Δεν θα μεγαλώσω ποτέ - II. Καραμελίτσες

"Πόσο μ' αρέσουν οι καραμελίτσες, θα 'θελα να 'χα δέκα σακκουλίτσες..." Είκοσι, τριάντα.

Ναι, είναι αλήθεια, δεν μπορώ ν' αντισταθώ στις καραμέλες... σαν τα παιδιά! Έτσι κι αλλιώς δεν αρνήθηκα ποτέ ότι κατά βάθος (ελάχιστο βάθος) είμαι παιδί.

Με έλκουν τα χρώματα, τα σχήματα, οι φρουτένιες γεύσεις, η λάμψη τους, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Είμαι σίγουρη πως είναι γονίδιο, είναι κληρονομικό, πως αλλιώς να σας το πω;;
Θυμάμαι τον παππού μου (του μπαμπά μου) να τις τρώει με λαχτάρα. Κι όταν ο μπαμπάς μου έκοψε το τσιγάρο, ανακάλυψε το κόσμο τις καραμέλας!
Είχε παντού! Στο αυτοκίνητο, στη δουλειά του, στο σπίτι και κυρίως στις τσέπες του. Φοβόταν μην του λείψουν και πάθει στερητικά! Τις "κριτσάνιζε" συνεχώς.
Βλέπω και τον ανιψιό μου... Για τα παιδιά μου είναι νωρίς να ξέρω, ελπίζω να την γλιτώσουν και να μοιάσουν στον μπαμπά τους.

Γι αυτό σας λέω, είναι καταγεγραμμένο στο DNA μου, υπάρχει ως πληροφορία, ως κώδικας πως το λένε... "Η Λίτσα αγαπάει τις καραμέλες και θα τις αγαπάει για ΠΑΝΤΑ".

Κατάρα είναι φίλοι μου, κακιά συνήθεια, για σκεφτείτε τα καημένα τα δοντάκια, που όσο και να τα φροντίζεις είναι ο χειρότερος εχθρός τους!

Έτσι λοιπόν έχω αναπτύξει διάφορους μηχανισμούς αντίστασης, προσπαθώντας συνεχώς να ξεγελάσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Υποκατάστατα δυστυχώς δεν υπάρχουν..., τι μπορεί να συγκριθεί μαζί τους;;!! Κλαψ

Και φυσικά αποτελώ την μασκότ όλης της οικογένειας αλλά και της παρέας:

"Η Λίτσα και οι καραμελίτσες της".

Εννοείται ότι δοκιμάζω πάντοτε κάθε τι καινούριο!

Είμαι σίγουρη! Μου έχουνε κάνει μάγια και που θα βρω τώρα το ξόρκι;; Ε;