Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

Μια μηλόπιτα για όλα τα γούστα

Η τελευταία ανάρτηση ανέβηκε στο blog τον Φεβρουάριο... Φεβρουάριο ε; Μάλιστα... Τι έγινε ρε παιδιά; Θα σας πω τι έγινε: life happened - όπως πολύ ωραία λένε στα αγγλικά. Με πρόλαβε η καθημερινότητα που λέτε και η τρέλα της μαζί. Προσπάθησα πολλές φορές να ετοιμάσω ένα ποστ για το blog, να γράψω δυο λόγια, να δώσω σημεία ζωής βρε αδερφέ, αλλά ήταν τόσες οι υποχρεώσεις, που τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου ήθελα να τον περνάω ανάσκελα, κοιτάζοντας το ταβάνι. Διότι πολύ απλά δε χωράνε δύο καρπούζια κάτω από μία μασχάλη και συνειδητοποίησα ότι όσο πιο γρήγορα το χωνέψω αυτό, τόσο λιγότερες απαιτήσεις τελειομανίας θα έχω από τον εαυτό μου... Μάλιστα στις πρόχειρα αποθηκευμένες αναρτήσεις του blog υπάρχει ένα ποστ με τα γενέθλια και το πάρτι των αγοριών, αλλά μιας και οι φωτογραφίες είναι σε κλίμα πασχαλινό (εκτός τόπου και χρόνου δηλαδή) δεν το ανέβασα ποτέ... Πάντως το προσπάθησα!

Στο σήμερα λοιπόν! Το φθινόπωρο μπήκε και η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που μελαγχολώ όταν κάνει την εμφάνισή του, το αγαπάω για όλα αυτά που φέρνει μαζί του. Τα ζεστά χρώματα, το ψιλόβροχο, το χουχούλιασμα στον καναπέ, τις ωραίες ταινίες, τα ζεστά ροφήματα, τις κολοκύθες, τα μήλα. Τα μήλα! Αυτά ζήλεψα την προηγούμενη εβδομάδα και ζήτησα από τον Ανδρέα να αγοράσει λίγα κόκκινα μήλα, γιατί σκέφτηκα να φτιάξω μια από τις αγαπημένες μου μηλόπιτες. Ο Ανδρέας τα μήλα τα έφερε, αλλά η μηλόπιτα δεν φτιάχτηκε ποτέ στην ώρα της. Αναβολή στην αναβολή (είχα άλλες προτεραιότητες) κι όταν πια τα μήλα άρχισαν να σαφρακιάζουν, έδωσα τέλος στις αναβολές και την έφτιαξα!
Ε λοιπόν στην εφηβεία μου και στα πρώτα μου νιάτα (τώρα βρίσκομαι στα δεύτερα) απεχθανόμουν τις μηλόπιτες, τις τάρτες και γενικά ό,τι είχε πάνω του φρούτο. Αν μάλιστα ήταν και ξινό, δεν ήταν γλυκό για μένα (το μόνο που δεχόμουν ήταν οι φράουλες φυσικά). Έτσι, όταν βγαίναμε με την μαμά μου και την αδερφή μου στα καφέ της Γερμανίας, εκείνες προτιμούσαν τις πίτες με δαμάσκηνα, βερίκοκα, βύσσινα ή τα στρούντελ με μήλα, ενώ εγώ τις κοίταζα υποτιμητικά (και με λίγο οίκτο), καθώς απολάμβανα το παγωτό μου ή το εκάστοτε γλυκό μου, πλούσιο σε κρέμα ζαχαροπλαστικής... Ευτυχώς μεγαλώνοντας άλλαξα γνώμη, άλλαξα και γεύσεις, με αποτέλεσμα η μηλόπιτα να είναι ένα από τα πολυαγαπημένα μου γλυκά!
Μια τέτοια "ανέβασα" προχθές στο Instagram και τα μηνύματα που δέχτηκα για τη συνταγή ήταν δεκάδες, μερικά σχεδόν απειλητικά μάλιστα χεχε. Και κάπως έτσι θεώρησα ότι αυτή είναι η ευκαιρία για μια νέα ανάρτηση σε κλίμα φθινοπωρινό! Κι αν έπρεπε να παρουσιάσω με λίγα μόνο λόγια το γλυκό αυτό, θα έλεγα ότι είναι πανεύκολο, με ξέρετε τώρα εμένα, δεν μπορώ να παιδεύομαι για πολύ και προτιμώ τις γρήγορες και νόστιμες συνταγές. Η συνταγή φυσικά δεν είναι δική μου, αλλά παρμένη από το site του γνωστού Dr. Oetker, μόνο που έκανα κάποιες μικρές αλλαγές και την προσάρμοσα στα γούστα μας πχ πρόσθεσα παραπάνω ζάχαρη, γιατί θεωρώ ότι τα 100γρ της πρωτότυπης συνταγής είναι λίγα... Οπότε παρακάτω σας δίνω τη δική μου εκδοχή!

Έχουμε και λέμε:

Υλικά

750 γρ κόκκινα γλυκά μήλα
125 γρ βούτυρο ή μαργαρίνη soft
150 γρ ζάχαρη (η αρχική συνταγή δίνει 100 γρ)
μία κάψουλα βανίλιας
μία πρέζα αλάτι
3 αυγά μεσαίου μεγέθους
200 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κουταλάκια γλυκού μπέικιν πάουντερ
2 κουταλιές σούπας γάλα

Εκτέλεση


Βουτυρώνουμε μια στρογγυλή φόρμα με διάμετρο 26 εκατοστά.
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς (αντιστάσεις).

Χτυπάμε με το μίξερ το βούτυρο να μαλακώσει και ν' αποκτήσει κρεμώδη υφή. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, τη βανίλια, το αλάτι και συνεχίζουμε το χτύπημα. Ρίχνουμε τα αυγά ένα-ένα. Μετά από κάθε αυγό χτυπάμε το μείγμα για μισό λεπτό σε δυνατή ταχύτητα. Όταν ρίξουμε και το τελευταίο αυγό, προσθέτουμε το αλέυρι με το μπέικιν (τα οποία έχουμε προηγουμένως ανακατέψει μεταξύ τους), εναλλάξ με το γάλα και χτυπάμε το μείγμα σε μέτρια ταχύτητα.

Ρίχνουμε το μείγμα στη φόρμα και το απλώνουμε καλά, ισιώνοντας την επιφάνειά του.
Καθαρίζουμε τα μήλα, τα κόβουμε στα τέσσερα και χαράσσουμε απαλά με μαχαίρι την επιφάνειά τους (σαν σε λωρίδες), χωρίς όμως να τα κόψουμε σε φέτες.



Απλώνουμε τα μήλα επάνω στο μείγμα σε σχήμα κυκλικό.
Τοποθετούμε τη φόρμα στον προθερμασμένο φούρνο - σχετικά χαμηλά - και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 45 περίπου λεπτά. Προσοχή ο χρόνος ψησίματος εξαρτάται από κάθε φούρνο. Εγώ δεν την αφήνω πάνω από 40 λεπτά!


Σύμφωνα με την αρχική συνταγή, μπορείτε να βράσετε ελαφρώς σε ένα κατσαρολάκι 2 κουταλιές σούπας μαρμελάδα βερίκοκο (χωρίς κομμάτια φρούτου μέσα) με μία κουταλιά σούπας νερό. Μόλις βγάλετε το γλυκό από τον φούρνο και όσο είναι ζεστό, αλείφετε την επιφάνειά του με το ζεστό βερίκοκο και έτσι αποκτά μια ωραία γυαλάδα.



Εγώ βέβαια δεν έκανα αυτό, προτίμησα να αφήσω την μηλόπιτα να κρυώσει καλά και την πασπάλισα με άχνη ζάχαρη.



Και τώρα ακολουθεί το καλύτερο σημείο της συνταγής: γεμίστε μια τεράστια κούπα με καφέ, τσάι ή ό,τι τραβάει η όρεξή σας, κόψτε ένα γενναίο κομμάτι από τη φρεσκοψημένη μηλόπιτα και καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας να το απολαύσετε. 
Το αξίζετε!


Το Σαββατοκύριακο δεν είναι μακριά, οπότε όλο και θα ξεκλέψετε ένα μισάωρο να την ετοιμάσετε.
Όσο για μένα, αναζητώ ήδη την επόμενη απολαυστική και εύκολη συνταγή!
Σας αφήνω, με την ελπίδα να επιστρέψω σύντομα με νέα ανάρτηση, αλλά καλύτερα να μη δώσω καμία υπόσχεση χοχο
Καλημέρα σε όλους εκεί έξω!

Υ.Γ. μου λείψατε μωρέ! Κι εσείς και το blogging ❤

Litsa

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2019

Χάρτινες θήκες για muffins

Όχι, η σημερινή μου παρουσία εδώ δεν είναι για να σας δώσω άλλη μια συνταγή. Οι συνταγές για muffins και cupcakes είναι πια αμέτρητες και το μόνο που έχει να κάνει κανείς, είναι να ψάξει στο διαδίκτυο, ώστε να βρει συνταγές για κάθε γούστο και σε κάθε γεύση.

Η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευα ποτέ να ετοιμάσω τη σημερινή ανάρτηση, ωστόσο μια φωτογραφία που ανέβασα στο instagram πριν λίγες μέρες, στάθηκε αφορμή για το ποστ που διαβάζετε. Η φωτογραφία στην οποία αναφέρομαι , είναι η παρακάτω και αυτά που έκλεψαν τις εντυπώσεις, ήταν οι χάρτινες θήκες των muffins.


Την αγάπη μου για τη ζαχαροπλαστική την γνωρίζετε καλά όσοι με διαβάζετε, αλλά ακόμη πιο γνωστή σάς είναι η τρέλα μου για τα υλικά, τα εργαλεία, τα μικρά διακοσμητικά και οτιδήποτε κάνει τα γλυκά πιο όμορφα και το ψήσιμο πιο διασκεδαστικό. Το αγαπημένο μου ντουλάπι στο σπίτι είναι γεμάτο με όλα αυτά τα όμορφα αντικείμενα και κάποια από αυτά είναι οι χάρτινες θήκες, για τις οποίες δέχτηκα πολλά πολλά μηνύματα.

Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, μιας κι έχω ανεβάσει και παλαιότερα στο instagram ανάλογες φωτογραφίες, όπως για παράδειγμα αυτή...

Instagram-Ιανουάριος 2018

...ή αυτή! Και πάντα, μα πάντα οι θήκες έκλεβαν τις εντυπώσεις. Λογικό βέβαια, αφού είναι πολύ όμορφες και ξεχωριστές, ιδανικές για παιδικό πάρτι ή για να στολίσουν όμορφα ένα γιορτινό τραπέζι.

Instagram-Νοέμβριος 2017

Τώρα που η άνοιξη πλησιάζει, γνωρίζω καλά ότι τα παιδικά πάρτι δίνουν και παίρνουν, οπότε πολλοί θα ψάχνετε ήδη διακοσμητικά. Άλλωστε είμαι κι εγώ μία από εσάς, μιας και τα αγόρια μας έχουν γενέθλια τον επόμενο μήνα, οπότε το θέμα αυτό έχει αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει στις συζητήσεις μας...
Σχετικά  λοιπόν με τις θήκες - για τις οποίες ενδιαφερθήκατε πολλοί - θα πρέπει να σας πω, ότι τις δικές μου τις έχω από το εξωτερικό... Έψαξα όμως και βρήκα ότι υπάρχουν και εδώ, αλλά κυρίως μονόχρωμες. Αν ψάξετε στο διαδίκτυο γράφοντας "χάρτινες θήκες σε σχήμα τουλίπας" θα σας εμφανίσει πολλές επιλογές και τα καταστήματα όπου μπορείτε να τις προμηθευτείτε. Όσοι μάλιστα ζείτε στη Θεσσαλονίκη, γνωρίζω ότι θα τις βρείτε σίγουρα στο Maison του καταστήματος Apollonia Politia.  Φυσικά μπορείτε να τις φτιάξετε και μόνοι σας μιας και δεν είναι δύσκολο. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο θα βρείτε διάφορα βιντεάκια με τον τρόπο κατασκευής τους, απλά θα πρέπει να ψάξετε και το κατάλληλο χαρτί.


Εμείς την τελευταία φορά επιλέξαμε τις κουκουβάγιες για τα muffins και η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά τα καταναλώνουν με ευχαρίστηση. Πριν ή μετά από τις δραστηριότητες, στο σχολείο, στη βόλτα.. είναι το τέλειο σνακ! Μαζί με το ρυζόγαλο βεβαίως, το οποίο θα διακρίνατε σε κάποιες από τις εικόνες! Το πόσο υπέροχα ταιριάζουν βέβαια όλα αυτά και με τον καφέ μου, είναι νομίζω περιττό να το αναφέρω, αλλά ας όψεται η άνοιξη που πλησιάζει και το καλοκαίρι που την ακολουθεί...


Αυτά τα λίγα λοιπόν για τις θήκες που αγαπήσατε και στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε εσάς που ξεκινάτε την οργάνωση για το γενέθλιο πάρτι του παιδιού σας!

Καλημέρα σε όλους εκεί έξω!

Litsa

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Η αγαπημένη μου γωνιά στο σπίτι

Πάντα μου άρεσαν οι χουχουλιάρικες γωνιές. Θυμάμαι τότε που ήμουν κολλημένη με το pinterest, έψαχνα και αποθήκευα εικόνες από τέτοιες όμορφες γωνιές σε σπίτια και κατά προτίμηση δίπλα σε παράθυρα, φτιαγμένες με υπέροχες πολυθρόνες ή ανάκλινδρα, τεράστια μαξιλάρια, χουχουλιάρικες κουβέρτες, αναμμένα κεριά, όμορφα φυτά τριγύρω... Χάζευα με τις ώρες τέτοιες εικόνες από σπίτια πανέμορφα που σε ξελογιάζουν και σε παραμυθιάζουν για ένα τέλειο σπίτι και μια ακόμη πιο τέλεια ζωή. Εντάξει, νομίζω γνωρίζουμε όλοι καλά ότι η ζωή των περιοδικών ή του διαδικτύου δεν υπάρχει, ούτε βέβαια τα μονίμως τακτοποιημένα κι αψεγάδιαστα σπίτια (και καλά κάνουν). Ωστόσο οι καλές ιδέες που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο είναι πάντα ευπρόσδεκτες και αποτελούν, για εμένα τουλάχιστον, τεράστια πηγή έμπνευσης.

Στο προηγούμενο σπίτι -στη Θεσσαλονίκη- είχα δημιουργήσει μία τέτοια γωνιά, δίπλα από το μεγάλο παράθυρο του σαλονιού. Ήταν μια γωνιά όμορφη και φωτεινή, όπου υπήρχαν κοντά και όλα τα αγαπημένα μου περιοδικά, ώστε να τους ρίχνω μια ματιά στον ελεύθερο χρόνο μου. Όμως καθόμουν σπάνια, γιατί τα παιδιά ήταν μικρά και δεν υπήρχε χρόνος για άραγμα, ούτε για περιοδικά, βιβλία κλπ. Με το που καθόμουν, με σήκωναν είτε φωνάζοντάς με, είτε γιατί ζητούσαν κάτι, είτε γιατί μάλωναν, πάντα έβρισκαν έναν καλό λόγο!

Στο τωρινό μας σπίτι φρόντισα πάλι να φτιάξω την αγαπημένη μου γωνιά. Κι επειδή δεν υπάρχει παράθυρο στο σαλόνι, την χώρεσα δίπλα στο τζάκι. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και κάτι πολύ σπουδαίο. Είναι πολύ απλή, αλλά φτιαγμένη με μεράκι και με έπιπλα ή αντικείμενα που μου ταιριάζουν, μου αρέσουν, με ηρεμούν.


Τοποθέτησα λοιπόν την μοναδική πολυθρόνα που έχουμε κοντά στο τζάκι και τη στόλισα με τα μικρά μαξιλάρια, που είναι και τα πιο αγαπημένα μου. Πλάι της έβαλα ένα ξύλινο κασόνι/τελάρο (από ΙΚΕΑ), το οποίο χρησιμοποιώ για τραπεζάκι. Ήταν το μόνο αντικείμενο που χώρεσε σε αυτό το μικρό περιθώριο μεταξύ του τζακιού και της πολυθρόνας. Με βόλεψε όμως πολύ, γιατί το χρησιμοποιώ και ως αποθηκευτικό χώρο για τα πιο αγαπημένα μου βιβλία διακόσμησης και συνταγών.


Η γιρλάντα με τα λαπμάκια που κρέμεται από το κουρτινόξυλο, είναι φυσικά χριστουγεννιάτικη, όμως μου άρεσε τόσο πολύ, που αποφάσισα να μην την αποθηκεύσω μαζί με τα υπόλοιπα στολίδια. Το φως διαχέεται τόσο όμορφα μέσα από τις μεταλλικές, σκαλιστές μπάλες, που σκέφτηκα πως ταιριάζει απόλυτα με το περιβάλλον και ζεσταίνει τον χώρο μαζί με λίγα κεριά.


Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε μία από τις πολύ κρύες ημέρες του Γενάρη. Ήταν Σάββατο, το τζάκι έκαιγε για τα καλά κι αποφάσισα να αράξω στη γωνιά μου, μαζί με το βιβλίο της φωτογραφίας. Το κέρδισα στον διαγωνισμό που έτρεξε στο instagram η Σωτηρία (aka mama' Sou) και νομίζω ότι το βιβλίο αυτό δεν έφτασε τυχαία στα χέρια μου. Περιγράφει τον τρόπο που οι Δανοί, ως οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι αυτού του πλανήτη, καταφέρνουν να ομορφαίνουν και να απολαμβάνουν την κάθε τους μέρα. Έτσι γεννήθηκε και η λέξη Χούγκα (Hygge), που στην ουσία είναι η περιγραφή ενός συναισθήματος ευεξίας, εσωτερικής πληρότητας και ζεστασιάς που νιώθει κανείς τη στιγμή που ανάβει ένα κερί, που βρίσκεται στο αγαπημένο του μέρος, που απολαμβάνει την παρέα φίλων με καλό φαγητό, τη στιγμή που νιώθει πάνω του το πρωινό φως του ήλιου ή που χουχουλιάζει στον καναπέ. Γιατί η χαρά κρύβεται στις μικρές στιγμές και στην απλότητά τους...


Φυσικά ο χρόνος που απολαμβάνω την αγαπημένη μου γωνιά, είναι και πάλι περιορισμένος. Τις καθημερινές δεν υπάρχει καθόλου περιθώριο για βιβλία και χαλάρωση. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και μόνο όταν δεν τρέχουμε σε παιδικά πάρτι, υποχρεώσεις, δραστηριότητες, μόνο τότε λοιπόν απολαμβάνω την ηρεμία μου στην πολυθρόνα, παρέα με ό,τι τραβάει η όρεξή μου τη δεδομένη στιγμή. Άλλοτε με κάποιο βιβλίο, άλλοτε με περιοδικά κι άλλες φορές με τον υπολογιστή, χαζεύοντας κάποια ταινία. Μα πάντα με μια κούπα καφέ ή με ένα ζεστό τσάι στο χέρι. Είναι μια από τις χαρές του Σαββατοκύριακου!


Φυσικά η γωνιά προσαρμόζεται κάθε φορά στις εποχές. Την άνοιξη αλλάζω τα καλύμματα των μαξιλαριών, αντικαθιστώ τη χοντρή κουβέρτα με κάποιο δροσερό ριχτάρι, τα κεριά έχουν πιο ζωηρά και φωτεινά χρώματα... Μικρές αλλαγές που φρεσκάρουν τον χώρο και προσφέρουν έτσι μικρές χαρές. Κάτι θα ξέρουν οι Δανοί, σωστά;

Καλημέρα φίλοι μου αγαπημένοι! Έρχεται χιονιάς πάλι κι αν δεν έχετε δική σας γωνιά στο σπίτι, είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να τη δημιουργήσετε, έστω κι αν πρόκειται να την απολαμβάνετε μόνο μία φορά την εβδομάδα. Έτσι... για χαρά!


Litsa

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019

Ένα ταξίδι απρόσμενο

Το τελευταίο ταξίδι που κάναμε με τον Ανδρέα, μόνοι μας εννοώ, ήταν τον Φεβρουάριο του 2009. Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το αξέχαστο εκείνο ταξίδι στη χιονισμένη Αυστρία και η αλήθεια είναι, ότι από τότε που γίναμε γονείς, τα πράγματα δεν είναι απλά. "Μωρέ τί μας λες;!" θα μου πείτε... χο χο Το έχουμε ζήσει όλοι λίγο-πολύ σωστά; Στην περίπτωσή μας μάλιστα, που οι παππουδογιαγιάδες ζούσαν πάντα μακριά μας, ήταν τα πράγματα ακόμη πιο σύνθετα. Για ταξίδι χωρίς παιδιά, ούτε λόγος!
Έτσι λοιπόν, όταν ο Ανδρέας με ρώτησε αν θέλω να πάω μαζί του σε ένα επαγγελματικό του ταξίδι, ξαφνιάστηκα. Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη ήταν ότι δεν γίνεται φυσικά, μα αμέσως μετά θυμήθηκα ότι οι γονείς μου ζουν πια στην Ελλάδα. 430 χλμ μακριά μεν, αλλά Ελλάδα. Εννοείται ότι ήρθαν δίχως δεύτερη σκέψη κι έτσι βρεθήκαμε - το ζεύγος - μετά από δέκα χρόνια μόνοι μας σε αεροπλάνο με προορισμό την Γερμανία. Ο Ανδρέας ήξερε καλά ότι, παρόλο που το ταξίδι ήταν για εκείνον επαγγελματικό, για εμένα θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον, αφενός γιατί αφορούσε τα Χριστούγεννα και αφετέρου, γιατί θα μαζεύα εικόνες και ιδέες για το Wood & Stone by Lts.

Αμέσως μετά την προσγείωση ταξιδέψαμε προς το Aalten της Ολλανδίας, εκεί όπου βρίσκεται η χριστουγεννιάτικη Έκθεση της Kaemingk. Το Showroom αυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου... Μου φάνηκαν όλα τόσο όμορφα, τόσο καλοφτιαγμένα, τόσο γουστόζικα και προσεγμένα, που ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτή ήταν η πραγματικότητα ή αν απλά ήμουν ενθουσιασμένη με το ταξίδι. Νομίζω και τα δύο. Στον χώρο ήταν στολισμένα τα πάντα! Οι οροφές, οι καρέκλες, τα τραπέζια, τα πάντα!


Ο κεντρικός χώρος, όπου μπορούσες να καθίσεις, να φας, να πιεις τον καφέ σου, να κρατήσεις σημειώσεις, να δουλέψεις στον υπολογιστή ή απλά να ξαποστάσεις, ήταν μοναδικός και στολισμένος με λαμπιόνια και πελώρια, συνθετικά άνθη. Ένα σκηνικό, που απ' ότι πληροφορήθηκα, αλλάζει κάθε χρόνο.


Όσο για τα θεματικά δωμάτια με τα στολίδια και τις τάσεις των Χριστουγέννων του 2019, ήταν μοναδικά! Αποφάσισα όμως να μην σας δείξω όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα τώρα, γιατί θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Όταν θα πλησιάζουν πάλι οι γιορτές κι ο ενθουσιασμός μας θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος, τότε νομίζω θα είναι η κατάλληλη στιγμή να μοιραστώ μαζί σας όλη αυτή την μαγεία που έζησα από κοντά. 

Ice Adventure
Red Velvet

Βράδυ πια φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκονταν στην Γερμανία, μόλις είκοσι χιλιόμετρα μακριά από την Έκθεση. Περνούσαμε καθημερινά τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών, δίχως καν να το αντιλαμβανόμαστε. Μόνο μια ταμπέλα μας υπενθύμιζε κάθε φορά σε ποια πλευρά βρισκόμασταν...

Ξέραμε ότι το ξενοδοχείο ήταν ένα παλιό κάστρο, αλλά μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσαμε να το διακρίνουμε. Ούτε την ομορφιά του κτηρίου, ούτε και της φύσης γύρω του. Στο εσωτερικό του κάστρου ενθουσιάστηκα με τα φυσικά άνθη και κλαδιά, με τα οποία ήταν στολισμένα όλα τα βάζα, αλλά και με την μεγάλη τζαμαρία στον χώρο της τραπεζαρίας του ξενοδοχείου, η οποία έβλεπε προς την πλευρά του δάσους. 

Η υπόλοιπη διακόσμηση ήταν κλασική, με χοντρές μοκέτες, βαριές κουρτίνες, με τεράστια κάδρα στους τοίχους και παλιά διακοσμητικά αντικείμενα, όπως αρμόζει γενικά σε ένα κάστρο.


Μόνο όταν ξημέρωσε η επόμενη ημέρα αντιλήφθηκα ότι διανυκτερεύαμε σε ένα πραγματικό παλάτι δίπλα στη λίμνη και με τον παράδεισο να απλώνεται γύρω του! Ένα παραμυθένιο παλάτι, χτισμένο από τον 12ο αιώνα και μετά, που καταστράφηκε το 1945 (το 70% του κτηρίου) και ξαναχτίστηκε με τα ίδια υλικά.

Parkhotel Wasserburg Anholt

Όταν μάλιστα τη δεύτερη μέρα της διαμονής μας χιόνισε, ήταν σαν να ζούσα τα Χριστούγεννα για δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα! Άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μας και η εικόνα που αντίκρισα ήταν μαγική. Δεν είχε ξημερώσει καλά-καλά ακόμη, αλλά όλα φεγγοβολούσαν από το κάτασπρο τοπίο, οι πάπιες βουτούσαν ευτυχισμένες στη λίμνη και δύο κυρίες στην απέναντι πλευρά έκαναν την πρωινή τους βόλτα.


Ο ελεύθερος χρόνος μας τα πρωινά ήταν ελάχιστος, δεν υπήρχε περιθώριο για βόλτες, ωστόσο ήταν αδύνατο ν' αντισταθώ σ΄αυτή την ομορφιά. Φάγαμε πολύ γρήγορα το πρωινό μας με θέα τη λίμνη και βγήκα έξω με το κινητό στο χέρι για αμέτρητα κλικ (εξού και η κακή ποιότητα των φωτογραφιών), ώστε να θυμηθώ και να κοιτάζω αργότερα, όσα δεν πρόλαβαν να χορτάσουν τα μάτια μου.


Το ταξίδι μας δεν κράτησε πολύ, περίπου τρεις ημέρες. Την τελευταία μέρα, κατέβηκα νωρίς για πρωινό. Είχε χιονίσει ακόμη περισσότερο και ήθελα να προλάβω να κάνω μια τελευταία βόλτα, μεγαλύτερη από την προηγούμενη.
Ο χώρος της τραπεζαρίας ήταν αρχικά άδειος, ήμουν μόνη και απολάμβανα όσο τίποτε την ηρεμία και τη θέα από την τζαμαρία! Ήπια τον αχνιστό καφέ μου και το υγιεινό σφηνάκι από γιαούρτι, μάνγκο, μέλι και κάτι ακόμη που δεν θυμάμαι πια και το οποίο μας προσέφεραν κάθε πρωί, μαζί με τον καφέ.


Όταν ξύπνησε και η υπόλοιπη ομάδα, βγήκαμε για την τελευταία βόλτα στο παγωμένο τοπίο. Ένας ντόπιος ταξιτζής μας είπε ότι στα μέρη τους χιονίζει μόνο πέντε ημέρες τον χρόνο και μάλιστα ελάχιστα. Άρα το γεγονός ότι όλα άσπρισαν την περίοδο που ήμασταν κι εμείς εκεί, ήταν πραγματική τύχη!

 
Η τζαμαρία του ξενοδοχείου

Κάναμε τον γύρο του κάστρου, βγήκαμε φωτογραφίες μέσα κι έξω από το πελώριο και υπέροχο σιδερένιο κλουβί, αυτοφωτογραφηθήκαμε ("σέλφι" ντε), είδαμε τους βασιλικούς κήπους και παίξαμε με τον λαβύρινθο (γιατί κάθε παλάτι που σέβεται τον εαυτό του έχει λαβύρινθο χο χο). Κι επειδή σίγουρα θα αναρωτιέστε... σας λέω λοιπόν ότι ναι, μπήκαμε στον λαβύρινθο κι αυτό που στην αρχή ξεκίνησε ως απλό παιχνίδι, στο τέλος αποδείχτηκε κανονικός μπελάς, γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε την έξοδο με τίποτα. Σε κάθε στροφή που πέρναμε, πέφταμε επάνω σε έναν καλοκουρεμένο, πελώριο θάμνο κι αν δεν είχε χιονίσει (ώστε να ακολουθήσουμε τα ίχνη μας), θα είχαμε κοκκαλώσει από το κρύο μέσα στον λαβύρινθο, πλάι στους θάμνους.

Η παγωμένη λίμνη
Το πανέμορφο κλουβί
Οι βασιλικοί κήποι
Ο λαβύρινθος
Η σέλφι που λέγαμε...

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, μια μοναδική εμπειρία και μια ευκαιρία για ξεκούραση. Όχι σωματική ξεκούραση φυσικά, μιας και το πρόγραμμα ήταν πολύ φορτωμένο, αλλά κυρίως πνευματική. Είχα ανάγκη να ξεφύγω λίγο από το σπίτι και τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Μα όσο κι αν μου έλεγαν όλοι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω, όσο κι αν εμπιστεύομαι τους γονείς μου, όσο κι αν ήμουν βέβαιη ότι όλοι είναι μια χαρά και θα τα καταφέρουν πολύ καλά χωρίς εμένα, τόσο στο μυαλό μου στριφογύριζε συνεχώς το πρόγραμμα των παιδιών, τα μαθήματά τους, οι δραστηριότητες και όλα τα υπόλοιπα... Και αυτό γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια, μία φορά μόνο έχω λείψει τόσο, αλλά ποτέ δεν έχω απομακρυνθεί τόσο πολύ και μάλιστα κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς!
Όμως για όλα υπάρχει πρώτη φορά και όλα συνηθίζονται, γι αυτό ελπίζω πραγματικά να ξαναταξιδέψουμε, να μπορέσουμε να επιστρέψουμε κάποια στιγμή σε αυτό το παραμυθένιο κάστρο, κάποια άνοιξη ίσως, ώστε να δούμε το πάρκο καταπράσινο και τους βασιλικούς κήπους ολάνθιστους!


Όσο για την Έκθεση, έχω να σας πω ότι στον κάτω όροφο υπήρχε και μια δεύτερη Έκθεση με τα ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά εκθέματα! Υποθέτω ότι φαντάζεστε την ταραχή μου μόλις τα αντίκρισα όλα... Από ενθουσιασμό βέβαια! Όμως αυτά θα τα πούμε σε ξεχωριστή ανάρτηση!

Καλημέρα σε όλους και καλή, καλή, καλή Χαρασκευή!

Litsa

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019

Χειμερινή διακόσμηση στο σπίτι

Τα Χριστούγεννα πέρασαν, τα στολίδια μαζεύτηκαν και η ανοίξη είναι ακόμη δυο μήνες μακριά. Οπότε τί γινεται τώρα με τη διακόσμηση;  Πώς γεμίζουν τα κενά που άφησαν πίσω τους όλα αυτά τα γιορτινά στολίδια; Άπαξ και αποθηκευτεί ο χριστουγεννιάτικος στολισμός, το σπίτι αδειάζει. Μοιάζει μεγαλύτερο, πιο κενό, λιγότερο λαμπερό, αλλά σίγουρα πιο καθαρό (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον). Η δε χειμερινή διακόσμηση είναι σίγουρα λιγότερο φορτωμένη, ενώ τα χρώματα των αντικειμένων είναι πιο ήπια και ουδέτερα.

Πάντα κρατάω κάποια από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, αυτά που κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αυτή την εποχή, όπως για παράδειγμα οι χιονονιφάδες. Γι αυτό λοιπόν πάνω από το τζάκι κρέμασα ένα ξερό κλαδί με λίγες διακοσμητικές νιφάδες. Το κλαδί ήταν πολύ εύκολο να το βρω, αφού όλοι κλαδεύουν τα δέντρα τους και αφήνουν τα κλαδιά στα πεζοδρόμια, μέχρι να τα μαζέψουν ο άνθρωποι του Δήμου.


Νιφάδες κρέμονται και πάνω από την τραπεζαρία, χάρτινες αλλά και μια που μοιάζει με κρυστάλλινη και είναι πολύ αγαπημένη μου, οπότε δεν ήθελα να την αποχωριστώ ακόμη.


Κάτι ακόμη που κράτησα, είναι η πράσινη ελάτινη γιρλάντα, που είναι φυσικά συνθετική, αλλά μοιάζει πολύ φυσική. Τα έλατα είναι στο μυαλό μου απόλυτα συνδεδεμένα με τον χειμώνα, οπότε σκέφτηκα να τη συμπεριλάβω στη χειμερινή διακόσμηση του σπιτιού. Κρέμασα μόνο λίγα κουκουνάρια και μαζί με τα λαμπάκια είναι πραγματικό στολίδι.


Από τις ημέρες των γιορτών περίσσεψε ένα φυσικό κλαδί ελάτου, το οποίο ήταν ακόμη σε πολύ καλή κατάσταση, οπότε αποφάσισα να το κρατήσω και να το κρεμάσω στο παράθυρο της κουζίνας. Μαζί με δύο στολίδια και μια γιρλάντα με λαμπιόνια, χαρίζουν λίγη από την ομορφιά τους στον χώρο!


Τα κουκουνάρια, τα κεριά, κλαδιά φυσικά ή συνθετικά, τα καρύδια που είχα ψεκάσει με χρυσό χρώμα, τα λαμπάκια, λίγα φτερά, όλα αυτά είναι στοιχεία της διακόσμησης του σπιτιού μας αυτή την εποχή.


Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το λευκό, το γκρι, το καφέ, το χρυσό και οι παστέλ αποχρώσεις του ροζ και του γαλάζιου. Και πάντα, μα πάντα συντροφεύουν τον στολισμό κάποια από τα διακοσμητικά ζωάκια. Μικρά πουλιά, ο σκίουρος, αλλά και το μικρό αυτό ελάφι, που είναι η αδυναμία μου και το κρατάω συνήθως μέχρι να μπει η άνοιξη.



Γνωρίζω καλά πως η περίοδος που διανύουμε δεν είναι απλή και ενδεχομένως η διακόσμηση του σπιτιού να είναι τελευταία στη λίστα των προτεραιοτήτων σας. Ωστόσο θεωρώ ότι το σπίτι μας αντικατοπρτίζει τα συναισθήματά μας και θέλοντας να το ομορφύνουμε, είναι σαν να θέλουμε να εκφράσουμε ή ακόμη και να μοιραστούμε αυτά τα συναισθήματά μας με τους υπόλοιπους. Με τους φίλους, τους συγγενείς, με όλους αυτούς στους οποίους ανοίγουμε διάπλατα τις πόρτες του σπιτιού μας.

Αν πάλι η ψυχολογία είναι πεσμένη, μήπως θα βοηθούσε μια μικρή ανανέωση στη διακόσμηση του σπιτιού; Δίχως έξοδα και σπουδαίες αγορές. Ένα νέο κερί, ένα νέο φυτό, λίγα κλαδιά ελάτου ή πεύκου στο βάζο, ένα ξερό κλαδί με ένα κρεμαστό στολίδι, μια νέα σύνθεση στα αντικείμενα, νέες φωτογραφίες στα κάδρα, αυτά είναι νομίζω ικανά για ένα μικρό λίφτινγκ στον χώρο μας!

Και μιας και στο σπίτι μας πρέπει να αντικατοπτρίζεται το προσωπικό μας γούστο, οι διακοσμητικές αυτές αναρτήσεις του blog δεν έχουν ως στόχο να δείξουν τι είναι σωστό ή λάθος (δεν ξέρω καν τι είναι σωστό ή όχι) ή ποιες είναι οι τάσεις και η μόδα της κάθε εποχής. Μοναδικός τους στόχος είναι η έμπνευση και το μοίρασμα της δημιουργικής μου διάθεσης! 

Κι αν μετά από τόσα χρόνια είστε ακόμη εδώ, αν ακόμη εμπνέεστε από αυτά που βλέπετε εδώ μέσα, αν ακόμη απολαμβάνετε να διαβάζετε όσα μοιράζομαι μαζί σας, τότε σας ευχαριστώ από καρδιάς!

Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa