποθετήσω τα δικά μας αντικείμενα και να τη στολίσω.
Στον κενό τοίχο, κάτω από τα σιέλ ντουλάπια, ο χώρος προορίζονταν για τραπέζι, όμως εμείς επιλέξαμε να τοποθετήσουμε τον αγαπημένο μας πάγκο κι ας μην ταιριάζει απόλυτα η ξύλινη επιφάνειά του, με το ύφος της κουζίνας. "Θα τον κάνω να ταιριάξει" σκέφτηκα με πείσμα και πάνω από τον πάγκο τοποθετήσαμε ένα ράφι.



Άρχισαν σιγά-σιγά να βρίσκουν όλα τα παλιά μας αντικείμενα τον τόπο τους. Το σκαμνάκι που μεταμορφώσαμε πριν 3 χρόνια, βολεύτηκε σε μια γωνία, μαζί με το παλιό ημερολόγιο και μια γιρλάντα από τσόχινα φλιτζανάκια. 


Το ράφι πάνω από τον πάγκο, το στόλισα με μεταλλικά κουτιά, με αγαπημένες κούπες, με πολύχρωμα καλαμάκια.


Η συνολική εικόνα είναι κάπως έτσι, τουλάχιστον για την ώρα. Βαριέμαι εύκολα και δεν είναι απίθανο τα αντικείμενα στο ράφι να αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση και την εποχή...


Δίπλα ακριβώς από τον πάγκο, υπάρχει ένας κενός τοίχος και ψάχνω ένα συγκεκριμένο ράφι, ώστε να βάλω τα αγαπημένα μου περιοδικά ζαχαροπλαστικής. Δεν έχω βρει κάτι ανάλογο όμως και μέχρι να βρεθεί αυτό που θέλω, όπως το θέλω και στην τιμή που το θέλω (πιθανόν ποτέ...), έφτιαξα ένα κολάζ από εικόνες που εμπνέουν, κομμένες από παλιά περιοδικά.
Η μικρή γιρλάντα που βλέπετε να κρέμεται, είναι φτιαγμένη με χάρτινες θήκες για muffins (κλικ). Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιγράψω την κατασκευή της, είναι πανεύκολη.


Κι ενώ αυτή η πλευρά της κουζίνας είναι φτιαγμένη στα μέτρα μου, δηλαδή φορτωμένη με αντικείμενα, πολύχρωμη και... η χαρά του παιδιού (δεν αλλάζει ο άνθρωπος τελικά...), η άλλη πλευρά είναι λιτή, φτιαγμένη δηλαδή στα μέτρα του Ανδρέα. Κενές επιφάνειες, με μοναδικά εργαλεία τα ξύλα κοπής, τον βραστήρα και τα μαχαίρια του. Αυτά. 


Το παράθυρο το στολίζουν λίγα φυτά, μέχρι ν' αποφασίσω τι θα κάνω εκεί... Κουρτίνα, στοράκι, λουλούδια, τίποτα; Θα δείξει (οι όμορφες ιδέες σας, είναι πάντα καλοδεχούμενες).



Όσο για το ψυγείο, εκεί κρεμάμε ό,τι πρέπει να θυμηθούμε, ό,τι πρέπει να ψωνίσουμε, ό,τι μας κάνει να χαμογελάμε και φυσικά, λίγες εικόνες από άλλες κουζίνες, που με ξεσηκώνουν.


Κι ενώ στις φωτογραφίες φαντάζουν όλα πολύ έντονα χρωματικά και ίσως κουραστικά στο μάτι, στην πραγματικότητα ο λευκός πάγκος και το λευκό πάτωμα της κουζίνας εξισορροπούν την κατάσταση, με αποτέλεσμα η τελική και ολοκληρωμένη εικόνα του χώρου να μην είναι τόσο "φορτωμένη".

Όπως και να 'χει, είναι ένας χώρος που του έχουμε αδυναμία και στον οποίο περνάμε αρκετές ώρες καθημερινά. Γι αυτό και έχω την υποψία, ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες ακόμη αναρτήσεις, με την κουζίνα σε πρωταγωνιστικό ρόλο...

Καλημέρα σε όλους! Πολύχρωμη και χαρωπή.

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Celebrate the day

Μετά από κάθε Σαββατοκύριακο, το σπίτι μοιάζει βομβαρδισμένο... Είναι αυτό που λέμε: το ζούμε το σπίτι μας! Δεν συμμαζεύω συνεχώς, τους αφήνω όλους πιο χαλαρούς, δεν τρέχω συνεχώς από πίσω τους, τα παιδιά μπορούν να ξεθάψουν όλα τα παιχνίδια τους, αφήνω το πεδίο ελεύθερο στην κουζίνα, να ξεδιπλώσει ο Ανδρέας τις μαγειρικές του ικανότητες και όχι, δεν γκρινιάζω!
Ωραίο αυτό, δε λέω, αλλά οι Δευτέρες δεν αντέχονται! Οπότε και τα ακούνε όλοι μαζεμένα χεχε. Διότι δεν μπορεί κύριοι να κόβω ψωμί εγώ και να μην βρίσκεις ψίχουλο και όταν κόβετε εσείς να νιώθω λες και βρίσκομαι σε φούρνο (ναι, με το "εσείς" απευθύνομαι και στο τρίχρονο, το 'χω χάσει, ε;). Ειλικρινά, είναι στιγμές που ξέρω ακριβώς ποιες κινήσεις έκαναν μέσα στο σπίτι και με ποια σειρά, αφού αφήνουν πίσω τους διάφορα αντικείμενα και όχι, δεν είναι κανείς τους ο Κοντορεβυθούλης!
Έτσι, οι Δευτέρες με βρίσκουν σαν την Μαίρη Παναγιωταρά, να τρέχω πέρα δώθε καθαρίζοντας και τακτοποιώντας, ενίοτε και μονολογώντας και φυσικά μουρμουρίζοντας... Ε, και μέσα σε όλα αυτά είμαι και blogger, οπότε πολλές φορές παρατάω ό,τι κάνω για να φωτογραφίσω ένα ωραίο "κάδρο". Έτσι προέκυψε και η παρακάτω φωτογραφία, όταν έτρεχα με μια αγκαλιά γεμάτη πράγματα και ξαφνικά, είδα τον Ορφέα να παίζει με ένα απ' τα παιχνίδια του. Έκανε πολύ ωραία αντίθεση το πορτοκαλί επάνω στο λευκό, με όλα τα μαϊμουδάκια να κρέμονται γύρω-γύρω και θέλησα να το αποτυπώσω. Τα παράτησα όλα για το πολυπόθητο κλικ, αλλά τελικά το αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο της πραγματικότητας. Τέλος πάντων...


Η καθημερινότητα κουβαλάει αρκετή τρέλα και προσπαθώ να το παίξω άνετη. Τα καλύτερα βέβαια συμβαίνουν, όταν κυκλοφορώ έξω με το αμάξι. Δεν γνωρίζω τους δρόμους, για αλλού ξεκινάω και αλλού καταλήγω, φυσικά δεν ξέρω πού καταλήγω, οπότε κάνω κύκλους, με αποτέλεσμα να πέφτω πάνω σε λαϊκές και να εγκλωβίζομαι στα δρομάκια. Ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά! Μόνο ευθεία μπροστά με ρυθμούς χελώνας. Έτσι την πάτησα και προχθές, μα για καλή μου τύχη, λίγο πριν αρχίσω τα "γαλλικά", κάποιος ξεπάρκαρε την ώρα που περνούσα και σκέφτηκα να μετατρέψω τον εκνευρισμό σε χαλάρωση. Πάρκαρα ωραιότατα στην κενή θέση και κατεβήκαμε, μαζί με τον Ορφέα, για βόλτα στη λαϊκή. Τρομερή υπέρβαση, μιας και αντιπαθώ τις λαϊκές, όμως έχουν και τα καλά τους, αφού επιστρέψαμε σπίτι με φρέσκα προϊόντα και... το καλύτερο, με ένα μπουκέτο κινέζικα γαρυφαλάκια. Αυτό το τελευταίο μου έφτιαξε την μέρα, ειδικά όταν το είδα στο βάζο, να ομορφαίνει την τραπεζαρία.


Εχθές επιδόθηκα σε άλλον αγαπημένο τρόπο χαλάρωσης, τη ζαχαροπλαστική. Κέικ ζήτησαν τα παιδιά, οπότε θυμήθηκα εκείνη τη συνταγή που είχα δει πριν μέρες σε αυτό το blog και μου κίνησε την περιέργεια. Ένα εύκολο κέικ, με γέμιση κανέλας και ψημένο σε μακρόστενη φόρμα.


Ναι, το έφτιαξα και την ώρα του ψησίματος όλο το σπίτι μοσχοβόλησε με ένα άρωμα σχεδόν μεθυστικό κι εκεί πάνω στο φούσκωμα, έσκαγε η ζύμη και έτρεχε αργά από μέσα το μείγμα κανέλας και ζάχαρης και... εντάξει σταματάω.


Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι, αν σας αρέσει η κανέλα, αξίζει πραγματικά να το δοκιμάσετε!

Υλικά:
225 γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
200 γρ ζάχαρη
1 πρέζα αλάτι
4 αυγά μεσαίου μεγέθους
325 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουτ. γλυκού (5 γρ) μπέικιν
3 κουτ. σούπας γάλα

Γέμιση:
60 γρ ζάχαρη
1 κουταλιά σούπας κανέλα σε σκόνη
(τα ανακατεύουμε καλά μεταξύ τους)

Βουτυρώνουμε τη φόρμα ψησίματος (η δική μου έχει μέγεθος 9 x 26 εκ. περίπου) ή την καλύπτουμε με χαρτί ψησίματος. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 175 βαθμούς (αντιστάσεις).
Χτυπάμε το βούτυρο, τη ζάχαρη και το αλάτι μέχρι να αποκτήσουν κρεμώδη υφή. Ρίχνουμε ένα-ένα τα αυγά (δεν προσθέτουμε το επόμενο, αν δε διαλυθεί καλά το προηγούμενο). Προσθέτουμε το αλεύρι με το μπέικιν σιγά-σιγά και τελευταίο το γάλα.
Ρίχνουμε το ένα τρίτο της ζύμης στη φόρμα και πασπαλίζουμε από πάνω με το μείγμα κανέλας-ζάχαρης. Ρίχνουμε μαλακά άλλο ένα τρίτο ζύμης και την απλώνουμε προσεκτικά, ώστε να μην ανακατευτεί με το στρώμα της κανέλας. Πασπαλίζουμε και πάλι με το μείγμα κανέλας, από το οποίο κρατάμε μια κουταλιά για το τέλος. Ρίχνουμε την τελευταία δόση της ζύμης και από πάνω την υπόλοιπη κανέλα. 
Το τοποθετούμε στο φούρνο και το ψήνουμε για 60-70 λεπτά, ανάλογα το φούρνο. Το δικό μας κέικ χρειάστηκε και τα 70 λεπτά, ώστε να ψηθεί καλά.  


Δεν μένει παρά να το απολαύσετε και στο σημείο αυτό, κολλάει και ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης, καθώς το δικό μου κομμάτι συνοδεύτηκε από τον σκέτο μου καφέ, σερβιρισμένο σε μια κούπα, που με τρεις μόνο λέξεις, δίνει το σύνθημα: Celebrate the day! 
Το πρώτο δώρο που έφερε η ξαδέρφη μου, όταν πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του σπιτιού μας, το πρώτο δώρο που δεχτήκαμε στο νέο μας σπίτι. Δύο κούπες, που μας προστάζουν να γιορτάσουμε την ημέρα, δίχως να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Δεν απαιτούνται μόνο γενέθλια, γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, γεννήσεις, γάμοι, βαπτίσεις, απονομές και άλλα για να χαρείς μια όμορφη μέρα. Αυτά είναι τα μεγάλα! Υπάρχουν όμως κι εκείνα τα μικρά, τα καθημερινά που δίνουν χρώμα στις μέρες μας. 


Γιορτάστε την κάθε σας μέρα φίλοι αγαπημένοι, πίνοντας καφέ με φίλους, με μια αγκαλιά, ένα φιλί, με το αγαπημένο σας φαγητό, με μια βόλτα στον ήλιο μα και στη βροχή, με μια νέα συνταγή, με ένα μπουκέτο λουλούδια... Ξέρετε εσείς!


Καλό Σαββατοκύριακο!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Ένα διακοσμητικό κλαδί φόρεσε τα καλά του

Μια ίωση μας περιόρισε στο σπίτι το Σαββατοκύριακο, οπότε το εκμεταλλευτήκαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παίξαμε, μαγειρέψαμε, είδαμε ταινίες, διαβάσαμε, χαλαρώσαμε και δημιουργήσαμε, άλλοι ζωγραφίζοντας, άλλοι φτιάχνοντας σαΐτες, άλλοι αυτοσχεδιάζοντας στην κουζίνα και άλλοι μεταμορφώνοντας αντικείμενα. Αυτό το τελευταίο το έκανα εγώ, με ένα κλαδί, το οποίο εδώ και καιρό είχα βάλει στο μάτι. 
Πήρα κορδέλες και κομμάτια υφάσματος, τα οποία έκοψα σε λωρίδες και άρχισα να τις κολλώ με σιλικόνη επάνω στο κλαδί κι έπειτα να τις τυλίγω γύρω από αυτό.



Συνέχισα να το κάνω αυτό, μέχρι που το μονότονο κλαδί, μετατράπηκε σε πολύχρωμο.


Επόμενο βήμα: μικρά στολίδια σε σχήμα σύννεφου. Κόλλησα επάνω σε μία κόλλα Α4 διακοσμητικές ταινίες κι έπειτα ζωγράφισα επάνω της σύννεφα, με τη βοήθεια ενός κουπ πατ. Τα έκοψα, τα τρύπησα με τον διακορευτή και πέρασα κλωστή για να τα κρεμάσω.


Το αποτέλεσμα; Πολύχρωμο, παρδαλό, χαρούμενο, παιχνιδιάρικο, με λίγα λόγια... έτσι όπως μ'αρέσει, τουλάχιστον αυτή την περίοδο.


Κι έτσι, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, υπάρχει μια γωνιά στο σπίτι που είναι λίγο πιο φωτεινή και λίγο πιο ανοιξιάτικη, για να σπάει η μονοτονία.


Εγώ βέβαια, το Σαββατοκύριακο, πέρα από τη δημιουργική μου διάθεση, ικανοποίησα κι εκείνη της κοινωνικοποίησης. Βρήκα ευκαιρία να συναντήσω την ξαδέρφη μου, την μοναδική μου συγγενή εδώ στην πρωτεύουσα, με την οποία λόγω υποχρεώσεων βρισκόμαστε ελάχιστα. 
Κλείσαμε ήδη τέσσερις μήνες στην Αθήνα και οι άνθρωποι που κατάφερα να συναντήσω, είναι ελάχιστοι, για την ακρίβεια, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού... Οι δουλειές, το τρέξιμο, οι υποχρεώσεις, τα προγράμματα, το άγχος και η κούραση, μας κρατούν μακριά από ανθρώπους αγαπημένους, από φίλους και γνωστούς. Είναι τόσο έντονη και γεμάτη η καθημερινότητα, που ούτε καν κατάλαβα πώς πέρασαν αυτοί οι τέσσερις μήνες. 
Σκέφτηκα να φρενάρω λοιπόν λίγο, ελάττωσα ταχύτητα και σήκωσα το ακουστικό. Μαζί με το ακουστικό ύψωσα και το κεφάλι μου, να παρατηρήσω και να θαυμάσω όσα υπάρχουν γύρω μου και τα προσπερνώ σχεδόν καθημερινά...
Το Κατερινάκι που με ξέρει καλά, με πήγε σε ένα μαγαζί στολίδι. Κι όπως καθόμασταν αναπαυτικά στο μπαρ, με τους μυρωδάτους καφέδες μπροστά μας, πρόσεξα απέναντί μου μια μικρή ταμπέλα, με την αγαπημένη μου έκφραση ελάχιστα παραφρασμένη, μα με το ίδιο δυνατό νόημα...


Είπαμε τόσα κι άλλα τόσα, που οι καφέδες τελείωσαν γρήγορα και αντικαταστάθηκαν από κρασάκι, με το ενδιαφέρον της συζήτησης να παραμένει αμείωτο. Και ήταν τόσο όμορφη αυτή η απλή μας έξοδος, αυτό το σύντομο τετράωρο, που μου χάρισε δύναμη κι ενέργεια για όλη την εβδομάδα που έρχεται. Μια εβδομάδα, που πέρα από πολλά άλλα, θα 'ναι και βροχερή λένε...

Καλή Δευτέρα σε όλους εκεί έξω. Καλή, δυναμική εβδομάδα!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Χειμερινή διακόσμηση

Μπορεί μετά το πακετάρισμα των χριστουγεννιάτικων όλα να είναι άδεια και θλιβερά, αλλά αυτή είναι μια διαδικασία που τελικά αγαπώ πολύ. Μου αρέσει που στο τέλος οι επιφάνειες μένουν κενές και ξεσκονισμένες, έτοιμες να υποδεχτούν τα νέα στολίδια-μπιμπελό-αξεσουάρ ή τα όποια αντικείμενα τέλος πάντων.
Έχω αναφέρει αρκετές φορές, ότι αυτή η εποχή με δυσκολεύει σε διακοσμητικό επίπεδο. Μου φαίνεται ουδέτερη σε χρώματα και υλικά, γι αυτό προτίμησα προσπάθησα να περιοριστώ σε χρώματα φυσικά, όπως το καφέ και το πράσινο, αλλά με ξέρετε τώρα εμένα... Υπήρχε ποτέ περίπτωση να περιοριστώ μόνο σε αυτά; Θα έλειπε λίγο κόκκινο, κίτρινο ή ακόμη και φουξ; Μπα!


Στην είσοδο βέβαια, τα χρώματα είναι πράγματι ουδέτερα, αν εξαιρέσω το κόκκινο μπουκάλι που χρησιμοποίησα ως βάζο.


Κρέμασα στο κλαδί τα βελανίδια που είχα χρωματίσει πριν δύο χρόνια με ένα απαλό κίτρινο, ενώ αγαπημένο αντικείμενο εδώ, είναι η κάρτα με τον όμορφο κοκκινολαίμη, που λείπει σπάνια από τις χειμωνιάτικες διακοσμήσεις του σπιτιού.


Στον αγαπημένο μου τοίχο, επιλέγω πάντα χρώματα που κάνουν έντονη την αντίθεση, όπως το κίτρινο της μιμόζας, αλλά και το φουξ χρώμα που έχουν αυτά τα αποξηραμένα και βαμμένα κλαδιά.


Τα υπόλοιπα είναι πιο γήινα. Καρποί που περίσσεψαν από τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, βρύα και μικρά κεριά.


Εκεί στο πλάι, κρέμεται το πολύ αγαπημένο "HOME" που στολίζεται κι αυτό κάθε εποχή. 
Αυτή τη φορά, έφτιαξα μια γιρλάντα από χαρτιά πασπαλισμένα με ασημόσκονη. Σχεδίασα επάνω τους νιφάδες με τη βοήθεια των κουπ πατ και τις κόλλησα σε μια λευκή κορδέλα.


Στην τραπεζαρία παραμένει η ξύλινη εταζέρα, φορτωμένη κυρίως με διάφορες γυάλινες θήκες για ρεσώ.



Δίπλα της, λίγα wax flowers από το ανθοπωλείο. Αυτά τα πανέμορφα μικρά λουλουδάκια, των οποίων η υφή μοιάζει κέρινη, υπάρχουν και σε άλλα υπέροχα χρώματα, μα δυστυχώς εγώ πέτυχα μόνο λευκά. 

Μια διακοσμητική αυτοκόλλητη ταινία, κρύβει τις ατέλειες στο σπασμένο κηροπήγιο...                                                           

Το πιο αγαπημένο μου σημείο όμως, είναι αυτό πάνω από την τραπεζαρία. 
Με το πιστόλι σιλικόνης κόλλησα μεταξύ τους φουντούκια και αμύγδαλα, δίνοντάς τους σχήμα καρδιάς. Τις κρέμασα στο φωτιστικό, μαζί με άλλες καρδιές, που κατά καιρούς μου έχουν δωρίσει φίλοι και συγγενείς, φτιαγμένες από ξύλο, σύρμα ή μέταλλο.


Όλες μαζί δίνουν μια ρομαντική νότα στο χώρο και τελικά έδεσαν όμορφα μεταξύ τους.


Κι αν κάτι δε λείπει από τη χειμερινή διακόσμηση, είναι τα κεριά. Αυτά που μας έμειναν από τις γιορτές και άλλα που ήρθαν να προστεθούν, όλα μαζί σε μια πιατέλα, φωτίζουν όμορφα τα βράδια μας.


Καλημέρα και καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνετε φίλοι αγαπημένοι. 

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook