"Ως πότε θα διαβάζω;"

Εχθές στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη ήταν καλεσμένη η Μαρίνα Ψιλούτσικου, συγγραφέας του βιβλίου "Ως πότε θα διαβάζω;", εκδόσεις Διόπτρα. 
Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά, αλλά και σε γονείς. Τι απαντάμε στα παιδιά μας όταν μας θέτουν αυτό το ερώτημα; Ποιος είναι ο σωστός τρόπος διαβάσματος τελικά;
Αυτά που έλεγε για τον τρόπο μάθησης, αλλά και διδασκαλίας, μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα.

Θυμήθηκα λοιπόν τα δικά μου μαθητικά χρόνια. Αξέχαστα!
Θυμήθηκα που ήμουν μαθήτρια, κάπου στη δεκαετία του '80, 9 χρονών κι έφτασα 2-3 λεπτά αργότερα στην τάξη μου. Άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα μια άδεια αίθουσα. Άρχισα να ψάχνω ρωτώντας και χτυπώντας πόρτες και τελικά τους βρήκα όλους σε άλλη τάξη, στην οποία είχαν μεταφερθεί ώστε να κάνουν πρόβες για την επικείμενη γιορτή. Τα λεπτά της αργοπορίας μου από 3 είχαν γίνει 10. Μπαίνοντας μέσα λοιπόν κι ενώ ήμουν στο κέντρο της τάξης με πλησίασε ο δάσκαλός μου και μου έδωσε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα.
Δεν με ρώτησε καν...
Κατακόκκινη από το χτύπημα, την ντροπή και την αδικία κάθισα κάτω, έπνιξα κάθε λυγμό και σώπασα. Σώπασα για χρόνια και στους γονείς μου το είπα πολύ αργότερα. Παιδί βλέπετε...
Είναι μία δυνατή ανάμνηση. 
Τον δάσκαλό μου τον θυμάμαι καλά. Τον αγαπούσα και τον θαύμαζα. Ή μήπως τον φοβόμουν; 
Μας χτυπούσε πολύ. Εγώ ήμουν τυχερή για εκείνη τη μοναδική σφαλιάρα. Τα αγόρια - πιο άτυχα - τα σήκωνε στον αέρα από τις φαβορίτες.
Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς ενός συμμαθητή μου (του Γιάννη) του είχε δώσει 100 δραχμές για να φάει κάτι στο διάλειμμα. Ο Γιάννης λοιπόν επέλεξε ν' αγοράσει 10 σοκοφρέτες (μόνο 10 δρχ η σοκοφρέτα τότε...). Για κάθε σοκοφρέτα που αγόρασε, έφαγε από τον δάσκαλό μας μία σφαλιάρα. Σύνολο: 10!! Μπροστά στα φοβισμένα μάτια όλων μας!! 
Γιατί; Μα γιατί δεν πήρε φαγητό και πήρε γλυκό!
Η βέργα πάντα εκεί, στη θέση της πάνω στην έδρα, πάντα ετοιμοπόλεμη.


Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, όχι δεν τα βάζω με το εκπαιδευτικό μας σύστημα (ή μήπως τα βάζω;), παρόλο που διαφωνώ σε αρκετά. Άλλωστε ήταν άλλα τα χρόνια τότε!
Με τον άνθρωπο τα βάζω, τον οποίο μάλιστα θαύμαζα πολύ. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ όμως, τι θα γινόταν αν το σύστημα αναλάμβανε τις ευθύνες του απέναντι στο δάσκαλό μας;
Δεν θα επεκταθώ στο δικό μας σύστημα, όχι γιατί δεν αξίζει, αλλά γιατί σας είναι ήδη γνωστό!


Θα επεκταθώ όμως σε ένα άλλο, το γερμανικό (εντάξει, ξέρω ότι είμαστε όλοι ευαίσθητοι τελευταία απέναντί τους...), το οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω. Τότε βέβαια δεν θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, ο δάσκαλός μου, το σχολείο μου. Ήμουν ανασφαλής.
Στα 11 βρέθηκα σε μια άγνωστη χώρα, δίχως να μιλώ τη γλώσσα. 
Θυμάμαι τη στιγμή που αντίκρισα το νέο σχολείο. Ένα σχολείο δίχως κάγκελα και περίφραξη. Καταπράσινο με ψηλά δέντρα.

Στο βάθος φαίνεται η κεντρική αυλή του σχολείου

Θυμάμαι που μου έδωσαν τα βιβλία και μου εξήγησαν ότι στην πρώτη σελίδα υπάρχει μία σφραγίδα μέσα στην οποία πρέπει να σημειώσω τ΄όνομά μου, για να το ξεχωρίζω από τα υπόλοιπα. Ότι στο τέλος της χρονιά θα πρέπει να το παραδώσω και πάλι στο σχολείο, στην κατάσταση που μου δόθηκε, ώστε να το πάρει ο επόμενος μαθητής!
Θυμάμαι επίσης που μου είπαν ότι θα γράφω μόνο με πένα, τα στυλό ήταν απαγορευτικά. Μου ήταν πραγματικά δύσκολο να συνηθίσω την πένα, αλλά τελικά τα κατάφερα!
Θυμάμαι που στην τάξη μου οι μισοί ήταν Γερμανοί και οι υπόλοιποι Σέρβοι, Κροάτες, Αλβανοί, Τούρκοι, Πορτογάλοι, Ιταλοί. Η καλύτερή μου φίλη ήταν η Lori, Ιταλίδα - τι άλλο;
Θυμάμαι που όταν ο δάσκαλός μας μου είπε "η χώρα σου είναι πάρα πολύ όμορφη, Λίτσα" κόρδωσα από περηφάνια.
Θυμάμαι το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο κάναμε μάθημα. Μάθημα στα πλαίσια μιας συζήτησης.
Θυμάμαι που είχα ελάχιστα μαθήματα για το σπίτι. Για να αφομοιώσουμε τις παραδόσεις, μας έβαζαν να κάνουμε εργασίες, τις οποίες παρουσιάζαμε στην αίθουσα.
Θυμάμαι την ώρα της γυμναστικής να το διασκεδάζω και να γίνομαι μούσκεμα στον ιδρώτα.
Θυμάμαι που κάθε δεύτερη εβδομάδα είχαμε μάθημα στο κολυμβητήριο της πόλης.
Θυμάμαι κάθε εξάμηνο μπορούσαμε να επιλέξουμε ένα συμπληρωματικό μάθημα της αρεσκείας μας. Σε καθένα από αυτά έμαθα τόσο πολλά και διαφορετικά. Στο μάθημα της μουσικής έμαθα αρμόνιο και ντραμς. Στο μάθημα κατασκευών έμαθα να κατασκευάζω φακούς, να κάνω θερμοκολλήσεις και να επεξεργάζομαι το ξύλο. Στο μάθημα μαγειρικής συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει η ζαχαροπλαστική. Έμαθα πως στρώνεται σωστά ένα τραπέζι. Έμαθα ότι όταν καθαρίζεις κρεμμύδι, τα μάτια δακρύζουν λιγότερο αν κρατήσεις με τα δόντια σου ένα σπίρτο (από την μεριά του ξύλου). Στο μάθημα οικοκυρικών έμαθα να γαζώνω κι έφτιαξα ένα μαξιλάρι και μία ποδιά.
Θυμάμαι πόσο διασκεδαστικό ήταν το μάθημα της Φυσικής και της Χημείας, με τα διάφορα πειράματα.
Θυμάμαι όμως και πόσο πολύ μ' εκνεύριζε που κάθε δεύτερο Σάββατο είχαμε μάθημα. Το πρόγραμμα φορτωμένο, καθώς τα απογεύματα πήγαινα και στο ελληνικό σχολείο.
Θυμάμαι που, αν ποτέ σε χαστούκιζε καθηγητής, είχες το δικαίωμα μέσα σε τρία δευτερόλεπτα να του ανταποδώσεις το χαστούκι. Η δικαιολογία: εν βρασμώ! Θυμάμαι λοιπόν που ένας συμμαθητής μου (ο Sven) έφαγε μία σφαλιάρα από τον δάσκαλο Φυσικής κι εμείς μετρώντας τα δευτερόλεπτα φωνάζαμε: "ένα Sven, δύο άντε Sven, τρία προλαβαίνεις, τέσσερα, μη μη μη πέρασε ο χρόνος!!" 
Όλη αυτή την ώρα ο Sven και ο καθηγητής κοιτάζονταν εντατικά στα μάτια, εμφανώς σοκαρισμένοι και ποιος ξέρει τι περνούσε από το μυαλό τους. Ο καθηγητής για τρία δευτερόλεπτα δεν μετακινήθηκε από τη θέση του, στεκόταν εκεί, πρόσωπο με πρόσωπο με τον μαθητή του και περίμενε. Τελικά κατέληξαν και οι δύο στο γραφείο του διευθυντή.
Θυμάμαι τις εκδρομές μας στο δάσος.
Τις εκδρομές στο παγοδρόμιο και την προσπάθειά μας να σταθούμε όρθιοι στα παγοπέδιλα. Τις ατελείωτες τούμπες...
Θυμάμαι που για 5 μέρες μας πήγανε εκδρομή σε ένα ορεινό χωριό και είχανε νοικιάσει για όλους μας τον απαραίτητο εξοπλισμό, ώστε να μάθουμε σκι. 
Θυμάμαι που στο τελευταίο έτος πήγαμε για μία εβδομάδα στο Λονδίνο, αλλά δεν μέναμε σε ξενοδοχείο. Μας μοίρασαν ανά δύο άτομα σε οικογένειες Άγγλων, ώστε να εξασκηθούμε στη γλώσσα.
Θυμάμαι τη στιγμή που ενημέρωσα τον δάσκαλό μου ότι θα συνεχίσω στο Λύκειο. Την άλλη μέρα το πρωί με κάλεσε ο διευθυντής και για μια ώρα περίπου το συζητούσαμε. Ρωτούσε αν το σκέφτηκα καλά, αν ήταν δική μου απόφαση, αν θέλω να έρθω σε επαφή με άλλα Ελληνόπουλα που είχαν το ίδιο δίλημμα... Αλλά για μένα η απόφαση ήταν παρμένη εξαρχής. Ήταν περισσότερο στάση ζωής! Ναι, θα συνέχιζα στην Ελλάδα!


Αυτό όμως που θυμάμαι πιο έντονα απ' όλα είναι ότι ποτέ δεν φοβήθηκα να πάω στο σχολείο. Ναι κάποιες φορές βαριόμουν, αλλά ποτέ δεν φοβόμουν!
Και ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά είναι αδύνατο (δυστυχώς) να εφαρμοστούν στο δικό μας σύστημα, μπορεί να μην είναι καν ανάγκη. Άλλωστε κάθε είδους σύγκριση θα ήταν πραγματικά "άδικη".


Με απόλυτη σιγουριά όμως μπορώ να σας πω, ότι διασκέδαζα πολύ περισσότερο στο γερμανικό σχολείο!
Πειράζει...;

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286