Εχθές στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη ήταν καλεσμένη η Μαρίνα Ψιλούτσικου, συγγραφέας του βιβλίου "Ως πότε θα διαβάζω;", εκδόσεις Διόπτρα.
Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά, αλλά και σε γονείς. Τι απαντάμε στα παιδιά μας όταν μας θέτουν αυτό το ερώτημα; Ποιος είναι ο σωστός τρόπος διαβάσματος τελικά;
Αυτά που έλεγε για τον τρόπο μάθησης, αλλά και διδασκαλίας, μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα.
Θυμήθηκα λοιπόν τα δικά μου μαθητικά χρόνια. Αξέχαστα!
Θυμήθηκα που ήμουν μαθήτρια, κάπου στη δεκαετία του '80, 9 χρονών κι έφτασα 2-3 λεπτά αργότερα στην τάξη μου. Άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα μια άδεια αίθουσα. Άρχισα να ψάχνω ρωτώντας και χτυπώντας πόρτες και τελικά τους βρήκα όλους σε άλλη τάξη, στην οποία είχαν μεταφερθεί ώστε να κάνουν πρόβες για την επικείμενη γιορτή. Τα λεπτά της αργοπορίας μου από 3 είχαν γίνει 10. Μπαίνοντας μέσα λοιπόν κι ενώ ήμουν στο κέντρο της τάξης με πλησίασε ο δάσκαλός μου και μου έδωσε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα.
Δεν με ρώτησε καν...
Κατακόκκινη από το χτύπημα, την ντροπή και την αδικία κάθισα κάτω, έπνιξα κάθε λυγμό και σώπασα. Σώπασα για χρόνια και στους γονείς μου το είπα πολύ αργότερα. Παιδί βλέπετε...
Είναι μία δυνατή ανάμνηση.
Τον δάσκαλό μου τον θυμάμαι καλά. Τον αγαπούσα και τον θαύμαζα. Ή μήπως τον φοβόμουν;
Μας χτυπούσε πολύ. Εγώ ήμουν τυχερή για εκείνη τη μοναδική σφαλιάρα. Τα αγόρια - πιο άτυχα - τα σήκωνε στον αέρα από τις φαβορίτες.
Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς ενός συμμαθητή μου (του Γιάννη) του είχε δώσει 100 δραχμές για να φάει κάτι στο διάλειμμα. Ο Γιάννης λοιπόν επέλεξε ν' αγοράσει 10 σοκοφρέτες (μόνο 10 δρχ η σοκοφρέτα τότε...). Για κάθε σοκοφρέτα που αγόρασε, έφαγε από τον δάσκαλό μας μία σφαλιάρα. Σύνολο: 10!! Μπροστά στα φοβισμένα μάτια όλων μας!!
Γιατί; Μα γιατί δεν πήρε φαγητό και πήρε γλυκό!
Η βέργα πάντα εκεί, στη θέση της πάνω στην έδρα, πάντα ετοιμοπόλεμη.
Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, όχι δεν τα βάζω με το εκπαιδευτικό μας σύστημα (ή μήπως τα βάζω;), παρόλο που διαφωνώ σε αρκετά. Άλλωστε ήταν άλλα τα χρόνια τότε!
Με τον άνθρωπο τα βάζω, τον οποίο μάλιστα θαύμαζα πολύ. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ όμως, τι θα γινόταν αν το σύστημα αναλάμβανε τις ευθύνες του απέναντι στο δάσκαλό μας;
Δεν θα επεκταθώ στο δικό μας σύστημα, όχι γιατί δεν αξίζει, αλλά γιατί σας είναι ήδη γνωστό!
Θα επεκταθώ όμως σε ένα άλλο, το γερμανικό (εντάξει, ξέρω ότι είμαστε όλοι ευαίσθητοι τελευταία απέναντί τους...), το οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω. Τότε βέβαια δεν θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, ο δάσκαλός μου, το σχολείο μου. Ήμουν ανασφαλής.
Στα 11 βρέθηκα σε μια άγνωστη χώρα, δίχως να μιλώ τη γλώσσα.
Θυμάμαι τη στιγμή που αντίκρισα το νέο σχολείο. Ένα σχολείο δίχως κάγκελα και περίφραξη. Καταπράσινο με ψηλά δέντρα.
Θυμάμαι που μου έδωσαν τα βιβλία και μου εξήγησαν ότι στην πρώτη σελίδα υπάρχει μία σφραγίδα μέσα στην οποία πρέπει να σημειώσω τ΄όνομά μου, για να το ξεχωρίζω από τα υπόλοιπα. Ότι στο τέλος της χρονιά θα πρέπει να το παραδώσω και πάλι στο σχολείο, στην κατάσταση που μου δόθηκε, ώστε να το πάρει ο επόμενος μαθητής!
Θυμάμαι επίσης που μου είπαν ότι θα γράφω μόνο με πένα, τα στυλό ήταν απαγορευτικά. Μου ήταν πραγματικά δύσκολο να συνηθίσω την πένα, αλλά τελικά τα κατάφερα!
Θυμάμαι που στην τάξη μου οι μισοί ήταν Γερμανοί και οι υπόλοιποι Σέρβοι, Κροάτες, Αλβανοί, Τούρκοι, Πορτογάλοι, Ιταλοί. Η καλύτερή μου φίλη ήταν η Lori, Ιταλίδα - τι άλλο;
Θυμάμαι που όταν ο δάσκαλός μας μου είπε "η χώρα σου είναι πάρα πολύ όμορφη, Λίτσα" κόρδωσα από περηφάνια.
Θυμάμαι το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο κάναμε μάθημα. Μάθημα στα πλαίσια μιας συζήτησης.
Θυμάμαι που είχα ελάχιστα μαθήματα για το σπίτι. Για να αφομοιώσουμε τις παραδόσεις, μας έβαζαν να κάνουμε εργασίες, τις οποίες παρουσιάζαμε στην αίθουσα.
Θυμάμαι την ώρα της γυμναστικής να το διασκεδάζω και να γίνομαι μούσκεμα στον ιδρώτα.
Θυμάμαι που κάθε δεύτερη εβδομάδα είχαμε μάθημα στο κολυμβητήριο της πόλης.
Θυμάμαι κάθε εξάμηνο μπορούσαμε να επιλέξουμε ένα συμπληρωματικό μάθημα της αρεσκείας μας. Σε καθένα από αυτά έμαθα τόσο πολλά και διαφορετικά. Στο μάθημα της μουσικής έμαθα αρμόνιο και ντραμς. Στο μάθημα κατασκευών έμαθα να κατασκευάζω φακούς, να κάνω θερμοκολλήσεις και να επεξεργάζομαι το ξύλο. Στο μάθημα μαγειρικής συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει η ζαχαροπλαστική. Έμαθα πως στρώνεται σωστά ένα τραπέζι. Έμαθα ότι όταν καθαρίζεις κρεμμύδι, τα μάτια δακρύζουν λιγότερο αν κρατήσεις με τα δόντια σου ένα σπίρτο (από την μεριά του ξύλου). Στο μάθημα οικοκυρικών έμαθα να γαζώνω κι έφτιαξα ένα μαξιλάρι και μία ποδιά.
Θυμάμαι πόσο διασκεδαστικό ήταν το μάθημα της Φυσικής και της Χημείας, με τα διάφορα πειράματα.
Θυμάμαι όμως και πόσο πολύ μ' εκνεύριζε που κάθε δεύτερο Σάββατο είχαμε μάθημα. Το πρόγραμμα φορτωμένο, καθώς τα απογεύματα πήγαινα και στο ελληνικό σχολείο.
Θυμάμαι που, αν ποτέ σε χαστούκιζε καθηγητής, είχες το δικαίωμα μέσα σε τρία δευτερόλεπτα να του ανταποδώσεις το χαστούκι. Η δικαιολογία: εν βρασμώ! Θυμάμαι λοιπόν που ένας συμμαθητής μου (ο Sven) έφαγε μία σφαλιάρα από τον δάσκαλο Φυσικής κι εμείς μετρώντας τα δευτερόλεπτα φωνάζαμε: "ένα Sven, δύο άντε Sven, τρία προλαβαίνεις, τέσσερα, μη μη μη πέρασε ο χρόνος!!"
Όλη αυτή την ώρα ο Sven και ο καθηγητής κοιτάζονταν εντατικά στα μάτια, εμφανώς σοκαρισμένοι και ποιος ξέρει τι περνούσε από το μυαλό τους. Ο καθηγητής για τρία δευτερόλεπτα δεν μετακινήθηκε από τη θέση του, στεκόταν εκεί, πρόσωπο με πρόσωπο με τον μαθητή του και περίμενε. Τελικά κατέληξαν και οι δύο στο γραφείο του διευθυντή.
Θυμάμαι τις εκδρομές μας στο δάσος.
Τις εκδρομές στο παγοδρόμιο και την προσπάθειά μας να σταθούμε όρθιοι στα παγοπέδιλα. Τις ατελείωτες τούμπες...
Θυμάμαι που για 5 μέρες μας πήγανε εκδρομή σε ένα ορεινό χωριό και είχανε νοικιάσει για όλους μας τον απαραίτητο εξοπλισμό, ώστε να μάθουμε σκι.
Θυμάμαι που στο τελευταίο έτος πήγαμε για μία εβδομάδα στο Λονδίνο, αλλά δεν μέναμε σε ξενοδοχείο. Μας μοίρασαν ανά δύο άτομα σε οικογένειες Άγγλων, ώστε να εξασκηθούμε στη γλώσσα.
Θυμάμαι τη στιγμή που ενημέρωσα τον δάσκαλό μου ότι θα συνεχίσω στο Λύκειο. Την άλλη μέρα το πρωί με κάλεσε ο διευθυντής και για μια ώρα περίπου το συζητούσαμε. Ρωτούσε αν το σκέφτηκα καλά, αν ήταν δική μου απόφαση, αν θέλω να έρθω σε επαφή με άλλα Ελληνόπουλα που είχαν το ίδιο δίλημμα... Αλλά για μένα η απόφαση ήταν παρμένη εξαρχής. Ήταν περισσότερο στάση ζωής! Ναι, θα συνέχιζα στην Ελλάδα!
Αυτό όμως που θυμάμαι πιο έντονα απ' όλα είναι ότι ποτέ δεν φοβήθηκα να πάω στο σχολείο. Ναι κάποιες φορές βαριόμουν, αλλά ποτέ δεν φοβόμουν!
Και ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά είναι αδύνατο (δυστυχώς) να εφαρμοστούν στο δικό μας σύστημα, μπορεί να μην είναι καν ανάγκη. Άλλωστε κάθε είδους σύγκριση θα ήταν πραγματικά "άδικη".
Με απόλυτη σιγουριά όμως μπορώ να σας πω, ότι διασκέδαζα πολύ περισσότερο στο γερμανικό σχολείο!
Πειράζει...;
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286
Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά, αλλά και σε γονείς. Τι απαντάμε στα παιδιά μας όταν μας θέτουν αυτό το ερώτημα; Ποιος είναι ο σωστός τρόπος διαβάσματος τελικά;
Αυτά που έλεγε για τον τρόπο μάθησης, αλλά και διδασκαλίας, μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα.
Θυμήθηκα που ήμουν μαθήτρια, κάπου στη δεκαετία του '80, 9 χρονών κι έφτασα 2-3 λεπτά αργότερα στην τάξη μου. Άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα μια άδεια αίθουσα. Άρχισα να ψάχνω ρωτώντας και χτυπώντας πόρτες και τελικά τους βρήκα όλους σε άλλη τάξη, στην οποία είχαν μεταφερθεί ώστε να κάνουν πρόβες για την επικείμενη γιορτή. Τα λεπτά της αργοπορίας μου από 3 είχαν γίνει 10. Μπαίνοντας μέσα λοιπόν κι ενώ ήμουν στο κέντρο της τάξης με πλησίασε ο δάσκαλός μου και μου έδωσε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα.
Δεν με ρώτησε καν...
Κατακόκκινη από το χτύπημα, την ντροπή και την αδικία κάθισα κάτω, έπνιξα κάθε λυγμό και σώπασα. Σώπασα για χρόνια και στους γονείς μου το είπα πολύ αργότερα. Παιδί βλέπετε...
Είναι μία δυνατή ανάμνηση.
Τον δάσκαλό μου τον θυμάμαι καλά. Τον αγαπούσα και τον θαύμαζα. Ή μήπως τον φοβόμουν;
Μας χτυπούσε πολύ. Εγώ ήμουν τυχερή για εκείνη τη μοναδική σφαλιάρα. Τα αγόρια - πιο άτυχα - τα σήκωνε στον αέρα από τις φαβορίτες.
Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς ενός συμμαθητή μου (του Γιάννη) του είχε δώσει 100 δραχμές για να φάει κάτι στο διάλειμμα. Ο Γιάννης λοιπόν επέλεξε ν' αγοράσει 10 σοκοφρέτες (μόνο 10 δρχ η σοκοφρέτα τότε...). Για κάθε σοκοφρέτα που αγόρασε, έφαγε από τον δάσκαλό μας μία σφαλιάρα. Σύνολο: 10!! Μπροστά στα φοβισμένα μάτια όλων μας!!
Γιατί; Μα γιατί δεν πήρε φαγητό και πήρε γλυκό!
Η βέργα πάντα εκεί, στη θέση της πάνω στην έδρα, πάντα ετοιμοπόλεμη.
Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, όχι δεν τα βάζω με το εκπαιδευτικό μας σύστημα (ή μήπως τα βάζω;), παρόλο που διαφωνώ σε αρκετά. Άλλωστε ήταν άλλα τα χρόνια τότε!
Με τον άνθρωπο τα βάζω, τον οποίο μάλιστα θαύμαζα πολύ. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ όμως, τι θα γινόταν αν το σύστημα αναλάμβανε τις ευθύνες του απέναντι στο δάσκαλό μας;
Δεν θα επεκταθώ στο δικό μας σύστημα, όχι γιατί δεν αξίζει, αλλά γιατί σας είναι ήδη γνωστό!
Θα επεκταθώ όμως σε ένα άλλο, το γερμανικό (εντάξει, ξέρω ότι είμαστε όλοι ευαίσθητοι τελευταία απέναντί τους...), το οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω. Τότε βέβαια δεν θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, ο δάσκαλός μου, το σχολείο μου. Ήμουν ανασφαλής.
Στα 11 βρέθηκα σε μια άγνωστη χώρα, δίχως να μιλώ τη γλώσσα.
Θυμάμαι τη στιγμή που αντίκρισα το νέο σχολείο. Ένα σχολείο δίχως κάγκελα και περίφραξη. Καταπράσινο με ψηλά δέντρα.
Στο βάθος φαίνεται η κεντρική αυλή του σχολείου |
Θυμάμαι που μου έδωσαν τα βιβλία και μου εξήγησαν ότι στην πρώτη σελίδα υπάρχει μία σφραγίδα μέσα στην οποία πρέπει να σημειώσω τ΄όνομά μου, για να το ξεχωρίζω από τα υπόλοιπα. Ότι στο τέλος της χρονιά θα πρέπει να το παραδώσω και πάλι στο σχολείο, στην κατάσταση που μου δόθηκε, ώστε να το πάρει ο επόμενος μαθητής!
Θυμάμαι επίσης που μου είπαν ότι θα γράφω μόνο με πένα, τα στυλό ήταν απαγορευτικά. Μου ήταν πραγματικά δύσκολο να συνηθίσω την πένα, αλλά τελικά τα κατάφερα!
Θυμάμαι που στην τάξη μου οι μισοί ήταν Γερμανοί και οι υπόλοιποι Σέρβοι, Κροάτες, Αλβανοί, Τούρκοι, Πορτογάλοι, Ιταλοί. Η καλύτερή μου φίλη ήταν η Lori, Ιταλίδα - τι άλλο;
Θυμάμαι που όταν ο δάσκαλός μας μου είπε "η χώρα σου είναι πάρα πολύ όμορφη, Λίτσα" κόρδωσα από περηφάνια.
Θυμάμαι το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο κάναμε μάθημα. Μάθημα στα πλαίσια μιας συζήτησης.
Θυμάμαι που είχα ελάχιστα μαθήματα για το σπίτι. Για να αφομοιώσουμε τις παραδόσεις, μας έβαζαν να κάνουμε εργασίες, τις οποίες παρουσιάζαμε στην αίθουσα.
Θυμάμαι την ώρα της γυμναστικής να το διασκεδάζω και να γίνομαι μούσκεμα στον ιδρώτα.
Θυμάμαι που κάθε δεύτερη εβδομάδα είχαμε μάθημα στο κολυμβητήριο της πόλης.
Θυμάμαι κάθε εξάμηνο μπορούσαμε να επιλέξουμε ένα συμπληρωματικό μάθημα της αρεσκείας μας. Σε καθένα από αυτά έμαθα τόσο πολλά και διαφορετικά. Στο μάθημα της μουσικής έμαθα αρμόνιο και ντραμς. Στο μάθημα κατασκευών έμαθα να κατασκευάζω φακούς, να κάνω θερμοκολλήσεις και να επεξεργάζομαι το ξύλο. Στο μάθημα μαγειρικής συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει η ζαχαροπλαστική. Έμαθα πως στρώνεται σωστά ένα τραπέζι. Έμαθα ότι όταν καθαρίζεις κρεμμύδι, τα μάτια δακρύζουν λιγότερο αν κρατήσεις με τα δόντια σου ένα σπίρτο (από την μεριά του ξύλου). Στο μάθημα οικοκυρικών έμαθα να γαζώνω κι έφτιαξα ένα μαξιλάρι και μία ποδιά.
