Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Inspired For Life

Πριν μήνες κατευθυνόμασταν με το αμάξι κάπου, ούτε καν θυμάμαι πού. Δεν έχει σημασία άλλωστε. Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα έλεγαν τα δικά τους γελώντας κι εμείς μπροστά μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Λίγα θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή, μέχρι που από το ραδιόφωνο ακούστηκε αυτό το τραγούδι. "Τι ωραίο τραγούδι" είπα ανέμελα και έμεινα ν' απολαμβάνω τη μελωδία του, που πάντα με γοήτευε. Δεν θυμάμαι ποια ήταν ακριβώς τα λόγια του Ανδρέα, δεν θυμάμαι με ποια σειρά τα είπε, θυμάμαι μόνο να λέει "Να! Αυτό! Άκου τι λέει. Αυτό το τραγούδι σου αφιερώνω, όπως ακριβώς τα λέει. Τη βλέπω τη λάμψη στα μάτια σου, εσύ όμως... γιατί δεν τη βλέπεις πια;". Έμεινα να τον κοιτάζω έκπληκτη και μαγκωμένη. Παρόλο που το αναλύσαμε το θέμα και παρόλο που για μέρες μετά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, τελικά παραδέχτηκα σε εμένα την ίδια ότι δεν υπήρχε καμία υπερβολή στη διαπίστωσή του...
Πότε άρχισα να πιστεύω όλο και λιγότερο στον εαυτό μου; Πότε έπαψα να είμαι η προτεραιότητά μου; Πότε άρχισα ν' αποτραβιέμαι και να παραιτούμαι λίγο-λίγο από καθετί που μου χάριζε χαρά; Πότε άρχισα να γεμίζω το κενό με φαγητό; Πότε άρχισα να ξυπνάω μες στη νύχτα από το άγχος; Πότε σταμάτησα να γυμνάζομαι; Πότε άρχισαν να μικραίνουν τα όνειρά μου; Πότε...; Καιρό τώρα! Κι ήταν το τραγούδι αυτό η αφορμή να το συνειδητοποιήσω κι ο Ανδρέας η αιτία, ώστε ν' αρχίσω να ψάχνω το γιατί και το πώς. Και συνήθως μετά τη συνειδητοποίηση, γίνεται κάτι μαγικό! Σαν ένα χέρι να σε ακουμπά ελαφρά στον ώμο βοηθώντας σε να βγεις από το λήθαργο. Ένα τέτοιο "χέρι" με τράβηξε κι εμένα και με οδήγησε στην Νικόλ. 
Η Νικόλ... Από τη στιγμή που άκουσα τ' όνομά της σκέφτηκα ότι δεν βρέθηκε τυχαία στο διάβα μου.
Ένας άνθρωπος χρωματιστός στα μάτια μου, παρόλο που εκείνη αγαπά τη μονοχρωμία. Πάντα χαμογελαστή, με παιχνιδιάρικη διάθεση και κόκκινα χείλη, με υποδεχόταν με μια σφιχτή αγκαλιά στο χώρο της. Πάντα αισιόδοξη, όπως αρμόζει άλλωστε σε έναν Life Coach, έκανε τη δουλειά της με απεριόριστο κέφι και ενθουσιασμό.

Καλωσόρισε την ομάδα μας, μια μικρή ομάδα γυναικών, στο χώρο της. Ένας χώρος δίχως εντάσεις, με λείες και λευκές επιφάνειες, που αποπνέει ηρεμία και γαλήνη. 


Ο καφές, μυρωδάτος και δυνατός, ήταν πάντα έτοιμος στην καφετιέρα και το νερό βρασμένο για εκείνους που προτιμούσαν το τσάι. Κι όταν οι κούπες γέμιζαν με τα ζεστά ροφήματα, εμφάνιζε η Νικόλ τα σοκολατάκια και μας έπειθε, ότι οι θερμίδες που καταναλώνονται δίχως ενοχές, δεν πιάνουν τόπο, αλλά μετατρέπονται αμέσως σε ενέργεια!


Κι έπειτα καθόμασταν στις θέσεις μας και η συζήτηση έπαιρνε φωτιά. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις έμαθα πολλά και ανακάλυψα άλλα τόσα. Ήρθα αντιμέτωπη με τις αξίες μου, έβαλα σε σειρά τις ανάγκες μου, έμαθα να κάνω υπομονή, γιατί στη ζωή δεν είναι όλα sprint κι ας μου αρέσει η ταχύτητα. Ίσως γι αυτό ήμουν πάντα καλή στο sprint και όχι στο μαραθώνιο. Μα στη ζωή οι περισσότερες διαδρομές είναι μακριές και θέλουν επιμονή και σταθερότητα. "Small steps" άκουγα την Νικόλ να επαναλαμβάνει συνεχώς. "Ένα βήμα τη φορά" μας έλεγε, καθώς άκουγε προσεκτικά τις ιστορίες μας, πρόθυμη πάντα να μας δώσει εναλλακτικές λύσεις. Κι η πιο αγαπημένη μου έκφραση ήταν "οι συναισθηματικές λιγούρες", τις οποίες καθεμία από εμάς ικανοποιούσε με το δικό της λανθασμένο τρόπο.
Μα όλα αυτά ήταν πια καιρός ν' αλλάξουν!

Επέστρεφα σπίτι με το νέο πακέτο ασκήσεων και ήμουν ενθουσιασμένη! Δεν έβλεπα την ώρα ν' ασχοληθώ και να μελετήσω τις ασκήσεις μου, ν' αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι καινούριο.


Κι έπειτα άρχισα να ανυπομονώ για κάθε νέο μάθημα. Ξεκινούσα με κέφι από το σπίτι κι ένιωθα την ανάγκη να ξαναβρεθώ με την ομάδα μου, να μάθω νέα τους και να μπούμε στο νέο κύκλο ασκήσεων και ανακαλύψεων. Με τον καιρό και αφού είχαμε πια γνωριστεί καλά, το μοίρασμα αυτό άρχισε να γίνεται απόλυτα διασκεδαστικό και επεκτάθηκε σε δώρα μικρά και μεγάλα. Κάθε τόσο κουβαλούσαμε κάτι η μία για την άλλη, μικρά δώρα, που όμως στόλιζαν τα πρόσωπά μας με τεράστια χαμόγελα!


Το τελευταίο μας μάθημα που ήταν παραμονή του Αγ. Βαλεντίνου, το γιορτάσαμε με γλειφιτζούρια σαν τα κοριτσόπουλα, δίνοντας υπόσχεση ότι θα βρεθούμε σύντομα πάλι από κοντά.


Και κάπως μπήκε στη ζωή μου η εμπειρία του Life Coaching, η οποία προκάλεσε και προκαλεί μικρές μα ανέλπιστες αλλαγές. Έτσι ξαφνικά απέκτησα τρεις νέες καρδιακές φίλες σε μια πόλη που ακόμα παλεύω να προσαρμοστώ. Έτσι ξαφνικά αφέθηκα να με βοηθήσουν άνθρωποι, τους οποίους δεν γνώριζα πριν λίγο καιρό κι εκείνοι αφέθηκαν σ' εμένα. Έτσι αναπάντεχα, σαν βότσαλο που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά μου, η Νικόλ μου έδειξε ξανά το μονοπάτι.

Το Inspired For Life μοιάζει για μένα σαν ένα άφτιαχτο παζλ με τα διάφορα κομμάτια της ζωής σου να είναι απλωμένα ανάποδα. Πώς λοιπόν θα βρεις πού έχει το καθένα τη θέση του; Πρέπει να κάνεις τον κόπο να τ' αναποδογυρίσεις και σε αυτό σε βοηθά το Life Coaching, όταν εσύ μπλοκάρεις. Όχι, δεν είναι ψυχολογία, είναι απλά ένας τρόπος να δεις ξεκάθαρα αυτά τα οποία καιρό τώρα αγνοούσες ή απλά προσπερνούσες. Κι έτσι ένα-ένα τα κομμάτια μπαίνουν στη θέση τους, συνθέτοντας μια εικόνα υπέροχη και ολοκληρωμένη. Το παζλ της ζωής σου!

Γι αυτό αποφάσισα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Γιατί δεν είναι κακό να νιώθεις στα χαμένα, δεν είναι κακό να κάνεις λάθη, δεν είναι κακό να νιώθεις απογοήτευση και κούραση, δεν είναι κακό να νιώθεις πως είσαι στον πάτο. Να θυμάσαι μόνο ότι δεν είσαι μόνος, γι αυτό κοίτα ψηλά κι αφέσου στο χέρι που βρέθηκε μπροστά σου να σε τραβήξει έξω από τη λούμπα και να σου δείξει ξανά το δρόμο. Γιατί μπορεί να είναι σειρά μου τώρα, να είμαι το "χέρι" που θα τραβήξει έστω κι έναν από εσάς και θα τον οδηγήσει στην Νικόλ. 

Όποιος θέλει μπορεί να την γνωρίσει καλύτερα μέσα από τη σελίδα της ή να επικοινωνήσει μαζί της μέσω facebook. Αρχές Μαρτίου ξεκινά ένας νέος κύκλος συναντήσεων και ζηλεύω ήδη όσους θα είναι μαζί της σε αυτό το ξεχωριστό ταξίδι. Όποιος ενδιαφέρεται θα βρει περισσότερες πληροφορίες εδώ (κλικ). Αν πάλι είσαι έτοιμη για οποιαδήποτε αλλαγή, αλλά δεν ζεις στην Αθήνα απευθύνσου στην Νικόλ, γιατί ετοιμάζει τέλος του Μάρτη ένα online coaching.

Ειλικρινά, αν μπορείς κάνε αυτό το δώρο στον εαυτό σου, το αξίζεις!


Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι! Η Άνοιξη πλησιάζει, γεγονός που ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη διάθεσή μου!

Σας εύχομαι μια υπέροχη εβδομάδα με δύναμη μα και κουράγιο, ώστε ν' αλλάξετε όσα σας κούρασαν! 


Litsa


Υ.Γ. Νικόλ και Σοφία σας ευχαριστώ για το ταξίδι. Ρεβέκκα και Πόπη το νου σας, συνεχίζουμε...



 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Ένα αγαπησιάρικο κέικ ή αλλιώς "κέικ ζέβρα"

"Πότε θα κάνεις ένα χρωματιστό κέικ;" με ρώτησε ο Φαίδωνας την ώρα που του έκοβα ένα κομμάτι από το κλασικό κι αγαπημένο μας κέικ. "Χρωματιστό; Τι χρωματιστό;" αναρωτήθηκα. "Ένα διαφορετικό. Με πολλά χρώματα." μου είπε κι έμεινα να τον κοιτάζω... Πώς του ήρθε; Τέλος πάντων, σχεδόν αμέσως μου ήρθε η ιδέα για ένα χρωματιστό κέικ, αλλά αποφάσισα να το φτιάξω εκεί κοντά στις ημέρες του Αγίου Βαλεντίνου, έτσι ώστε να δώσω νόημα σε... όλο αυτό το κόκκινο! 
Εχθές που το πρωινό μου ήταν λίγο πιο χαλαρό, ετοίμασα το μείγμα του αγαπημένου μας κέικ, έπειτα το μοίρασα σε τέσσερα μπολ και στα τρία από τα τέσσερα μπολ έδωσα χρώμα. Στο ένα πρόσθεσα κακάο για σοκολατένια γεύση και στα άλλα δύο πρόσθεσα χρώματα ζαχαροπλαστικής: κόκκινο και μωβ. Προέκυψαν λοιπόν τέσσερα διαφορετικά μείγματα: ένα κλασικό, ένα σοκολατένιο, ένα κόκκινο και ένα μωβ. Τα έριξα με ένα κουτάλι (ξεχωριστό για κάθε μείγμα) στο κέντρο της φόρμας εναλλάξ και πάντα το ένα πάνω από το άλλο, δίχως ποτέ να τα ανακατέψω με το κουτάλι. Τα μείγματα έτσι κι αλλιώς απλώνονται από μόνα τους. Αν δεν κατανοείτε απόλυτα αυτό που περιγράφω, τότε googlάρετέ το ως "κέικ ζέβρα" και θα καταλάβετε ή ρίξτε μια ματιά στη Χρυσαυγή.

Κι αφού το κέικ ψήθηκε, έπρεπε και να στολιστεί. Φωτιά στα κόκκινα λοιπόν, φωτιά και στην κουβερτούρα, ώστε να λιώσει και ν' απλωθεί πάνω από έτοιμο κέικ, γιατί αλλιώς φίλοι μου, πώς θα κολλήσουν επάνω του τα κας κας και οι καραμελένιες καρδιές; Πώς θα γίνει λίγο κιτς και υπερβολικό, αλλά τόσο υπέροχο στα παιδικά τους μάτια;


Όλες οι καρδιές που υπήρχαν στο ντουλάπι πήραν θέση στο ήδη χρωματιστό κέικ!


Κι όταν το κόψαμε η έκπληξη ήταν μεγάλη. Τα μάτια τους γέμισαν ενθουσιασμό και τα επιφωνήματα χαράς πρέπει να ακούστηκαν και στους απέναντι. Ααα χαμός! Τι να λέμε...


Εγώ λοιπόν δοκίμασα ένα τόσα δα κομματάκι, έτσι για να δω αν πέτυχε και πέτυχε. Τον απογευματινό μου καφέ όμως τον ήπια δίχως συνοδευτικό, καθώς εδώ και ένα μήνα απέχω από τη ζάχαρη, όσο είναι εφικτό δηλαδή...


Σαββατοκύριακο μπροστά μας κι εύχομαι να το απολαύσουμε όλοι, καθένας με τον τρόπο του.
Καλημέρα είπα; Δεν είπα. Καλημέρα λοιπόν! 
Και πριν κλείσω, θυμίζω παλιότερες αναρτήσεις σχετικές με την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου:

Τα φιλιά μου!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Κάτι από Χειμώνα

Πόσες φορές αλήθεια στρώθηκα να γράψω τη σημερινή ανάρτηση; Πόσες φορές την άφησα στην μέση, ώστε να κάνω κάτι άλλο, σημαντικότερο τη δεδομένη στιγμή; Τόσες, που στο τέλος ξενέρωσα και σκέφτηκα να μην την ανεβάσω ποτέ! Οι φωτογραφίες είναι έτοιμες και αποθηκευμένες σχεδόν ένα μήνα τώρα στο σκληρό, γιατί μπορεί να απέχω από το blog, αλλά η διακόσμηση και οι δημιουργίες συνεχίζονται. Το μόνο που μένει, είναι να βρω χρόνο για την ετοιμασία των αναρτήσεων...
Στο θέμα μας όμως, που δεν είναι άλλο από τη χειμερινή διακόσμηση του σπιτιού. Φέτος δεν είχα χρόνο για πολλά, κατά συνέπεια ούτε και όρεξη. Επίσης δεν ήθελα ένταση στα χρώματα, άλλωστε ο Χειμώνας είναι στο μυαλό μου κάπως άχρωμος, ουδέτερος, λευκός μα και φωτεινός. 

Έτσι πήραν θέση στα ράφια όλα τα λευκά κηροπήγια, βάζα, πιατέλες, κεριά και όλα πάντα σε συνδυασμό με κλαδιά ή λίγα λουλούδια της εποχής.


Τα ελάφια δεν μπήκαν στα κουτιά με τα χριστουγεννιάτικα. Έμειναν εκεί πάνω στις λευκές επιφάνειες, πλάι σε φωτισμένα κλαδιά, λευκά κεριά, αλλά και χιονισμένα δέντρα, να μας θυμίζουν ότι ο Χειμώνας είναι ακόμη εδώ.


Μοιάζουν να 'ναι όλα λιγάκι υποτονικά, θαμμένα κάτω από ένα λευκό πέπλο κι όταν η Άνοιξη πλησιάσει αρκετά και μας ζεστάνει ο ήλιος, τότε όλα τα χρώματα θα βρουν και πάλι το δρόμο προς το σπίτι μας...
Μόνο το καφέ και το πράσινο των φυσικών υλικών "σπάνε" λίγο την ασπρίλα.


Βέβαια μια γωνιά "φωσφορίζει" από μακριά, εκεί όπου είναι τοποθετημένες όλες οι κολοκύθες που μας έμειναν από το Φθινόπωρο, παρέα με λίγα ξερά κλαδιά. 


Και για την τραπεζαρία ετοίμασα μια σύνθεση μέσα σε ποτήρια, με κλαδιά Τούγιας, μικρά κουκουνάρια και κεριά. Τίποτα σπουδαίο. Μια σύνθεση απλούστατη, μα τόσο όμορφη στα δικά μου μάτια!


Κι εκεί πιο πίσω, ένα μάτσο κρινάκια στόλιζαν το τραπέζι κι όταν μαράθηκαν, αντικαταστάθηκαν από τουλίπες και τώρα πια στη θέση τους υπάρχουν λίγα κλαδιά Προύνου, φορτωμένα με ροζ μπουμπούκια, έτοιμα ν' ανθίσουν. 


Κι έτσι φίλοι αγαπημένοι, πριν με προλάβει η Άνοιξη, πρόλαβα ν' ανεβάσω την ανάρτηση για τη φετινή χειμερινή διακόσμηση. Πάλι καλά!

Στέλνω την καλημέρα μου σε όλους σας εκεί έξω! Είμαι εδώ κι ας χάνομαι πού και πού...

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook