Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Καλό τριήμερο!

Καρναβαλιστήκαμε και φέτος! Πήγαμε στο σχολικό πάρτι, διασκεδάσαμε, χαζογελάσαμε, κληρώσαμε δώρα, τα παιδιά έπαιξαν μέχρι τελικής πτώσεως και νομίζω πως κλείσαμε για φέτος! Του χρόνου πάλι...
Για την ώρα εμείς, ένας θυμωμένος κλόουν, ένας καθωσπρέπει πειρατής και μια τρελή κοκκινομάλλα διαβολογυναίκα, σας ευχόμαστε καλό τριήμερο!


Σας φιλώ

Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Το Σαββατοκύριακο σε εικόνες

Το περασμένο ΣΚ ήταν αφιερωμένο στα λουλούδια και στη δοκιμή νέων συνταγών, τι άλλο; Εντάξει, κάναμε και μια πολύ ωραία βόλτα, για την οποία όμως θα τα πούμε άλλη στιγμή, πιο αναλυτικά.
Οι βολβοί, τουλάχιστον αυτοί που βρίσκονται εντός του σπιτιού, ξεπετάχτηκαν. Γέμισαν τα παράθυρα χρώμα και τα ζουμπούλια άπλωσαν στο χώρο το μεθυστικό άρωμά τους.


Όσο για τα βάζα μου, αυτά δεν μένουν ποτέ άδεια. Πότε με ανεμώνες, πότε με νεραγκούλες και τώρα πια και με αμυγδαλιές. Άνθισαν οι αμυγδαλιές και ομόρφυναν τον τόπο! Χάρισαν επιτέλους λίγο χρώμα στο μονότονο τοπίο και - κατά έναν περίεργο τρόπο - μας γέμισαν αισιοδοξία!


Το φυτό που με γοητεύει όμως αυτή την εποχή, είναι η τσιντόνια. Σκούρα καφετιά κλαδιά, που μοιάζουν ξερά, αλλά είναι φορτωμένα με μπουμπούκια, που ανοίγουν σε αυτά τα πανέμορφα πορτοκαλοκόκκινα λουλούδια. Τόσο αγαπημένο φυτό, που το φύτεψα και σε μια γλάστρα στο μπαλκόνι, αλλά δεν ανθίζει. Τι να σου κάνει στην γλάστρα το καημένο;


Και μιας και αναφέρθηκα στο μπαλκόνι, εκεί πέρασα το πρωινό του Σαββάτου. Ήταν ένα ζεστό και λαμπερό πρωινό, ιδανικό για τη φροντίδα των φυτών που άρχισαν δειλά δειλά να πρασινίζουν και ν' ανθίζουν (όσα επιβίωσαν δηλαδή...).


Η Κυριακή πάλι ήταν μουντή, βροχερή και γκρίζα. Κι επειδή ο Ανδρέας δούλευε, ο Φαίδωνας κατέβασε πλερέζες, οπότε είπα να τους φτιάξω τη διάθεση.
Τους έφτιαξα για πρωινό popovers, πασπαλισμένα με ζάχαρη και κανέλα. Θυμίζουν πολύ λουκουμάδες μόνο που είναι ψημένα στο φούρνο. Βέβαια, τελικά τα προτίμησαν σκέτα, με μαρμελάδα , μέλι και - το καλύτερο - nutella. Ήρθε επιτέλους και η ετικέτα με το όνομα του Φαίδωνα, που τώρα πια ξέρει να διαβάζει και έκανε μεγάλη χαρά!
Επανέρχομαι όμως στα popovers, τα οποία πρέπει να δοκιμάσετε. Είναι πολύ νόστιμα, αφράτα και ιδανικά για το πρωινό της Κυριακής! Για τη συνταγή ρίξτε μια ματιά εδώ κι εδώ.



Για την αφεντιά μου ετοίμασα quinoa με βρώμη (κλικ). Πειραματίστηκα πολύ με την quinoa (κινόα) μέσα στο Σαββατοκύριακο, υπερτροφή σου λέει, πολύ πλούσια σε πρωτεΐνη, βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία. Εντάξει, επειδή αγαπώ πολύ όλους τους περίεργους σπόρους, δημητριακά, χυλούς κλπ. δεν τη φοβήθηκα, αλλά όταν τη δοκίμασα, αρχικά απογοητεύτηκα. Έπειτα από διάφορους πειραματισμούς όμως ενθουσιάστηκα! Μαγειρεύεται πολύ εύκολα και τη δοκίμασα με ντοματίνια και κοτόπουλο, στη σαλάτα και στο πρωινό. Ναι, υπάρχουν πολλοί τρόποι και άπειρες συνταγές, αρκεί να την googl-άρετε.


Αρκετά όμως με τα θέματα μαγειρικής! 
Μετά από το δυναμωτικό πρωινό μας, κατέβασα από την ντουλάπα μια ξεχασμένη σακούλα με διάφορα καρναβαλίστικα. Άρχισαν τις τρέλες και τα καραγκιοζιλίκια, ενώ ο Ορφέας πολύ σωστά, επέλεξε τα κερατάκια του διαβολάκου! Έτσι, έτσι...


Αλήθεια εσείς μετατρέπατε ως παιδιά τις πορτοκαλόφλουδες σε δόντια από βαμπίρ; Λοιπόν, δε θα ξεχάσω ποτέ την τσιρίδα που έβγαλα όταν εμφανίστηκε μπροστά μου ξαφνικά η μαμά μου με πορτοκαλί κοφτερά δόντια, φορεμένα πάνω-κάτω. Ήρθε δίπλα μου και είπε ήρεμα τ' όνομά μου χαμογελώντας, γύρισα αμέριμνη εγώ και τσιροκοπούσα σαν "υστέρω" για κανένα πεντάλεπτο, ενώ μαμά και αδερφή γελούσαν επίσης υστερικά με το χάλι μου... τς τς τς. 
Αχ, βέβαια το θυμάμαι και γελάω, άλλωστε από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ξόδεψα πολλές φλούδες φορώντας τες ως "τρομακτικές μασέλες", χώρια που έτρωγα και τα πορτοκάλια! Διασκεδαστικό αλλά και θρεπτικό παράλληλα το παιχνίδι αυτό τελικά! 


Και κάπως έτσι φτάσαμε στη νέα εβδομάδα με μια Δευτέρα το ίδιο βροχερή με την Κυριακή, αλλά τι μας νοιάζει; Τα πρώτα ανοιξιάτικα χρώματα άρχισαν να ξεπετάγονται από παντού μπροστά μας.
Λίγο ακόμα και θα μυρίσει η άνοιξη για τα καλά! Ως τότε, να περνάτε όμορφα!


Καλημέρα

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Μηλόπιτα... διαίτης

Ε ναι, τσικνίσαμε και τσικνιστήκαμε λοιπόν. Μύρισε ο τόπος ξεροψημένο κρέας και... τίποτε άλλο!
Ήταν μια μέρα όμορφη η χθεσινή, γεμάτη μασκαράδες, έναν καφέ με άλλες μαμάδες, σουβλάκια και πολλή σαλάτα. Όόόόχι, πατάτες τηγανιτές δεν πήραν θέση στο τραπέζι μας! Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει ένα γλυκάκι από το χθεσινό μενού, οπότε έφτιαξα μια μηλόπιτα, πολωνικής προέλευσης, που την ονομάζουν Szarlotka.



Ιδανική και για όσους έχουν δυσανεξία στη λακτόζη, αφού είναι χωρίς γάλα ή βούτυρο, γεγονός που μειώνει τα λιπαρά της και τις θερμίδες φυσικά. Εγώ για να μειώσω κι άλλο τις θερμίδες, αντικατέστησα τη λευκή ζάχαρη με καστανή. Έτσι λοιπόν, κάθε κομμάτι - σε φυσιολογικό μέγεθος ε; - έχει περίπου 150 θερμίδες!

Θα χρειαστείτε:

περίπου 1 κιλό μήλα της αρεσκείας σας, εγώ έβαλα κόκκινα που είναι πιο γλυκά
4 μέτρια αυγά
200 γρ καστανή, μαλακή ζάχαρη (φυσικά μπορείτε να την αντικαταστήσετε με λευκή)
1 κουταλάκι γλυκού εκχύλισμα βανίλιας ή μία κάψουλα βανίλιας
125 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
λίγο λάδι

Εκτέλεση:

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 175 βαθμούς Κελσίου.
Αλείφουμε με το λάδι μια φόρμα διαμέτρου 24-26 εκατοστών.
Καθαρίζουμε τα μήλα, τα κόβουμε σε κύβους και τα απλώνουμε στον πάτο της φόρμας.
Χτυπάμε πολύ καλά τα αυγά με τη ζάχαρη και τη βανίλια, μέχρι το μείγμα να φουσκώσει, ν' αφρατέψει και να γίνει σαν άσπρη κρέμα. Προσθέτουμε το αλεύρι, χτυπάμε για λίγο ακόμη κι έπειτα ρίχνουμε το μείγμα πάνω από τα κομμένα μήλα.



Ψήνουμε το γλυκό στο φούρνο για περίπου 30 λεπτά, εξαρτάται από το φούρνο και το μέγεθος της φόρμας μας.
Αν δούμε ότι ψήνεται εξωτερικά και μέσα παραμένει άψητο, το καλύπτουμε με αλουμινόχαρτο (αν χρειαστεί!).
Αφήνουμε την μηλόπιτα να κρυώσει καλά πριν την ξεφορμάρουμε. 
Αν θέλουμε, την πασπαλίζουμε με άχνη.
Ιδανικά θα τη συνόδευα με σαντιγί, αλλά προτίμησα λίγο γιαούρτι με μέλι.



Μια καλή λύση για να γλυκάνετε το Σαββατοκύριακό σας δίχως τύψεις. Κι αν νομίζετε ότι την γεύτηκα μόνο εγώ, κάνετε λάθος, γιατί την τίμησαν όλοι!

Εύχομαι να περάσετε όμορφα, δημιουργικά και διασκεδαστικά, μιας και αρχίζουν σιγά σιγά τα πάρτι μασκέ!
Καλημέρα


Litsa

Υ.Γ. για εσάς που μου ζητήσατε συνταγή για το red velvet cake της προηγούμενης ανάρτησης, ενημερώνω ότι βασίστηκα σε αυτή τη συνταγή. Η αλήθεια είναι ότι όταν το δοκίμασα, μου φάνηκε λίγο γλυκό για τα γούστα μου. Γίνεται αυτό; Κι όμως γίνεται!


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Κάθε μέρα μια ευκαιρία

Έχω στην τσάντα μου ένα μικρό σημειωματάριο, το οποίο μου δώρισε μια φίλη της μαμάς μου. Ανοίγοντάς το προχθές, έπεσε πάλι το βλέμμα μου σε αυτό που γράφει στην πρώτη του σελίδα: "δώσε σε κάθε σου μέρα την ευκαιρία, να γίνει η καλύτερη της ζωής σου...".
Αλήθεια, πόσες φορές εξαντλήσατε τον εαυτό σας με άσκοπο άγχος και με ατελείωτα νεύρα; Πόσες φορές τον αναλώσατε σε καταστάσεις και ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε το βλέμμα σας; Πόσες φορές χαλάσατε τη διάθεσή σας μαλώνοντας για το πάρκινγκ ή για τη σειρά που σας πήρε κάποιος έξυπνος στο φούρνο; Πόσες φορές χάσατε τον ύπνο σας με τις επίμονες σκέψεις σας, δίχως αποτέλεσμα; Πόσες φορές μεγαλοποίησατε τα προβλήματά σας με τις υπερβολές σας; Πόσες φορές καταστρέψατε μια όμορφη στιγμή, επειδή δεν ήταν όλα στην εντέλεια; Πόσες φορές, εξαιτίας της κακής σας διάθεσης, την πλήρωσαν άνθρωποι αγαπημένοι σας; Πόσες φορές κολλήσατε στο δέντρο και χάσατε την ομορφιά του δάσους; Πόσες;
Εγώ γνωρίζω καλά τη δική μου απάντηση: πολλές!!
Έχω καταστρέψει αρκετές ημέρες της ζωής μου εξαιτίας του άσκοπου άγχους μου - και λέω άσκοπο, γιατί υπάρχει κι εκείνο που σε βοηθά να γίνεις καλύτερος. Το δημιουργικό. Εγώ όμως εννοώ το άσκοπο, το δίχως νόημα! Εκείνο που σε τρώει από μέσα σαν σαράκι και σε κάνει να φαίνεσαι εξαντλημένος, γιατί είσαι!
Έχω αφήσει να μου καταστρέψουν αρκετές ημέρες μου άγνωστοι άνθρωποι, με τους οποίους μάλωσα στο δρόμο/κατάστημα/αμάξι/υπηρεσίες κλπ, δίχως κανένα αποτέλεσμα τελικά, αφού υπάρχουν άνθρωποι που ξεπερνούν κάθε επίπεδο αναισθησίας!
Μέρες άχρηστες, έτσι τις χαρακτηρίζω. Μέρες που το μόνο που απομένει στο τελείωμά τους, είναι η ένταση και το σφίξιμο στο στομάχι.
Κι έπειτα έρχονται κάτι άλλες μέρες, όπως η παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου, να σου θυμίσουν ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα... Οπότε κόβεις την γκρίνια και ξαφνικά οι ορίζοντες ανοίγουν, οι παρωπίδες φεύγουν και ξαναβλέπεις το δάσος, αυτό που αδυνατούσες να δεις όσο ήσουν μικροπρεπής/θυμωμένος/μίζερος/αγχωμένος! Και κοιτάζοντας γύρω σου, ανακαλύπτεις την ομορφιά σε τόσο μικρά πράγματα, που όμως στην πραγματικότητα, είναι τα πιο σπουδαία!
Με τέτοια σπουδαία πράγματα περάσαμε την Κυριακή μας. 
Σηκωθήκαμε νωρίς να ετοιμάσουμε πρωινό και επικράτησε στην κουζίνα ο πιο όμορφος χαμός! Βάλαμε τη μουσική να παίζει δυνατά, κόψαμε διάφορα φρούτα και τα στύψαμε σε μυρωδάτο χυμό, φτιάξαμε αυγόφετες, ενώ εγώ δοκίμασα αυτή την υπέροχη συνταγή, αλλά με περισσότερο γάλα.


Και το μεσημέρι το ρίξαμε επιτέλους έξω και κατεβήκαμε με τα ποδήλατα στην παραλία για φρέσκο ψαράκι και δροσερό κρασί. Αφήσαμε τον ήλιο να μας ζεστάνει και τα παιδιά ελεύθερα να τρέξουν, να παίξουν, να κυλιστούν στην άμμο και να κάνουν το κέφι τους. 


Και καβαλήσαμε πάλι τα ποδήλατα για μια μεγάλη βόλτα πλάι στη θάλασσα. Κάναμε αγώνες μεταξύ μας και σταματήσαμε μόνο όταν είδαμε μια θαλάσσια χελώνα που ξέβρασε το κύμα νεκρή. Σταθήκαμε να χαζέψουμε και τους γλάρους που είναι πελώριοι και τόσο όμορφοι!


Κι επιστρέφοντας στο σπίτι, τ' αγόρια αποφάσισαν ότι ο καλύτερος τρόπος να κλείσει αυτή η όμορφη μέρα, είναι με ένα απολαυστικό παγωτό. Το πρώτο της χρονιάς!
Εγώ; Βράχος εγώ! Ήπια τον σκέτο μου καφέ και αντιστάθηκα ακόμη και στο μικρό red velvet cake που έφτιαξα το Σάββατο, έτσι για το καλό!


Κι αν η μέρα μας δεν ήταν τελικά η ομορφότερη απ' όλες, καθόλου δεν πειράζει. Αρκεί που της δώσαμε την ευκαιρία, γεμίζοντάς την με σπουδαία πράγματα!
Είναι σπουδαίος ο ήλιος, σπουδαία και η θάλασσα. Σπουδαίες οι οικογενειακές στιγμές, το καλό φαγητό με φίλους, το παγωτό μες στο χειμώνα. Είναι σπουδαίο να μπορείς ν' ακούς τη μουσική που αγαπάς και να βλέπεις τη φύση να ξυπνάει. Σπουδαίο είναι κι αυτό το ταπεινό μπουκετάκι από δροσερές νεραγκούλες, που προμηνύουν την άνοιξη!


Καλημέρα σε όλους εκεί έξω.
Καλημέρα γεμάτη ευκαιρίες! Που ξέρετε; Μπορεί να γίνει η ομορφότερη απ' όλες...   

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Ιταλική focaccia

Τι; Πως; Του Αγίου Βαλεντίνου ακούω, είναι σήμερα! Ευκαιρία για κανένα γλυκάκι λοιπόν, αλλά όχι όχι, θα κρατηθώ! Κι επειδή κρατιέμαι εγώ, θα κρατηθούν και οι υπόλοιποι στο σπίτι, δεν έχει γλυκό για κανέναν!
Ε εντάξει, κάτι μικρό ετοίμασα για τους τρεις άντρες μου, κάτι πολύ πολύ μικρό, αλλά γλυκό και όλο αγάπη.
Σουβλακοκαρδιές από ζαχαρωτά. Τι ρομαντικό που ακούγεται ε; Ε μα ποιος γράφει τώρα: ζαχαρωτές καρδούλες, καρφωμένες σε ξυλάκια για σουβλάκια... πφφφφ... σουβλακοκαρδιές και τέλος!


Ο έρωτας όμως περνάει από το στομάχι, οπότε, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, μπήκα στην κουζίνα, αλλά για κάτι αλμυρό αυτή τη φορά. 
Κάτι για το αγιοβαλεντίνικο πρωινό, κάτι που το παίρνεις εύκολα μαζί σου, κάτι που το τρως στο δρόμο, καθώς τρέχεις να τα προλάβεις όλα! Φυσικά τρώγεται και μεσημέρι, ή ακόμη καλύτερα, απογευματάκι (εντάξει βράδυ για εμάς τους Έλληνες).
Αγαπημένη ιταλική focaccia με ντοματίνια και δεντρολίβανο.


Την περίοδο που ζούσα στη Φλωρεντία, είχα δοκιμάσει κάθε λογής focaccia και η πιο αγαπημένη μου ήταν εκείνη με το σπανάκι. Θα μου μείνει αξέχαστη! 
Απέναντι από το εργαστήριο στο οποίο δουλεύαμε, υπήρχε ένα μικροσκοπικό καφέ, το οποίο σέρβιρε μικρά panini (σαντουιτσάκια), αλλά και focaccia με διάφορες γεύσεις και γεμίσεις. Όνειρο!
Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση λοιπόν, θυμήθηκα εκείνο το μικρό καφέ και κατ' επέκταση, την καταπληκτική focaccia! 
Εύκολο, σκέφτηκα, θα φτιάξω τη δική μου focaccia! Μια απλή με ντοματίνια για αρχή και αργότερα θα δοκιμάσω και με σπανάκι.
Τα υλικά απλά, πιθανόν να υπάρχουν όλα στα ντουλάπια σας, οπότε αν δεν έχετε αποφασίσει για το σημερινό μενού, ορίστε μια λύση.

Υλικά (για ένα στρογγυλό πυρέξ ή ταψάκι διαμέτρου 25cm)

μισό φακελάκι ξηρή μαγιά, ή μισό κύβο νωπή μαγιά (περίπου 12-15 γρ)
300 ml νερό
10 γρ αλάτι
μια κουταλιά σούπας ελαιόλαδο (και μία επιπλέον για αργότερα)
390 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
100 γρ ντοματίνια
ένα κλωνάρι φρέσκο δεντρολίβανο
ένα κουταλάκι τσαγιού χοντρό αλάτι

Εκτέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 220 βαθμούς (αντίσταση).
Βάζουμε λίγο από το νερό στη φωτιά να ζεσταθεί, να γίνει χλιαρό (περίπου στους 35 βαθμούς), να μην βράσει! Ρίχνουμε τη μαγιά σε ένα μπολ και τη διαλύουμε με το χλιαρό νερό. Προσθέτουμε το αλάτι, το αλεύρι, τη μία κουταλιά ελαιόλαδο και το υπόλοιπο νερό. Ανακατεύουμε καλά με το χέρι, μέχρι να δημιουργηθεί ένα απαλό ζυμάρι (δεν ανησυχούμε που κολλάει ακόμα). Σκεπάζουμε το μπολ με το ζυμάρι και το αφήνουμε κάπου ζεστά, για 40 λεπτά, να φουσκώσει λίγο.
Καλύπτουμε το πυρέξ ή το ταψί με λαδόκολλα. Αλευρώνουμε καλά τα χέρια μας και τοποθετούμε το ζυμάρι στη λαδόκολλα. Το απλώνουμε σε όλη την επιφάνεια του σκεύους μας. Με το δάχτυλο δημιουργούμε βαθουλώματα και τοποθετούμε εκεί τα πλυμένα και κομμένα ντοματίνια. Καρφώνουμε το κομμένο δεντρολίβανο και αλείφουμε την επιφάνεια με το υπόλοιπο ελαιόλαδο (μία κουταλιά σούπας). Πασπαλίζουμε με το χοντρό αλάτι και το σκεπάζουμε πάλι. Αφήνουμε άλλα 15 λεπτά να "ξεκουραστεί".


Ψήνουμε στον προθερμασμένο φούρνο, στους 220 βαθμούς για περίπου 25 λεπτά.
Αφήνουμε να κρυώσει λίγο και την καταναλώνουμε - ιδανικά - αμέσως!


 Αυτή λοιπόν είναι η πρότασή μου για αυτό το Σαββατοκύριακο, μια νόστιμη focaccia και σχετικά φτωχή σε θερμίδες και λιπαρά.


Εύχομαι να περάσετε όμορφα και ν' αφεθείτε ελεύθεροι στα βέλη του άτακτου μικρού Έρωτα. Αλλά όχι μόνο σήμερα, κάθε μέρα! Ν' αγαπήσετε και ν' αγαπηθείτε σαν να 'ναι η πρώτη σας φορά, με τον άνθρωπο που γνωρίσατε σήμερα, χθες, πριν 6 μήνες πριν 20 χρόνια και βάλε...
Χρόνια πολλά ντε!
Τα φιλιά μου


Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Οι φωτογραφίες που αγάπησα

Η Κυριακή είναι πάντα μέρα χαλάρωσης και αν μείνουμε στο σπίτι, βρίσκω λίγο χρόνο ν' ασχοληθώ με πράγματα που αγαπώ και με χαλαρώνουν. 
Αυτή τη φορά έκανα μια μικρή "βόλτα" στο παρελθόν, μέσω του Google Earth. Μαγικό εργαλείο! Πήγα εικονικά στη Φλωρεντία και "περπάτησα" όλο εκείνο το σοκάκι, το οποίο περπατούσαμε τότε με τα κορίτσια/φίλες/κολλητές/συμφοιτήτριες και που μας έβγαζε έξω από την πόρτα (πύλη, για να το πω σωστά) του μουσείου, στο οποίο δουλεύαμε. Μια υπέροχη διαδρομή, με πλακόστρωτα και μικρά μαγαζάκια δεξιά-αριστερά, με πάγκους λουλουδιών και κιόσκια. Χαζεύοντας τη διαδρομή λοιπόν στο Google Earth, παρατήρησα ότι εκεί στην Piazza dei Ciompi - μια μικρή πλατεία- υπάρχει ακόμα σε μιαν άκρη της, ο κύριος με το τροχήλατο, ο οποίος πουλούσε βιβλία.
Τον θυμάμαι ακόμη και τώρα. Δεν μιλούσε πολύ, καθόταν σιωπηλός πίσω από τον πάγκο του διαβάζοντας βιβλία, όταν ξαφνικά εμείς, τρεις πολυλογούδες Ελληνίδες διακόψαμε την ησυχία του, γιατί το μάτι μας έπεσε επάνω σε κάτι βιβλία του National Geographic. Πιάσαμε ένα στα χέρια μας και διαπιστώσαμε ότι περιείχε τις πιο δυνατές φωτογραφίες διάσημων και βραβευμένων φωτογράφων του National, ως τότε. Ενθουσιαστήκαμε, διότι όπως καταλαβαίνετε, ως Ανθρωπολόγοι και μάλιστα με πολλά όνειρα τότε, το National Geographic ήταν πρώτο στις προτιμήσεις μας, ακόμη και από τα περιοδικά μόδας!
Αυτό το βιβλίο το λατρέψαμε και οι τρεις για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Για το πλούσιο υλικό του σε φωτογραφίες μοναδικές και ανθρωπολογικές. 
Ρωτήσαμε για την τιμή του, έτοιμες για όλα και ακούσαμε έκπληκτες να μας λέει "πέντε ευρώ το ένα". "Ε; Τι εννοείτε;" ρωτήσαμε και θεωρήσαμε ότι λόγω ιταλικών, δεν καταλάβαμε σωστά. "Πέντε" μας είπε ανοίγοντας την παλάμη του κι αρχίσαμε τις μούντζες. "Πέντε;" δείχναμε εμείς ρωτώντας, "ναι, πέντε" επέμενε ο κύριος. "Μα, αυτό το τεράστιο βιβλίο, των 336 σελίδων; Του National; Για το ίδιο μιλάμε;" Και πριν εκνευριστεί για τα καλά ο Ιταλός, πήραμε τρία, ένα η καθεμία.
Μας διευκρίνισε ότι τα συγκεκριμένα ήταν μεταχειρισμένα ή με ένα μικρό ελάττωμα, γι αυτό είχαν χαμηλή τιμή, αλλά να σας πω την αλήθεια, μύριζαν κολλαρισμένο χαρτί, ήταν ολοκαίνουρια και ακόμη και σήμερα δε βρίσκω ελάττωμα...

Προχθές λοιπόν, έπεσε το βλέμμα μου επάνω του και το 'πιασα στα χέρια μου, να το ξεφυλλίσω και πάλι μαζί με τον πρωινό μου καφέ, να δω τις φωτογραφίες που ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή. Φωτογραφίες που είναι αδύνατο να σε αφήσουν αδιάφορο. Τραβηγμένες στη φύση ή σε δημόσιους χώρους, φωτογραφίες ζώων και φυτών, πορτραίτα, υποθαλάσσιες, φωτογραφίες από στιγμές καθημερινών ανθρώπων, όλες απλά συγκλονιστικές, αποτυπωμένες μαζί με την ιστορία που κρύβεται πίσω τους.

Το εξώφυλλο κοσμεί η διάσημη και ίσως η πιο προβαλλόμενη φωτογραφία αυτής της νεαρής Αφγανής, με τα υπέροχα και τόσο τρομαγμένα μάτια, τραβηγμένη το 1984 από τον Steve McCurry, στο Πακιστάν. 


Οι φωτογραφίες που μου προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση την πρώτη φορά που τις είδα, μου προκαλούν ακόμη περισσότερα συναισθήματα τώρα. Κάποιες μου προκαλούν αγωνία, άλλες φόβο, άλλες πανικό, άλλες θλίψη, άλλες ενθουσιασμό και φυσικά θαυμασμό.

Εντυπωσιάζομαι για παράδειγμα όταν βλέπω την πρώτη έγχρωμη, υποβρύχια φωτογραφία που τραβήχτηκε ποτέ επιτυχώς. Ανήκει στους W.H. Longley και Charles Martin πολλά χρόνια πίσω, το 1926.

via http://photography.nationalgeographic.com/photography/photos/milestones-underwater-photography/

Με πιάνει πανικός κάθε φορά που βλέπω την επόμενη. Μία δύτης βουτηγμένη στα παγωμένα (κυριολεκτικά) νερά της Ανταρκτικής, το 1984. Ακόμη και ο φωτογράφος Bill Curtsinger είπε: βρίσκεται σε έναν σκοτεινό, παγωμένο, απαγορευμένο κόσμο! Τόσο απομακρυσμένη από ανθρώπινη βοήθεια, όσο είναι δυνατό!



via http://www.en.ozartsetc.com/2013/11/26/national-geographic-around-the-world-in-125-years-book/

Την επόμενη την κοιτάζω πάντα με θαυμασμό. Είναι τόσο εντυπωσιακή, που μοιάζει ψεύτικη. Τραβήχτηκε στην Αυστραλία, το 1990, από τον David Doubilet, ο οποίος φυσικά ειδικεύεται στις υποθαλάσσιες φωτογραφίες. Στο βάθος διακρίνονται οι κορυφές του Lord Howe Island.


via http://likes.com/eyecandy/breathtaking-underwater-photos?page=3

Δέος! Ένας συλλέκτης μελιού, σκαρφαλωμένος σε έναν βράχο των Ιμαλαΐων - ύψους 120 μέτρων, πιάνει ένα κομμάτι κερήθρας. Μια φωτογραφία του Eric Valli, τραβηγμένη το 1987.


via http://artrebels.com/blog/retrospective-eric-vallis-honey-hunters

Costa Rica, το 1991. O Mark W. Moffett, φωτογραφίζει έναν οικολόγο, σκαρφαλωμένο κοντά στην κορυφή ενός πανύψηλου δέντρου (που αναπτύσσεται σχεδόν κάθετα σε μια πολύ απότομη πλαγιά), την ώρα που σχηματίζει δακτυλίους στα κλαδιά του, ώστε να παρακολουθήσει την ανάπτυξή του.

via http://brettzel.tumblr.com/post/38437642257/cratered-a-new-breed-of-scientist-risks-life

Πάμε στο Σουδάν (Kordofan), πίσω στο 1949,  όπου ο George Rodger τραβάει με την μηχανή του έναν νεαρό παλαιστή της πληθυσμιακής ομάδας Nuba, ο οποίος ως νικητής, μεταφέρεται στους ώμους του συμπαίκτη του. Εντυπωσιακή!
Οι αγώνες πάλης στους Nuba, εξακολουθούν να είναι ιδιαίτερης σημασίας. 

via http://en.wikipedia.org/wiki/George_Rodger

"Στην αγκαλιά της αθωότητας". Ένα μωρό κοιμάται μέσα στο παραδοσιακό δίχτυ της περιοχής γύρω από τον ποταμό Sepik. Μια φωτογραφία τραβηγμένη από τον Malcom S. Kirk, στην Παπούα Νέα Γουινέα, το 1972.




"Τόσο έγκλειστη, όσο και τα κατοικίδιά της". Ο Thomas J. Abercrombie, αποτυπώνει το 1967 (Καμπούλ) με το φακό του, μια Αφγανή γυναίκα, "απομονωμένη" μέσα στην παραδοσιακή ενδυμασία chadri, καθώς ισορροπεί στο κεφάλι της το κλουβί με τις καρδερίνες, που αγόρασε από τη λαϊκή αγορά. 
Απλά υπέροχη...

via http://joost5.tumblr.com/post/553958787/kabul-afganistan-1967-by-thomas-j-abercrombie

Αυτός ο Διπλόδοκος (Diplodocus), μήκους περίπου 20 μέτρων, άνθισε εκατομμύρια χρόνια πριν την εμφάνιση του σύγχρονου ανθρώπου. Για εμένα προσωπικά, μια εκπληκτική φωτογραφία του Louie Psihoyos, βγαλμένη το 1991 στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Senckenberg (Γερμανία).

via http://www.corbisimages.com/stock-photo/rights-managed/AAMK001073/diplodocus-and-human-skeletons

Northfield, Μασαχουσέτη 1971
Η νεαρή κοπέλα κρατώντας το μωρό της, ποζάρει στο φακό του David L. Arnold, πλάι στο πορτραίτο της γιαγιά της. Ολόιδιες!

via http://photography.nationalgeographic.com/photography/photos/portrait-photography-tips.html

Η επόμενη εικόνα μου προκαλεί πάντα ένα σφίξιμο, μια θλίψη.
Η σκληρά εργαζόμενη μητέρα (ανθρακωρύχος) ανάβει τσιγάρο κατά τη διάρκεια της συζήτησης με τη δεκαπεντάχρονη κόρη της, λίγο πριν το γάμο της, στο Pineville (West Virginia 1986). Μια φωτογραφία του James L. Stanfield, ο οποίος κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει παρακολουθήσει κι έχει φωτογραφίσει από κοντά πολλές τέτοιες ανθρώπινες ιστορίες.

via http://eu.art.com/products/p8871844435-sa-i5304813/posters.htm?ui=8DAD4405425B4502B19DD8D811B3FE96

Μια τέτοια φωτογραφία του είναι και η επόμενη. Το 1987 στο Zabrze, της Πολωνίας, ο Stanfield φωτογραφίζει έναν γιατρό, μετά από ένα ολονύχτιο χειρουργείο. Ο γιατρός, που έμαθε πώς να κάνει μεταμόσχευση καρδιάς διαβάζοντας επιστημονικά βιβλία και άρθρα, παρακολουθεί στην οθόνη τα ζωτικά σημεία του ασθενούς, ενώ μια συνάδελφος κοιμάται αποκαμωμένη στο πάτωμα.
Ναι, βρίσκω την φωτογραφία αυτή συγκλονιστική! 

via http://juan314.wordpress.com/2013/06/05/despues-de-un-transplante-de-corazon-after-a-heart-transplantation-by-james-l-stanfield-1978/


Όμως την πιο αγαπημένη μου, την άφησα για το τέλος...
Περού (Puno), 1981.
Ένα αγόρι θρηνεί τα έξι πρόβατά τους, που σκότωσε στο πέρασμά του ένα ταξί. Κλαίει, γιατί τα πρόβατα αποτελούσαν το "μέσο" διαβίωσής τους. Προς μεγάλη ευχαρίστηση του φωτογράφου William Albert Allard, μετά από δωρεά των αναγνωστών, συγκεντρώθηκαν 7000 δολάρια, ώστε να καλύψουν την απώλεια.


via http://blog.burnedshoes.com/post/9679139954/williamalbertallard

Μια φωτογραφία που με συγκινεί βαθιά κάθε φορά που την αντικρίζω. Όλη η θλίψη και ο πόνος συγκεντρωμένες σε ένα παιδικό πρόσωπο. Γιατί δυστυχώς στον κόσμο αυτό υπάρχουν παιδιά, που δεν κλαίνε επειδή έσπασε ένα από τα παιχνίδια τους...


Φωτογραφίες ξεχωριστές κι αγαπημένες, που με συνδέουν με ένα παρελθόν ξέγνοιαστο και αξέχαστο...
Καλημέρα σε όλους εκεί έξω, ο ήλιος λάμπει και σήμερα!

Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook