Χαιρετισμούς από την κουζίνα μου

Όχι, όχι δεν σας χαιρετάει η κουζίνα μου, εγώ σας χαιρετάω από την κουζίνα μου. Ελπίζω τώρα να είναι ξεκάθαρο το νόημα, ήταν λίγο παραπλανητικός ο τίτλος...
Σας στέλνω τους χαιρετισμούς μου από την κουζίνα, που κάθε τόσο μου αρέσει να φωτογραφίζω. Αποτυπώνονται με την μηχανή τα πάντα σχεδόν. Τα γλυκά, τα χρηστικά, οι τσελεμεντέδες, όλα. Κάθε τόσο της κάνω ένα μικρό λίφτινγκ, ώστε να μην τη βαριέμαι, αλλά και για να ανανεώνεται ο χώρος. Είναι ορατή από το σαλόνι κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω, μιας και το μάτι μου πέφτει συνεχώς επάνω της.

Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει μανία με τα καλαμάκια, οπότε τα έχω σε κοινή θέα. Καθένας με την τρέλα του, θα μου πείτε, αλλά μου φτιάχνουν τη διάθεση και δείχνουν πολύ όμορφα πλάι στα vintage μεταλλικά κουτιά, που είναι το νέο μου απόκτημα. Η αλήθεια είναι ότι τα έχω καιρό, αλλά εδώ νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που κάνουν εμφάνιση. Ξαφνιάστηκα δε όταν η μαμά μου μού δώρισε το κόκκινο μεταλλικό πινακάκι, που ταίριαξε με τα υπόλοιπα και προέκυψε έτσι μια γωνιά βγαλμένη από άλλη εποχή.

Τα κουτιά χρησιμεύουν για την αποθήκευση των καρπών και των δημητριακών, που έχουμε σε αφθονία στο σπίτι, αφού εγώ και τα παιδιά τα καταναλώνουμε συχνά.   

Κάποια αντικείμενα τα μετακινώ, κάποια τα αλλάζω και με μικρές πινελιές προσπαθώ να φρεσκάρω την εικόνα του χώρου. Θέλω το μάτι να πέφτει σε κάτι όμορφο και να μην σκαλώνει σε αυτά που μ' εκνευρίζουν... 
Οι φωτογραφίες στο ψυγείο ανανεώνονται, ή πιο σωστά, αυξάνονται και τώρα που καλοκαιριάζει, μία από τις αγαπημένες μου, που τράβηξα πριν 8 χρόνια στην Κρήτη, μπαίνει σε περίοπτη θέση. Δεν είναι μόνο η φωτογραφία που αγαπώ, είναι και η ιστορία πίσω από αυτήν...

Τα μικρά άνθη δε λείπουν σχεδόν ποτέ, αφού τα παιδιά φροντίζουν να τα σπάνε στο πέρασμά τους, καθώς παίζουν στο μπαλκόνι κι έτσι καταλήγουν στα μικροσκοπικά βαζάκια. Το αγαπημένο τους σοκολατένιο σνακ (και δικό μου, αλλά ας όψεται...), δεν μένει για πολύ καιρό στη θέση του όσο έχουν οπτική επαφή μαζί του, οπότε φροντίζω να το αποθηκεύω στο ντουλάπι. Εδώ όμως εκτελεί χρέη μοντέλου, γι αυτό και οι μπάρες μπήκαν προσωρινά στο κύπελλο.

Εγώ πάλι ξεγελιέμαι με δροσερό πράσινο τσάι, που έχει μια γλυκιά επίγευση κι έτσι ικανοποιώ την επιθυμία μου για γλυκό. Το καλύτερο βέβαια είναι ότι στο τέλος μένει το όμορφο μπουκάλι, που όλο και κάπου θα χρησιμεύσει.

Ο δε πάγκος είναι σημείο αναφοράς. Εκεί κοντοστεκόμαστε, εκεί μαζευόμαστε, εκεί ακουμπάμε τα ψώνια, τους λογαριασμούς, τα πάντα περνούν από εκεί πριν καταλήξουν στη θέση τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι σπάνια άδειος ή τακτοποιημένος, τουλάχιστον στο βαθμό που θα ήθελα εγώ, διότι αν ρωτήσετε τους υπόλοιπους στο σπίτι, θα σας πουν ότι είναι μια χαρά...
Και βέβαια υπάρχει και το σκαμνί. Θυμάστε την μεταμόρφωσή του; Να το λοιπόν ακόμη στην ίδια κατάσταση. Δεν λερώνεται πια, καθαρίζεται εύκολα και μου αρέσει πολύ περισσότερο έτσι!

Α όχι, τα αμάραντα δεν βρίσκονται μόνιμα πάνω στο σκαμνάκι, πάρα μόνο τώρα, για τις ανάγκες της φωτογράφισης, να ομορφύνουν την εικόνα.

Για το τέλος άφησα το κέικ της προηγούμενης εβδομάδας, μαζί με μια γεμάτη κούπα μυρωδάτο καφέ, μιας και αυτός ήταν ο σκοπός της σημερινής ανάρτησης. Να σας καλημερίσω με εικόνες γεμάτες χρώμα και να πιούμε μαζί τον πρώτο καφέ της ημέρας. 

Καλημέρα λοιπόν!

Υ.Γ. αξίζει να ρίξετε μια ματιά σε αυτή την ανάρτηση, που περιγράφει τη συγκλονιστική ιστορία μιας μαμάς blogger. Εγώ πάντως είμαι από εχθές χαμένη σε σκέψεις...

Όμως ένα είναι το σύνθημα: Live Loud... Live Wild!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

https://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286