Παραπονιέμαι, απογοητεύομαι και επαναπροσδιορίζω!

Σήμερα θα δεχτώ την πρόσκληση της MyStickland και θα πάρω μέρος σ' ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να σας αποκαλύψω το γραφείο μου, τον προσωπικό μου χώρο!
Βέβαια, το ξέρετε ήδη, σας το έχω ξαναδείξει.

Αυτό είναι. Είναι το σημείο απ' όπου σας γράφω, σας διαβάζω, επικοινωνώ μαζί σας.

Αυτό είναι το αγαπημένο μου μέρος, όπου ανάβω ένα κεράκι, πίνω καφεδάκι, αραδειάζω τα σημειωματάριά μου, τα post it και σας γράφω. Όλα εδώ πάνω είμαι εγώ. Η κούπα, τα χρώματα, τα αντικείμενα...

Βέβαια είναι αρκετά τακτοποιημένο, γιατί τον τελευταίο καιρό έκανα γραφείο μου την τραπεζαρία, μπροστά απ΄το laptop του Ανδρέα. Έτσι έχω τον έλεγχο της κουζίνας, των παιδιών, του σπιτιού γενικότερα.

Ναι, εδώ γίνεται πραγματικός χαμός τελευταία. Σωρός από χαρτιά, μπλοκ και παιδικά παιχνίδια. 

Όχι, η φωτογραφία δεν είναι αντιπροσωπευτική της πραγματικής κατάστασης, αλλά δεσμεύομαι να επανέλθω με άλλη φωτό, πιο... αληθινή.


Από εδώ σας γράφω για τις δημιουργίες μου, τις εμπνεύσεις, τις ανησυχίες, την καθημερινότητα.
Έτσι και τώρα...
Δεν ξεκίνησε καλά η εβδομάδα μου, είναι μια...εξίσου "κακή" συνέχεια της προηγούμενης!
Εδώ και 15 μέρες δεν μπορούμε να συνέλθουμε.
Μετά τον Φαίδωνα αρρώστησε και ο μικρός. Τώρα ήρθε η σειρά μου, είμαι χαπακωμένη και με μια κούπα τσάι στο χέρι. Αϋπνία, κούραση, μαυρίλα.
Δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου. Θαρρείς και χάθηκε καθετί, το οποίο κάποτε με χαρακτήριζε.
Η φρεσκάδα μου, το χιούμορ μου, η αισιοδοξία μου, η δημιουργικότητά μου, οι εμπνεύσεις μου.
Τελευταία νιώθω όλο και περισσότερο κουρασμένη, θλιμμένη, ατάλαντη, ανίκανη και άχρηστη. Νιώθω αβεβαιότητα και απογοήτευση... Νιώθω τα χέρια μου δεμένα... Προοπτική πουθενά...
Και όχι, δεν τα γράφω μπας και αποκομίσω κανέναν καλό λόγο από εσάς. Τα πιστεύω όλα.
Χάθηκε κάθε όρεξη για βόλτες, για γέλιο, για διασκέδαση, για μουσική, για γράψιμο, για διάβασμα - έστω και περιοδικών - , ακόμη και για παιχνίδι με τα παιδιά. Όλα γίνονται με το ζόρι και ο καιρός δεν βοηθάει καθόλου, αντιθέτως μάλιστα, θα χειροτερέψει και πάλι.
Όλα μου τα προγράμματα πήγαν περίπατο, κι εγώ δεν μπορώ χωρίς πρόγραμμα.
Διεκπεραιώνω δίχως ν' απολαμβάνω.
Γύρω βλέπω μόνο μουντά πρόσωπα και κλειδωμένους ανθρώπους.
Σαφώς και αιτία αυτής της κακής διάθεσης δεν είναι το κρυολόγημα, προφανώς όμως χειροτερεύει την κατάσταση... 
Αντιστέκομαι, όπως όλοι μας, τόσον καιρό τώρα. Αντιστέκομαι και προσπαθώ για χάρη της οικογένειάς μου, των παιδιών μου κυρίως. Όμως, ειλικρινά, αναρωτιέμαι, πώς όλοι εμείς οι θλιμμένοι και αγχωμένοι γονείς, μπορούμε να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά...;
Καιρό τώρα ξυπνάω το πρωί συνοφρυωμένη. Πριν καν ανοίξω τα μάτια μου, "ισιώνω" το πονεμένο μέτωπό μου και χαλαρώνω τα σφιγμένα δόντια μου. Όχι δεν υπερβάλλω! 
Ο ελαφρύς πονοκέφαλος έχει γίνει μόνιμο φιλαράκι μου.
Παίρνω βαθιές ανάσες και ξεφυσάω με δύναμη, αλλά ο κόμπος και το σφίξιμο παραμένουν. Πάντα εκεί, στη θέση τους, λίγο πιο κάτω απ' τον λαιμό και πάνω από το στήθος...


Κι αν νομίζετε ότι το σημερινό μου post είναι απαισιόδοξο, κάνετε λάθος. Προβληματισμένο είναι! 
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι, όταν χάνεσαι στις σκέψεις, πρέπει να πάρεις μολύβι και χαρτί και ν' αρχίσεις το γράψιμο. Ακόμη κι αν είναι όλα συγκεχυμένα στην αρχή, σιγά σιγά θα ξεδιαλύνουν και το "τοπίο" θα ξεκαθαρίσει. Και ξαφνικά... θα δεις! Θα δεις αυτό που τόσον καιρό ήταν κάτω απ΄την μύτη σου!
Συνειδητοποιώ λοιπόν, όλο και περισσότερο, ότι κάτι πρέπει ν' αλλάξει.
Τα πάντα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, γιατί όλα γύρω αλλάζουν...
Από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή.
Θα τη βρω την αρχή μου. Λίγο χρόνο θέλω και θα τη βρω... ξεκινώντας από τον εαυτό μου!

Προς το παρόν θ' αράξω στην πολυθρόνα μου τυλιγμένη με την κουβέρτα και θα πιω το τσάι μου, όσο είναι ακόμη ζεστό (και για όση ώρα μου το επιτρέψουν τα τριανταφυλλένια μου)...

Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook
http://www.facebook.com/pages/Home-is-where-your-story-begins/225452127497286