Θυμάμαι πόσο διασκεδαστικό ήταν το μάθημα της Φυσικής και της Χημείας, με τα διάφορα πειράματα.
Θυμάμαι όμως και πόσο πολύ μ' εκνεύριζε που κάθε δεύτερο Σάββατο είχαμε μάθημα. Το πρόγραμμα φορτωμένο, καθώς τα απογεύματα πήγαινα και στο ελληνικό σχολείο.
Θυμάμαι που, αν ποτέ σε χαστούκιζε καθηγητής, είχες το δικαίωμα μέσα σε τρία δευτερόλεπτα να του ανταποδώσεις το χαστούκι. Η δικαιολογία: εν βρασμώ! Θυμάμαι λοιπόν που ένας συμμαθητής μου (ο Sven) έφαγε μία σφαλιάρα από τον δάσκαλο Φυσικής κι εμείς μετρώντας τα δευτερόλεπτα φωνάζαμε: "ένα Sven, δύο άντε Sven, τρία προλαβαίνεις, τέσσερα, μη μη μη πέρασε ο χρόνος!!"
Όλη αυτή την ώρα ο Sven και ο καθηγητής κοιτάζονταν εντατικά στα μάτια, εμφανώς σοκαρισμένοι και ποιος ξέρει τι περνούσε από το μυαλό τους. Ο καθηγητής για τρία δευτερόλεπτα δεν μετακινήθηκε από τη θέση του, στεκόταν εκεί, πρόσωπο με πρόσωπο με τον μαθητή του και περίμενε. Τελικά κατέληξαν και οι δύο στο γραφείο του διευθυντή.
Θυμάμαι τις εκδρομές μας στο δάσος.
Τις εκδρομές στο παγοδρόμιο και την προσπάθειά μας να σταθούμε όρθιοι στα παγοπέδιλα. Τις ατελείωτες τούμπες...
Θυμάμαι που για 5 μέρες μας πήγανε εκδρομή σε ένα ορεινό χωριό και είχανε νοικιάσει για όλους μας τον απαραίτητο εξοπλισμό, ώστε να μάθουμε σκι.
Θυμάμαι που στο τελευταίο έτος πήγαμε για μία εβδομάδα στο Λονδίνο, αλλά δεν μέναμε σε ξενοδοχείο. Μας μοίρασαν ανά δύο άτομα σε οικογένειες Άγγλων, ώστε να εξασκηθούμε στη γλώσσα.
Θυμάμαι τη στιγμή που ενημέρωσα τον δάσκαλό μου ότι θα συνεχίσω στο Λύκειο. Την άλλη μέρα το πρωί με κάλεσε ο διευθυντής και για μια ώρα περίπου το συζητούσαμε. Ρωτούσε αν το σκέφτηκα καλά, αν ήταν δική μου απόφαση, αν θέλω να έρθω σε επαφή με άλλα Ελληνόπουλα που είχαν το ίδιο δίλημμα... Αλλά για μένα η απόφαση ήταν παρμένη εξαρχής. Ήταν περισσότερο στάση ζωής! Ναι, θα συνέχιζα στην Ελλάδα!
Αυτό όμως που θυμάμαι πιο έντονα απ' όλα είναι ότι ποτέ δεν φοβήθηκα να πάω στο σχολείο. Ναι κάποιες φορές βαριόμουν, αλλά ποτέ δεν φοβόμουν!
Και ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά είναι αδύνατο (δυστυχώς) να εφαρμοστούν στο δικό μας σύστημα, μπορεί να μην είναι καν ανάγκη. Άλλωστε κάθε είδους σύγκριση θα ήταν πραγματικά "άδικη".
Με απόλυτη σιγουριά όμως μπορώ να σας πω, ότι διασκέδαζα πολύ περισσότερο στο γερμανικό σχολείο!
Πειράζει...;
http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286
Εμένα Λίτσα μου είναι αδύνατο να φέρω στο μυαλό μου τον δάσκαλο που κάποτε με χτύπησε χωρίς το αίσθημα μίσους που τρέφω για αυτόν για αυτό που μου έκανε, τη θεωρώ ακραία απαράδεκτη πράξη και δεν τη συγχωρώ. Σιχαίνομαι όποιον σηκώνει χέρι σε παιδί και ζώο, τρελαίνομαι απλά, τώρα που μεγάλωσα, είμαι ικανή για όλα όταν βλέπω τέτοια πράγματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚορίτσι καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες. Τότε ένιωθα άσχημα, αλλά για κάποιο λόγο δεν θύμωνα... περισσότερο φοβόμουν. Τώρα ναι! Είναι όλα διαφορετικά, μαζί και τα συναισθήματά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος θα σήκωνε χέρι στα παιδιά μου και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο...
ΔιαγραφήΜέσα στο μυαλό μου είσαι...σήμερα είχαμε ακριβώς αυτή τη συζήτηση με τη Μαρία....προσπαθώντας να εξηγήσω τη σχέση του γιού μου με το σχολείο..ανέλυσα τη δική μου σχέση με αυτό.Την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο έφαγα της χρονιάς μου με τη βέργα γιατί έβαψα το δέντρο μπλε...ήμουν 4,5 χρονών!!Από κει και ύστερα όλα είναι απλά ιστορία...Την ξέρεις... φρίκη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδερφάκι τα ξέρω, ναι... Θυμάμαι! Ευτυχώς για εμένα το γερμανικό σχολείο με βοήθησε να ξεπεράσω αλλά και ν' αγαπήσω τα γράμματα. Άλλο βαριέμαι, άλλο φοβάμαι!
ΔιαγραφήΔεν θελω κι εγω να ειμαι υπερβολικη. Εχω φαει κι εγω σφαλιαρα, δυο φορες. Η δευτερη "κατα λαθος", αλλα η πρωτη που ημουν στο δημοτικο, μου εμεινε και ειχα για πολυ καιρο εφιαλτες. Μπορω να συγχωρησω, μετα απο τοσα χρονια που περασαν. Ισως ηταν σε "κακη στιγμη" ο δασκαλος. Αν ομως το εχει συστημα και σηκωνει χερι με την καθε αφορμη, θα πρεπει να απομακρυνεται απο τις τρυφερες ψυχες των παιδιων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να καταλληξω, αν μπορουσα να στειλω το παιδι μου σε γερμανικο σχολειο, θα το εκανα :) Δεν μας φταινε οι αλλοι λαοι που φτασαμε εδω που φτασαμε. Τα ξεροκεφαλα μας φταινε και καλα θα κανουμε να παιρνουμε παραδειγμα απο καποια πραγματα :)
Καλο απογευμα Λιτσα μου!
Deedaki έτσι είναι. Ο δάσκαλός μας δεν χτυπούσε τυχαία, ούτε είχε κακές ημέρες. Χτυπούσε καθημερινά και αδιακρίτως... Σε φιλώ
ΔιαγραφήΚαθόλου δεν περάζει,αλήθεια!!!Εμένα,πάντως μ'έκανες και ζήλεψα!!!Αν θα μπορούσα να γράψω κάπου για την ,ως τώρα,εμπειρία μου ως μαμά μαθήτριας...θα είχα πάρα πολλά να γράψω ...πάρα πολλά αρνητικά,εννοείται!!!!!!!Δυστυχώς και για τα παιδιά μας και για μας!!!! Πραγματικά,σήμερα το σχολείο χαλάει τη σχέση των παιδιών με τους γονείς τους...!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Νικολέτα μου, είναι δύσκολο, το φαντάζομαι! Δεν το ξέρω, γιατί τα παιδιά μου είναι ακόμη μικρά. Αλλά έχω τα μάτια και τ' αυτιά μου ανοιχτά και βλέπω... Και λυπάμαι, γιατί υπάρχουν πραγματικά καλοί εκπαιδευτικοί εκεί έξω, που όμως παρεμποδίζονται από πολλά και πολλούς...
Διαγραφήνομιζω οτι πλεον ουτε τα ελληνοπουλα φοβουνται το σχολειο...το αντιθετο μαλλον σε σχεση με τα δικα μας χρονια,το απαξιωνουν και το βαριουνται...και δεν εχουν αδικο...τωρα πια,δε,μονο κατα συνειδηση δουλευει ο εκπαιδευτικος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι το βαριούνται, αλήθεια είναι. Προφανώς δεν είναι αρκετά διασκεδαστικό για να κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον τους...
ΔιαγραφήΘα συμφωνήσω και με την DEEDEE ότι για τίποτα δε μας φταίνε οι ξένοι για το εκπαιδευτικο σύστημα που έχουμε.Γιατί στην Ελλάδα τα βιβλία δεν επιστρέφονται στο τέλος της χρονιάς;Γιατί τα σχολεία μας αίναι άχαρα και τσιμεντένια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με τα βιβλία είναι μεγάλη ιστορία Theano. Στην Ελλάδα και τα "κακοποιούνε" και έναν σκασμό λεφτά ξοδεύουν. Και στο τέλος βέβαια δεν έχουν άλλα να μοιράσουν... Με τον γερμανικό τρόπο, ουσιαστικά σε υποχρέωναν να το φροντίσεις. Κι αν το κατέστρεφες, το όνομά σου ήταν γραμμένο στην πρώτη σελίδα, ώστε να σου ζητήσουν το λόγο!
ΔιαγραφήEγω θα κρατήσω αυτό που είπε η DeeDee.Δεν φταίνε οι άλλοι που εμείς φτάσαμε σε αυτά τα χάλια!Ισως έπρεπε να μιμηθούμε το εκπαιδευτικό σύστημα, των άλλων λαών.Μακάρι να είχαμε επιλογή να στείλουμε τα παιδιά μας σε τέτοια σχολεία που πήγες και εσύ Λιτσάκι..Γιατί είμαι μαμά δυο παιδιών που πηγαίνουν σχολείο και έχω πολλά,να θυμηθώ και να πω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστηχώς, αλλά το σύστημα που υπάρχει εδω στην Ελλάδα, είναι άδικο για εκείνα, γιατί τους στερεί την έκφραση ελευθερίας.Και το χειρότερο απ'όλα είναι οτι εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας σε ανθρώπους που οι περισσότεροι απο αυτούς, βγάζουν όλα τα απωθημένα τους και τα ψυχολογικά τους προβλήματα στα παιδιά!
Αχ αχ αχ κορίτσι τι να πω... Προβληματίζομαι...
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΔεν μ' εχουν χτυπήσει ποτέ στο σχολείο- δεν είναι θέμα εποχής όμως γιατί αν και είμαι 28 ετών θυμάμαι μια φιλόλογο στην α΄ γυμνασίου η οποία τάραζε στα χαστούκια τα 2 πιο άτακτα αγόρια της τάξης... τι φόβος! πόσο παγώναμε όλοι στο άκουσμα της παλάμης που έσκαγε στο μαγουλάκι τους... και το κόκκινο σημάδι που άφηναν τα δάχτυλά της... πάντα απορούσα πως είναι δυνατόν αυτά τα 2 παιδιά να μην αντιδρούν εκείνη την ώρα, πως δεν έκλαιγαν από τον πόνο ή δεν φώναζαν γι' αυτό που τους έκανε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά το σχολείο το βαριόμουν, βαριόμουν που έπρεπε να διαβάζω συνέχεια, βαριόμουν να αποστηθίζω σελίδες και σελίδες για να γράψω καλά στα διαγωνίσματα, βαριόμουν όλα να εξαρτώνται από τους βαθμούς και αυτό το απαίσιο "καταλογάκι" που είχαν οι καθηγητές. Πήγαινα πάντα διαβασμένη- μην τύχει και είναι η σειρά μου να πω μάθημα αλλά ΠΟΤΕ δεν ήθελα να σήκωσω το χέρι μέσα στην τάξη να πω οικειοθελώς μάθημα ή να απαντήσω σε ερωτήσεις που έθετε ο καθηγητής... κι ας ήξερα τις απαντήσεις...απλά δεν ήθελα, δεν είχα κίνητρα να συμμετέχω στην τάξη- περίμενα απλά την σειρά μου στον κατάλογο.
Πολλά φιλιά!
Κι εγώ το βαριόμουν. Και στη Γερμανία βαριόμουν. Αλλά κάποια μαθήματα μόνο, όπως τα μαθηματικά και όχι το ίδιο το σχολείο.
ΔιαγραφήΤα μαθητικά τα χρόνια είναι αξέχαστα. Θυμάμαι τις δασκάλες μου στο δημοτικό και ορισμένους από το γυμνάσιο και το λύκειο! Μία φορά η δασκάλα στην τρίτη δημοτικού με βάρεσε στα χέρια με την βέργα!Βέβαια καμία σχέση η εποχή τότε με το τώρα! Σήμερα δεν ξέρω αν θα μου άρεσε το σχολείο με όλα αυτά που γίνονται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά η βέργα σ' εμάς.. έπαιρνε φωτιά!
ΔιαγραφήΠολύ θα ήθελα το παιδί μου να μάθει γράμματα σε ένα σχολείο σαν το γερμανικό, το αμερικάνικο κ.λ.π. Και η αλήθεια είναι ότι σκέπτομαι πώς θα είναι τα πράγματα του χρόνου που θα πάει στην πρώτη δημοτικού!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω φάει κι εγώ ένα χαστούκι και άδικα μάλιστα όταν ήμουν στην πέμπτη δημοτικού, αλλά γενικά έχω καλές αναμνήσεις από τα σχολικά μου χρόνια. Είχα την τύχη να έχω δασκάλους που μας ΕΜΑΘΑΝ γράμματα!
Καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου και τον νιώθω. Κι εγώ σκέφτομαι την ώρα που ο Φαίδωνας θα πάει δημοτικό. Βασικά με προβληματίζουν όλα. Πως θα είναι η νέα μας καθημερινότητα, τα διαβάσματα, η βαρεμάρα, οι εκνευρισμοί, ο δάσκαλος/δασκάλα...
Διαγραφή...περα απο τις ξυλιες με τη βεργα ...θυμαται καμια αλλη την τιμωρια ορθιοι στον τοιχο,στο ενα ποδι?...ελεος !!!!...οχι ομως οτι καλυτερευσε το συστημα μας δυστυχως !Σ'εμας συντελουσε ο εκφοβισμος για να βαρεθουμε και να αγαπησουμε αργοτερα το διαβασμα ,ως επιλογη πια!Στα παιδια μας ,σημερα ,δεν ξερω πια τι φταιει ...και ειναι παλι βαριεστημενα προς το σχολειο !
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια θυμάμαι την τιμωρία Ρένα. Ναι ναι στο ένα πόδι! Σαν τον πελαργό, έτσι μας έλεγε!
ΔιαγραφήΛιτσακι μου, με γυρισες πολλα χρονια πισω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο δημοτικο ειχα καλες δασκαλες, μα εμενα μου εχουν μεινει οι δυο δασκαλοι που ειχα! Ο ενας ηταν για περιπου 3 μηνες στην τριτη δημοτικου (αν θυμαμαι καλα), μετα εσπασε το χερι του και μας εδωσαν σε αλλη ταξη, σε αλλη δασκαλα! Σοκ! Ηταν αυτος που μας εμαθε μεσα απο τραγουδια και παιχνιδια πολλα πραγματα! Ο αλλος ηταν ο μπαμπας της καλυτερης μου φιλης (ε' και στ' δημοτικου). Εριχνε και απο καμια στα αγορια, μα εγω τον εχω ομορφα συνδεδεμενο μεσα μου! Ισως γιατι τον ηξερα και εκτος ταξης και ηταν ενας γλυκος και ησυχος ανθρωπος...
Μακαρι να τυχουν και τα κοριτσακια μου σε καλους δασκαλους που θα τους μαθουν τα σωστα για πατριδα, θρησκεια και οικογενεια! Εχω αγωνια βαθεια μεσα μου για το τι θα εχουν να αντιμετωπισουν στις ταξεις και στους δασκαλους που θα βρεθουν...
Ακομη και το δικο μας εργο ,στο σπιτι, ειναι τοσο πιο δυσκολο πια, εμεις,οι γονεις, πρεπει να θωρακισουμε τα παιδια μας και να τα μαθουμε τα σωστα! Δυσκολα θα βρεθει δασκαλος/α που θα τον αφησουν να κανει το εργο του, ακομη κι αν ο ιδιος ειναι σωστος! Ειναι τοσο διεφθαρμενο (ας μου επιτραπει η λεξη) το συστημα εκπαιδευσης σημερα στην Ελλαδα μας ,που.....νομιζω "θελουμε τον γερμανο μας"!!!
Χαριτολογωντας βεβαια.... ;ο)
φιλια πολλα!
Ναι Vailie, αυτό σκέφτομαι κι εγώ από τώρα. Το έργο στο σπίτι και όχι μόνο στο σχολείο. Ακούω όσους έχουν παιδιά στο σχολείο, που λένε ότι έχουν έναν σκασμό μαθήματα για το σπίτι και καταλαβαίνουν βέβαια τα μισά από αυτά που κάνουν...
ΔιαγραφήΠως θα αντιμετωπίσω τη βαρεμάρα; Από την άλλη παρηγορούμαι και λέω ότι όλο και κάτι θα ξεπατηκώσω από το γερμανικό σύστημα χεχε
Έχεις δίκιο να εκφράζεις όλες αυτές τις αγωνίες για το σχολείο, και εγώ κάπου το 80 έφαγα μερικές ξεγυρισμένες!Αλλά και τώρα κάποιοι συνάδελφοι κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας όλο και θα βρουν ευκαιρία, για εκφοβισμούς ή κανένα χαστουκι. Μερικές φορές βέβαια γίνεται με ευλογία των γονιών, κάτι που με τίποτα δεν περίμενα. Το σύστημα, μας την τελευταία δεκαετία κ σύμφωνα με το πρόγραμμα προσπαθεί να γίνει μαθητοκεντρικό. Απο δασκαλοκεντρικό που ήταν πάντα. Αυτό έχει να κάνει και με αλλαγή νοοτροπίας ,αλλά θέλω να πιστεύω και με συνειδητοποίηση των υπευθύνων ότι τα παιδιά πρέπει να μπορούν να συμμετέχουν ενεργά και όχι απλά να αποστηθίζουν στείρες γνώσεις. Τώρα τι έχουν κάνει οι αρμόδιοι για αυτο?Τίποτα. Άλλαξαν και αλλάζουν διαρκώς τα αναλυτικά προγράμματα κ, τους στόχους δηλαδή που πρέπει να καλύψουν οι εκπαιδευτικοί , αφήνοντας βεβαίως την ίδια υλικοτεχνική υποδομή, τις ίδιες σάπιες αίθουσες, για γυμναστήρια , ή αίθουσες η/υ δεν το συζητώ καν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε ναι θα γίνει ένα πείραμα πχ στη τάξη αλλά πως: Πάνω στην έδρα με υλικά που θα φέρει το πρωι ο εκπαιδευτικός στη σακούλα, τα οποία θα έχει αγοράσει μόνος του και προσέχοντας να μην κάνει βέβαια κ κάτι επικύνδυνο.Θέλω να πω ότι είναι πολύ δύσκολο πραγματικά να λειτουργήσει το σύστημα μας αν δεν αλλάξει απο τη ρίζα του. Είναι τα πράματα γενικά σαθρά. Και τα βιβλία όσο λέμε να προάγουν την κριτική σκέψη μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Μια φίλη μου έφυγε στον Καναδά και ένας απο τους λόγους που αποφάσισε να μείνει εκεί είναι το απείρως καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα για τα παιδιά της.Δεν με βρίσκει να διαφωνώ. Και να σου πω και κάτι, πιστεύω πως και οι εκπαιδευτικοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.Ούτε με αξιολόγηση είμαι αντίθετη αρκει να γίνει με ορισμένα σαφή και αντικειμενικά κριτήρια και γιατί όχι να μας κάνουν και ένα ψυχολογικό τεστ που κ που γιατί πολύ θέλει ο άνθρωπος??Έτσι θα έχουμε και εμείς το κεφάλι μας ήσυχο ότι όσοι μένουν στην εκπαίδευση , το θέλουν και το αξίζουν. Γιατί είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις παιδικές ψυχές. Θέλεις να τις γεμίσεις με ότι πιο δυνατό και καθαρό, και ο τρόπος που έχουν κάνει τα πάντα να λειτουργούν-υπολειτουργούν δεν σε αφήνει...Αυτά!την αγάπη μου!
Αχ μακάρι ν' αλλάξει κάτι Magdalene. Ας γίνει μια αρχή τουλάχιστον... Όσο για τις παιδικές ψυχές: όπως βλέπεις όλοι θυμόμαστε τις ξυλιές που φάγαμε, τη βαρεμάρα, τα ανούσια μαθήματα, το φόβο, την παπαγαλία...
ΔιαγραφήΠάντως αυτό που έχω ως τώρα συμπεράνει, είναι ότι όλοι το φάγαμε το ξυλάκι μας ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ βρε Λιτσακι..πιστευω αλλα χρονια τοτε αλλα τωρα..ο δασκαλος λατρεμενη μορφη..συμμαθητες..το σχολειο σαν κτιριο ηταν τοτε σαν να ηταν εκκλησεια..τι να λεμε τωρα..ενω τωρα ειναι μια ζουγκλα..ο Θεος ας βαλει το χερι του επανω στα παιδια μας..καλο βραδυ..πολλα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα κτίρια... περνάς απ' έξω και πιάνεται η ψυχή σου.
ΔιαγραφήΠάντως Λίτσα μου σίγουρα με την ανάρτησή σου μας έβαλες σε πολλές σκέψεις. Εγώ ευτυχώς δεν έχω ποτέ "φάει ξύλο" από δάσκαλο αλλά σίγουρα αυτά που ακούω από εσάς μου είναι πολύ γνωστά. Τώρα που είμαι δασκάλα πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω πώς κάποτε αυτό το σύστημα θεωρούνταν αποδεκτό! Μου είναι αδιανόητο. Πάντως οι αναμνήσεις σου από Γερμανία μας ταξίδεψαν σε έναν κόσμο που παρόλο που δεν έχουμε ζήσει πολλές από εμάς, θα θέλαμε να ζήσουν τα παιδιά μας.Καληνύχτα και πολλά φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Callie μου σ' εσάς τους νέους δασκάλους και καθηγητές ποντάρουμε! Στο νέο αίμα που έχει μεράκι, όρεξη, ιδέες!
ΔιαγραφήΛΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΕΝΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ...ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ! ΥΠΕΡΟΧΟΣ!!!!ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΥ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΘΕΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ. ΕΙΔΕΣ ΟΙ ΣΑΚΕΣ ΠΑΝΑΛΑΦΡΕΣ...ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΔΩ ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΤΟΥ ΧΑΜΑΛΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΟΛΙΩΣΗ.... ΕΔΩ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟΥΦΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ 3 ΧΡΟΝΩΝ...Η ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ....ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ; ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΝΗΠΙΑΓ. ΓΙΝΑΜΕ ΚΑΙ ΚΟΛΛΗΤΕΣ...ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΝ ΑΓΡΙΕΨΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΙ...ΠΟΛΥ ΒΙΑ..ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...ΕΣΕΝΑ ΣΟΥ ΕΙΧΕ ΑΣΤΡΑΨΕΙ ΜΙΑ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ, ΤΟΝ ΣΕΒΟΣΟΥΝ! ΤΩΡΑ ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΜΜΑΖΕΥΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΓΡΙΜΙΑ; ΤΙ ΝΑ ΠΩ...ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ....ΑΝΤΕ ΣΕ ΖΑΛΙΣΑ...........ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφάκι είσαι πραγματικά τυχερή για τις όμορφες αναμνήσεις. Όσο για τον παιδικό σταθμό... παιδάκι τριών χρόνων και το μαλλιοτραβήξανε τόσο; Μην ακούω τέτοια.
ΔιαγραφήΕντάξει, παντού υπάρχει τρέλα, το ξέρω...
Ζηλεύω, είσαι πολύ τυχερή, δυστυχώς, ούτε τα παιδιά μας θα έχουν έστω και το ένα τρίτο απο όσα περιέγραψες, είμαστε αιώνες πίσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω ότι κάτι θ΄αλλάξει, ότι θα γίνει μια αρχή τέλος πάντων...
ΔιαγραφήΕΓΩ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ...ΣΑΝ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ,ΕΙΝΑΙ ΣΠΑΝΙΟΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ...ΕΓΩ ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΧΩ ΟΜΟΡΦΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΜΟΥ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι από τους τυχερούς Ελπίδα, έτσι φαίνεται τελικά!
ΔιαγραφήΜε προβληματσες πολυ σημερα!!!Μου ξυπνησες αναμνησεις τοτε που στο δημοτικο ανοιγαμε το χερι για να μας τις βρεξει με τη βεργα ο δασκαλος και στο γυμνασιο ειχαμε ενα φιλολογο που μας εβαζε να γραφουμε τιμωριες 500 φορες η 700 φορες οτι του κατεβαίνε....Παντως ολες οι φρασεις ειχαν μεσα την λεξη γαιδαρος...Αυτα που γραφεις για τα σχολεια της Γερμανιας ειναι απιαστα ονειρα ,εδω μας χρωστουν ακομη βιβλια!!!!!Εδω ειναι Ελλαδισταν δυστυχως.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύα πρέπει να σου πω ότι γέλασα με τη λέξη γάιδαρος! Ε ρε κάτι κολλήματα που τραβάει ο κόσμος!! Σκέτη αρρώστια
ΔιαγραφήΦυσικό είναι να σου αρεσε περισσοτερο το γερμανικό, κι εγω εχω μια φιλη που πηγαινε δημοτικό στη Γερμανία (σε μια πόλη που τη λενε Ασασλιμπεν-κάπως ετσι τελος πάντων!!-) και ήρθε με την οικογενεια της εδώ(σε επαρχιακή πόλη) οταν ήταν γυμνάσιο και επαθε σοκ με το ελληνικό σχολείο και έκλαιγε όλη μέρα λέγοντας ότι ήθελε να ξαναγυρίσει Γερμανία. Ο γιος μου πάει πρώτη δημοτικού φετος και το σχολείο του είναι αχαρο, οι αίθουσες δεν έχουν ήλιο και φως και εχουν και αρκετα περιστατικά bulling.Καλά, υπήρχαν ακομη στη δεκαετία του 80 δάσκαλοι που χτυπουσαν συστηματικά; Τι να σου πω, δε μου χει τύχει.Julie
ΑπάντησηΔιαγραφήJulie είναι πραγματικά λυπηρό το γκρίζο τοπίο στα σχολεία. Εγώ το θυμάμαι φωτεινό, με όμορφους τοίχους, ζωγραφιές παντού, λουλούδια... Κι εκεί ζούσαμε βέβαια άγριες καταστάσεις μεταξύ παιδιών, παντού φαίνεται να συμβαίνουν αυτά, απλά η αντίδραση του σχολείου, η λήψη αποφάσεων και η αντιμετώπιση, όλα ήταν διαφορετικά...
ΔιαγραφήΠωπω βρε τι επαθες μικρο κοριτσακι??Απαραδεκτος ο άνθρωπος!!Στο δικο μας σχολειο ο δασκαλος βιαιοπραγουσε μονο στα αγόρια και τι συμπτωση..τους τραβουσε τις φαβοριτες!!Τα ιδια σεμιναρια θα παρακολουθουσαν!Για το γερμανικο συστημα τι να πώ..Τα ειπες όλα εσυ και η διαφορα ειναι εμφανεστατη!Καλό θα ηταν να υπηρχε μια ισορροπια στις σχεσεις των δυο μερών (παιδαγωγών και μαθητών)αλλα σημερα οι ρόλοι εχουν αντιστραφεί,οι μαθητες εχουν αγριεψει παρα πολύ, πραγμα με το οποίο δε συμφωνω καθόλου!!Μας ταξιδεψες δυο δεκαετιες πίσω...Καλό σου βραδυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο, οι γενιές αλλάζουν κι αγριεύουν. Ελπίζω να τα καταφέρουμε καλά με τις γενιές που μεγαλώνουμε εμείς...
ΔιαγραφήΛιτσάκι, καθόλου δεν πειράζει! Αντιθέτως, πολύ καλά κάνεις και κρατάς στην καρδιά σου όλες τις ευκαιρίες και τις όμορφες στιγμές που βίωσες στο γερμανικό σχολείο, γιατί όσο και να μας τη δίνουν σε κάποια θέματα, η νοοτροπία του ωχαδερφισμού,της ατιμωρησίας κ της αδικίας στην πανέμορφη υπέροχη χώρα μας, είναι αυτή που πάντα θα μας κρατάει πισω. Ή για όσο καιρό ακόμη το επιτρέπουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκίνησαν πάρα πολύ αυτά που περιέγραψες για τα βιώματα σου στο γερμανικό σχολείο. Κ ο άντρας μου για κάποια χρόνια έμενε Γερμανία κι πήγαινε σχολείο κ μου έχει αφηγηθεί παρόμοιες καταστάσεις και ευκαιρίες να αναδειχτούν τα ταλέντα των παιδιών, να ασχοληθούν με δραστηριότητες που ποτέ εδώ δε θα έμπαιναν στη διαδικασία, να μάθουν να συμπεριφέρονται με σεβασμό στο διπλανό τους. Παρ' όλο που δεν ήταν ρόδινες οι συνθήκες, ούτε η αντιμετώπιση των Γερμανών κάποιες φορές προς τους Έλληνες, θεωρώ ότι υπήρξατε τυχερά παιδιά.
Για τον Έλληνα δάσκαλο, δε θέλω καν να σχολιάσω. Δυστυχώς πολλοί από εμάς συναντήσαμε τουλάχιστον μια φορά έναν τέτοιο. Άσε που μου θύμισες μια εντελώς ακατάλληλη δασκάλα που είχα στη Γ Δημοτικού. Αυτή δε χτυπούσε, αλλά με έκανε να νιώθω άχρηστη και περίγελος της τάξης...επειδή ήμουν πολύ ντροπαλή.
Σοφία μου έχεις δίκιο. Κι εγώ ένιωσα αρκετές φορές άβολα στη Γερμανία, αλλά ποτέ μα ποτέ στο σχολείο. Άλλωστε τι νόημα θα είχε, αφού μόνο οι μισοί μου συμμαθητές ήταν Γερμανοί και υπόλοιποι απ'όπου μπορείς να φανταστείς!
ΔιαγραφήΌσο για τη δική σου δασκάλα, μπορεί να μη χτυπούσε, αλλά η ψυχική βία είναι το ίδιο τελικά...
Λιτσάκι μου γλυκό για ακόμη μια φορά μας έβαλες να αναρωτηθούμε γιατί οποιοδηποτε σύστημα στην Ελλάδα δεν προχωράει. Γιατί τα πιο απλά πρέπει να είναι τόσο δύσκολο να κατακτηθούν εδώ στην Έλλάδα. ΤΑ αυτονόητα, τα ανθρώπινα γιατί να είναι απλησίαστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ το μισούσα το σχολειο στο δημότικο οι δασκαλοι ήταν τόσο αυστηροί, αν δεν ήσουν κόρη δημοσίου υπαλλήλου ήσουν στο περιθώριο και άλλα πολλά. Τι να λέμε τώρα.....
Το λυπηρό είναι ότι η κόρη μου Δευτέρα δημοτικού και μου λέει Μαμα δεν μου αρέσει το σχολείο.......................
Τα δικά μας τα χρόνια πέρασαν δεν ξαναγυρίζουν Των παιδιών μας όμως???????????????
Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι μου.............
Ναι βρε Τζένη, αυτό σκέφτομαι κι εγώ. Τι θα κάνω αν το παιδί μου δεν θέλει με τίποτα να πάει σχολείο; Εγώ έτσι ένιωθα...
ΔιαγραφήΑχ, πόσο χάρηκα που μου απάντησες! Κανείς δε μου απαντάει, εκτός από τη Vailie που ξέρει ποια είμαι! Πρώτη φορά μου απαντάει κι εμενα καποιος!!! Julie
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένη Julie χαίρομαι πολύ όταν λαμβάνω σχόλια από εσάς που δεν έχετε blog (ή μήπως έχεις;;). Σημαίνει ότι μπαίνετε στη διαδικασία να γράψετε, ενώ για όλους εμάς τους υπόλοιπους είναι πολύ πιο εύκολο ν' αφήσουμε ένα σχόλιο, πλέον γνωριζόμαστε μεταξύ μας, έστω και διαδικτυακά, με αποτέλεσμα να επικοινωνούμε συχνά!
ΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ πολύ που μου έγραψες λοιπόν!
Τα φιλιά μου
Δεν πρέπει να μένουμε ,νομίζω ,στα βιβλία και στη χρήση τους.Υπάρχουν πολλά παιδιά που τα βιβλία τα κακοποιούν και οι γονείς τους αδιαφορούν ,υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά που έχουν μάθει να αγαπάνε τα βιβλία και να τα σέβονται.Νομίζω,ότι,τουλάχιστον στο δημοτικό είναι αδύνατον να ανταλλάσονται τα βιβλία ,γιατί γράφουν ασκήσεις κτλ..δεν είναι ,μόνο θεωρία!!!Το θέμα είναι ότι τα σχολεία στην Ελλάδα δεν προσφέρουν παιδεία!!!Παιδεία δεν είναι μόνον,τα μαθηματικά ,η γλώσσα και τα υπόλοιπα μαθήματα!!!Παιδεία είναι όλα όσα μαθαίνουν τα παιδιά του εξωτερικού και,όχι μόνον στη Γερμανία ,αλλά και στη Ρωσσία και στην Ιταλία και αλλού!!!Τους μαθαίνουν να κάνουν ποιοτική ζωή.....και ως παιδιά και ως ενήλικες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνοίγεις μεγάλο θέμα σήμερα! Εγώ σφαλιάρα δεν έφαγα. Αλλά μόνο μια ξυλιά στο χέρι (μάζί με άλλου συμμαθητές μου) επειδή δεν λύσαμε το πρόβλημα στην αριθμητική! Ξύλο δεν τρώγανε οι υπόλοιποι αλλά μόνο ο δάσκαλος τους τραβούσε τ αυτιά και είχε την βέργα για εκφοβισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο για το σύστημα το εκπαιδευτικό τι να πω! Απογοήτευση! Αυτό που μου την δίνει περισσότερο είναι οιτόσο συχνές αλλαγές που γίνονται! Φέτος λέει θα καταργήσουν το καλύτερο πράγμα που είχαν κάνει! Να φτιάχνεις δηλ. το μηχανογραφικό σου αφότου γράψεις πανελλήνιες και ξέρεις τί βαθμό πήρες για να κάνεις τις επιλογές ανάλογα! Φρίκη! Όσο για το σύστημα που το ζω από την πλευρά του εκπαδευτικού και μάλιστα όχι μόνιμου είναι ακόμα πιο χάλια! Να μην ξέρεις αν του χρόνου θα έχεις δουλειά, να μην ξερεις σε πιο σχολείο θα πας, σε ποια πόλη, να μην πληρώνεσε και πολλά πολλά άλλα που προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι!
..τελικα ολες μικρομαμαδες μου φαινεστε ....ρωτηστε εδωωωωω...να δειτε τι καλα περναμε !!!..Στην Α κ Β δημοτικου ο γιος μου ειχε μια υπεροχη δασκαλα που ηταν ανθρωπος και τους αντιμετωπιζε σαν μικρα ανθρωπακια.Μετα επεσαν σε μια ...που τα εβλεπε σαν μαζα ...σαν ενα τμημα,την ενδιεφερε να παραδωσει υλη και να τελειωνει, αν καποιος εμενε ποιο πισω δεν την αφορουσε(τι καβγαδες εχω κανει ...)και μετα η αλλη μας δασκαλα ετρεχε να βουλωσει τρυπες για να μεινει ησυχη πως θα πανε γυμνασιο τουλαχιστον γνωριζοντας τα βασικα!...Ναι αλλα ...τι γινεται με το δικο μου παιδι ...που μετα την πρωτη δασκαλα ...παρατησε τα παντα και μονο με πιεση και γκρινια διαβαζει .....ποσα να αντεξει η ερημη μαναααααα!!:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι, Λίτσα δεν έχω μπλογκ, πρόσφατα ανακάλυψα ολον αυτό το μπλογκόκοσμο που δε φανταζομουν οτι υπαρχει!Με την τεχνολογια δεν τα πάω τόσο καλά, ειμαι λιγο άσχετη!μου αρεσει ομως να διαβάζω τα δικά σας.Julie
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι πάντα όταν ακούω ιστορίες για δασκάλους που χτυπούσαν τα παιδιά. Ευτυχώς δεν έχω τέτοια εμπειρία παρότι πήγαινα σε πολύ αυστηρό γαλλικό σχολείο (τις γνωστές καλόγριες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα δεν ήταν πιο ωραία η αίσθηση που είχες για το σχολείο όταν ήσουν Γερμανία?
Δυστυχώς εδώ, η παιδεία είναι ένα πολύ αδικημένο θέμα. Ξέρεις τι λένε, ότι μια κοινωνία φαίνεται από το πώς φέρεται στα παιδιά και στους ηλικιωμένους..
Λυπάμαι πραγματικά,που τα σημερινά παιδιά δεν αγαπάνε το σχολείο....ο γιος μου είναι έκτη δημοτικού φέτος και δεν αγαπάει το σχολείο καθόλου!!!Δεν υπάρχει διάθεση για μάθηση,γιατί τα βιβλία είναι-το λιγότερο που μπορώ να τα χαρακτηρίσω-ΑΘΛΙΑ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΑΙΔΕΙΑ? Τι είναι αυτό???? λυπάμαι για τα παιδιά,μόνο αυτό έχω να πω....
Αν σου πω ότι ζήλεψα θα με πιστέψεις?? Είχα καλές και κακές εμπειρίες από το σχολείο. Υπήρχαν καθηγητές πραγματικά παραδείγματα για μίμηση και οι περιπτωσάρες, Τρελοί, άνθρωποι με κόμπλεξ και προβλήματα που έβρισκαν εκτόνωση μέσα από την εξουσία που τους δίνει η έδρα, άλλοι που βαριόντουσαν και μας έκαναν και εμάς να κοιμόμαστε. Το θέμα είναι ότι ήταν καθαρά θέμα τύχης αν θα πετύχαινες έναν καλό δάσκαλο να σε εμπνεύσει....Ας ελπίσουμε να φτιάξει το πράγμα...
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Πραγματικά αξίζει να μιλάει κανείς για τέτοια θέματα..Όση ώρα διάβαζα γύρισα πίσω και θυμήθηκα ...με μάλωσε η δασκάλα...θάμουν δευτέρα δημοτικού....και κατουρήθηκα μέσα στην τάξη....μια υστερική γεροντοκόρη ..που κτυπούσε με μια βέργα τεράστια...είχα να μάθω το ποίημα φθινόπωρο....Κόλησσα ..με τα τσιτρι τσιριτρό...Το κουβαλούσα χρόνια μέσα μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι το σύστημα...λάθος..αλλά εξαρτάται και από τον δάσκαλο ...υπάρχουν εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί..αλλά και βόδια...
ΠΩ ΠΩ τι λέτε ρε κορίτσια? Πλάκα κάνετε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν έχει σηκώσει δάσκαλος χέρι πάνω μου,
αλλά ούτε και το έχω δει ποτέ, έχω ακούσει αλλά
όχι και τόσο συχνά, εσείς εδώ όλες έχετε φάει από ένα χαστούκι ...
απογοητεύτηκα ... δεν το πίστευα ότι και μέσα στο 80 έπεφταν σφαλιάρες.
Πάντως το σχολείο στη Γερμανία, εννοείται πως σου άρεσε καλύτερα,
με τόσες ασχολίες και ερεθίσματα, είναι πηγή χαράς το σχολείο για το παιδί :)
Ωραίες εμπειρίες είχες λοιπόν, λίγο από δω λίγο από κει, πήρες τη γεύση σου ;)
βία ασκείται κυρίως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση εκεί που τα παιδιά είναι δύσκολο να αντιδράσουν λόγω ηλικίας, είναι τραγικό, αλλά δυστυχώς υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρξει και στο μέλλον. Οφείλουμε εμείς οι γονείς να ακούμε τα παιδιά μας και να προλαβαίνουμε ή να καταστέλλουμε τέτοιου είδους συμπεριφορές...Δυστυχώς η βια είναι στο DNA μας και σε καιρούς κρίσης ( όπως η περίοδος που διανύουμε τώρα) τη χρησιμοποιούμε ως μέσο εκτόνωσης. Υπήρξα φοιτήτρια στη Γερμανία καθώς επίσης και στην Ελλάδα: θα ακουστεί περίεργο, αλλά η δουλειά που κάνουμε εδώ είναι εξαιρετική!!!Απλά μας λείπει η έρευνα, η οργάνωση και τα κονδύλια. Σαφώς και έχω υποστεί βια και στην Ελλάδα και στη Γερμανία, στην μεν πρώτη τελείως ωμή και σωματική στη δε δεύτερη ψυχολογική και με ιδεολογικό υπόβαθρο!!!Γι' αυτό και οι Έλληνες όταν πηγαίνουν στο εξωτερικό διαπρέπουν, έχουν φαέι τόσο ξύλο εδώ που η ψυχολογική πίεση της Γερμανίας μας φαίνεται "απαλό" άγγιγμα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε γεμίζει θλίψη πραγματικά το πως η χώρα μας, λίκνο πολιτισμού και επιστήμης, μητέρα της Παιδείας και της Δημοκρατίας, παραμένει τόσο πίσω. 190 χρόνια από το 1821 (όπου ΥΠΟΤΕΙΘΕΤΑΙ αναγεννηθήκαμε σαν κράτος) και ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε ένα οργανωμένο και σωστά δομημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν έχεις άδικο να αναπολείς τα μαθητικά σου χρόνια στη Γερμανία, θα μπορούσες να αναφέρεσαι στο εκπαιδευτικό σύστημα οποιασδήποτε άλλης χώρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκούγεται ενδιαφέρον το σύστημα της Γερμανίας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως σαν παιδί πέρασα όμορφα μαθητικά χρόνια στο χωριό μου, την Ξυλαγανή(ίσως το έχεις ακουστά ε;). Σίγουρα σ' αυτό βοήθησε το ότι είχα δασκάλους που αγαπούσαν αυτό που κάνουν!!
Πάντως στις μέρες μας πιστεύω ότι έχουν εκλείψει τα φαινόμενα βίας από την πλευρά των δασκάλων!!Αλλά όπως και να'χει χρειάζεται να γίνουν πολλές αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα προκειμένου να μπορέσει να συγκριθεί με τα αντίστοιχα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Πολύ όμορφη ανάρτηση!!! Εμένα ήτα ακριβώς ανάποδα... ΓΕννημένη στη Γερμανία με όλα αυτά που λες, τα οποία μου φαίνονταν αυτονόητα και δεν μου έκαναν εντύπωση, με φέραν το 79 στην Δ δημοτικού στην Θεσσαλονίκη. Η δασκάλα πενηνταφεύγα μ'έναν κότσο κεφτέ τεράστιο στο κεφάλι της. Στο διάλειμμα έπλεκε τσιγγελάλι. Δεν έμαθε ποτέ τ'όνομά μου. Μας σήκωνε στον πίνακα στη σειρά, τελείωνε ο ένας και συνέχιζε ο άλλος. Φτιάχναμε γεωφυσικούς χάρτες σαν να είμασταν γεωγράφοι. Αν μασούσαμε μαστίχα ή μιλούσαμε με τον διπλανό μας, μας έδερνα με το χάρκα στις παλάμες. Και όταν δεν κατάλαβα την διαίρεση και της το είπε η μαμά μου, μας πρότεινε καθηγητή για ιδιαίτερα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆργησα να προσαρμοστώ. Ίσως ακόμα και τώρα που είμαι η ίδια μου καθηγήτρια να μην έχω εγκλιματιστεί εντελώς στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, αλλά έχω χρόνο ακόμα... χαχαχαχαχαα
Ωραία τα θυμάσαι Φραουλίτσα! Και καλά που τα κατέγραψες κιόλας! Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο τα σχολικά μου χρόνια έναν άνθρωπο δε θέλω να θυμάμαι...Τη δασκάλα που με έκανε μάθημα Α&Β τάξη. Εντάξει έμαθα πολλά απο αυτήν, πήρα σωστές βάσεις....Αλλα με λάθος τρόπο. Εγω δεν έφαγα ξύλο ποτέ, ήμουν "καλή" μαθήτρια και είχε και ένα φόβο γιατί αν ακουμπούσε χέρι πάνω μου ο μπαμπάς μου ( εκπαιδευτικός και αυτός) δε θα την άφηνε σε χλωρό κλαρί...Θυμάμαι να χτυπάει τη διπλανή μου στη Β ταξη επειδή δεν είχε μάθει το Τσιριτρι, τριριτρο ( κάπου το διαβασε σε σχόλιο αυτό και μαλιστα και εμενα ηταν μια στριμμένη γεροντοκόρη). Θυμάμαι να βάζει στα παιδια ενα 0 στο κεφαλι με κιμωλια για να βγαινουν ετσι διάλειμμα και να τα κοροιδεύουν οι άλλοι....Πήγαινα σπίτι συχνά με κλάμματα τότε...Ευτυχως απο την επόμενη ταξη μέχρι Γ Λυκειου δεν είχα καποιον που δε θελω να θυμάμαι....Απλα καποιους τους θυμάμαι με αγαπη και σεβασμό κάποιοι περασαν απλα και δεν εμεινε κατι αλλο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν δασκάλα πλέον προσπαθώ πολύ...Θέλω τα παιδια να αγαπάνε το σχολείο...Μέχρι τώρα όλα δείχνουν πως το καταφέρνω...Και εμεις πέρα απο αξιολογήσεις κτλ κτλ που θα μπουν πλεον στο σχολειο εχουμε τους πιο αυστηρούς κριτές...τους μαθητές μας....Μακάρι να είχα τα μέσα εκείνα να κάνω ακόμα πιο όμορφο το μάθημα. Προσπαθώ όμως με αυτα που εχω και ζηταω και βοηθεια ( αλλα να μη χρειαζονται χρηματα) Δυο παλια χαλάκια, 10 μαξιλαράκια, 1 κουβερτούλα και το μάθημα της ιστορίας και των Θρησκευτικών γίνεται κάτω...Ολοι γύρω γύρω μαζί και η δασκάλα. Απο την πρωτη στιγμη που επιασα δουλειά πάντα προσπαθώ να μπω στη θέση του παιδιού...να τα ακουσω, να μάθω απο αυτα. Παίζω μαζί τους και δε με νοιαζει αν εκεινη την ώρα έξω απο την αυλή περνάει κόσμος...Χθες Τσικνοπέμπτη μπήκα στην τάξη με περουκα και γυαλια τεράστια και αλλαγμένη φωνή...Τα γέλια που ακουσα , παιδιά να πέφτουν απο θρανίο δε θα τα ξεχάσω...Κάναμε μάθημα έτσι...
Μαθαίνουμε τα κλάσματα κάνοντας συνταγές και σε λίγες μέρες θα κάνουμε τρουφομπαλάκια για να μαθουμε τη προστακτική εγκλιση. ....Ολα γινονται αν υπαρχει διαθεση ακόμα και χωρις χρηματα ( βεβαια καλο θα ηταν να υπαρχουν, δε μπορω αλλο να πλωρωνω απο τσεπη μου)
Αν δεν αγαπας αυτη τη δουλειά ακόμα και ολα τα κονδυλια του κοσμου να εχεις για σχολειο σου πάλι θα μπεις θα κάνεις το μαθημα οπως το εκανες και θα φύγεις...
Τη δουλεια μου την αγαπαω...βασικά αγαπαω τα παιδια .....Στο πανεπιστημιο για μενα δε μαθαμε πολυ ουσιαστικα πραγματα...Θεωριες πολλες λες και καπου θα μου χρειαστει να θυμαμαι ολους του ανακαινιστες της παιδαγωγικής σκέψης...Κανείς δε μου εμαθε τι θα πω στο παιδι που εχασε το μπαμπά του, τι θα πω στο παιδάκι που νιωθει παραμελημενο και πως κανεις δε το αγαπα...Ολα τα μαθαμε σε θεωρίες....Και ετσι μετα αρχισα μονη μου να ψαχνομαι και να διαβαζω...Για να ειμαι ειλικρινης ομως στα πιο πολλα λειτουργω ακουγοντας το ενστικτο μου...
ΥΓΚαμια ιδεα για αυτοσχεδια στολή για να κανω μαθημα την Παρασκευή;;;;
Χαρηκα πολυ που σε γνωρισα ( νομιζω σε ειχα διαβασει και παλια αλλα σε ειχα χασει
Άννα μου έχω σοκαριστεί πραγματικά με το Ο γραμμένο με κιμωλία στα κεφάλια των παιδιών... Απίστευτο!
ΔιαγραφήΌμως ποντάρουμε σε ανθρώπους κι εκπαιδευτικούς σαν κι εσένα που με πολλή προσωπική προσπάθεια (και όχι μόνο!) παλεύετε να κάνετε το σχολείο και το μάθημα διασκεδαστικό!!
Μπράβο!
Batman
ΑπάντησηΔιαγραφήArdahan
Adıyaman
Antalya
Giresun
BJXV
Denizli
ΑπάντησηΔιαγραφήErzurum
Samsun
Malatya
Niğde
AGMNZ
yozgat
ΑπάντησηΔιαγραφήsivas
bayburt
van
uşak
DVN21S
https://titandijital.com.tr/
ΑπάντησηΔιαγραφήsakarya parça eşya taşıma
aksaray parça eşya taşıma
urfa parça eşya taşıma
kocaeli parça eşya taşıma
PRJ
ankara parça eşya taşıma
ΑπάντησηΔιαγραφήtakipçi satın al
antalya rent a car
antalya rent a car
ankara parça eşya taşıma
UVYKJ
AFC58
ΑπάντησηΔιαγραφήSilivri Çatı Ustası
Eskişehir Evden Eve Nakliyat
Çerkezköy Parke Ustası
Trabzon Evden Eve Nakliyat
buy peptides
Çanakkale Evden Eve Nakliyat
Erzincan Evden Eve Nakliyat
Silivri Cam Balkon
oxandrolone anavar for sale
FA10F
ΑπάντησηΔιαγραφήArdahan Evden Eve Nakliyat
Hatay Evden Eve Nakliyat
Çankaya Parke Ustası
Kars Şehirler Arası Nakliyat
Düzce Lojistik
Eskişehir Şehir İçi Nakliyat
Bolu Şehir İçi Nakliyat
Ünye Evden Eve Nakliyat
Sakarya Lojistik
7A641
ΑπάντησηΔιαγραφήreferanskodunedir.com.tr
10A71
ΑπάντησηΔιαγραφήBinance Komisyon Ne Kadar
Coin Oynama
Coin Nasıl Kazılır
https://resimlimag.net/
Bitcoin Nasıl Çıkarılır
Coin Nedir
Bitcoin Para Kazanma
Btcturk Borsası Güvenilir mi
Binance Ne Zaman Kuruldu
E0F05
ΑπάντησηΔιαγραφήağrı sesli sohbet sitesi
yalova random görüntülü sohbet
görüntülü sohbet yabancı
görüntülü sohbet canlı
parasız sohbet siteleri
canlı görüntülü sohbet
tokat yabancı canlı sohbet
canlı sohbet
malatya canlı sohbet uygulamaları
شركة تسليك مجاري بالدمام f891U99vid
ΑπάντησηΔιαγραφή